ที่มาที่ทำให้เราต้องมาตั้งกระทู้นี้เพราะว่าอีกไม่กี่วันเราจะต้องไปค่ายพัฒน์ค่ะ แล้วเรากังวลมากๆ
ก่อนอื่นเลยต้องพูดถึงลักษณะเราคล่าวๆก่อน เราชอบไปไหนมาไหนคนเดียวค่ะ แต่ก็มีเพื่อนนะ
คือเราไม่ใช่คนเงียบนะคะถึงเราจะฟังเป็นส่วนใหญ่เวลาเพื่อนในกลุ่มคุยกันก็เถอะ เราไม่ได้ขี้อาย ไม่ได้ไม่กล้าแสดงออกอ่ะ แบบถ้ามีคำถามในห้องเราก็กล้าถาม ถ้าอาจารย์ให้แสดงความเห็นเราก็ทำได้ค่ะ เพื่อนสนิทสมัยม.ปลายก็บอกว่าเราเป็นคนที่ไม่น่ามีปัญหาตอนมหาลัยเพราะเราเป็นคนเข้ากับคนง่าย ซึ่งเราก็เข้ากับคนง่ายจริงๆนั่นแหละ แต่เราสนิทใจกับคนอื่นยากมากอ่ะค่ะ กว่าเราจะรู้สึกว่าปรับตัวกับเพื่อนกลุ่มใหม่ได้ก็ปาไปอย่างน้อยสี่ห้าเดือน พี่ที่ชมรมก็เป็นเทอมๆกว่าเราจะรู้สึกคุ้นทั้งที่เจอกันสัปดาห์ละสามสี่ครั้งเลย แต่คนอื่นดูไม่ออกนะ
คนอื่นมักมองว่าเราเป็นคนกล้าทำอะไรใหม่ๆ เพราะเราทำกิจกรรมเรื่อยๆค่ะ ประกวดนู่นนี่ เข้าชมรมจนกิจกรรมชมรมประสบความสำเร็จระดับนึง แต่จริงๆแล้วกว่าเราจะได้ทำเรากังวลไปหมดทุกอย่างเลย อย่างงานชมรมนี่เหมือนตอนแรกเราลงชื่อไปโดยไม่คิดอะไรเลยถ้าจะยอมแพ้ก็ไม่ได้แล้วมีแต่ต้องทำให้ดีที่สุด ถ้าไม่มีหน้าที่ต้องรับผิดชอบเราคงเลิกไปแล้ว อย่างค่ายที่กำลังจะไปจริงๆแล้วเราเป็นคนชอบอยู่สงบๆแต่ใจนึงก็บอกว่าเฮ้ย ชีวิตนี้แกจะนอนอ่านหนังสืออยู่บ้านอย่างเดียวรึไง ชีวิตมหาลัยต้องลองอะไรใหม่ๆบ้าง แล้วตอนแรกที่เราสมัครไปอย่างน้อยก็มีเพื่อนไปคนนึง แต่ตอนนี้เพื่อนต้องไปต่างประเทศด่วนเราเลยกังวลมากๆ
เราคิดว่าต่อไปถ้าเป็นแบบนี้เราจะกังวลมันทุกครั้งที่เริ่มทำอะไรใหม่ๆเลยเหรอ บางครั้งเราก็คิดว่าใช้ชีวิตเอาแบที่สบายใจเถอะ แต่มาคิดดูถ้าใช้ชีวิตแบบที่สบายใจก็คงไม่ได้ทำอะไรเลยอ่ะค่ะ
ถามงงๆ ยังไงก็ขอบคุณที่เข้ามาอ่านค่ะ เพื่อนๆที่เป็นแบบเราแล้วแก้ได้ ทำยังไงคะ
ขออนุญาติแท็กนักเรียนแลกเปลี่ยนเพราะคิดว่าคนที่ไปแลกเปลี่ยนน่าจะมีวิธีการปรับตัวค่ะ
จะแก้นิสัยไม่ชอบหรือกลัวการเข้าสังคม กลัวการทำอะไรใหม่ๆยังไงดีคะ มาคุยกัน
ก่อนอื่นเลยต้องพูดถึงลักษณะเราคล่าวๆก่อน เราชอบไปไหนมาไหนคนเดียวค่ะ แต่ก็มีเพื่อนนะ
คือเราไม่ใช่คนเงียบนะคะถึงเราจะฟังเป็นส่วนใหญ่เวลาเพื่อนในกลุ่มคุยกันก็เถอะ เราไม่ได้ขี้อาย ไม่ได้ไม่กล้าแสดงออกอ่ะ แบบถ้ามีคำถามในห้องเราก็กล้าถาม ถ้าอาจารย์ให้แสดงความเห็นเราก็ทำได้ค่ะ เพื่อนสนิทสมัยม.ปลายก็บอกว่าเราเป็นคนที่ไม่น่ามีปัญหาตอนมหาลัยเพราะเราเป็นคนเข้ากับคนง่าย ซึ่งเราก็เข้ากับคนง่ายจริงๆนั่นแหละ แต่เราสนิทใจกับคนอื่นยากมากอ่ะค่ะ กว่าเราจะรู้สึกว่าปรับตัวกับเพื่อนกลุ่มใหม่ได้ก็ปาไปอย่างน้อยสี่ห้าเดือน พี่ที่ชมรมก็เป็นเทอมๆกว่าเราจะรู้สึกคุ้นทั้งที่เจอกันสัปดาห์ละสามสี่ครั้งเลย แต่คนอื่นดูไม่ออกนะ
คนอื่นมักมองว่าเราเป็นคนกล้าทำอะไรใหม่ๆ เพราะเราทำกิจกรรมเรื่อยๆค่ะ ประกวดนู่นนี่ เข้าชมรมจนกิจกรรมชมรมประสบความสำเร็จระดับนึง แต่จริงๆแล้วกว่าเราจะได้ทำเรากังวลไปหมดทุกอย่างเลย อย่างงานชมรมนี่เหมือนตอนแรกเราลงชื่อไปโดยไม่คิดอะไรเลยถ้าจะยอมแพ้ก็ไม่ได้แล้วมีแต่ต้องทำให้ดีที่สุด ถ้าไม่มีหน้าที่ต้องรับผิดชอบเราคงเลิกไปแล้ว อย่างค่ายที่กำลังจะไปจริงๆแล้วเราเป็นคนชอบอยู่สงบๆแต่ใจนึงก็บอกว่าเฮ้ย ชีวิตนี้แกจะนอนอ่านหนังสืออยู่บ้านอย่างเดียวรึไง ชีวิตมหาลัยต้องลองอะไรใหม่ๆบ้าง แล้วตอนแรกที่เราสมัครไปอย่างน้อยก็มีเพื่อนไปคนนึง แต่ตอนนี้เพื่อนต้องไปต่างประเทศด่วนเราเลยกังวลมากๆ
เราคิดว่าต่อไปถ้าเป็นแบบนี้เราจะกังวลมันทุกครั้งที่เริ่มทำอะไรใหม่ๆเลยเหรอ บางครั้งเราก็คิดว่าใช้ชีวิตเอาแบที่สบายใจเถอะ แต่มาคิดดูถ้าใช้ชีวิตแบบที่สบายใจก็คงไม่ได้ทำอะไรเลยอ่ะค่ะ
ถามงงๆ ยังไงก็ขอบคุณที่เข้ามาอ่านค่ะ เพื่อนๆที่เป็นแบบเราแล้วแก้ได้ ทำยังไงคะ
ขออนุญาติแท็กนักเรียนแลกเปลี่ยนเพราะคิดว่าคนที่ไปแลกเปลี่ยนน่าจะมีวิธีการปรับตัวค่ะ