เรื่องมันเกิดขึ้นมานานแล้วหล่ะ แต่อยู่ดีๆก็นึกถึงทั้งๆที่เราไม่รู้จักกันเลยด้วยซ้ำ
ผมเรียนมหาวิทยาลัยสีม่วงแห่งหนึ่งในจังหวัดเชียงใหม่ เมื่อหลายปีที่เเล้ว
ตัวผมเรียนคณะ 05 ถือว่าเป็นคณะที่คนเยอะพอควรนะ ตลอดเวลาที่เรียนผมแทบไม่เคยสนใจใคร หรือจีบใครเลย
จนกระทั่งวันหนึ่งมีโอกาสได้เข้าชั้นเรียนที่คณะ 01 เหมือนโชคชะตาจะมอบความสุขให้ผม ผมสะดุดตากับเพื่อนรุ่นเดียวกัน (แน่ๆ เพราะปีหนึ่งเขาห้อยป้ายกันทุกคณะ)
คนๆนั้นเขาเรียน คณะมนุษยศาสตร์ เอกภาษาอังกฤษ น่าจะใช่ คล้ายๆว่าจะชื่อ เอ อะไรซักอย่างนี้เเหละ ตอนเเรกเราเห็นเค้านะ เป็นคนขาวๆ ดูขรึมๆ ออกแนวจะขี้เก๊กด้วย ออกแนวเล่นกล้ามด้วยเบาๆ คนๆนี้แหละภาพความขี้เก๊กของเขายังติดตาถึงทุกวันนี้
และแล้วโชคชะตาก็เล่นตลก ทำไมผมถึงเจอเขาบ่อยมากขึ้น มากขึ้น ไปอ่างเเก้วก็เจอ ไปนั่งเล่นศาลาธรรมก็เจอ ไปเรียนอาคารเรียนรวม RB3 RB5 ก็ยังเจอ
ต้องขอบคุณตัวเองนะที่เป็นคนตาตี่ เวลาชำเลืองดูเค้า คงจะไม่มีพิรุจเท่าไหร่(หรือเปล่า) ผมมักจะยิ้มเเก้มปริเเทบทุกครั้งจนหน้าเเดงเลยด้วยซ้ำ(จากการบอกเล่าของเพื่อน) แต่เค้าก็ยังคงทำหน้าเก๊ก อยู่ได้ทั้งปี
และเเล้ววันวันที่ผมแทบจะเห็นโลกทั้งใบเป็นสีชมพูอมม่วง ที่ อมช. ผมนั่งทานข้าวเช้าก่อนเข้าเรียนวิชาเเรก พอทานไปได้สองสามคำ ผมก็เห็นว่าเขาเดินมานั่งโต๊ะตรงกันข้าม ถัดไป โอโห มือสั่นช้อนนี้ไม่มีแรงตักข้าวเลยครับ วันนั้นผมทานข้าวให้ช้าที่สุด เพื่อที่จะได้อยู่กับเขานานๆ (แม้จะคนละโต๊ะก็เหอะ)
ผมตัดสินใจแอบเอาโทรศัพท์ ถ่ายรูปเขาเก็บไว้ ชายสูงโปรง ผมย้อมสีน้ำตาลอ่อนๆ เสื้อเชิ๊ตสีขาว กางเกงยีน คลุมเสื้อแขนยาวสีน้ำตาล (ทุกวันนี้ยังอยู่ในคอมผมอยู่เลย )
พอเรียนปีสูงขึ้น ก็ไม่ได้เจอเขาบ่อยๆเหมือนสมัยปีหนึ่ง ปีสอง ก็เริ่มเจอเขาน้อยลง ก่อนเรียนจบก็เห็นเค้าเดินขึ้นดอยกับสาขา ตอนวันรับปริญญาก็เห็นเเวบๆ ใจหนึ่งอยากเข้าไปขอถ่ายรูปด้วย แต่ก็ไม่กล้า อยากบอกว่าเอใส่ชุดครุย เอหล่อมากเลยนะ เราเห็นเอยิ้มก็วันรับปริญญานี้เเหละ ไม่เหมือนเอลี่ขี้เก๊กเหมือนสมัยปีเเรกๆเลย
เอาเถอะ เรื่องราวมันก็ผ่านมาหลายปีละ ถ้าวันนี้เราไม่เปิดดูรูปเก่าๆ ก็คงไม่เห็นรูปนาย และคิดถึงนายอีก ตอนนี้เอสบายดีใช่ไหม ทำงานสนุกหรือเปล่า
ยังชอบเพ้อเรื่องความรักในเฟสบุคอีกหรือเปล่า อยากให้รู้ว่ามีคนๆนึง คิดถึงงนายอยู่นะ เอลี่ ลูกเหยี่ยวน้อย
เรื่องราวเหล่านี้ อย่างน้อยที่สุดมันก็ทำให้เราได้รู้จักที่จะชอบใครบ้าง ซึ่งมันดีกว่าการเป็นอยู่แบบเฉิ่มๆ ไม่สนโลกเหมือนแต่ก่อน แม้ว่าเอจะไม่รู้จักเราเลยก็ตาม ^_^
2015/5/22 22:33 ณ โต๊ะทำงานที่ปลายเตียง
ปล. แล้วเพื่อนๆหล่ะ เคยตกหลุมรักใครสักคนโดยที่ไม่มีโอกาสได้รู้จักเขาไหมครับ
เคยตกหลุมรักใครสักคนโดยที่เราไม่รู้จักเขาไหมครับ
ผมเรียนมหาวิทยาลัยสีม่วงแห่งหนึ่งในจังหวัดเชียงใหม่ เมื่อหลายปีที่เเล้ว
ตัวผมเรียนคณะ 05 ถือว่าเป็นคณะที่คนเยอะพอควรนะ ตลอดเวลาที่เรียนผมแทบไม่เคยสนใจใคร หรือจีบใครเลย
จนกระทั่งวันหนึ่งมีโอกาสได้เข้าชั้นเรียนที่คณะ 01 เหมือนโชคชะตาจะมอบความสุขให้ผม ผมสะดุดตากับเพื่อนรุ่นเดียวกัน (แน่ๆ เพราะปีหนึ่งเขาห้อยป้ายกันทุกคณะ)
คนๆนั้นเขาเรียน คณะมนุษยศาสตร์ เอกภาษาอังกฤษ น่าจะใช่ คล้ายๆว่าจะชื่อ เอ อะไรซักอย่างนี้เเหละ ตอนเเรกเราเห็นเค้านะ เป็นคนขาวๆ ดูขรึมๆ ออกแนวจะขี้เก๊กด้วย ออกแนวเล่นกล้ามด้วยเบาๆ คนๆนี้แหละภาพความขี้เก๊กของเขายังติดตาถึงทุกวันนี้
และแล้วโชคชะตาก็เล่นตลก ทำไมผมถึงเจอเขาบ่อยมากขึ้น มากขึ้น ไปอ่างเเก้วก็เจอ ไปนั่งเล่นศาลาธรรมก็เจอ ไปเรียนอาคารเรียนรวม RB3 RB5 ก็ยังเจอ
ต้องขอบคุณตัวเองนะที่เป็นคนตาตี่ เวลาชำเลืองดูเค้า คงจะไม่มีพิรุจเท่าไหร่(หรือเปล่า) ผมมักจะยิ้มเเก้มปริเเทบทุกครั้งจนหน้าเเดงเลยด้วยซ้ำ(จากการบอกเล่าของเพื่อน) แต่เค้าก็ยังคงทำหน้าเก๊ก อยู่ได้ทั้งปี
และเเล้ววันวันที่ผมแทบจะเห็นโลกทั้งใบเป็นสีชมพูอมม่วง ที่ อมช. ผมนั่งทานข้าวเช้าก่อนเข้าเรียนวิชาเเรก พอทานไปได้สองสามคำ ผมก็เห็นว่าเขาเดินมานั่งโต๊ะตรงกันข้าม ถัดไป โอโห มือสั่นช้อนนี้ไม่มีแรงตักข้าวเลยครับ วันนั้นผมทานข้าวให้ช้าที่สุด เพื่อที่จะได้อยู่กับเขานานๆ (แม้จะคนละโต๊ะก็เหอะ)
ผมตัดสินใจแอบเอาโทรศัพท์ ถ่ายรูปเขาเก็บไว้ ชายสูงโปรง ผมย้อมสีน้ำตาลอ่อนๆ เสื้อเชิ๊ตสีขาว กางเกงยีน คลุมเสื้อแขนยาวสีน้ำตาล (ทุกวันนี้ยังอยู่ในคอมผมอยู่เลย )
พอเรียนปีสูงขึ้น ก็ไม่ได้เจอเขาบ่อยๆเหมือนสมัยปีหนึ่ง ปีสอง ก็เริ่มเจอเขาน้อยลง ก่อนเรียนจบก็เห็นเค้าเดินขึ้นดอยกับสาขา ตอนวันรับปริญญาก็เห็นเเวบๆ ใจหนึ่งอยากเข้าไปขอถ่ายรูปด้วย แต่ก็ไม่กล้า อยากบอกว่าเอใส่ชุดครุย เอหล่อมากเลยนะ เราเห็นเอยิ้มก็วันรับปริญญานี้เเหละ ไม่เหมือนเอลี่ขี้เก๊กเหมือนสมัยปีเเรกๆเลย
เอาเถอะ เรื่องราวมันก็ผ่านมาหลายปีละ ถ้าวันนี้เราไม่เปิดดูรูปเก่าๆ ก็คงไม่เห็นรูปนาย และคิดถึงนายอีก ตอนนี้เอสบายดีใช่ไหม ทำงานสนุกหรือเปล่า
ยังชอบเพ้อเรื่องความรักในเฟสบุคอีกหรือเปล่า อยากให้รู้ว่ามีคนๆนึง คิดถึงงนายอยู่นะ เอลี่ ลูกเหยี่ยวน้อย
เรื่องราวเหล่านี้ อย่างน้อยที่สุดมันก็ทำให้เราได้รู้จักที่จะชอบใครบ้าง ซึ่งมันดีกว่าการเป็นอยู่แบบเฉิ่มๆ ไม่สนโลกเหมือนแต่ก่อน แม้ว่าเอจะไม่รู้จักเราเลยก็ตาม ^_^
2015/5/22 22:33 ณ โต๊ะทำงานที่ปลายเตียง
ปล. แล้วเพื่อนๆหล่ะ เคยตกหลุมรักใครสักคนโดยที่ไม่มีโอกาสได้รู้จักเขาไหมครับ