เมื่อข้าพเจ้าเป็นนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 5 ข้าพเจ้าพักอาศัยในบริเวณที่เรียกกันว่าบ้านเณร ซึ่งหมายถึงบ้านของผู้เป็นเณร และต่อมาเณรก็จะกลายเป็นบาทหลวงเมื่อผ่านการทดสอบในระดับขั้นต่าง ๆ ตามมาตรฐานของสำนักวาติกัน บ้านเณรแห่งนี้อยู่อำเภอบ้านโป่ง จังหวัดราชบุรี สถานที่แห่งนี้มีกฎระเบียบที่เคร่งครัดยิ่งนัก เช่นห้ามถือเงิน ห้ามโทรศัพท์หรือเขียนจดหมายโดยไม่ได้ผ่านการตรวจสอบ ห้ามกระทำการลามกใด ๆ (การสำเร็จความใคร่นั้นถือเป็นบาปด้วยเช่นกัน) ห้ามการมีคนรัก เป็นต้น
ในวัยรุ่นหนุ่มย่อมมีธรรมชาติที่สนใจเพศตรงข้าม ผู้มีจริยธรรมสูงมักหักห้ามกดข่มได้ แต่ไม่ใช่กับข้าพเจ้าและเพื่อนเยาวชนกลุ่มหนึ่ง และสถานที่แห่งนี้ย่อมว่างจากเพศตรงข้าม เว้นไว้แต่ระยะ 100 เมตรจากบริเวณพักอาศัย ซึ่งเป็นถนนด้านหน้าบ้านเณร ทุกวันเวลา 17 นาฬิกา จะมีเด็กหญิงชั้นมัธยมปลายสองคนเดินผ่าน คนหนึ่งตัวขาวอีกคนหนึ่งนั้นตัวเขียว เกือบจะทั้งหมดของเพื่อนเยาวชนนิยมเด็กหญิงตัวขาว เว้นไว้แต่ข้าพเจ้าซึ่งชอบเด็กหญิงตัวเขียวใส่แว่น ทั้งสองพักอาศัยที่บ้านหลวงสิทธิ ซึ่งหมายถึงบ้านของหลวงสิทธิเทพการ ผู้มีราชทินนามคล้องจองกับหลวงสารเทพกิจ บ้านแห่งนี้ภายหลังมักเป็นที่นิยมสำหรับการถ่ายทำการแสดงต่าง ๆ การเฝ้าดูเด็กหญิงตัวเขียวเป็นระยะเวลานานกว่าหกเดือน แม้จะเป็นในระยะไกลแต่ก็เป็นที่จดจำ ทั้งยังจินตนาการไปถึงนิสัยอันน่ารัก เหมาะสมกับน่าตาที่น่ารัก และแว่นที่ใส่ทำให้นึกถึง เต่ามะตูมในเรื่องเจ้าขุนทอง
เมื่อข้าพเจ้าขึ้นชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 6 ข้าพเจ้าก็มิได้อาศัยในบ้านเณรแห่งนั้น ด้วยว่าทำผิดจารีตบางอย่างแม้ผู้อื่นไม่รู้แต่ข้าพเจ้าพิจารณาเองว่าไม่สมควรจะอยู่ต่อ ด้วยว่าหมิ่นเหม่ต่อการเสียพรหมจรรย์ นั่นทำให้ข้าพเจ้ามิได้เห็นเด็กหญิงตัวเขียวในระยะ 100 เมตร อีกเลย
.
.
.
.
.
เมื่อข้าพเจ้าเรียนระดับอุดมศึกษาชั้นปีที่ 4 ณ มหาวิทยาลัยแห่งหนึ่งในกรุงเทพมหานคร มหาวิทยาลัยแห่งนั้นเป็นมหาวิทยาลัยชั้นนำ จึงมีห้องคอมพิวเตอร์เป็นส่วนรวมสำหรับนักศึกษา ทั้งยังบรรจุโปรแกรมการสื่อสารที่เรียกกันว่าโปรแกรมเพิร์ช (PIRCH) ข้าพเจ้าใช้โปรแกรมนี้ในการติดต่อสื่อสารกับเพื่อนซึ่งส่วนใหญ่ต่างเพศ และมีคนหนึ่งยอมรับในการนัดเจอกับข้าพเจ้า เธอผู้นี้มีชื่อว่านางสาวจูน และเธอต้องการให้ข้าพเจ้ามาพบที่ร้านเชสเตอร์กริลหน้ามหาวิทยาลัยรามคำแหง เมื่อข้าพเจ้าเดินทางไปตามนัดหมาย ข้าพเจ้าเจอเด็กหญิงตัวเขียวซึ่งบัดนี้ได้กลายเป็นนางสาว เธอมาเป็นเพื่อนกับนางสาวจูน และต่อมาข้าพเจ้าทราบชื่อของเธอ เธอชื่อนางสาวผึ้ง ทำงานแล้วอยู่บริษัทกำจัดปลวก เธอประหลาดใจมากที่ข้าพเจ้าทราบพื้นเพบางอย่างของเธอ เช่นโรงเรียนที่เธอเรียน บ้านที่เธออาศัย และข้าพเจ้าแทบไม่ได้คุยกับนางสาวจูนเลย
นี่คือเรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่ข้าพเจ้าคิดว่าน่าประหลาดใจพิลึก และการที่ข้าพเจ้าเขียนเรื่องนี้มิใช่การโหยหานางสาวผึ้งแต่อย่างใด ทั้งยังไม่ต้องการให้เป็นการประโคมเพื่อตามหา เฉกเช่นที่ตามหาสตรีที่นั่งติดกันในโรงภาพยนตร์ ถ้านางสาวผึ้งหรือนางสาวจูนอ่านเจอก็ขออภัย
เมื่อข้าพเจ้าชอบนางสาวผึ้ง
ในวัยรุ่นหนุ่มย่อมมีธรรมชาติที่สนใจเพศตรงข้าม ผู้มีจริยธรรมสูงมักหักห้ามกดข่มได้ แต่ไม่ใช่กับข้าพเจ้าและเพื่อนเยาวชนกลุ่มหนึ่ง และสถานที่แห่งนี้ย่อมว่างจากเพศตรงข้าม เว้นไว้แต่ระยะ 100 เมตรจากบริเวณพักอาศัย ซึ่งเป็นถนนด้านหน้าบ้านเณร ทุกวันเวลา 17 นาฬิกา จะมีเด็กหญิงชั้นมัธยมปลายสองคนเดินผ่าน คนหนึ่งตัวขาวอีกคนหนึ่งนั้นตัวเขียว เกือบจะทั้งหมดของเพื่อนเยาวชนนิยมเด็กหญิงตัวขาว เว้นไว้แต่ข้าพเจ้าซึ่งชอบเด็กหญิงตัวเขียวใส่แว่น ทั้งสองพักอาศัยที่บ้านหลวงสิทธิ ซึ่งหมายถึงบ้านของหลวงสิทธิเทพการ ผู้มีราชทินนามคล้องจองกับหลวงสารเทพกิจ บ้านแห่งนี้ภายหลังมักเป็นที่นิยมสำหรับการถ่ายทำการแสดงต่าง ๆ การเฝ้าดูเด็กหญิงตัวเขียวเป็นระยะเวลานานกว่าหกเดือน แม้จะเป็นในระยะไกลแต่ก็เป็นที่จดจำ ทั้งยังจินตนาการไปถึงนิสัยอันน่ารัก เหมาะสมกับน่าตาที่น่ารัก และแว่นที่ใส่ทำให้นึกถึง เต่ามะตูมในเรื่องเจ้าขุนทอง
เมื่อข้าพเจ้าขึ้นชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 6 ข้าพเจ้าก็มิได้อาศัยในบ้านเณรแห่งนั้น ด้วยว่าทำผิดจารีตบางอย่างแม้ผู้อื่นไม่รู้แต่ข้าพเจ้าพิจารณาเองว่าไม่สมควรจะอยู่ต่อ ด้วยว่าหมิ่นเหม่ต่อการเสียพรหมจรรย์ นั่นทำให้ข้าพเจ้ามิได้เห็นเด็กหญิงตัวเขียวในระยะ 100 เมตร อีกเลย
.
.
.
.
.
เมื่อข้าพเจ้าเรียนระดับอุดมศึกษาชั้นปีที่ 4 ณ มหาวิทยาลัยแห่งหนึ่งในกรุงเทพมหานคร มหาวิทยาลัยแห่งนั้นเป็นมหาวิทยาลัยชั้นนำ จึงมีห้องคอมพิวเตอร์เป็นส่วนรวมสำหรับนักศึกษา ทั้งยังบรรจุโปรแกรมการสื่อสารที่เรียกกันว่าโปรแกรมเพิร์ช (PIRCH) ข้าพเจ้าใช้โปรแกรมนี้ในการติดต่อสื่อสารกับเพื่อนซึ่งส่วนใหญ่ต่างเพศ และมีคนหนึ่งยอมรับในการนัดเจอกับข้าพเจ้า เธอผู้นี้มีชื่อว่านางสาวจูน และเธอต้องการให้ข้าพเจ้ามาพบที่ร้านเชสเตอร์กริลหน้ามหาวิทยาลัยรามคำแหง เมื่อข้าพเจ้าเดินทางไปตามนัดหมาย ข้าพเจ้าเจอเด็กหญิงตัวเขียวซึ่งบัดนี้ได้กลายเป็นนางสาว เธอมาเป็นเพื่อนกับนางสาวจูน และต่อมาข้าพเจ้าทราบชื่อของเธอ เธอชื่อนางสาวผึ้ง ทำงานแล้วอยู่บริษัทกำจัดปลวก เธอประหลาดใจมากที่ข้าพเจ้าทราบพื้นเพบางอย่างของเธอ เช่นโรงเรียนที่เธอเรียน บ้านที่เธออาศัย และข้าพเจ้าแทบไม่ได้คุยกับนางสาวจูนเลย
นี่คือเรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่ข้าพเจ้าคิดว่าน่าประหลาดใจพิลึก และการที่ข้าพเจ้าเขียนเรื่องนี้มิใช่การโหยหานางสาวผึ้งแต่อย่างใด ทั้งยังไม่ต้องการให้เป็นการประโคมเพื่อตามหา เฉกเช่นที่ตามหาสตรีที่นั่งติดกันในโรงภาพยนตร์ ถ้านางสาวผึ้งหรือนางสาวจูนอ่านเจอก็ขออภัย