จากรอยต่อ สู่ ไร้รอยต่อ

จากเมื่อก่อนที่ทีมวอลเลย์บอลสาวไทยก้าวขึ้นสู่แชมป์เอเชียครั้งแรกเมื่อปี 2009
แล้วไต่ระดับขึ้นมาเป็นทีมระดับโลก และแนวหน้าของเอเชีย
ในวันที่เราเข็นใช้ 6 ตัวแรกในสนาม ก็เห็นแต่หน้าเดิม คือ
7 เซียน ไม่ว่าจะเวทีไหน แม็ทช์ไหน เราก็ใช้แต่ผู้เล่นเดิมๆ
จนแฟนๆ ก็กังวลเกี่ยวกับตัวสำรอง เพราะนานๆ ทีจะเห็นตัวลำรองลงมา หรือลงมาก็แค่เสิร์ฟ

จากวันนั้นจนถึงวันนี้ เหล่าบรรดาเด็กๆ รุ่นใหม่ ได้ใช้เวลาในการสะสมประสบการณ์
และบ่มเพาะทักษะด้านอื่นๆ และได้โลดแล่นในสนามเรื่อยๆ
และในวันนี้ สิ่งที่ผมเห็นและรู้สึกชื่นใจคือ
"จากรอยต่อนั้น มาถึงวันนี้ มันเริ่มต่อกันเป็นผ้าผืนเดียวกันได้"

แม้มันจะไม่เพอร์เฟ็คมากมายอะไร แต่ผมก็ดีใจที่เราได้เริ่มใช้ตัวสำรองลงเล่นเต็มๆ บ้าง
เมื่อเห็นเด็กๆ วิ่งในสนามกับพี่ๆ แล้วสนุกสนานมันทำให้เรามีความหวังมากขึ้น

แล้ววันหนึ่งทีมของเราจะไร้รอยต่อแบบจริงๆ สักวัน

ผมเชื่อแบบนั้นครับ