สวัสดีค่ะ พี่ๆในพันทิป ทุกคน หนูขอแทนตัวเองว่า หมี ละกันนะค่ะ หนูก็เป็นตุ้ดน้อยคนนึงค่ะ แต่ไม่สนใจ ผู้ชาย (ไม่ถูกการผูกมัด) และมีพ่อเป็นเจ้าของร้านเกมส์จึงมีสิ่งนึงที่ติดมากๆ คือ เกมส์ค่ะ ยอมรับนะค่ะว่า หนูเป็นเด็กติดเกมส์คนนึง จนกระทั่งชีวิตสอบ ม.4 ติดที่ กทม. (สอบติดโครงการค่ะ) คือช่วงชีวิต ณ จุดนั้น เป็นอะไรที่หลายอย่างเปลี่ยนไปหมด อย่างแรกคือ เมื่อก่อนหนูไม่เคยที่จะทำงานบ้านเยอะเท่าตอนนี้ (เมื่อก่อนแค่ซักผ้าเอง ช่วยถูบ้านบ้าง ที่เหลือให้แม่บ้านทำ แต่เมื่อมาอยู่ที่ กทม กับน้า เลยต้องทำทุกอย่างเลยค่ะ ทั้งดูแลหมา 8 - 9 ตัว ดูแลบ้าน ดูแลตัวเองค่ะ ณ จุดนี้หนูรับได้และพร้อมเต็มใจทำ อย่างที่สองเลยคือ การเล่นเกมส์ ทั้งที่ทุกๆวันจะมาเล่นเกมส์เกือบตลอดวัน (แต่หนูก็ตั้งใจเรียน ทำการบ้านส่งตลอด จนถูกเพื่อนบอกว่าเก่งสุดในห้องแล้ว) ตอนนี้หนูทำข้อตกลงกับน้าจึงถูกลดมาให้เล่นวันละ 1 ชม. อันนี้หนูเข้าในมุมมองผู้ใหญ่ว่าเป็นห่วง แล้วประเด็นคือว่า ทุกครั้งที่หนูเล่นเกมส์ (ยังไม่เกิน10นาทีด้วยซ้ำ) น้าจะเข้ามา ว่า ตักเตือน และบอกว่า "เล่นเกมส์ไปทำไม ? มันจำเป็นหรอ ? ปิดไปเถอะ" หนูเลยมีคำถามอยากจะถามน้า แต่ก็ไม่กล้าถามอยู่ดี คือ
"การที่หนูเล่นเกมส์ มันผิดอะไรหรอ ? ถ้าหนูเล่นเกมส์ทั้งวันแล้วทำให้สายตาเสียนั้นหนูยอมรับ แต่การที่หนูเล่นวันละ 1 ชม นี่มันผิดหรือค่ะ? ตกลงก็ตกลงกันแล้ว หนูรู้ค่ะว่าเป็นห่วง แต่ถ้าเป็นห่วงแบบนี้ หนูก็ทุกข์ใจนะค่ะ สิ่งที่ชอบหน่ะมันเปลี่ยนกันไม่ได้ง่ายๆหรอก"
แล้วคำถามที่สอง มีเนื้อเรื่องอยู่ว่า หลังจากเหตุการณ์แรกได้ประทุขึ้นมาแล้ว หนูเลยไปถามพ่อค่ะ ได้คำตอบมาว่า "หมี โตแล้วนะ เลยวัยที่จะเล่นแล้ว..."
คำถามมันก็ประทุ อีกปุ๊นึงว่า
"ม.4 คือวัยที่เลยการเล่นเกมส์มาแล้วเพราะอะไร ? วัยที่ไม่สมควรเล่นเกมส์มีด้วยหรอ ? ถ้ามีจริงอะไรเป็นตัวกำหนดค่ะ ? อะไรเป็นหลักเกณฑ์ที่บอกว่าไม่ควรเล่น ?"
หนูไม่เคยกล้าถามคำถามนี้กับพ่อ หรือ น้า รวมถึงคนในครอบครัว(ยกเว้นแม่ เขาจะฟังแล้วคิดอย่างเป็นกลาง) เพราะกลัวคำว่า "ย้อนผู้ใหญ่" "ดื้อ" ถูกตราหน้าว่าเป็น "เด็กไม่ดี" หนูเลยไม่กล้าที่จะพูดว่าหนูรู้สึกยังไง ? หนูเป็นยังไง ? สภาพจิตใจตอนนี้เป็นยังไง ? มีหลายครั้งที่รู้สึกว่าตัวเองเครียดเรื่องทำนองนี้จนมีอาการเหม่อลอย เครียดจนร้องไห้ทั้งที่ยิ้มอยู่
"หนูมีความเชื่อว่าเด็กๆหลายคนมีความในใจอยากจะบอก และผู้ใหญ่อยากจะให้บอก แต่เด็กหลายคนก็รู้ด้วยว่าถ้าบอกไป คงโดนด่า ห้าม กลับมา แบบนี้ ความสัมพันธ์ในครอบครัวคงขาดไปทีละนิดๆ เหมือนหนูที่มักจะคุยกับตัวเองเสมอ ไม่มีใครให้คุยด้วย อยู่ที่ กทม ในช่วงเวลาอยู่ที่บ้าน เสา อาทิต อยู่กับตัวเอง คนเดียวตลอด ... จนหนูคิดนะค่ะว่าหนูมีอาการทางจิตเยอะไป"เพราะฉะนั้นขอความกรุณาพี่ๆในพันทิปได้โปรดช่วยตอบในมุมมองของพวกพี่ๆด้วยค่ะ ถ้ามันผิดจริงหนูก็ยอมรับ(หนูเป็นคนนี้แต่แรกแล้ว) ถ้ามันไม่สมเหตุผล หนูก็จะพยายามหาทางคุยให้ได้ ขอบคุณที่อ่านนะค่ะ
ชีวิต กับ เกมส์
"การที่หนูเล่นเกมส์ มันผิดอะไรหรอ ? ถ้าหนูเล่นเกมส์ทั้งวันแล้วทำให้สายตาเสียนั้นหนูยอมรับ แต่การที่หนูเล่นวันละ 1 ชม นี่มันผิดหรือค่ะ? ตกลงก็ตกลงกันแล้ว หนูรู้ค่ะว่าเป็นห่วง แต่ถ้าเป็นห่วงแบบนี้ หนูก็ทุกข์ใจนะค่ะ สิ่งที่ชอบหน่ะมันเปลี่ยนกันไม่ได้ง่ายๆหรอก"
แล้วคำถามที่สอง มีเนื้อเรื่องอยู่ว่า หลังจากเหตุการณ์แรกได้ประทุขึ้นมาแล้ว หนูเลยไปถามพ่อค่ะ ได้คำตอบมาว่า "หมี โตแล้วนะ เลยวัยที่จะเล่นแล้ว..."
คำถามมันก็ประทุ อีกปุ๊นึงว่า
"ม.4 คือวัยที่เลยการเล่นเกมส์มาแล้วเพราะอะไร ? วัยที่ไม่สมควรเล่นเกมส์มีด้วยหรอ ? ถ้ามีจริงอะไรเป็นตัวกำหนดค่ะ ? อะไรเป็นหลักเกณฑ์ที่บอกว่าไม่ควรเล่น ?"
หนูไม่เคยกล้าถามคำถามนี้กับพ่อ หรือ น้า รวมถึงคนในครอบครัว(ยกเว้นแม่ เขาจะฟังแล้วคิดอย่างเป็นกลาง) เพราะกลัวคำว่า "ย้อนผู้ใหญ่" "ดื้อ" ถูกตราหน้าว่าเป็น "เด็กไม่ดี" หนูเลยไม่กล้าที่จะพูดว่าหนูรู้สึกยังไง ? หนูเป็นยังไง ? สภาพจิตใจตอนนี้เป็นยังไง ? มีหลายครั้งที่รู้สึกว่าตัวเองเครียดเรื่องทำนองนี้จนมีอาการเหม่อลอย เครียดจนร้องไห้ทั้งที่ยิ้มอยู่
"หนูมีความเชื่อว่าเด็กๆหลายคนมีความในใจอยากจะบอก และผู้ใหญ่อยากจะให้บอก แต่เด็กหลายคนก็รู้ด้วยว่าถ้าบอกไป คงโดนด่า ห้าม กลับมา แบบนี้ ความสัมพันธ์ในครอบครัวคงขาดไปทีละนิดๆ เหมือนหนูที่มักจะคุยกับตัวเองเสมอ ไม่มีใครให้คุยด้วย อยู่ที่ กทม ในช่วงเวลาอยู่ที่บ้าน เสา อาทิต อยู่กับตัวเอง คนเดียวตลอด ... จนหนูคิดนะค่ะว่าหนูมีอาการทางจิตเยอะไป"เพราะฉะนั้นขอความกรุณาพี่ๆในพันทิปได้โปรดช่วยตอบในมุมมองของพวกพี่ๆด้วยค่ะ ถ้ามันผิดจริงหนูก็ยอมรับ(หนูเป็นคนนี้แต่แรกแล้ว) ถ้ามันไม่สมเหตุผล หนูก็จะพยายามหาทางคุยให้ได้ ขอบคุณที่อ่านนะค่ะ