นี่เป็นกระทู้แรกที่ผมตั้งเกี่ยวกับความรัก ที่ตั้งเนี่ยคืออยากเล่าประสบการณ์ของตัวเองให้ฟังน่ะครับ เผื่อใครที่เจอมาคล้ายๆกัน ผมขอเล่าย้อนเป็นประสบการณ์ความรักของตนเองเลยนะครับ อาจจะยาวหน่อย แต่อยากบอกเล่าเรื่องราวคร่าวๆน่ะครับแบบสรุปๆ ไม่ได้ละเอียดอะไรมากมายหรอกครับ เผื่อใครอ่านแล้วอาจได้นำไปเป็นข้อคิดก็ได้นะครับ ฮ่าๆ ๆ
เรื่องแรก "รักรุ่นน้อง = อกหัก" เล่าย้อนไปเลย สมัยผมยังอยู่ ม.ปลาย เมื่อตอนขึ้น ม.4 มาใหม่ๆ ผมไปชอบรุ่นน้องคนนึงเข้า ซึ่งน้องคนนี้เสปคโดนใจผมมากครับ ผมก็ถามกับเพื่อนๆว่ารู้จักมั้ย คนนี้ชื่ออะไร เป็นยังไง แล้วพอผมได้เฟสน้องแกมา ก็แอดไปคุย น้องแกก็คุยสนุกดี ผมก็คุยไปเรื่อยๆ แต่ผมมันพวกเก่งแต่ในคอมน่ะครับ ฮ่าๆ ๆ พอเจอตัวจริงๆก็ทำไรไม่ถูก หลบตาบ้าง ทำเป็นไม่เห็นบ้าง เจอทีไรผมก็เขอะเขินตลอด น้องแกก็คุยสนิทๆกับผมดี ก็ตามประสา รุ่นน้องคุยกับรุ่นพี่ มันก็เป็นปกติอยู่แล้วที่จะคุยกันสนุกสนานๆ ผมก็คุยไปเรื่อยๆก็เริ่มรู้จักกับพวกเพื่อนของน้องเขา เพื่อนของน้องเขาก็ดีนะครับ ช่วยผมเยอะดี ฮ่าๆ ๆ ผมก็สนิทกับพวกเพื่อนน้องแกได้ไว คงเพราะผมเป็นคนออกแนวฮาๆ กวนตีนๆหน่อย เพื่อนน้องแกที่ว่าช่วยผมนี่คือ ก็แบบประมาณว่าเขาก็รู้กันน่ะครับว่าผมชอบน้องคนนี้ เขาก็ช่วยแบบเวลาเจอกันก็พูดแซวใส่ผมกับน้องแก(กลับมาคิดแล้วยังเขินอยู่เลย อิอิ) ก็พอคุยไปเรื่อยๆแต่ในเฟสบางทีน้องแกก็เล่นบ้างไม่เล่นบ้าง ผมเลยไปหาหนทางที่สอง นั่นก็คือ ทวิตเตอร์ ครับ ซึ่งผมก็ฟอลน้องแกไป ซึ่งน้องแกเล่นทวิตเตอร์บ่อยกว่าเฟสอีกครับ เราก็เลยได้คุยกันบ่อยขึ้นกว่าเดิม ซึ่งผมว่าน้องแกก็พอรู้ๆแหละครับว่าผมชอบน้องแก เพราะทั้งเพื่อนผม เพื่อนน้องแกก็ชอบยุ ชอบแซวกันตลอด แต่ผมก็ไม่ได้พูดบอกความรู้สึกไปน้องแกก็เช่นกัน แล้ววันนั้นก็มาถึงครับ(เป็นวันสุดท้ายก่อน ร.ร. จะปิดช่วงปีใหม่ครับ) ตอนนั้นเลิกเรียนผมไปยืนรอน้องแกที่บริเวณหน้า ร.ร. (ผมไปกับเพื่อนอีกคนนึง) ซึ่งผมก็คิดไว้แล้วว่าวันนี้จะบอกชอบน้องแกไป ไม่รู้จะเก็บความรู้สึกไว้ทำไม พอน้องแกเดินมาถึง ผมก็เข้าไปบอกว่ามีไรจะคุยด้วย น้องแกก็ไม่ว่าไรก็เดินตามผมมา ผมอ้ำอึ้งอยู่นานมากกกกกกกกกกกก(ก็คนมันเขินนี่หว่า) พอรวบรวมใจทั้งหมดได้ผมก็ได้พูดไปว่า "พี่ชอบน้องนะ" แล้วผมก็เดินเขินหน้าแดงออกไปเลย คือพอพูดเสร็จปุ๊ปผมก็เดินไปเลย แบบคนมันเขินเว้ย ให้ทำไงได้วะ ฮ่าๆ ๆ หลังจากวันนั้นผมก็ยังคุยกับน้องแกแบบปกติเหมือนเดิม แต่ไมไ่ด้เจอกันหลังจากวันนั้น เพราะมันเป็นช่วงปิดปีใหม่ ก็คุยกันแบบปกติ พอเปิดเรียนมา ผมก็ไปเรียนปกติ อยู่กับเพื่อน ก็เหมือนปกติทุกวัน แต่พอตอนเย็นผมยืนซื้อของกินอยู่หน้า ร.ร. เพื่อนผม ผญ(เพื่อนห้องเดียวกัน) มาตบไหล่ผมแล้วบอกว่า "ผู้หญิงเสปคที่ชอบไม่ได้มีแค่คนเดียวนะ อย่าเสียใจ" ผมก็ งง- สิครับ คิดอยู่ว่า มันพูดอะไรของมันวะ ผมก็ไม่ได้อะไรจนกลับบ้านมา เลยเฟสไปหาเพื่อน ผญ คนนั้น แล้วถามว่า ที่บอกตอนเย็นมันคืออะไรวะ มันก็บอกว่า "ก็อยากให้ตัดใจไปไง" ผมก็ถามต่อไป "คืออะไรกูงง" มันก็เลยบอกมาว่า น้องคนที่ผมชอบนั้นเขามีแฟนแล้ว แล้วแฟนน้องแกก็เป็นเพื่อน ผช กลุ่มเดียวกับ เพื่อน ผญ ของผม มันเลยรู้เรื่อง ผมก็สตั๊นสิครับ งงมาก คิดว่ามันอำเราเล่นๆ ผมเลยไปถามเพื่อนน้องแกในเฟส เพื่อนน้องแกก็บอกว่า "ใช่ มันมีแฟนแล้ว เป็นแฟนกันช่วงปิดปีใหม่น่ะ" ผมนี่สตั๊นยิ่งกว่าโดนวัลคีรี่ปาหอกโดน 5วิ อีกครับ ผมเลยไปถามกับเพื่อน ผช ผมคนนั้นที่เป็นแฟนน้องแก(ไม่ได้สนิทกันมาก แต่ก็พอรู้จักกัน เรียนประถม ร.ร. เดียวกัน) มันก็บอกว่าใช่เป็นแฟนกันแล้ว มันก็มาขอโทษผม บอกว่ามันก็รู้ว่าผมชอบน้องแก แต่น้องแกน่ะไปบอกชอบเพื่อนผม เพื่อนผมก็คุยๆกะน้องแกอยู่เหมือนกัน ก็เป็นแฟนกันแล้ว ตอนนั้นผมก็ไม่ได้อะไรครับ ผมก็บอกแค่ว่า "ดูแลน้องแกดีๆล่ะ ถ้าน้องแกเป็นไรกูฆ่าแน่"
แหม่ คำพูดกูพระเอกมาก มาคิดๆดูแล้ว กูพูดไปได้ไงวะ ฮ่าๆ ๆ) พอคุยกับมันเสร็จเท่านั้นแหละครับ เฟสผมนี่3นาที14เตตัสเลยครับ ทั้งโพสตัส โพสเพลง เอาหมดทุกอย่าง ผมก็โพสประมาณว่า ทำไมไม่บอกกัน,เสียใจ ประมาณนั้นแหละครับ ยอมรับว่าตอนนั้นในตัสผมก็แอบด่าน้องแกเบาๆเหมือนกัน ก็ตอนนั้นผมทั้งโกรธทั้งเสียใจทั้งเศร้า ทำไมไม่บอกกันว่าไม่ได้ชอบเรา หลังจากวันนั้นก็ยังมาคุยกับเราทำไม ประมาณนี้อะครับ ก็พอมาเรื่อยๆผมก็ได้คุยกับเพื่อนน้องแก เพื่อนน้องแกก็เล่าให้ฟังว่า ในวันนั้นที่ผมไปบอกชอบน้องแกนั้น น้องแกก็อึ้งอยู่ คิดไรไม่ออก เลยไม่ได้พูดไร(แต่ผมก็รีบเดินเผ่นไปด้วยแหละวันนั้นอะ อิอิ) น้องแกไม่ได้ชอบผมแบบแฟน แต่ชอบผมแบบพี่ชาย เพราะผมคุยด้วยแล้วสนุก มีไรก็ปรึกษากันได้ เพื่อนน้องแกก็บอกว่า ไม่ใช่ว่าน้องแกไม่ได้ไม่อยากบอก แต่แค่ไม่รู้จะบอกยังไง ก็กลัวผมจะเสียใจด้วยแหละเลยไม่ได้บอก ผมก็เข้าใจ เริ่มกลับมาคิดว่า "เห้ย กูไปโกรธน้องแกไมวะ สิทธิ์ของน้องแกนะที่น้องแกจะชอบใคร เราก็เป็นพี่ชายกับน้องแกได้นี่ ไม่เห็นจะเป็นไรไป" หลังจากนั้นผมก็กลับมาคุยกับน้องแกนิดๆหน่อยๆก็มาขอโทษน้องแกด้วยที่โวยวายในเฟส แอบจิกน้องแกบ้าง เราก็ปรับความเข้าใจกัน ก็เข้าใจกัน เป็นพี่น้องกัน แต่ในใจผมน่ะเรอะ เหอะ ใครจะลืมลงฟระ ถ้าถามว่ามันเจ็บมั้ย ก้เจ็บนะ ที่ต้องเห็นน้องแกกับแฟนน้องแกไปไหนมาไหนด้วยกัน เห็นอยู่ ร.ร. ทุกวัน แรกๆผมก็ซึมๆเศร้าๆบ้างแหละครับ แต่พอผ่านไปเรื่อยๆ ผมก็ทำใจได้ ไม่ได้อะไรแล้ว และตอนนี้ก็ยังเป็นพี่น้องกันอยู่ครับ มีไรคุยกัน ปรึกษากัน... จบเรื่องแรก !! Happy Ending...
เรื่องต่อมา "รักเพื่อน = แฟน" คือผมมีเพื่อนคนนึงที่สนิทกันมากๆเป็นเพื่อน ผญ(แต่คนละคนกับเรื่องข้างบนนะครับ) เป็นเพื่อนที่ผมคุยกันทุกๆเรื่อง ทั้งๆที่เราพึ่งมารู้จักกันตอน ม.ปลาย คือช่วงที่ผมรู้ว่าน้องคนที่ผมชอบนั้นมีแฟน ผมก็อยู่ในสภาวะจิตตกช่วงนั้น ฮ่าๆ ๆ ผมก็ปรึกษากับเพื่อนคนนี้แหละครับ แล้วผมก็บอกมันว่า เรามาตั้งคบเป็นแฟนกันในเฟสมั้ย มันก็แซวว่า "อยากให้น้องแกเห็นล่ะสิทำประชดใช่มั้ย" แต่มันก็ไม่ว่าไร ผมก็ตั้งคบกับมัน แหม่ พอตั้งปุ๊ปเพื่อนนี่แซวกันใหญ่ ผมก็บอกว่าแค่ทำเล่นๆ(ช่วงนั้นกระแสตั้งคบเล่นๆในพวกเพื่อนๆผมกำลังมาแรง) ก็ไม่ได้อะไร แต่ตั้งคบแล้วผมก็บอกมันว่า ลองเล่นๆกันดูมั้ย แบบคุยในเฟสกันแบบคนเป็นแฟนกันอะ ใช้คำว่า เตง กับ เค้า (แหม่ น้ำเน่าแท้ๆ) มันก็ไม่อะไร มันก็เล่นด้วย ก็คงเพราะเราสนิทกันมันก็ไมไ่ด้อะไร แถมช่วงหลังจากนั้นมันก็ปิดเทอมด้วย เราก็คุยเฟสกับเพื่อนคนนี้แทบทุกวันอยู่แล้ว แถมตอนนี้ยังคุยกับเหมือนคนเป็นแฟนคุยกันด้วย ก็คุยกันแบบนี้มาเรื่อยๆ จนเปิดเทอม ผมก็มาเรียนปกติเหมือนเดิม ไม่มีอะไรพิเศษ(ปล.เพื่อนคนนี้ก็อยู่ห้องเดียวกันกับผมครับ) คือปกติในเฟสนั้นผมก็คุยกับเขาแบบแกล้งเป็นแฟน แต่ตอนเจอกันจริงๆผมก็คุยแบบเพื่อนคุยกัน คำหยาบเยอะแยะ ก็ตามประสาเพื่อนกันน่ะครับ แต่พอเราคุยเฟสกันก็จะเป็นอีกแบบ จนพอเราคุยมาเรื่อยๆแบบนี้ จนผมขึ้น ม.6 ผมก็เริ่มสังเกตุเห็นอะไรแปลกๆ คือเขาโพสตัสในเฟสก็แบบประมาณว่า "ทำไมไม่ชัดเจน,จริงจังมั้ย" อะไรประมาณเนี้ย ผมก็พอเดาๆได้ว่ามันคงจะเริ่มรู้สึกอะไรแล้วแหละ แต่ผมก้ไม่ได้อะไร หลังจากนั้นผมจำไม่ค่อยได้ว่ามันเป็นยังไง แต่น่าจะประมาณว่า ผมถามมันว่ารู้สึกยังไงกันแน่พวกเราสองคนน่ะ มันก็ไม่ตอบไม่ได้ส่ง ขค มาในโทสับผม จนตอนเช้าไป ร.ร. ก็เจอมันแต่มันดูเศร้าๆหงอยๆ ไม่คุยกับผม ผมก็งงอยู่ พอกลับบ้านผมไปเปิดโทสับเครื่องเก่า(ชาร์ตแบตทิ้งไว้ที่บ้าน) เจอ ขค มันส่งมาบอกว่า มันชอบผม ซึ่งผมก็ชอบมัน แต่ยังไม่ได้บอก เพราะ ขค ที่มันส่งมามันส่งมาโทสับตัวเก่าผม ผมเลยไม่รู้ แต่พอรู้แล้วผมกส่ง ขค ไปหามันว่า "ทำไมไม่ส่งมาในโทสับเครื่องใหม่ เบอใหม่น่ะ เราคิดแล้วนะ เราเลิกกันเหอะไอ้ที่เล่นในเฟสน่ะพอได้แล้ว เลิกกันตอนนี้แหละ" มันก็ตอบมาว่า "อืม ไม่เป็นไร" แล้วผมก็ส่ง ขค ไปอีกอันว่า "สวัสดีครับ ชื่อไรครับ เป็นแฟนกันมั้ย อิอิ" หลังจากวันนั้นผมก็เป็นแฟนกับมันนี่แหละครับ ก็ไปยกเลิกตั้งคบในเฟส แล้วไปตั้งใหม่ พวกเพื่อนๆก็กรี๊ดกร๊าด คิดว่าทำเล่นๆอีกละ แต่ผมบอกว่าคราวนี้ทำจริงๆ ตามจริงผมอยู่กะเพื่อนคนนี้มาตั้งกะ ม.4 แต่พึ่งมาเป็นแฟนกันตอน ม.5จะขึ้นม.6 ก็เสียดายเวลาที่ไม่ค่อยได้อยู่ด้วยกัน เพราะช่วง ม.6 เป็นช่วงที่วุ่นวายมาก ไม่ค่อยได้ไป ร.ร. เพราะมันว่าง ถึงไปบางทีก็แทบไม่มีเรียน
เรื่องสุดท้าย "ห่างไกล = เลิกกัน" พอจบ ม.6 ต่างคนก็ต้องหาที่เรียน แฟนผมนั้นเลือกเรียนที่มหาลัยในจังหวัดเดิมเพราะพ่อแม่เขาอยากให้เรียนที่บ้าน แต่ผมเลือกเรียนที่ไกล มาคนละจังหวัดเลย ห่างกันประมาณ 600กว่ากิโล ตอนแรกก็ยังไม่ได้มีไรหรอก เพราะมันยังไม่ถึงวันเปิดเรียนของมหาลัย แต่ช่วงที่คบกันก็อจมีทะเลาะกันบ้าง เพราะคนสองคนมันมาอยู่ด้วยกัน จะให้ไม่ปรับตัวเข้าหากันเลยมันก็ไม่ได้หรอก ต่างฝ่ายต่างก็ต้องปรับตัวเข้าหากัน แต่พอนานๆไป มันก็เริ่มเกิดปัญหา ทั้งระยะทางที่ไกล และแฟนผมเขาก็เป็นคนที่ปรับตัวยากหน่อย แต่ก็พยายามปรับตัว(ตอนที่ผมมาเรียนมหาลัยเราก็ยังคบกันอยู่ครับ)
แล้ววันที่เลิกกันก็มาถึง ผมคิดว่าถ้าเราอยู่ไกลกันมันก็มีแต่จะคิดถึงกัน มันทรมาณกันเปล่าๆ แล้วก็ปรับตัวเข้าหากันไม่ค่อยได้ ผมเลยบอกกับแฟนว่า "เราเลิกกันเหอะ คนเรามันปรับตัวเข้าหากันไม่ได้มันก็อยู่ด้วยกันไม่ได้หรอก แถมเราก็อยู่ไกลกัน ไม่อยากให้ต้องมาทรมาณคิดถึงกันแบบนี้ เราก็นานๆจะได้เจอกัน ปีนึงได้กลับไปบ้านแค่2-3ครั้ง ไม่กี่วัน เลิกกันตอนนี้แหละ เธอจะได้ไปหาคนใหม่ที่ดูแลเธอได้ดีกว่าเราและมีเวลาให้เธอ เข้ากันได้กับเธอโดยไม่ต้องปรับตัวอะไรมาก" แฟนผมเขาก็ไม่อยากเลิกน่ะครับ ผมก็เข้าใจเขาน่ะครับ พอผมบอกว่ายังไงก็จะเลิกเขาก็บอกว่าเลิกก็เลิก ตอนนั้นก็ใช้คำพูดรุนแรงเหมือนกันครับ คือเขาก็โกรธเราด้วยน่ะครับ ผมก็เข้าใจเขาน่ะครับ ผมเฟสไปเขาก็ไม่ตอบ โทรไปไม่รับ ผมก็อัดคลิปส่งไปในแชทเฟสของเธอ ไม่รู้เธอได้อ่านมั้ย หลังจากนั้นก็เลิกกันแหละครับ แต่ผมก็ยังติดตามในเฟสเธออยู่น่ะครับ จนผมเจอเตตัสที่เธอบอกว่า "เลิกก็เลิกไปดิ จะมาบ่นอะไรอีก" ผมโกรธมากครับ คือผมพูดดีกับเธอมาก เพราะผมอยากให้มันจบลงแบบดีๆ ไม่อยากให้จบแบบแย่ๆ หลังจากนั้นผมก็ไม่คุยกับเธอเลย เพราะผมก็ยังโกรธเธออยู่ คบกันมา8เดือนครับ เราก็ไม่ได้คุยไรกันเลยครับ จนถึงวันเกิดเธอ ซึ่งผมก็จำได้ ว่าจะไปอวยพรให้ในเฟสแต่ใจนึงก็ยังโกรธอยู่กับเตตัสนั้นที่เธอโพส จนเธอโพสตัสนี้ "ทำไมยังไม่มา รออยู่นะ นี่เราไม่มีความสำคัญกับเธอเลยหรอ" ผมก็เริ่มมาคิดแหละครับว่าเรื่องมันผ่านไปแล้ว เวลามันเยียวยาความรู้สึกที่แย่ๆไปแล้ว ทำไมเราไม่กลับมาคุยกันล่ะ อย่างน้อยแฟนหายไป แต่เพื่อนสนิทยังอยู่ ผมก็ไปโพสอวยพรวันเกิดให้เธอแหละครับ หลังจากนั้นเราก็คุยกันครับ เธอก็มีแฟนใหม่ไปแล้ว แต่ตอนนี้ก็เลิกกันไปแล้วแหละครับ เดี๋ยวนี้เราก็ยังเป็นเพื่อนสนิทที่ดีต่อกันอยู่ครับ แต่หลังจากที่ผมมาเรียนมหาลัย ยังไม่เคยได้เจอเธอแบบต่อหน้าเลยครับ เพราะกลับไปบ้านเกิดทีไรก็ไม่ได้เจอกันซักที ก็เกือบๆ2ปีละมั้งครับ แต่ก็ติดต่อกันตลอดครับ กลับมาเป็นเพื่อนสนิทเหมือนเดิม
สุดท้ายครับ อยากบอกว่าบางทีการที่เราเลิกกับใครเนี่ย มันไม่จำเป็นต้องหายไปจากชีวิตของกันหรอกครับ เรายังมาเป็นเพื่อนกันได้ ยังมีความรู้สึกๆดีให้กันในแบบเพื่อน ผมว่าถ้าเราคิดให้ดีๆใจเย็นๆ แล้วมาคุยกันเรื่องราวมันก็จะดีเองแหละครับ บางทีคนเราอาจไม่ต้องปรับตัวเข้าหากันตลอดหรอกครับ คนเราอยู่ด้วยกันปัญหามันมีแน่นอนแหละครับ แต่อยู่ที่เราจะจัดการมันยังไงมากกว่า แล้วเรื่องระยะทาง ความคิดถึงเนี่ย มันก็แล้วแต่คนแหละครับ คนรักกันบางทีระยะห่างก็เป็นแค่เรื่องขี้ผง ถึงตอนนี้ผมกับแฟนจะมาเป็นเพื่อนสนิทกันเหมือนเดิม แต่ผมยังมีเรื่องยากบอกเธอ แต่ไม่อยากบอกเองตรงๆเพราะเรื่องมันผ่านมาแล้วไม่อยากให้เธอคิดถึงมันอีก "ผมก็งี่เง่าเหมือนกัน ที่ไปบอกเลิกเพราะไม่อยากให้เธอทรมาณ มันเหมือนผมเห็นแก่ตัวที่ทำไปโดยไม่สนใจความรู้สึกเธอเลย ผมอยากขอโทษจริงๆ ผมมัวแต่คิดแทนเธอว่าทำแบบนี้มันจะดี แต่ผมกลับไม่เคยสนใจความรู้สึกเธอเลย เรายังรู้สึกดีๆอยู่นะ"
ปล. ผมพึ่งอายุ 20นะครับ แฟนคนที่เล่าไปเป็นแฟนคนแรกของผมครับ และผมโสดมากตอนนี้ อิอิ
ประสบการณ์ รักรุ่นน้อง,รักเพื่อน,และการเลิกรา อยากมาเล่าครับวันนี้...
เรื่องแรก "รักรุ่นน้อง = อกหัก" เล่าย้อนไปเลย สมัยผมยังอยู่ ม.ปลาย เมื่อตอนขึ้น ม.4 มาใหม่ๆ ผมไปชอบรุ่นน้องคนนึงเข้า ซึ่งน้องคนนี้เสปคโดนใจผมมากครับ ผมก็ถามกับเพื่อนๆว่ารู้จักมั้ย คนนี้ชื่ออะไร เป็นยังไง แล้วพอผมได้เฟสน้องแกมา ก็แอดไปคุย น้องแกก็คุยสนุกดี ผมก็คุยไปเรื่อยๆ แต่ผมมันพวกเก่งแต่ในคอมน่ะครับ ฮ่าๆ ๆ พอเจอตัวจริงๆก็ทำไรไม่ถูก หลบตาบ้าง ทำเป็นไม่เห็นบ้าง เจอทีไรผมก็เขอะเขินตลอด น้องแกก็คุยสนิทๆกับผมดี ก็ตามประสา รุ่นน้องคุยกับรุ่นพี่ มันก็เป็นปกติอยู่แล้วที่จะคุยกันสนุกสนานๆ ผมก็คุยไปเรื่อยๆก็เริ่มรู้จักกับพวกเพื่อนของน้องเขา เพื่อนของน้องเขาก็ดีนะครับ ช่วยผมเยอะดี ฮ่าๆ ๆ ผมก็สนิทกับพวกเพื่อนน้องแกได้ไว คงเพราะผมเป็นคนออกแนวฮาๆ กวนตีนๆหน่อย เพื่อนน้องแกที่ว่าช่วยผมนี่คือ ก็แบบประมาณว่าเขาก็รู้กันน่ะครับว่าผมชอบน้องคนนี้ เขาก็ช่วยแบบเวลาเจอกันก็พูดแซวใส่ผมกับน้องแก(กลับมาคิดแล้วยังเขินอยู่เลย อิอิ) ก็พอคุยไปเรื่อยๆแต่ในเฟสบางทีน้องแกก็เล่นบ้างไม่เล่นบ้าง ผมเลยไปหาหนทางที่สอง นั่นก็คือ ทวิตเตอร์ ครับ ซึ่งผมก็ฟอลน้องแกไป ซึ่งน้องแกเล่นทวิตเตอร์บ่อยกว่าเฟสอีกครับ เราก็เลยได้คุยกันบ่อยขึ้นกว่าเดิม ซึ่งผมว่าน้องแกก็พอรู้ๆแหละครับว่าผมชอบน้องแก เพราะทั้งเพื่อนผม เพื่อนน้องแกก็ชอบยุ ชอบแซวกันตลอด แต่ผมก็ไม่ได้พูดบอกความรู้สึกไปน้องแกก็เช่นกัน แล้ววันนั้นก็มาถึงครับ(เป็นวันสุดท้ายก่อน ร.ร. จะปิดช่วงปีใหม่ครับ) ตอนนั้นเลิกเรียนผมไปยืนรอน้องแกที่บริเวณหน้า ร.ร. (ผมไปกับเพื่อนอีกคนนึง) ซึ่งผมก็คิดไว้แล้วว่าวันนี้จะบอกชอบน้องแกไป ไม่รู้จะเก็บความรู้สึกไว้ทำไม พอน้องแกเดินมาถึง ผมก็เข้าไปบอกว่ามีไรจะคุยด้วย น้องแกก็ไม่ว่าไรก็เดินตามผมมา ผมอ้ำอึ้งอยู่นานมากกกกกกกกกกกก(ก็คนมันเขินนี่หว่า) พอรวบรวมใจทั้งหมดได้ผมก็ได้พูดไปว่า "พี่ชอบน้องนะ" แล้วผมก็เดินเขินหน้าแดงออกไปเลย คือพอพูดเสร็จปุ๊ปผมก็เดินไปเลย แบบคนมันเขินเว้ย ให้ทำไงได้วะ ฮ่าๆ ๆ หลังจากวันนั้นผมก็ยังคุยกับน้องแกแบบปกติเหมือนเดิม แต่ไมไ่ด้เจอกันหลังจากวันนั้น เพราะมันเป็นช่วงปิดปีใหม่ ก็คุยกันแบบปกติ พอเปิดเรียนมา ผมก็ไปเรียนปกติ อยู่กับเพื่อน ก็เหมือนปกติทุกวัน แต่พอตอนเย็นผมยืนซื้อของกินอยู่หน้า ร.ร. เพื่อนผม ผญ(เพื่อนห้องเดียวกัน) มาตบไหล่ผมแล้วบอกว่า "ผู้หญิงเสปคที่ชอบไม่ได้มีแค่คนเดียวนะ อย่าเสียใจ" ผมก็ งง- สิครับ คิดอยู่ว่า มันพูดอะไรของมันวะ ผมก็ไม่ได้อะไรจนกลับบ้านมา เลยเฟสไปหาเพื่อน ผญ คนนั้น แล้วถามว่า ที่บอกตอนเย็นมันคืออะไรวะ มันก็บอกว่า "ก็อยากให้ตัดใจไปไง" ผมก็ถามต่อไป "คืออะไรกูงง" มันก็เลยบอกมาว่า น้องคนที่ผมชอบนั้นเขามีแฟนแล้ว แล้วแฟนน้องแกก็เป็นเพื่อน ผช กลุ่มเดียวกับ เพื่อน ผญ ของผม มันเลยรู้เรื่อง ผมก็สตั๊นสิครับ งงมาก คิดว่ามันอำเราเล่นๆ ผมเลยไปถามเพื่อนน้องแกในเฟส เพื่อนน้องแกก็บอกว่า "ใช่ มันมีแฟนแล้ว เป็นแฟนกันช่วงปิดปีใหม่น่ะ" ผมนี่สตั๊นยิ่งกว่าโดนวัลคีรี่ปาหอกโดน 5วิ อีกครับ ผมเลยไปถามกับเพื่อน ผช ผมคนนั้นที่เป็นแฟนน้องแก(ไม่ได้สนิทกันมาก แต่ก็พอรู้จักกัน เรียนประถม ร.ร. เดียวกัน) มันก็บอกว่าใช่เป็นแฟนกันแล้ว มันก็มาขอโทษผม บอกว่ามันก็รู้ว่าผมชอบน้องแก แต่น้องแกน่ะไปบอกชอบเพื่อนผม เพื่อนผมก็คุยๆกะน้องแกอยู่เหมือนกัน ก็เป็นแฟนกันแล้ว ตอนนั้นผมก็ไม่ได้อะไรครับ ผมก็บอกแค่ว่า "ดูแลน้องแกดีๆล่ะ ถ้าน้องแกเป็นไรกูฆ่าแน่"
เรื่องต่อมา "รักเพื่อน = แฟน" คือผมมีเพื่อนคนนึงที่สนิทกันมากๆเป็นเพื่อน ผญ(แต่คนละคนกับเรื่องข้างบนนะครับ) เป็นเพื่อนที่ผมคุยกันทุกๆเรื่อง ทั้งๆที่เราพึ่งมารู้จักกันตอน ม.ปลาย คือช่วงที่ผมรู้ว่าน้องคนที่ผมชอบนั้นมีแฟน ผมก็อยู่ในสภาวะจิตตกช่วงนั้น ฮ่าๆ ๆ ผมก็ปรึกษากับเพื่อนคนนี้แหละครับ แล้วผมก็บอกมันว่า เรามาตั้งคบเป็นแฟนกันในเฟสมั้ย มันก็แซวว่า "อยากให้น้องแกเห็นล่ะสิทำประชดใช่มั้ย" แต่มันก็ไม่ว่าไร ผมก็ตั้งคบกับมัน แหม่ พอตั้งปุ๊ปเพื่อนนี่แซวกันใหญ่ ผมก็บอกว่าแค่ทำเล่นๆ(ช่วงนั้นกระแสตั้งคบเล่นๆในพวกเพื่อนๆผมกำลังมาแรง) ก็ไม่ได้อะไร แต่ตั้งคบแล้วผมก็บอกมันว่า ลองเล่นๆกันดูมั้ย แบบคุยในเฟสกันแบบคนเป็นแฟนกันอะ ใช้คำว่า เตง กับ เค้า (แหม่ น้ำเน่าแท้ๆ) มันก็ไม่อะไร มันก็เล่นด้วย ก็คงเพราะเราสนิทกันมันก็ไมไ่ด้อะไร แถมช่วงหลังจากนั้นมันก็ปิดเทอมด้วย เราก็คุยเฟสกับเพื่อนคนนี้แทบทุกวันอยู่แล้ว แถมตอนนี้ยังคุยกับเหมือนคนเป็นแฟนคุยกันด้วย ก็คุยกันแบบนี้มาเรื่อยๆ จนเปิดเทอม ผมก็มาเรียนปกติเหมือนเดิม ไม่มีอะไรพิเศษ(ปล.เพื่อนคนนี้ก็อยู่ห้องเดียวกันกับผมครับ) คือปกติในเฟสนั้นผมก็คุยกับเขาแบบแกล้งเป็นแฟน แต่ตอนเจอกันจริงๆผมก็คุยแบบเพื่อนคุยกัน คำหยาบเยอะแยะ ก็ตามประสาเพื่อนกันน่ะครับ แต่พอเราคุยเฟสกันก็จะเป็นอีกแบบ จนพอเราคุยมาเรื่อยๆแบบนี้ จนผมขึ้น ม.6 ผมก็เริ่มสังเกตุเห็นอะไรแปลกๆ คือเขาโพสตัสในเฟสก็แบบประมาณว่า "ทำไมไม่ชัดเจน,จริงจังมั้ย" อะไรประมาณเนี้ย ผมก็พอเดาๆได้ว่ามันคงจะเริ่มรู้สึกอะไรแล้วแหละ แต่ผมก้ไม่ได้อะไร หลังจากนั้นผมจำไม่ค่อยได้ว่ามันเป็นยังไง แต่น่าจะประมาณว่า ผมถามมันว่ารู้สึกยังไงกันแน่พวกเราสองคนน่ะ มันก็ไม่ตอบไม่ได้ส่ง ขค มาในโทสับผม จนตอนเช้าไป ร.ร. ก็เจอมันแต่มันดูเศร้าๆหงอยๆ ไม่คุยกับผม ผมก็งงอยู่ พอกลับบ้านผมไปเปิดโทสับเครื่องเก่า(ชาร์ตแบตทิ้งไว้ที่บ้าน) เจอ ขค มันส่งมาบอกว่า มันชอบผม ซึ่งผมก็ชอบมัน แต่ยังไม่ได้บอก เพราะ ขค ที่มันส่งมามันส่งมาโทสับตัวเก่าผม ผมเลยไม่รู้ แต่พอรู้แล้วผมกส่ง ขค ไปหามันว่า "ทำไมไม่ส่งมาในโทสับเครื่องใหม่ เบอใหม่น่ะ เราคิดแล้วนะ เราเลิกกันเหอะไอ้ที่เล่นในเฟสน่ะพอได้แล้ว เลิกกันตอนนี้แหละ" มันก็ตอบมาว่า "อืม ไม่เป็นไร" แล้วผมก็ส่ง ขค ไปอีกอันว่า "สวัสดีครับ ชื่อไรครับ เป็นแฟนกันมั้ย อิอิ" หลังจากวันนั้นผมก็เป็นแฟนกับมันนี่แหละครับ ก็ไปยกเลิกตั้งคบในเฟส แล้วไปตั้งใหม่ พวกเพื่อนๆก็กรี๊ดกร๊าด คิดว่าทำเล่นๆอีกละ แต่ผมบอกว่าคราวนี้ทำจริงๆ ตามจริงผมอยู่กะเพื่อนคนนี้มาตั้งกะ ม.4 แต่พึ่งมาเป็นแฟนกันตอน ม.5จะขึ้นม.6 ก็เสียดายเวลาที่ไม่ค่อยได้อยู่ด้วยกัน เพราะช่วง ม.6 เป็นช่วงที่วุ่นวายมาก ไม่ค่อยได้ไป ร.ร. เพราะมันว่าง ถึงไปบางทีก็แทบไม่มีเรียน
เรื่องสุดท้าย "ห่างไกล = เลิกกัน" พอจบ ม.6 ต่างคนก็ต้องหาที่เรียน แฟนผมนั้นเลือกเรียนที่มหาลัยในจังหวัดเดิมเพราะพ่อแม่เขาอยากให้เรียนที่บ้าน แต่ผมเลือกเรียนที่ไกล มาคนละจังหวัดเลย ห่างกันประมาณ 600กว่ากิโล ตอนแรกก็ยังไม่ได้มีไรหรอก เพราะมันยังไม่ถึงวันเปิดเรียนของมหาลัย แต่ช่วงที่คบกันก็อจมีทะเลาะกันบ้าง เพราะคนสองคนมันมาอยู่ด้วยกัน จะให้ไม่ปรับตัวเข้าหากันเลยมันก็ไม่ได้หรอก ต่างฝ่ายต่างก็ต้องปรับตัวเข้าหากัน แต่พอนานๆไป มันก็เริ่มเกิดปัญหา ทั้งระยะทางที่ไกล และแฟนผมเขาก็เป็นคนที่ปรับตัวยากหน่อย แต่ก็พยายามปรับตัว(ตอนที่ผมมาเรียนมหาลัยเราก็ยังคบกันอยู่ครับ)
แล้ววันที่เลิกกันก็มาถึง ผมคิดว่าถ้าเราอยู่ไกลกันมันก็มีแต่จะคิดถึงกัน มันทรมาณกันเปล่าๆ แล้วก็ปรับตัวเข้าหากันไม่ค่อยได้ ผมเลยบอกกับแฟนว่า "เราเลิกกันเหอะ คนเรามันปรับตัวเข้าหากันไม่ได้มันก็อยู่ด้วยกันไม่ได้หรอก แถมเราก็อยู่ไกลกัน ไม่อยากให้ต้องมาทรมาณคิดถึงกันแบบนี้ เราก็นานๆจะได้เจอกัน ปีนึงได้กลับไปบ้านแค่2-3ครั้ง ไม่กี่วัน เลิกกันตอนนี้แหละ เธอจะได้ไปหาคนใหม่ที่ดูแลเธอได้ดีกว่าเราและมีเวลาให้เธอ เข้ากันได้กับเธอโดยไม่ต้องปรับตัวอะไรมาก" แฟนผมเขาก็ไม่อยากเลิกน่ะครับ ผมก็เข้าใจเขาน่ะครับ พอผมบอกว่ายังไงก็จะเลิกเขาก็บอกว่าเลิกก็เลิก ตอนนั้นก็ใช้คำพูดรุนแรงเหมือนกันครับ คือเขาก็โกรธเราด้วยน่ะครับ ผมก็เข้าใจเขาน่ะครับ ผมเฟสไปเขาก็ไม่ตอบ โทรไปไม่รับ ผมก็อัดคลิปส่งไปในแชทเฟสของเธอ ไม่รู้เธอได้อ่านมั้ย หลังจากนั้นก็เลิกกันแหละครับ แต่ผมก็ยังติดตามในเฟสเธออยู่น่ะครับ จนผมเจอเตตัสที่เธอบอกว่า "เลิกก็เลิกไปดิ จะมาบ่นอะไรอีก" ผมโกรธมากครับ คือผมพูดดีกับเธอมาก เพราะผมอยากให้มันจบลงแบบดีๆ ไม่อยากให้จบแบบแย่ๆ หลังจากนั้นผมก็ไม่คุยกับเธอเลย เพราะผมก็ยังโกรธเธออยู่ คบกันมา8เดือนครับ เราก็ไม่ได้คุยไรกันเลยครับ จนถึงวันเกิดเธอ ซึ่งผมก็จำได้ ว่าจะไปอวยพรให้ในเฟสแต่ใจนึงก็ยังโกรธอยู่กับเตตัสนั้นที่เธอโพส จนเธอโพสตัสนี้ "ทำไมยังไม่มา รออยู่นะ นี่เราไม่มีความสำคัญกับเธอเลยหรอ" ผมก็เริ่มมาคิดแหละครับว่าเรื่องมันผ่านไปแล้ว เวลามันเยียวยาความรู้สึกที่แย่ๆไปแล้ว ทำไมเราไม่กลับมาคุยกันล่ะ อย่างน้อยแฟนหายไป แต่เพื่อนสนิทยังอยู่ ผมก็ไปโพสอวยพรวันเกิดให้เธอแหละครับ หลังจากนั้นเราก็คุยกันครับ เธอก็มีแฟนใหม่ไปแล้ว แต่ตอนนี้ก็เลิกกันไปแล้วแหละครับ เดี๋ยวนี้เราก็ยังเป็นเพื่อนสนิทที่ดีต่อกันอยู่ครับ แต่หลังจากที่ผมมาเรียนมหาลัย ยังไม่เคยได้เจอเธอแบบต่อหน้าเลยครับ เพราะกลับไปบ้านเกิดทีไรก็ไม่ได้เจอกันซักที ก็เกือบๆ2ปีละมั้งครับ แต่ก็ติดต่อกันตลอดครับ กลับมาเป็นเพื่อนสนิทเหมือนเดิม
สุดท้ายครับ อยากบอกว่าบางทีการที่เราเลิกกับใครเนี่ย มันไม่จำเป็นต้องหายไปจากชีวิตของกันหรอกครับ เรายังมาเป็นเพื่อนกันได้ ยังมีความรู้สึกๆดีให้กันในแบบเพื่อน ผมว่าถ้าเราคิดให้ดีๆใจเย็นๆ แล้วมาคุยกันเรื่องราวมันก็จะดีเองแหละครับ บางทีคนเราอาจไม่ต้องปรับตัวเข้าหากันตลอดหรอกครับ คนเราอยู่ด้วยกันปัญหามันมีแน่นอนแหละครับ แต่อยู่ที่เราจะจัดการมันยังไงมากกว่า แล้วเรื่องระยะทาง ความคิดถึงเนี่ย มันก็แล้วแต่คนแหละครับ คนรักกันบางทีระยะห่างก็เป็นแค่เรื่องขี้ผง ถึงตอนนี้ผมกับแฟนจะมาเป็นเพื่อนสนิทกันเหมือนเดิม แต่ผมยังมีเรื่องยากบอกเธอ แต่ไม่อยากบอกเองตรงๆเพราะเรื่องมันผ่านมาแล้วไม่อยากให้เธอคิดถึงมันอีก "ผมก็งี่เง่าเหมือนกัน ที่ไปบอกเลิกเพราะไม่อยากให้เธอทรมาณ มันเหมือนผมเห็นแก่ตัวที่ทำไปโดยไม่สนใจความรู้สึกเธอเลย ผมอยากขอโทษจริงๆ ผมมัวแต่คิดแทนเธอว่าทำแบบนี้มันจะดี แต่ผมกลับไม่เคยสนใจความรู้สึกเธอเลย เรายังรู้สึกดีๆอยู่นะ"
ปล. ผมพึ่งอายุ 20นะครับ แฟนคนที่เล่าไปเป็นแฟนคนแรกของผมครับ และผมโสดมากตอนนี้ อิอิ