ไม่เข้าใจตนเองทำไมเวลาคุยกับใครสักคนหนึ่งไม่เคยมีใครเกินเดทแรกซักคน

ต้องมีเหตุให้ห่างตลอด
คนแรก คุยไปคุยมาเค้าไปมีคนอื่นเป็นรุ่นน้องที่ใกล้ชิดกัน
คนที่สอง เพื่อนเสนิทเราไปทะเลาะกับเขาอย่างรุนแรงจนพาลทำให้เรามองหน้าเขาไม่ติดไปด้วย
คนที่สาม เดทกันหวานชื่นอยู่ดีๆเค้าต้องกลับไปเรียนต่อต่างประเทศแล้วก็มาขอเราเป็นพี่น้องและค่อยๆหายไปจากชีวิตเราดื้อๆตอนหลังบล็อคไลน์เราอีกซะงั๊น

ส่วนใหญ่จะเป็นการเดทแบบแรกๆกินข้าวคุยกันใช้เวลาอยู่ด้วยกันแต่ส่วนใหญ่จะรู้จักและคุยกันมาสักพักก่อนหน้า 1-2เดือนแล้ว ช่วงเวลาที่ใ้ช้ด้วยกันทั้งคู่ทั้งเราและเค้าต่างบอกว่า รู้สึกดีๆต่อกันและกัน มีความสุขอย่างมากที่อยู่ด้วยกัน แต่ไม่นานทุกคนก็จะค่อยๆหายไปตลอด
แอบบงงแอบไม่เข้าใจแอบรู้สึกแย่กับสิ่งที่เจอจนกลัวคำว่า "รัก"

บางทีอาจจะเป็นที่ตัวตนของ จขกท เองที่มีปัญหาในการดำเนินความสัมพันธ์ หรือ อารมณ์ขี้นอยด์โมโหง่าย และไม่แคร์ถ้าเขาไม่ใส่ใจเรา หรือเขาพูดตัดพ้อจะเฉยๆ แต่พอนานไป เมื่อเขาหายไปมักจะมารู้ใจตนเองตอนหลังทุกครั้งว่าคิดถึงเค้าและยังคงอยากให้ความสัมพันธ์ยังดำเนินต่อไปได้

มีใครเคยเป็นหรือไม่ แล้วแก้ไขกันอย่างไร ยิ่งเจอแบบนี้บ่อยๆนานวันยิ่งไม่อยากคุยไม่อยากคบใคร เกร็งมากกว่าเดิมเข้าไปทุกวัน กลัวความรีกมากแต่อยากมีความรัก งงตัวเอง