สวัสดีค่ะ...
ตอนนี้ก็เกือบจะตี 1 ละนะค่ะ แค่อยากระบายในสิ่งที่ไม่สามารถพุดได้ค่ะ
ก่อนอื่นอยากถามเพื่อนๆใน pantip ที่มีแฟนหน่ะค่ะ (วัยทำงาน) โดยปกติแฟนเพื่อนๆเลิกงานกันกี่โมงหรอค่ะ
เริ่มเรื่องเลยละกันเนอะ ชีวิตเรามีอะไรมากมายผ่านเข้ามาตลอดระยะเวลาที่คบกะผู้ชายคนนี้ทั้งสุขและทุกข์
ช่วงแรกๆเค้ารักเรามากต่อให้งานเค้าจะหนักแค่ไหนเค้าก็มีความพยายามมาหาเราค่ะ แต่ก่อนเรานิสัยเสียยอมรับนะค่ะ
ว่าแต่ก่อนเราเองเป็นคนงี่เง่า ขี้งอนมาก ขี้หึง ขี้ระแวง ยอมรับว่าแย่ค่ะ แต่เค้าก็ไม่เคยโกรธเราสักครั้งที่เราทำแบบนั้นใส่
เป็นเพราะคบกันแรกๆแหละค่ะ อะไรๆก็ดูดีไปหมด ยอมรับว่าตอนนั้นเราเองหลงระเริงกับความรักจอมปลอมที่ผู้ชายคนนี้มอบให้
เรียกง่ายๆมันก็คือความรักช่วงโปรโมชั่น ก่อนหน้าที่เราจะคบกันเราเคยเป็นพี่น้องกันมากก่อนและตัวเราเองคิดว่าเค้าดีพอแล้ว
เลยตัดสินใจคบเพราะตามใจตัวเอง พอเวลาผ่านไป งานที่เค้าทำมันก็เริ่มเยอะขึ้น เยอะขึ้น (เราไม่รุว่าเค้าโกหกเรารึป่าว)
เค้าเริ่มไม่มีเวลาให้เราเหมือนแต่ก่อน มันเลยทำให้เรางี่เง่ากับเค้ามากขึ้นทุกวัน ระแวงเค้ามากขึ้นทุกวัน เราไม่เคยมีความสุขค่ะ
เราทรมานมากเพราะชีวิตเราเจอแต่คนแย่ๆ เห็นแก่ตัว เจ้าชู้ ทั้งๆที่เราเล่าให้เค้าฟังทุกอย่างว่าเราเจออะไรมาบ้างแต่แล้ว
คนที่เรารักและมั่นใจในตัวเค้าว่าเค้าจะไม่ทำแบบที่แฟนคนก่อนๆทำกับเรา สุดท้ายเค้าเป็นคนที่ทำให้เราเจ็บมากกว่า คนก่อนๆซะอีก
เหตุผลที่ตั้งกะทู้นี้มา เรารุว่าทุกสิ่งทุกอย่างที่ทำให้แฟนเราเปี่ยนไปเพราะนิสัยแย่ๆของเรา แต่เรากล้าพุดได้เต้มปาก
ว่าปัจจุบันเราเปี่ยนเป็นคนละคน จากคนที่วีน เวียงเอาแต่ใจ นิสัยแย่ กลายเป็นคนที่ยอมเข้าใจเค้าทุกอย่าง
ต่อให้วันๆนึงเราแทบจะไม่ได้คุยกะเค้าก็ตาม เราก็ยังรอ หวังว่าสักวันนึงคนที่เคยรักเราจะกลับมารักเราเหมือนเดิม
ทุกวันนี้เราร้องไห้ก่อนนอนทุกคืน เพราะไม่รุจะทำยังไงให้เรื่องพวกนี้มันจบๆซะที
แฟนเราทำงานร่วมๆวันนึงก็ประมาน 13 ชม. ค่ะ บางทีแฟนเราก็ทำงาน
ตั้งแต่ 7.00 - 01.00 (เราตกใจกับเวลาการทำงานของเค้ามากและเราเองก็คิดมากทุกๆครั้งที่เค้าเลิกดึก)
นานๆทีนะค่ะที่เค้าจะเลิกดึก แต่ถึงไม่เลิกดึกเราสองคนก็ไม่ได้คุยกันอยู่ดี TT
แต่เราเองก็รอเค้านะค่ะ รอเค้าตลอดหวังว่าเค้าจะพิมคุยกะเราบ้าง วันๆนึงพิมคุยกันไม่เกิน 10 ประโยค เค้างานเยอะค่ะ
เราพยายามเข้าใจเค้า เพราะไม่อยากให้เค้ารู้สึกเบื่อที่คุยกับเรา ไม่รู้ทำแบบนี้ไปเพื่ออะไร
อ่อลืมม.. ก่อนหน้านี้เราสองคนเคยบอกเลิกกันมาแล้วนะเราเป็นคนบอกค่ะเพราะคิดว่าแฟนเราคงไม่ได้รักเราแล้ว
เราทบทวนคำนี้มานานเก็บความกดดันและสิ่งที่เค้าไม่เคยสนใจเก็บมันมาตลอดจนวันนั้นเราทนไม่ไหว
มันเลยทำให้เรื่องเล็กๆกลายมาเป็นเรื่องใหญ่ เค้าให้เหตุผลที่เค้าเลิกกับเราว่า เค้ากัวไม่มีเวลาให้เราเพราะช่วงนี้งานยุ่งมาก
กัวเราเสียใจ เราจุกมากกับเหตุผลของ ผช ที่เราคิดว่าเค้าคือคนที่รักเรามาก เราเจ้บที่เค้าเลิกแล้วยอมทิ้งเราไปง่ายๆ
ทั้งที่ตอนขอคบเรา อ้อนวอนจนจะเป็นจะตาย เราอยากด่าเค้าว่าพี่แม้งเ_ี้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย มาก
แต่เราพุดอะไรไม่ได้เลยค่ะ เราจุกตัวเราชาไปหมดค่ะตอนนั้น เราอึงมากมันพุดไม่ออก ได้แต่ร้องไห้
เราสงสานตัวเราเองมากที่โง่ยอมเชื่อใจ ผช คนนี้ แต่เรารักเค้ามากค่ะ และเราก็ตัดสินใจกับมาคบกันต่อ
แต่ความรุสึกที่เราเสียไปมันไม่สามารถกลับมาเป็นแบบเดิมได้อีกแล้วชีวิตเราสองคนยังคงดำเนินต่อไปเรื่อยๆค่ะ
เดี๋ยวก็ดีเดี๋ยวก็ร้าย ตั้งแต่มีปัญหามาแฟนเราไม่เคยบอกรักเราอีกเลย ทั้งๆที่เราถามเค้า เค้าก็ให้คำตอบโดยการเงียบ
จริงๆเรารู้คำตอบนั้นอยู้แล้วว่าเค้าไม่ได้รักเราแล้ว แต่เราก็ยังหลอกตัวเราเองอยู่คะว่าเค้ายังรักเราอยู่
ยังรอที่จะคุยกับเค้า ทั้งๆที่เค้าไม่ได้อยากคุยกับเรา...... ยังรักเค้าเหมือนเดิมทั้งๆที่รู้ว่าเค้าไม่ได้รักเราแล้ว....
บทสรุปสุดท้ายคนที่เจ็บก็คงต้องเป็นเราเพราะไม่สามารเลือกอะไรได้เลยนอกจากรอ รอให้เค้ากับมารักเราอีกครั้ง
แต่บางครั้งเราก็คิดนะค่ะว่าเราควรจะปล่อยเค้าไปดีมั้ย ให้เค้าไปชอบคนที่เค้าแอบชอบ
(แฟนเราแอบชอบ ผญ คนนึงอยู่ค่ะ แต่ ผญ คนนั้นไม่ได้ชอบแฟนเรา ) เราก็เหมือนตัวสำรองค่ะ ทุกวันนี้ไม่อยากรับรู้อะไรทั้งนั้น
ปกติถ้าแฟนมาหาเราชอบเล่นโทรศัพท์เค้าค่ะ แต่ตอนนี้เราไม่เล่นแล้วเพราะเรากลัว เราเห็นในสิ่งที่เราไม่อยากเห็น
เราคงไม่เข้มแข็งพอที่จะลืมเค้าได้ ต้องโง่ไปอีกนานแค่ไหนถึงจะลืม ผช ที่เค้าไม่ได้รักเราได้
จะทำยังไงให้ลืม ผช คนนี้ได้ค่ะ T^T
ชีวิตการทำงาน 13 ชม. กับการรอคอยที่จะได้คุยในแต่ละวัน ความรัก
ตอนนี้ก็เกือบจะตี 1 ละนะค่ะ แค่อยากระบายในสิ่งที่ไม่สามารถพุดได้ค่ะ
ก่อนอื่นอยากถามเพื่อนๆใน pantip ที่มีแฟนหน่ะค่ะ (วัยทำงาน) โดยปกติแฟนเพื่อนๆเลิกงานกันกี่โมงหรอค่ะ
เริ่มเรื่องเลยละกันเนอะ ชีวิตเรามีอะไรมากมายผ่านเข้ามาตลอดระยะเวลาที่คบกะผู้ชายคนนี้ทั้งสุขและทุกข์
ช่วงแรกๆเค้ารักเรามากต่อให้งานเค้าจะหนักแค่ไหนเค้าก็มีความพยายามมาหาเราค่ะ แต่ก่อนเรานิสัยเสียยอมรับนะค่ะ
ว่าแต่ก่อนเราเองเป็นคนงี่เง่า ขี้งอนมาก ขี้หึง ขี้ระแวง ยอมรับว่าแย่ค่ะ แต่เค้าก็ไม่เคยโกรธเราสักครั้งที่เราทำแบบนั้นใส่
เป็นเพราะคบกันแรกๆแหละค่ะ อะไรๆก็ดูดีไปหมด ยอมรับว่าตอนนั้นเราเองหลงระเริงกับความรักจอมปลอมที่ผู้ชายคนนี้มอบให้
เรียกง่ายๆมันก็คือความรักช่วงโปรโมชั่น ก่อนหน้าที่เราจะคบกันเราเคยเป็นพี่น้องกันมากก่อนและตัวเราเองคิดว่าเค้าดีพอแล้ว
เลยตัดสินใจคบเพราะตามใจตัวเอง พอเวลาผ่านไป งานที่เค้าทำมันก็เริ่มเยอะขึ้น เยอะขึ้น (เราไม่รุว่าเค้าโกหกเรารึป่าว)
เค้าเริ่มไม่มีเวลาให้เราเหมือนแต่ก่อน มันเลยทำให้เรางี่เง่ากับเค้ามากขึ้นทุกวัน ระแวงเค้ามากขึ้นทุกวัน เราไม่เคยมีความสุขค่ะ
เราทรมานมากเพราะชีวิตเราเจอแต่คนแย่ๆ เห็นแก่ตัว เจ้าชู้ ทั้งๆที่เราเล่าให้เค้าฟังทุกอย่างว่าเราเจออะไรมาบ้างแต่แล้ว
คนที่เรารักและมั่นใจในตัวเค้าว่าเค้าจะไม่ทำแบบที่แฟนคนก่อนๆทำกับเรา สุดท้ายเค้าเป็นคนที่ทำให้เราเจ็บมากกว่า คนก่อนๆซะอีก
เหตุผลที่ตั้งกะทู้นี้มา เรารุว่าทุกสิ่งทุกอย่างที่ทำให้แฟนเราเปี่ยนไปเพราะนิสัยแย่ๆของเรา แต่เรากล้าพุดได้เต้มปาก
ว่าปัจจุบันเราเปี่ยนเป็นคนละคน จากคนที่วีน เวียงเอาแต่ใจ นิสัยแย่ กลายเป็นคนที่ยอมเข้าใจเค้าทุกอย่าง
ต่อให้วันๆนึงเราแทบจะไม่ได้คุยกะเค้าก็ตาม เราก็ยังรอ หวังว่าสักวันนึงคนที่เคยรักเราจะกลับมารักเราเหมือนเดิม
ทุกวันนี้เราร้องไห้ก่อนนอนทุกคืน เพราะไม่รุจะทำยังไงให้เรื่องพวกนี้มันจบๆซะที
แฟนเราทำงานร่วมๆวันนึงก็ประมาน 13 ชม. ค่ะ บางทีแฟนเราก็ทำงาน
ตั้งแต่ 7.00 - 01.00 (เราตกใจกับเวลาการทำงานของเค้ามากและเราเองก็คิดมากทุกๆครั้งที่เค้าเลิกดึก)
นานๆทีนะค่ะที่เค้าจะเลิกดึก แต่ถึงไม่เลิกดึกเราสองคนก็ไม่ได้คุยกันอยู่ดี TT
แต่เราเองก็รอเค้านะค่ะ รอเค้าตลอดหวังว่าเค้าจะพิมคุยกะเราบ้าง วันๆนึงพิมคุยกันไม่เกิน 10 ประโยค เค้างานเยอะค่ะ
เราพยายามเข้าใจเค้า เพราะไม่อยากให้เค้ารู้สึกเบื่อที่คุยกับเรา ไม่รู้ทำแบบนี้ไปเพื่ออะไร
อ่อลืมม.. ก่อนหน้านี้เราสองคนเคยบอกเลิกกันมาแล้วนะเราเป็นคนบอกค่ะเพราะคิดว่าแฟนเราคงไม่ได้รักเราแล้ว
เราทบทวนคำนี้มานานเก็บความกดดันและสิ่งที่เค้าไม่เคยสนใจเก็บมันมาตลอดจนวันนั้นเราทนไม่ไหว
มันเลยทำให้เรื่องเล็กๆกลายมาเป็นเรื่องใหญ่ เค้าให้เหตุผลที่เค้าเลิกกับเราว่า เค้ากัวไม่มีเวลาให้เราเพราะช่วงนี้งานยุ่งมาก
กัวเราเสียใจ เราจุกมากกับเหตุผลของ ผช ที่เราคิดว่าเค้าคือคนที่รักเรามาก เราเจ้บที่เค้าเลิกแล้วยอมทิ้งเราไปง่ายๆ
ทั้งที่ตอนขอคบเรา อ้อนวอนจนจะเป็นจะตาย เราอยากด่าเค้าว่าพี่แม้งเ_ี้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย มาก
แต่เราพุดอะไรไม่ได้เลยค่ะ เราจุกตัวเราชาไปหมดค่ะตอนนั้น เราอึงมากมันพุดไม่ออก ได้แต่ร้องไห้
เราสงสานตัวเราเองมากที่โง่ยอมเชื่อใจ ผช คนนี้ แต่เรารักเค้ามากค่ะ และเราก็ตัดสินใจกับมาคบกันต่อ
แต่ความรุสึกที่เราเสียไปมันไม่สามารถกลับมาเป็นแบบเดิมได้อีกแล้วชีวิตเราสองคนยังคงดำเนินต่อไปเรื่อยๆค่ะ
เดี๋ยวก็ดีเดี๋ยวก็ร้าย ตั้งแต่มีปัญหามาแฟนเราไม่เคยบอกรักเราอีกเลย ทั้งๆที่เราถามเค้า เค้าก็ให้คำตอบโดยการเงียบ
จริงๆเรารู้คำตอบนั้นอยู้แล้วว่าเค้าไม่ได้รักเราแล้ว แต่เราก็ยังหลอกตัวเราเองอยู่คะว่าเค้ายังรักเราอยู่
ยังรอที่จะคุยกับเค้า ทั้งๆที่เค้าไม่ได้อยากคุยกับเรา...... ยังรักเค้าเหมือนเดิมทั้งๆที่รู้ว่าเค้าไม่ได้รักเราแล้ว....
บทสรุปสุดท้ายคนที่เจ็บก็คงต้องเป็นเราเพราะไม่สามารเลือกอะไรได้เลยนอกจากรอ รอให้เค้ากับมารักเราอีกครั้ง
แต่บางครั้งเราก็คิดนะค่ะว่าเราควรจะปล่อยเค้าไปดีมั้ย ให้เค้าไปชอบคนที่เค้าแอบชอบ
(แฟนเราแอบชอบ ผญ คนนึงอยู่ค่ะ แต่ ผญ คนนั้นไม่ได้ชอบแฟนเรา ) เราก็เหมือนตัวสำรองค่ะ ทุกวันนี้ไม่อยากรับรู้อะไรทั้งนั้น
ปกติถ้าแฟนมาหาเราชอบเล่นโทรศัพท์เค้าค่ะ แต่ตอนนี้เราไม่เล่นแล้วเพราะเรากลัว เราเห็นในสิ่งที่เราไม่อยากเห็น
เราคงไม่เข้มแข็งพอที่จะลืมเค้าได้ ต้องโง่ไปอีกนานแค่ไหนถึงจะลืม ผช ที่เค้าไม่ได้รักเราได้
จะทำยังไงให้ลืม ผช คนนี้ได้ค่ะ T^T