สวัสดีครับทุกคน ผมเขียนกระทู้ครั้งแรก ผิดยังไงก็ขิโทษด้วยนะครับ
เรื่องก็มีอยู่ว่า
ผมก็เป็นเด็กมีปัญหาพอแม่แยกกันแต่เด็ก
ผมก็อยากมีพ่อแต่คงไม่ได้ ผมเลยอยากมีพี่ชาย
แต่มันก็คงเป็นได้แค่ฝันแหละครับ แต่ก็ไม่คิดว่า
จะมาเจอคนที่ใช่ตามที่คิดขนาดนี้
ผมก็เป็นเด็กที่ถือว่าสูงปานกลางในรุ่น หุ่นก็มีพื้นฐานดี ถ้าเล่นกล้ามก็ออกมาดีเลยอ่ะครับ เพื่อนบอกว่าอกสามศอก หน้าก็หล่อ(รึเปล่าไม่รู้ แต่เพื่อนผช.บอก)
เรื่องเริ่มตอนผมอยู่ม.สอง
โรงเรียนชายล้วนติดแม่น้ำเจ้าพระยาอ่ะครับ
ผมไปเข้าชุมนุมหนึ่งในรร.
คนที่ผมชอบก็คือประธาณชุมนุมครับ
เขาสามารถจัดการปญหาชุมนุมได้แบบ
เหมือนมีเวทย์มนต์ เป็นใหญ่มากๆ ตอนนั้นพี่เขาม.ห้า
ตอนแรกผมก็ยังไม่รู้สึกตัว แต่พอผมขึ้นม.สาม
ผมก็รู้ตัวว่าชอบพี่เขาเพราะว่าพี่เขาขึ้นม.หก
แล้วเขา็ไม่ได้มาเข้าชุมนุมอีกเพราะ
ต้องเตรียมเข้ามหาลัย นับจากนั้นมา
ผมก็แทบไม่ได้เจอพี่เขาอีกเลย
ปีนึงได้เจอไม่กี่ครั้งเอง ที่ได้เจอก็เพราะไปงานชุมนุม
และที่ไม่ได้เจอพี่เขาบ่อยนักก็เพราะว่า
เขาไปเรียนมหาลัย'ที่เชียงใหม่ครับ
แต่ถึงอย่างนั้น ในหัวผมก็ยังมีพี่เขาอยู่ตลอด
ทุกคืนผมได้แต่นอนกอดหมอนข้างแล้วก็หายใจช้าๆ
บางครั้ง ผมหายใจแล้วมันใจวูบๆแปลกๆ
เหมือนกับว่าหัวใจมันชาครู่หนึ่ง มันเจ็บครับ
ผมก็ได้แต่พยายามลืมพี่เขาไป แต่ผมก็ลืมไม่ได้ครับ
ผมเหงามาก แล้วที่ผมได้เจอพี่เขา ก็ได้เจอแบบ
ไม่ได้อยู่ด้วยกันนานอ่ะครับ เพราะเขามาดูงานชุมนุม
เจอกันครั้งลงก่อนหน้าคือช่วงหลังปีใหม่
เขามาดูงานชุมนุมครับ ผมก็ทำ
แต่หลังจากที่ผมเห็นพี่เขา
ผมกลับเจ็บจนแทนร้องไห้ แต่ต้องพยายามทำงานตอ
ผมเจ็บมากเลยครับ เจ็บที่ไม่รู้สึก
ทั้งๆที่ผมก็คิดถึงพี่เขาแทบทุกคืนเป็นปีๆ
หลังจากนั้นซักพัก ผมก็เกิดเมาอะไรไม่รู้
ผมไปบอกพี่เขาว่าชอบทางแชทเฟสครับ
แต่เขาก็ตอบกลับมาว่า กำๆ ผมจึงยังไม่รู้
ว่าพี่เขาคิดยังไง ถ้าไม่ก็น่าจะตอบมาเลยว่าไม่
ล่าสุด ผมไปงานชุมนุมตอนมืดๆ ไปเจอพี่เขา
แต่ผมก็ไม่รู้สึกอะไรทำไหร่แล้วที่ได้เจอ
แต่ผมก็ยังชอบพี่เขาอยู่
ตอนที่ดู พี่เขาก็หันมามองผมบ้าง แต่ไม่บ่อย
และฉากเกยพี่เขาก็หัวเราะเป็นพิเศษ
ผมก็ไม่อยากคิดเองเออเองนะครับ
หลังดูงานเสร็จ ก็พากันไปนั่งกินข้าวทั้งชุมนุม
ตอนนั้นมืดมากแล้วครับ สีห้าทุ่ม
ผมก็หาจังหวะที่เหมาะอยู่นานครับ
ผมก็เห็นว่า กินข้าวเสร็จ ตอนนี้เหมาะ
ผมเลยขอพี่เขาถ่ายรูปคู่ด้วย ให้คนอื่น
ที่มาด้วยกันถ่ายให้ พี่เขาก็ลองไปหามุมเซลฟี่
แต่มันมืด เลยใชได้แต่กล้องหลัง พอจะถ่าย
พี่เขาก็ไปคุยกับครูที่มาด้วยกัน
จนครูบอกให้กลับได้แล้วมันดึกมากแล้ว เที่ยงคืน
แต่ผมยังไม่ได้ถ่าย ผมก็ไม่รู้จะทำไง
พีที่ไปด้วยกันก็บอกว่ารอผมถ่ายรูป
ครูก็ตวาดผมว่าจะถ่ายกถ่ายซักที
ตอนนั้นผมน้ำตาคลอแล้วครับ แต่กลบเกลื่อนไป
บอกว่า ไม่ถ่ายแล้ว งอนชิ แต่ผมอยากถ่ายมาก
พอกลับถึงบ้าน ผมก็ยังไม่อะไร นอนไป
แต่พอผมตื่นมา น้ำตาผมก็ไหลเอง
เรื่องเมื่อวานเป็นเรื่องแรกที่เข้ามาในหัวตอนตื่น
คืออย่างน้อยก็ขอแค่รูปคู่ไว้ดูต่างหน้ายังดีอ่ะครับ
ไม่รู้ว่าจะได้เจอพี่เขาอีกเมื่อไหร่
เฟสเขาผมก็ไม่กล้าทักเพราะเขายังไม่ได้ตอบผมเลย
ว่าเขาคิดยังไงกับผม ถ้าตอบว่าพี่น้องกัน
ผมก็โอเคครับ อย่างน้อยผมก็กอดได้โดยไม่คิดไร
แต่มันกึ่งกลางอ่ะครับ ผมอึดอัดมาก
บางทีผมกคิดนะครับว่า ถ้าผมเป็นผู้หญิงจะดีกว่านี้มั้ย
แต่คิดอีกที ถึงไงถ้าเขาไม่ได้ชอบก็มีค่าเท่าเดิม
แต่ผมเป็นเกย์ครับ ไม่ใชตุ๊ด ผมเลยไม่สาวเท่าไหร่
ผมควรจะทำไงดีครับ พยายามลืมมาเป็นปีๆก็ไม่ลืม
แต่นานมมกกว่าจะเจอกันที แล้วคิดว่าเขาพอจะมีใจ
บ้างมั้ยอ่ะครับ
เป็นรักแรกของผม ต่อใหพี่เขาบอกว่าพี่น้อง
ผมก็โอเคอ่ะครับ
ม.ปลาย ชอบคนๆหนึ่งมานานสองสามปี แต่ยังไม่ได้คำตอบจากเขา ทำไงดีครับ
เรื่องก็มีอยู่ว่า
ผมก็เป็นเด็กมีปัญหาพอแม่แยกกันแต่เด็ก
ผมก็อยากมีพ่อแต่คงไม่ได้ ผมเลยอยากมีพี่ชาย
แต่มันก็คงเป็นได้แค่ฝันแหละครับ แต่ก็ไม่คิดว่า
จะมาเจอคนที่ใช่ตามที่คิดขนาดนี้
ผมก็เป็นเด็กที่ถือว่าสูงปานกลางในรุ่น หุ่นก็มีพื้นฐานดี ถ้าเล่นกล้ามก็ออกมาดีเลยอ่ะครับ เพื่อนบอกว่าอกสามศอก หน้าก็หล่อ(รึเปล่าไม่รู้ แต่เพื่อนผช.บอก)
เรื่องเริ่มตอนผมอยู่ม.สอง
โรงเรียนชายล้วนติดแม่น้ำเจ้าพระยาอ่ะครับ
ผมไปเข้าชุมนุมหนึ่งในรร.
คนที่ผมชอบก็คือประธาณชุมนุมครับ
เขาสามารถจัดการปญหาชุมนุมได้แบบ
เหมือนมีเวทย์มนต์ เป็นใหญ่มากๆ ตอนนั้นพี่เขาม.ห้า
ตอนแรกผมก็ยังไม่รู้สึกตัว แต่พอผมขึ้นม.สาม
ผมก็รู้ตัวว่าชอบพี่เขาเพราะว่าพี่เขาขึ้นม.หก
แล้วเขา็ไม่ได้มาเข้าชุมนุมอีกเพราะ
ต้องเตรียมเข้ามหาลัย นับจากนั้นมา
ผมก็แทบไม่ได้เจอพี่เขาอีกเลย
ปีนึงได้เจอไม่กี่ครั้งเอง ที่ได้เจอก็เพราะไปงานชุมนุม
และที่ไม่ได้เจอพี่เขาบ่อยนักก็เพราะว่า
เขาไปเรียนมหาลัย'ที่เชียงใหม่ครับ
แต่ถึงอย่างนั้น ในหัวผมก็ยังมีพี่เขาอยู่ตลอด
ทุกคืนผมได้แต่นอนกอดหมอนข้างแล้วก็หายใจช้าๆ
บางครั้ง ผมหายใจแล้วมันใจวูบๆแปลกๆ
เหมือนกับว่าหัวใจมันชาครู่หนึ่ง มันเจ็บครับ
ผมก็ได้แต่พยายามลืมพี่เขาไป แต่ผมก็ลืมไม่ได้ครับ
ผมเหงามาก แล้วที่ผมได้เจอพี่เขา ก็ได้เจอแบบ
ไม่ได้อยู่ด้วยกันนานอ่ะครับ เพราะเขามาดูงานชุมนุม
เจอกันครั้งลงก่อนหน้าคือช่วงหลังปีใหม่
เขามาดูงานชุมนุมครับ ผมก็ทำ
แต่หลังจากที่ผมเห็นพี่เขา
ผมกลับเจ็บจนแทนร้องไห้ แต่ต้องพยายามทำงานตอ
ผมเจ็บมากเลยครับ เจ็บที่ไม่รู้สึก
ทั้งๆที่ผมก็คิดถึงพี่เขาแทบทุกคืนเป็นปีๆ
หลังจากนั้นซักพัก ผมก็เกิดเมาอะไรไม่รู้
ผมไปบอกพี่เขาว่าชอบทางแชทเฟสครับ
แต่เขาก็ตอบกลับมาว่า กำๆ ผมจึงยังไม่รู้
ว่าพี่เขาคิดยังไง ถ้าไม่ก็น่าจะตอบมาเลยว่าไม่
ล่าสุด ผมไปงานชุมนุมตอนมืดๆ ไปเจอพี่เขา
แต่ผมก็ไม่รู้สึกอะไรทำไหร่แล้วที่ได้เจอ
แต่ผมก็ยังชอบพี่เขาอยู่
ตอนที่ดู พี่เขาก็หันมามองผมบ้าง แต่ไม่บ่อย
และฉากเกยพี่เขาก็หัวเราะเป็นพิเศษ
ผมก็ไม่อยากคิดเองเออเองนะครับ
หลังดูงานเสร็จ ก็พากันไปนั่งกินข้าวทั้งชุมนุม
ตอนนั้นมืดมากแล้วครับ สีห้าทุ่ม
ผมก็หาจังหวะที่เหมาะอยู่นานครับ
ผมก็เห็นว่า กินข้าวเสร็จ ตอนนี้เหมาะ
ผมเลยขอพี่เขาถ่ายรูปคู่ด้วย ให้คนอื่น
ที่มาด้วยกันถ่ายให้ พี่เขาก็ลองไปหามุมเซลฟี่
แต่มันมืด เลยใชได้แต่กล้องหลัง พอจะถ่าย
พี่เขาก็ไปคุยกับครูที่มาด้วยกัน
จนครูบอกให้กลับได้แล้วมันดึกมากแล้ว เที่ยงคืน
แต่ผมยังไม่ได้ถ่าย ผมก็ไม่รู้จะทำไง
พีที่ไปด้วยกันก็บอกว่ารอผมถ่ายรูป
ครูก็ตวาดผมว่าจะถ่ายกถ่ายซักที
ตอนนั้นผมน้ำตาคลอแล้วครับ แต่กลบเกลื่อนไป
บอกว่า ไม่ถ่ายแล้ว งอนชิ แต่ผมอยากถ่ายมาก
พอกลับถึงบ้าน ผมก็ยังไม่อะไร นอนไป
แต่พอผมตื่นมา น้ำตาผมก็ไหลเอง
เรื่องเมื่อวานเป็นเรื่องแรกที่เข้ามาในหัวตอนตื่น
คืออย่างน้อยก็ขอแค่รูปคู่ไว้ดูต่างหน้ายังดีอ่ะครับ
ไม่รู้ว่าจะได้เจอพี่เขาอีกเมื่อไหร่
เฟสเขาผมก็ไม่กล้าทักเพราะเขายังไม่ได้ตอบผมเลย
ว่าเขาคิดยังไงกับผม ถ้าตอบว่าพี่น้องกัน
ผมก็โอเคครับ อย่างน้อยผมก็กอดได้โดยไม่คิดไร
แต่มันกึ่งกลางอ่ะครับ ผมอึดอัดมาก
บางทีผมกคิดนะครับว่า ถ้าผมเป็นผู้หญิงจะดีกว่านี้มั้ย
แต่คิดอีกที ถึงไงถ้าเขาไม่ได้ชอบก็มีค่าเท่าเดิม
แต่ผมเป็นเกย์ครับ ไม่ใชตุ๊ด ผมเลยไม่สาวเท่าไหร่
ผมควรจะทำไงดีครับ พยายามลืมมาเป็นปีๆก็ไม่ลืม
แต่นานมมกกว่าจะเจอกันที แล้วคิดว่าเขาพอจะมีใจ
บ้างมั้ยอ่ะครับ
เป็นรักแรกของผม ต่อใหพี่เขาบอกว่าพี่น้อง
ผมก็โอเคอ่ะครับ