สวัสดีเพื่อนๆชาวพันทิปครับ ผมเป็นคนเมืองชล ขออนุญาติระบายความในใจที่ต้องเห็นสภาพบ้านเกิดมันเจริญจนผมไม่อาจที่จะทนอยู่ได้ แต่ผมก็ไม่ได้ถ่วงความเจริญนะ ทุกวันนี้ผมไม่ได้อยู่ชลบุรีแล้วครับ
ตั้งแต่สมัยเด็กจนตอนนี้ก้าวเข้าสู่วัยกลางคนแล้ว เห็นการเปลี่ยนแปลงมากมายที่ตอนแรกผมรู้สึกว่ามันเจริญ รู้สึกตื่นเต้นทุกครั้งที่ได้เห็นสิ่งปลูกสร้างใหม่ๆ เห็นรถยนต์รุ่นใหม่ เป็นเมืองท่องเที่ยว เป็นเมืองอุตสาหกรรม เป็นเมืองเศรฐกิจ ฯลฯ
...แต่วันนี้ผมกลับรู้สึกเสียใจกับสิ่งที่มันเจริญขื้น หลายสิ่งหลายอย่างที่เกิดขึ้นมีแต่จะทำให้บ้านเกิดผมเลวร้ายลงเรื่อยๆ สภาพอากาศ การจราจร ชายหาด สิ่งเหล่านี้เสื่อมโทรมไปเรื่อยๆพอๆกับความเจริญที่เข้ามา โรงงานผุดขี้นเป็นดอกเห็ด คนจากต่างจังหวัดก็เข้ามาแสวงหาความก้าวหน้าในชีวิต บางคนสำเร็จเก็บเงินก็กลับภูมิลำเนาเดิม บางคนก็ลงหลักปักฐานย้ายมาอยู่ถาวร หอพัก บ้านจัดสรร รถยนต์ จนตอนนี้ใครที่ยังคงดำเนินชีวิตอยู่ที่นั่นก็คงไม่ต่างจากกทม
แม่ผมอยู่บางแสน แม่เล่าให้ฟังว่าสมัยก่อนบางแสนสวยกว่านี้มาก จากถนนสุขุมวิทเลี้ยวเข้าถนนลงหาด สองข้างทางก็จะเต็มไปด้วยต้นมะพร้าวแต่วันนี้มันกลัยกลายเป็นหอพักนักศึกษา อพาร์ทเมนต์ คอนโดมิเนียม ชายหาดที่เคยสวยสะอาดก็ดูหมอง น้ำทะเลที่เคยใสมันก็ขุ่น แม่บอกผมว่า...บางแสนจริงๆมันไม่มีแล้ว ที่เป็นอยู่ตอนนี้คงแค่ชื่อเท่านั้น
รถยนต์ที่เพิ่มจำนวนขึ้นเรื่อยๆจากน้ำพักน้ำแรงของคนมีความตั้งใจ จะต้องมีเหมือนคนอื่น หรือเพิ่อความสะดวกสบาย ก็ว่ากันไป จนทุกวันนี้รถมันจะยาวกว่าถนนแล้วล่ะ และความตั้งใจนั้นจะเกิดขึ้นมาเรื่อยๆไม่มีวันหยุด กับการจราจรที่หลายๆคนเริ่มบ่นเหมือนคนกรุงเทพ "รถแม่แรงติดเชี่ยวอะไรนักว้า"
สุดท้ายผมไม่สามารถที่จะเปลี่ยนแปลงอะไรได้ ไม่อาจหยุดหรือถ่วงความเจริญได้ (เชื่อสิถ้าถ่วงได้ผมถ่วงไปนานแล้ว) ทุกอย่างมันจึงจบลงที่ตัวผมเอง จากบ้านเกิด มาอยู่ในที่ที่รู้สึกเหมือนตอนผมเป็นเด็กอีกครั้ง แล้ววันนึงเมืองที่ผมอยู่ตอนนี้ก็จะเปลี่ยนไป...วันนั้นผมอาจไม่ได้อยู่ดูแล้ว แต่ขออย่าให้เป็นเหมือนที่ๆผมจากมา
ทำไมต้องเป็นบ้านเกิดผม? ชลบุรี
ตั้งแต่สมัยเด็กจนตอนนี้ก้าวเข้าสู่วัยกลางคนแล้ว เห็นการเปลี่ยนแปลงมากมายที่ตอนแรกผมรู้สึกว่ามันเจริญ รู้สึกตื่นเต้นทุกครั้งที่ได้เห็นสิ่งปลูกสร้างใหม่ๆ เห็นรถยนต์รุ่นใหม่ เป็นเมืองท่องเที่ยว เป็นเมืองอุตสาหกรรม เป็นเมืองเศรฐกิจ ฯลฯ
...แต่วันนี้ผมกลับรู้สึกเสียใจกับสิ่งที่มันเจริญขื้น หลายสิ่งหลายอย่างที่เกิดขึ้นมีแต่จะทำให้บ้านเกิดผมเลวร้ายลงเรื่อยๆ สภาพอากาศ การจราจร ชายหาด สิ่งเหล่านี้เสื่อมโทรมไปเรื่อยๆพอๆกับความเจริญที่เข้ามา โรงงานผุดขี้นเป็นดอกเห็ด คนจากต่างจังหวัดก็เข้ามาแสวงหาความก้าวหน้าในชีวิต บางคนสำเร็จเก็บเงินก็กลับภูมิลำเนาเดิม บางคนก็ลงหลักปักฐานย้ายมาอยู่ถาวร หอพัก บ้านจัดสรร รถยนต์ จนตอนนี้ใครที่ยังคงดำเนินชีวิตอยู่ที่นั่นก็คงไม่ต่างจากกทม
แม่ผมอยู่บางแสน แม่เล่าให้ฟังว่าสมัยก่อนบางแสนสวยกว่านี้มาก จากถนนสุขุมวิทเลี้ยวเข้าถนนลงหาด สองข้างทางก็จะเต็มไปด้วยต้นมะพร้าวแต่วันนี้มันกลัยกลายเป็นหอพักนักศึกษา อพาร์ทเมนต์ คอนโดมิเนียม ชายหาดที่เคยสวยสะอาดก็ดูหมอง น้ำทะเลที่เคยใสมันก็ขุ่น แม่บอกผมว่า...บางแสนจริงๆมันไม่มีแล้ว ที่เป็นอยู่ตอนนี้คงแค่ชื่อเท่านั้น
รถยนต์ที่เพิ่มจำนวนขึ้นเรื่อยๆจากน้ำพักน้ำแรงของคนมีความตั้งใจ จะต้องมีเหมือนคนอื่น หรือเพิ่อความสะดวกสบาย ก็ว่ากันไป จนทุกวันนี้รถมันจะยาวกว่าถนนแล้วล่ะ และความตั้งใจนั้นจะเกิดขึ้นมาเรื่อยๆไม่มีวันหยุด กับการจราจรที่หลายๆคนเริ่มบ่นเหมือนคนกรุงเทพ "รถแม่แรงติดเชี่ยวอะไรนักว้า"
สุดท้ายผมไม่สามารถที่จะเปลี่ยนแปลงอะไรได้ ไม่อาจหยุดหรือถ่วงความเจริญได้ (เชื่อสิถ้าถ่วงได้ผมถ่วงไปนานแล้ว) ทุกอย่างมันจึงจบลงที่ตัวผมเอง จากบ้านเกิด มาอยู่ในที่ที่รู้สึกเหมือนตอนผมเป็นเด็กอีกครั้ง แล้ววันนึงเมืองที่ผมอยู่ตอนนี้ก็จะเปลี่ยนไป...วันนั้นผมอาจไม่ได้อยู่ดูแล้ว แต่ขออย่าให้เป็นเหมือนที่ๆผมจากมา