เราเพิ่งหลงเข้ามาในวังวนนี้ ได้ไม่นานจากหนังสือเล่มแรกคือ Hold tight คือดีงามมากกกก ในความรู้สึกเรา เนื้อเรื่องผูกไว้อย่างสุดยอด แต่ละหน้าที่ผ่านไป ค่อยเชื่อมทุกปมที่ดูไม่เกี่ยวข้องเข้าด้วยกัน มีการพลิกแพลงตลอดเวลา คนที่เป็นต้นเหตุแก่นของเรื่องคือคนที่เราๆไม่มีวันคาดถึง และนอกจากความสนุก ความฉลาดและสุดยอดอีกอย่างนึงของเขาคือ นิยายเรื่องนี้มันสะท้อนสังคม สะท้อนปัญหาครอครัว ความรักของพ่อแม่ ทุกๆอย่าง คือมันดีงามมาก สิบเต็มสิบ
กลายเป็นแฟนตามล่านิยายเขาไปเลย (แต่ก็ยังไม่เจอเล่มไหนที่สะกดเราได้ตั้งแต่หน้าแรกเหมือนเรื่องนี้)
จนล่าสุดเราได้มีโอกาสไปเจอหนังสือเล่มแรกที่โคเบนเขียน ตอนเขาอายุประมาณ 20 กว่าๆ เรื่อง play dead
ซึ่งเราออกจะงงนิดหน่อยที่หน้าแรกโคเบนมาเขียนเตือนว่าไม่อยากให้อ่าน(?) เพราะเขาใจร้ายกับหนังสือเล่มนี้มาก เราก็สงสัยว่าทำไม
ซึ่งพออ่านจบ.. เราเห็นความแตกต่างอย่างชัดเจนระหว่างโคเบนหนุ่มใหม่ไฟแรง กับ โคเบนที่เป็นเจ้าพ่อนิยายสืบสวนเลย
ทำไมน่ะเหรอ?
เรารู้สึกว่าใน Play Dead ตัวละครมีความ ดิบ เถื่อน มุมมองที่ใช้มองยังไม่กว้าง เราอ่านได้แบบรู้ทันแผน และบางครั้งก็คิดในใจว่า 'เอาจริงดิ'
อย่างเช่น เขาพยายามเขียนตัวละครตัวหนึ่งซึ่งเลวมาตลอดชีวิต ด้วยปมด้อยอะไรก็ตามแต่ ซึ่งพอมาเจอหญิงสาวคนหนึ่งเขาตั้งใจจะหลอกเธอ แต่ด้วยความดีกลับตกหลุมรัก ฯลฯ ซึ่งเราแบบ นี่มันความคิดแบบเด็กวัยรุ่นชัดๆ (เอาจริงๆ เราอายุพอๆกับโคเบนตอนเขียนเล่มนี้แหละ แต่เรื่องพวกนี้เราแค่ว่ามันเด็กน้อยไป)
รวมถึงลีลาการเขียน เรื่องนี้จะเขียนหลอกล่อให้คนอ่านเชื่ออย่างหนึ่ง ตอนหลังค่อยมาเฉลยอย่างหนึ่ง ... ซึ่งมันไม่เหมือนค่อยๆวางกับดักให้เราคิดเอง แต่เขาเลือกดึงให้เราเชื่อแบบนั้นเลย ซึ่งมันไม่เป็นเหตุเป็นผล น้ำหนักที่เป็นแกนหลักของเรื่องก็ไม่มากพอ ไม่รู้ทำไม เราอ่านจบ แต่ไม่แฮปปี้เลย ไม่ปริ่ม ไม่ขบคิด ไม่อะไร
ถึงขนาดคิดว่าถ้าหาก หนังสือเล่มนี้คือ เล่มแรกที่เราอ่านของโคเบน เราคงไม่อ่านเล่มต่อไปเลยทีเดียว ฮ่าๆ
แต่ก็นั่นละนะ คนอื่นอาจจะไมรู้สึกแบบเราก็ได้ ไม่งั้น เขาจะเป็นที่ชื่อชอบจนเขียนเล่มต่อๆมาได้ไง
อยากรู้ว่าคนอื่นรู้สึกเหมือนเราบ้างมั้ยตอนอ่านเล่มนี้ หรือมีตอนไหนห้ามพลาดบ้างหรือเปล่า
ใครเป็นแฟนหนังสือ ของ ฮาลาน โคเบน บ้างมาคุยกัน
กลายเป็นแฟนตามล่านิยายเขาไปเลย (แต่ก็ยังไม่เจอเล่มไหนที่สะกดเราได้ตั้งแต่หน้าแรกเหมือนเรื่องนี้)
จนล่าสุดเราได้มีโอกาสไปเจอหนังสือเล่มแรกที่โคเบนเขียน ตอนเขาอายุประมาณ 20 กว่าๆ เรื่อง play dead
ซึ่งเราออกจะงงนิดหน่อยที่หน้าแรกโคเบนมาเขียนเตือนว่าไม่อยากให้อ่าน(?) เพราะเขาใจร้ายกับหนังสือเล่มนี้มาก เราก็สงสัยว่าทำไม
ซึ่งพออ่านจบ.. เราเห็นความแตกต่างอย่างชัดเจนระหว่างโคเบนหนุ่มใหม่ไฟแรง กับ โคเบนที่เป็นเจ้าพ่อนิยายสืบสวนเลย
ทำไมน่ะเหรอ?
เรารู้สึกว่าใน Play Dead ตัวละครมีความ ดิบ เถื่อน มุมมองที่ใช้มองยังไม่กว้าง เราอ่านได้แบบรู้ทันแผน และบางครั้งก็คิดในใจว่า 'เอาจริงดิ'
อย่างเช่น เขาพยายามเขียนตัวละครตัวหนึ่งซึ่งเลวมาตลอดชีวิต ด้วยปมด้อยอะไรก็ตามแต่ ซึ่งพอมาเจอหญิงสาวคนหนึ่งเขาตั้งใจจะหลอกเธอ แต่ด้วยความดีกลับตกหลุมรัก ฯลฯ ซึ่งเราแบบ นี่มันความคิดแบบเด็กวัยรุ่นชัดๆ (เอาจริงๆ เราอายุพอๆกับโคเบนตอนเขียนเล่มนี้แหละ แต่เรื่องพวกนี้เราแค่ว่ามันเด็กน้อยไป)
รวมถึงลีลาการเขียน เรื่องนี้จะเขียนหลอกล่อให้คนอ่านเชื่ออย่างหนึ่ง ตอนหลังค่อยมาเฉลยอย่างหนึ่ง ... ซึ่งมันไม่เหมือนค่อยๆวางกับดักให้เราคิดเอง แต่เขาเลือกดึงให้เราเชื่อแบบนั้นเลย ซึ่งมันไม่เป็นเหตุเป็นผล น้ำหนักที่เป็นแกนหลักของเรื่องก็ไม่มากพอ ไม่รู้ทำไม เราอ่านจบ แต่ไม่แฮปปี้เลย ไม่ปริ่ม ไม่ขบคิด ไม่อะไร
ถึงขนาดคิดว่าถ้าหาก หนังสือเล่มนี้คือ เล่มแรกที่เราอ่านของโคเบน เราคงไม่อ่านเล่มต่อไปเลยทีเดียว ฮ่าๆ
แต่ก็นั่นละนะ คนอื่นอาจจะไมรู้สึกแบบเราก็ได้ ไม่งั้น เขาจะเป็นที่ชื่อชอบจนเขียนเล่มต่อๆมาได้ไง
อยากรู้ว่าคนอื่นรู้สึกเหมือนเราบ้างมั้ยตอนอ่านเล่มนี้ หรือมีตอนไหนห้ามพลาดบ้างหรือเปล่า