ผมกับแฟน พึ่งเลิกกันครับ คบกันมา 4 เดือนแล้วครับ และผมก็ไม่รุ้ทำไมเธอถึงเลิกกับผม
เรื่องมีอยู่ว่า ผมจีบเธอตอนเราสองคนเชียร์ฟุตบอล ซูซูกิคัพ รอบสุดท้าย ที่มาเลเซียกับไทย เธอเชียร์ทีมไทย ผมเชืยร์ตรงข้ามกับเธอ แน่นอนคือมาเล ตั้งแต่นั้นมาเราสองคนก็ได้รู้จักกัน ตอนนั้นช่วงปิดเทอมเราสองคนใช้เวลาทำความรู้จัก จนกระทั้งได้ไปหาเธอทีมอ ตอนนั้นเธอโกรธผม (ผมง้อคนไม่เป็นด้วยนี้สิปัญหา) แต่ผมก็ง้อเธอน่ะ เมื่อไหร่ที่เธอโกรธผม ผมจะพยายามง้อเธอตลอดไม่หนีเธอไปไหน จนกระทั้งผมรู้ว่าเธอคุยกับแฟนเก่าเธอมาก่อนหน้านั้นตลอดเวลาที่อยุ่กับผมเธอจะควักมือถือมาคุยตลอด ผมก็ได้แต่มอง แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ พอผมคุยเรื่องนี้กับเธอทีไร เธอก็จะร้องไห้บอกลืมไม่ได้ ผมก็เลยปัดปัญหานี้ทิ้งโดยที่ไม่พูดถึงมันอีก แม้เธอจะอยู่กับผม จะคุยกับคนนั้นก้ตามผมก็ยอม แต่ยังไม่เจอเท่าที่ผ่านมาผมไปส่งแค่ป้ายรถแล้วแฟนเก่ามารับไปส่งถึงบ้าน ผมรู้และผมก็ยอม เพราะเหตุผลเดิม อยากให้เธอสะบายใจ อยู่กับเธอผมปิดโทรศัพ เพราะคิดว่าคนที่เราอยุ่ด้วยมันสำคัญกว่าคนที่อยุ่ในมือถือ ผมไปส่งเธอทุกวันก่อนเลิกเรียนเธอจะเลิกบ่าย3 ผมเลิก4โมง แต่ผมจะขออาจารย์กลับก่อนตลอดโดยที่เธอไม่รู้เรื่องนี้เลย บ้านผมอยุ่บางนา แต่ผมไปส่งเธอที่นนทบุรี (ด้วยรถเมล์) ยอมรับว่ากลับบ้านดึกแต่ไม่มากน่ะ เร๊วสุดก็ 3ทุ่ม ช้าสุด 4ทุ่มกว่าๆ แล้วเธอก็ไม่รุ้เรื่องนี้เลย ผมได้แต่โกหกเธอว่า กลับถึง 2 ทุ่ม กลับมาถึงเธอรอผมเพื่อจะมาเปิดกล้องคุยกัน พอ 5 ทุ่มเธอก้หลับไป เธอสั่งห้ามอุปกรณ์สื่อสารทุกๆอย่าง ผมก็ยอมเธอน่ะ เช่นห้ามคุยกับผู้หญิง ห้ามเล่นพวก Bee talk ผมก็ไม่ได้อะไรมากอยุ่แล้วกับแอพพวกนี้ (แต่สิ่งที่เธอห้ามเธอเล่นหมด) เพราะผมคิดว่าถ้าเค้าจะรักเรา เค้าก็ต้องรักเราผมเลยไม่ได้ห้ามเธอ และทุกครั้งที่เราทะเลาะกัน ไม่ว่าเธอจะผิด หรือผมจะถูก ยังไงๆ ผมก็ผิดอยุ่ดี ผมก็ยอม คุณคิดว่าเพราะอะไรล่ะครับ เพราะรักไงครับ ผมถึงยอม เธอมีปัญหาอะไรเธอก้จะโทรหาหรือไลน์มาหาผม ผมก็ตอบตลอด ไม่เคยปฎิเสธ แม้ว่าผมจะติดธุระอะไรก็ตาม เรียกไปที่ไหน ผมก้ไป ตามใจเธอ เวลาที่เราทะเลาะกันหนักมากเธอจะบอกเลิกผม และผมก้ไม่ยอมเลิก บอกเลิกผมสักล้านรอบ ผมก็จะปฎิเสธเธอ และก็ตามไปง้อ จนกระทั้งเดือนที่ผ่านมาเธอบอกว่าพอขอเวลาอยุ่คนเดียว เธอบล็อกทุกอย่างทั้งเบอร์ ทั้งไลน์ เฟส ทุกๆ อย่างที่ทำให้ผมติดต่อกับเธอไม่ได้ เธอบอกกับผมว่าขอเตรียมตัวสอบ ผมก็เหมือนเดิมคือเข้าใจเธอ เลยไม่ได้คิดอะไร รอเธอสอบเสร๊จ 1 เดือนเต็มๆ เธอเปิดบล๊อคแค่เฟส บอกว่าเรื่องของเราจบกันแค่นี้เถอะ น้าเธอก็โทรมาถามผมกับเธอผมก็ตอบแบบ งง ว่า"ผมผิดอะไร" น้าเธอก็ปลอบผม (น้าเธอเชียร์ผมมาตั้งแต่ต้น และก้เห็นทุกอย่างที่ผมทำให้เธอ) เธอเรียกผมไปคุย เหมือนเดิมทุกคั้งที่ไปคุยผมมักจะมีแผล เธอชกผม ต่อยผม ตบหน้า ชกแก้ม กระชากหัวโขกกับราวปูน เธอบอกว่า"อย่ามายุ่งกับครอบครัวเธออีก" ผมได้แต่เงียบวินาทีนั้น ไม่พุดอะไร ไม่ตอบโต้ เพราะยอม เธอบอกว่า"จะจบไหม?" ผมบอก"จบก็จบ" จากนั้นเราทั้งคู่ก็จากกันไป แต่ผมไม่เคยเลยที่ไม่เป็นห่วงเธอ เธอไม่สะบาย ผมก็ทักไปรู้ว่าไม่ตอบ แต่ก็ทัก บางทีก็โทรไปหาน้า แต่ผมไม่เข้าใจอยุ่อย่าง เราจบกันแล้วทำไมเธอยังบล้อคเบอร์ผม? ทำไมตอนผมอยู่กับเพื่อนเธอพุดถึงแฟนใหม่?
ผู้ชายอย่างผม คงไม่ดีอย่างที่เธอว่าแหละครับ ไม่นอกใจ ไม่หนีไปไหน ยอมเธอทุกอย่าง ทำทุกวิธีทางให้เธอมีความสุข ยอมแลกความทุกข์ของตัวเองเพือให้เธอมีความสุข ผมอาจจะเห้นแก่ตัวในหลายๆ เรื่อง แต่เรื่องเดียวที่ผมไม่เคยเห็นแก่ตัว คือผมทำอะไรไม่เคยเลยที่ไม่นึกถึงเธอ
ถ้าผู้หญิงเจอผุ้ชาย แบบนี้ หรือมีแฟนที่ยอมคุณได้ขนาดนี้อย่าปล่อยเค้าไปน่ะครับ เพราะเค้ารักคุณมากจริงๆ
ปล.ผมไม่ได้หวังให้เธอคนนั้นกลับมาแต่อย่างใด ผมอยากให้เธอเจอคนที่ดีกว่าผม ยอมเธอให้ได้เท่าผมก้พอแล้ว
ปลอีก. คุณอ่านในมุมของผม อาจเห็นแค่มุมมองของผมฝ่ายเดียวนะ
ปลอีกนิด. ถ้าแฟนคุณไปมีคนใหม่ ให้ตัดใจจากเค้าเธอครับ ถ้าเค้ารักเราเค้าจะมีไม่ใครเลยนอกจากคุณ
#
ใครบอกว่าชีวิตเหมือนในละคร ชีวิตกูยิ่งกว่าละครอีก...
เรื่องมีอยู่ว่า ผมจีบเธอตอนเราสองคนเชียร์ฟุตบอล ซูซูกิคัพ รอบสุดท้าย ที่มาเลเซียกับไทย เธอเชียร์ทีมไทย ผมเชืยร์ตรงข้ามกับเธอ แน่นอนคือมาเล ตั้งแต่นั้นมาเราสองคนก็ได้รู้จักกัน ตอนนั้นช่วงปิดเทอมเราสองคนใช้เวลาทำความรู้จัก จนกระทั้งได้ไปหาเธอทีมอ ตอนนั้นเธอโกรธผม (ผมง้อคนไม่เป็นด้วยนี้สิปัญหา) แต่ผมก็ง้อเธอน่ะ เมื่อไหร่ที่เธอโกรธผม ผมจะพยายามง้อเธอตลอดไม่หนีเธอไปไหน จนกระทั้งผมรู้ว่าเธอคุยกับแฟนเก่าเธอมาก่อนหน้านั้นตลอดเวลาที่อยุ่กับผมเธอจะควักมือถือมาคุยตลอด ผมก็ได้แต่มอง แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ พอผมคุยเรื่องนี้กับเธอทีไร เธอก็จะร้องไห้บอกลืมไม่ได้ ผมก็เลยปัดปัญหานี้ทิ้งโดยที่ไม่พูดถึงมันอีก แม้เธอจะอยู่กับผม จะคุยกับคนนั้นก้ตามผมก็ยอม แต่ยังไม่เจอเท่าที่ผ่านมาผมไปส่งแค่ป้ายรถแล้วแฟนเก่ามารับไปส่งถึงบ้าน ผมรู้และผมก็ยอม เพราะเหตุผลเดิม อยากให้เธอสะบายใจ อยู่กับเธอผมปิดโทรศัพ เพราะคิดว่าคนที่เราอยุ่ด้วยมันสำคัญกว่าคนที่อยุ่ในมือถือ ผมไปส่งเธอทุกวันก่อนเลิกเรียนเธอจะเลิกบ่าย3 ผมเลิก4โมง แต่ผมจะขออาจารย์กลับก่อนตลอดโดยที่เธอไม่รู้เรื่องนี้เลย บ้านผมอยุ่บางนา แต่ผมไปส่งเธอที่นนทบุรี (ด้วยรถเมล์) ยอมรับว่ากลับบ้านดึกแต่ไม่มากน่ะ เร๊วสุดก็ 3ทุ่ม ช้าสุด 4ทุ่มกว่าๆ แล้วเธอก็ไม่รุ้เรื่องนี้เลย ผมได้แต่โกหกเธอว่า กลับถึง 2 ทุ่ม กลับมาถึงเธอรอผมเพื่อจะมาเปิดกล้องคุยกัน พอ 5 ทุ่มเธอก้หลับไป เธอสั่งห้ามอุปกรณ์สื่อสารทุกๆอย่าง ผมก็ยอมเธอน่ะ เช่นห้ามคุยกับผู้หญิง ห้ามเล่นพวก Bee talk ผมก็ไม่ได้อะไรมากอยุ่แล้วกับแอพพวกนี้ (แต่สิ่งที่เธอห้ามเธอเล่นหมด) เพราะผมคิดว่าถ้าเค้าจะรักเรา เค้าก็ต้องรักเราผมเลยไม่ได้ห้ามเธอ และทุกครั้งที่เราทะเลาะกัน ไม่ว่าเธอจะผิด หรือผมจะถูก ยังไงๆ ผมก็ผิดอยุ่ดี ผมก็ยอม คุณคิดว่าเพราะอะไรล่ะครับ เพราะรักไงครับ ผมถึงยอม เธอมีปัญหาอะไรเธอก้จะโทรหาหรือไลน์มาหาผม ผมก็ตอบตลอด ไม่เคยปฎิเสธ แม้ว่าผมจะติดธุระอะไรก็ตาม เรียกไปที่ไหน ผมก้ไป ตามใจเธอ เวลาที่เราทะเลาะกันหนักมากเธอจะบอกเลิกผม และผมก้ไม่ยอมเลิก บอกเลิกผมสักล้านรอบ ผมก็จะปฎิเสธเธอ และก็ตามไปง้อ จนกระทั้งเดือนที่ผ่านมาเธอบอกว่าพอขอเวลาอยุ่คนเดียว เธอบล็อกทุกอย่างทั้งเบอร์ ทั้งไลน์ เฟส ทุกๆ อย่างที่ทำให้ผมติดต่อกับเธอไม่ได้ เธอบอกกับผมว่าขอเตรียมตัวสอบ ผมก็เหมือนเดิมคือเข้าใจเธอ เลยไม่ได้คิดอะไร รอเธอสอบเสร๊จ 1 เดือนเต็มๆ เธอเปิดบล๊อคแค่เฟส บอกว่าเรื่องของเราจบกันแค่นี้เถอะ น้าเธอก็โทรมาถามผมกับเธอผมก็ตอบแบบ งง ว่า"ผมผิดอะไร" น้าเธอก็ปลอบผม (น้าเธอเชียร์ผมมาตั้งแต่ต้น และก้เห็นทุกอย่างที่ผมทำให้เธอ) เธอเรียกผมไปคุย เหมือนเดิมทุกคั้งที่ไปคุยผมมักจะมีแผล เธอชกผม ต่อยผม ตบหน้า ชกแก้ม กระชากหัวโขกกับราวปูน เธอบอกว่า"อย่ามายุ่งกับครอบครัวเธออีก" ผมได้แต่เงียบวินาทีนั้น ไม่พุดอะไร ไม่ตอบโต้ เพราะยอม เธอบอกว่า"จะจบไหม?" ผมบอก"จบก็จบ" จากนั้นเราทั้งคู่ก็จากกันไป แต่ผมไม่เคยเลยที่ไม่เป็นห่วงเธอ เธอไม่สะบาย ผมก็ทักไปรู้ว่าไม่ตอบ แต่ก็ทัก บางทีก็โทรไปหาน้า แต่ผมไม่เข้าใจอยุ่อย่าง เราจบกันแล้วทำไมเธอยังบล้อคเบอร์ผม? ทำไมตอนผมอยู่กับเพื่อนเธอพุดถึงแฟนใหม่?
ผู้ชายอย่างผม คงไม่ดีอย่างที่เธอว่าแหละครับ ไม่นอกใจ ไม่หนีไปไหน ยอมเธอทุกอย่าง ทำทุกวิธีทางให้เธอมีความสุข ยอมแลกความทุกข์ของตัวเองเพือให้เธอมีความสุข ผมอาจจะเห้นแก่ตัวในหลายๆ เรื่อง แต่เรื่องเดียวที่ผมไม่เคยเห็นแก่ตัว คือผมทำอะไรไม่เคยเลยที่ไม่นึกถึงเธอ
ถ้าผู้หญิงเจอผุ้ชาย แบบนี้ หรือมีแฟนที่ยอมคุณได้ขนาดนี้อย่าปล่อยเค้าไปน่ะครับ เพราะเค้ารักคุณมากจริงๆ
ปล.ผมไม่ได้หวังให้เธอคนนั้นกลับมาแต่อย่างใด ผมอยากให้เธอเจอคนที่ดีกว่าผม ยอมเธอให้ได้เท่าผมก้พอแล้ว
ปลอีก. คุณอ่านในมุมของผม อาจเห็นแค่มุมมองของผมฝ่ายเดียวนะ
ปลอีกนิด. ถ้าแฟนคุณไปมีคนใหม่ ให้ตัดใจจากเค้าเธอครับ ถ้าเค้ารักเราเค้าจะมีไม่ใครเลยนอกจากคุณ
#