อยู่มาเกือบจะ 20 ปียังไม่มีใครเอ็นดูผมสักคนเลยครับ ต่างจากน้องชายของผมที่น่าตาน่ารักกว่าที่ครอบครัวและญาติทุกๆคนต่างเอ็นดูและคอยหยอกล้อสม่ำเสมอ ตั้งแต่เข้าโรงเรียนก็ไม่มีใครสนใจ เหล่าเพื่อนๆที่หล่อๆสวยๆหน่อยคนในโรงเรียนก็จะมารุมล้อมคอยมาดูแลทำความรู้จัก นู่นนี่นั่น ตอนแรกผมก็ไม่คิดอะไรนะครับแต่นานๆไปผมก็สังเกตได้จากคำพูดของรุ่นพี่คนนึงที่พูดกับเหล่าเพื่อนๆของผมครับตอนที่กำลังพูดคุยกับผมว่า
"หน้าตาอย่างนี้ ยังจะคบมันเป็นเพื่อนอยู่เนอะ" ได้ยินแล้วผมจุกหน่อยๆครับ แต่ก็ไม่ได้เศร้าอะไรมากมาย แต่ต่อมาก็หนักขึ้นเรื่อยๆครับ
มีเหตุการณ์นึงที่ครูสอนสุขศึกษาผมสอนเกี่ยวกับการลีกเลี่ยงการถูกข่มขืนโดยก็ยกตัวอย่างคือ "ไม่ควรไปยุ่งกับผู้คนที่หน้าตาไม่ไว้วางใจอยากเช่น..... แล้วก็ยกตัวอย่างเป็นผมครับ" ผมก็งงนะครับหน้าตาผมมันโจรขนาดนั้นเลยหรือไงทำไมครูต้องยกตัวอย่างเป็นผมด้วย แต่บรรยากาศในห้องก็ดีนะครับเพื่อนๆหัวเราะกัน
พอขึ้น ม.ปลาย มา ผมก็ร่วมกิจกรรมอยู่บ่อยๆ ก็ได้ออกหน้าออกตามั่ง แต่แปลกน่ะครับ ผมได้โชว์บนเวทีหลายงานมากๆแต่ก็ไม่มีใครปลื้มผมสักที ผิดจากเพื่อนผมที่หล่อๆหน่อยขึ้นดีดกีต้าร์ครั้งเดียวสาวติดตรึมเลยครับ นั่นทำให้ผมรู้ว่า
"จะทำอะไรก็ช่างทำตัวดีขนาดไหนก็ไม่มีใครสนใจหรอกถ้าหน้า -ึง เ-ี่ย"
นี่คือเหตุการณ์ที่ผมจำฝังใจได้เลยครับ คือผมไปยืนซื้อน้ำอยู่ที่ร้านขายน้ำในโรงอาหารของโรงเรียนแล้วพอผมจะรับน้ำ ผมก็หันไปข้างๆเพื่อหากระเป๋าตังค์เพื่อจะจ่ายเงิน มันได้จังหวะไปมองหน้ารุ่นน้อง ผญ คนนึงพอดีครับ แล้วทีนี้น้องเค้ากลับตกใจผมมากแล้วก็วิ่งหนีไปหาเพื่อนอีกฝั่งหนึ่งทันทีเลย แล้วเหล่าเพื่อนๆน้องเค้าก็หันมาหาผมเต็มเลย ผมก็สงสัยเหมือนกัน ผมก็ไม่ได้ไปตะโกนใส่หน้าน้องเค้าอะไรหนิครับ
หลังจากนั้นผมก็เดินลงมาจะกลับโต๊ะ ทีนี้มี ผญ กลุ่มหนึ่งเดินกันมา 4-5 คนเดินตัดหน้าผมไปแล้วจะมีคนนึงเดินรั้งท้ายห่างจากเพื่อนอยู่เยอะเพราะเค้าก้มเล่นโทรศัพท์ ทีนี้เค้าก็เงยหน้ามาพอดี มาจ้องหน้าผมแปปนึงแล้วทำหน้ากลัวๆ แล้วรีบวิ่งไปหาเพื่อนของเค้าที่อยู่ข้างหน้าทันทีเลยครับ วันนั้นผมมานั่งคิดทั้งวันเลยครับว่าผมมันน่ากลัวขนาดนั้นเลยหรือไง ทำไมเค้าต้องกลัวผมด้วยก็ไม่รู้
แล้วก็มีวันนึงที่รุ่นน้องของผมที่รู้จักกันมันมาบอกว่า เพื่อนๆห้องมันแกล้งกันในไลน์โดยส่งรูปผมไปหากัน แล้วก็คุยกันว่า "ส่งมาทำไมทีหลังอย่าส่งมาอีกกูกลัว" อะไรประมาณนี้อ่ะครับ และก็จะมีคำล้อเลียนทั้งเพื่อนๆ คนอื่นๆมาล้อผมบ้างอยู่บ่อยๆ เรื่องเกี่ยวกับหน้าตานี่ล่ะครับ อีกทั้งผมก็ผิดหวังในความรักมาทุกครั้ง จีบใครไม่เคยติด โดนหักอกและปฏิเสธอยู่ร่ำไป แต่ผมก็คุยดีนะครับแต่เค้าไม่เล่นด้วย ผิดจากเพื่อนของผมที่มันหล่อหน่อยมาจีบคนเดียวกันกับผมนี่แหละครับ คุยกันดีม๊ากกกกกก ผญ เค้าก็เล่นด้วยอย่างเห็นได้ชัด
แต่ผมก็ทำกิจกรรม ช่วยเหลือเพื่อนๆ ครอบครัวและคนอื่นๆอยู่บ่อยๆ กีฬาผมก็เล่น ดนตรีผมก็เล่น แถมได้ออกงานแต่จนแล้วจนเล่าก็ยังไม่มีใครสนใจผมอยู่ดี จากเหตุการณ์ทั้งหมดที่ผมเล่ามาและอีกหลายอย่างที่ผมเจอมันหล่อรวมกันเป็นคำถามที่ผมก็เข้าใจแต่ก็ยอมรับมันไม่ได้สักที ที่ว่า
" ค่าของคนมันวัดกันที่หน้าตา จริงหรือ????" โดนส่วนตัวผมว่าใช่ครับ
แต่คนอื่นล่ะครับคิดเห็นกันอย่างไรบ้าง?????
คนหน้าตาไม่ดีไม่มีวันเป็นที่รักของใครเลยหรือครับ
"หน้าตาอย่างนี้ ยังจะคบมันเป็นเพื่อนอยู่เนอะ" ได้ยินแล้วผมจุกหน่อยๆครับ แต่ก็ไม่ได้เศร้าอะไรมากมาย แต่ต่อมาก็หนักขึ้นเรื่อยๆครับ
มีเหตุการณ์นึงที่ครูสอนสุขศึกษาผมสอนเกี่ยวกับการลีกเลี่ยงการถูกข่มขืนโดยก็ยกตัวอย่างคือ "ไม่ควรไปยุ่งกับผู้คนที่หน้าตาไม่ไว้วางใจอยากเช่น..... แล้วก็ยกตัวอย่างเป็นผมครับ" ผมก็งงนะครับหน้าตาผมมันโจรขนาดนั้นเลยหรือไงทำไมครูต้องยกตัวอย่างเป็นผมด้วย แต่บรรยากาศในห้องก็ดีนะครับเพื่อนๆหัวเราะกัน
พอขึ้น ม.ปลาย มา ผมก็ร่วมกิจกรรมอยู่บ่อยๆ ก็ได้ออกหน้าออกตามั่ง แต่แปลกน่ะครับ ผมได้โชว์บนเวทีหลายงานมากๆแต่ก็ไม่มีใครปลื้มผมสักที ผิดจากเพื่อนผมที่หล่อๆหน่อยขึ้นดีดกีต้าร์ครั้งเดียวสาวติดตรึมเลยครับ นั่นทำให้ผมรู้ว่า
"จะทำอะไรก็ช่างทำตัวดีขนาดไหนก็ไม่มีใครสนใจหรอกถ้าหน้า -ึง เ-ี่ย"
นี่คือเหตุการณ์ที่ผมจำฝังใจได้เลยครับ คือผมไปยืนซื้อน้ำอยู่ที่ร้านขายน้ำในโรงอาหารของโรงเรียนแล้วพอผมจะรับน้ำ ผมก็หันไปข้างๆเพื่อหากระเป๋าตังค์เพื่อจะจ่ายเงิน มันได้จังหวะไปมองหน้ารุ่นน้อง ผญ คนนึงพอดีครับ แล้วทีนี้น้องเค้ากลับตกใจผมมากแล้วก็วิ่งหนีไปหาเพื่อนอีกฝั่งหนึ่งทันทีเลย แล้วเหล่าเพื่อนๆน้องเค้าก็หันมาหาผมเต็มเลย ผมก็สงสัยเหมือนกัน ผมก็ไม่ได้ไปตะโกนใส่หน้าน้องเค้าอะไรหนิครับ
หลังจากนั้นผมก็เดินลงมาจะกลับโต๊ะ ทีนี้มี ผญ กลุ่มหนึ่งเดินกันมา 4-5 คนเดินตัดหน้าผมไปแล้วจะมีคนนึงเดินรั้งท้ายห่างจากเพื่อนอยู่เยอะเพราะเค้าก้มเล่นโทรศัพท์ ทีนี้เค้าก็เงยหน้ามาพอดี มาจ้องหน้าผมแปปนึงแล้วทำหน้ากลัวๆ แล้วรีบวิ่งไปหาเพื่อนของเค้าที่อยู่ข้างหน้าทันทีเลยครับ วันนั้นผมมานั่งคิดทั้งวันเลยครับว่าผมมันน่ากลัวขนาดนั้นเลยหรือไง ทำไมเค้าต้องกลัวผมด้วยก็ไม่รู้
แล้วก็มีวันนึงที่รุ่นน้องของผมที่รู้จักกันมันมาบอกว่า เพื่อนๆห้องมันแกล้งกันในไลน์โดยส่งรูปผมไปหากัน แล้วก็คุยกันว่า "ส่งมาทำไมทีหลังอย่าส่งมาอีกกูกลัว" อะไรประมาณนี้อ่ะครับ และก็จะมีคำล้อเลียนทั้งเพื่อนๆ คนอื่นๆมาล้อผมบ้างอยู่บ่อยๆ เรื่องเกี่ยวกับหน้าตานี่ล่ะครับ อีกทั้งผมก็ผิดหวังในความรักมาทุกครั้ง จีบใครไม่เคยติด โดนหักอกและปฏิเสธอยู่ร่ำไป แต่ผมก็คุยดีนะครับแต่เค้าไม่เล่นด้วย ผิดจากเพื่อนของผมที่มันหล่อหน่อยมาจีบคนเดียวกันกับผมนี่แหละครับ คุยกันดีม๊ากกกกกก ผญ เค้าก็เล่นด้วยอย่างเห็นได้ชัด
แต่ผมก็ทำกิจกรรม ช่วยเหลือเพื่อนๆ ครอบครัวและคนอื่นๆอยู่บ่อยๆ กีฬาผมก็เล่น ดนตรีผมก็เล่น แถมได้ออกงานแต่จนแล้วจนเล่าก็ยังไม่มีใครสนใจผมอยู่ดี จากเหตุการณ์ทั้งหมดที่ผมเล่ามาและอีกหลายอย่างที่ผมเจอมันหล่อรวมกันเป็นคำถามที่ผมก็เข้าใจแต่ก็ยอมรับมันไม่ได้สักที ที่ว่า
" ค่าของคนมันวัดกันที่หน้าตา จริงหรือ????" โดนส่วนตัวผมว่าใช่ครับ
แต่คนอื่นล่ะครับคิดเห็นกันอย่างไรบ้าง?????