ไปเจอความเห็นของท่านเตช ลูกศิษย์ ท่านพุทธทาส

"โยมนี่หลงทางเอามากๆ ที่ไปคิดว่า นิพพานคือความสุข  แท้จริงนิพพานคือความรู้สึกของจิตขณะที่ไม่มีความทุกข์  
ส่วนเวลานอนหลับสนิทนั้นโยมมีจิตหรือ?  ถ้ายังเชื่อว่าเวลานอนหลับสนิทนั้นยังมีจิตอยู่ก็ยังชื่อว่าหลงทางอยู่อีก
การที่จะรู้จักนิพพานถูกต้อง จะต้องรู้จักความรู้สึกที่ตรงข้ามนิพพานก่อน นั่นก็คือความทุกข์ ฯลฯ"

1. ผมเคยอ่านเจอว่า พระพุทธเจ้าเคยบอกว่า นิพพานคือความสุขอย่างยิ่ง เป็นความสุขที่ปราศจากความทุกข์ "แต่นั่นก็แปลว่ามีความสุข" ครูบาอาจารย์ก็ยืนยันตรงกันว่า มีความสุขมาก ๆ "ไม่มีท่านใดบอกว่าเฉย ๆ"

อยากถามว่า นิพพานของท่านพุทธทาส มีความสุขหรือไม่มีความสุข? ครับ

2. ท่านเตชยืนยันว่า ขณะนอนหลับไม่มีจิต "เมื่อไม่มีจิต ก็ไม่มีตัวรับทุกข์ ย่อมไม่เกิดทุกข์" เมื่อนิพพานคือความรู้สึกของจิตในขณะที่ไม่มีความทุกข์
นั่นแปลว่า
    ก. การนิพพาน คือการมีจิตขึ้นมาเสวยอารมณ์ที่ไม่มีทุกข์ นั่นคือมีจิต มีตัวตนขึ้นมารับอารมณ์ไม่มีทุกข์
    ข. การนอนหลับ คือ นิพพานที่ "เหนือ" กว่า เพราะนอกจากไม่มีทุกข์แล้ว ยังไม่มีจิต อีกด้วย
    ค. อย่างที่เคยถาม (แต่ไม่มีคนตอบ) เมื่อไม่มีจิต ไม่มีทุกข์ แปลว่า คนเรานิพพาน วันละครั้งใช่ไหม นิพพานแบบไม่รู้ตัว ตอนตื่นถ้าโดนรถชนสลบ ก็นิพพานใช่ไหม แล้วก็ไม่มีจิตด้วย ตอนผ่าตัด ดมยาสลบ ก็ไม่มีจิตด้วย ฯลฯ

ผมอยากถามลูกศิษย์ ท่านพุทธทาสว่า ใช่หรือไม่ที่ผมเข้าใจ

ปล. นี่ผมถามหาความรู้ดี ๆ เป็นการเปิดโอกาสให้ ทั้งท่านเตช และลูกศิษย์ท่านพุทธทาส (แน่นอน ที่มีความรู้ในท่านพุทธทาสดี) ได้อธิบาย
ถ้าท่านเตช เข้าใจผิด ก็จะได้เข้าใจถูก ถ้าคนนอกเขาใจผิด ก็จะได้เข้าใจถูก ไม่ได้คิดจะลบหลู่อะไร