ก่อนอื่นต้องบอกว่า กระทู้นี้เป็นกระทู้แรกของผมเลยที่เขียนครั้งแรก ผมพึ่งสมัครสมาชิกเมื่อรวบรวมเรื่องราวเสร็จ จุดประสงค์ที่ผมตั้งกระทู้ขึ้นมาก็แค่อยากจะส่งไปให้ถึงเธอคนนั้น ที่ผมได้เดินทางกลับบ้านด้วยรถตู้คันเดียวกับเธอ เผื่อจะมีโอกาสได้อ่านกระทู้นี้...
จุดเริ่มต้น..
วันนี้เป็นวันกลับบ้านของผม โดยปกติแล้วผมจะนั่งรถตู้สาย อนุสาวรีย์-มธ. เป็นประจำเมื่อกลับบ้าน วันนี้รถตู้ค่อนข้างว่าง และด้วยสัมภาระค่อนข้างเยอะของผม ทำให้ผมตัดสินใจนั่งแถวหลังจากคนขับ ผมก็ขึ้นรถมาด้วยความงงๆ เพราะไม่มั่นใจว่ารถที่ผมขึ้นนั้นถูกสายหรือเปล่า(บางครั้งรถตู้เดินทางไม่ตรงกับป้าย) ผมจึงถามพี่คนขับว่า" คันนี้ไปม.ธรรมศาสตร์ไช่ไหมคับ? " แต่กลับไม่มีเสียงตอบรับแต่อย่างใด ความรู้สึกของผมก็ยังระแวงเรื่องสายรถตู้อยู่ บวกกับหน้าแตกเบาๆ ผมจึงหาโอกาสถามเพื่อความแน่ใจกับเพื่อนร่วมทางด้านข้าง กะจะถามคนข้างๆ แต่ทว่าเขาก็ใส่หูฟังทั้งสองหู ผมก็รู้สึกเกรงใจมาทันที เขาก็คือเธอที่ผมหมายถึงแหละครับ แต่โชคก็ได้มาช่วยคายความสงสัยให้กับผม เมื่อมีคนมาถามพี่คนขับว่าไป มธ. หรือเปล่า.. พี่คนขับก็บอกว่าใช่ แต่ทีกับผมถามนี่ขาดการเชื่อมต่อชะงั้น
เมื่อรถตู้ออกจากท่า ผมก็จ่ายเงิน ฟังเพลงตามปกติ แต่ที่ไม่ปกติก็คือ ผมรู้สึกหน้าแตกที่พี่คนขับไม่ตอบผม กับการที่ไม่กล้าที่จะถามทางจากเธอ ซึ่งผมเชื่อว่าถ้าผมเอ่ยปากถามเธอตอนนั้น ผมน่าจะหน้าแตกอีกครั้ง เนื่องจากผมอาจได้คำตอบจากพี่คนขับที่ตอบคนที่ถามหลังจากผมก็เป็นได้.. ไม่รู้อะไรดลใจให้ไปเปิดเพลง "ไม่มีอะไรที่เป็นไปไม่ได้" อะหืออ ด้วยความโสดกับเหงาของผมนั้น คงอาจจะส่งสัญญาณแปลกๆออกมา ให้ผมทำอะไรแปลกอย่างที่ผมไม่เคยคิดจะทำมาก่อน ผมหาวิธีที่จะสื่อสารกับเธอ ผมนึกได้หนึ่งวิธีตอนนั้น คือ การฝาก Post-it ไปในกระเป๋าผ้าของเธอ ระหว่างทางผมก็พยายามจะเขียนคำพูดที่จะให้เธอติดต่อกลับมา ณ ตอนนี้ผมก็ทำเป็นเหมือนจดบันทึกทั่วๆไป แต่ผมไม่มีโอกาสได้หย่อนกระดาษแผ่นเล็กๆ แผ่นนั้น.. เพราะเธอนั้นหันไปหันมาตลอด ซึ่งอาจสงสัยในพฤติกรรมแปลกๆของผมหรือเปล่าก็ไม่รู้ ต่อมา เสียงของเธอที่ผมได้ยินคำแรกและคงอาจจะเป็นคำสุดท้าย พูดว่า "จอดป้าย ม.กรุงเทพด้วยคะ"ซึ่งตอนนี้น่าจะประมาน 5 โมงกว่าๆ ผมคิดในใจ ผมควรทำอย่างไรต่อ และในที่สุด ผมก็ได้แต่ขยับตัวและกระเป๋า ให้เธอได้ลงจากรถ โดยกระดาษใบนั้นยังม้วนอยู่มือของผมอยู่เลย และสุดท้ายผมก็นั่งรถตู้ต่อไป ในระหว่างนี้ความรู้สึกเหมือนรถขับถึงจุดหมายของผมเร็วมาก ถึงป้ายขณะที่ยังงงๆ T_T
เธอคนนั้น : นั่งกินกาแฟบนรถ , ฟังเพลง, มีถุงหนังสือของศูนย์หนังสือจุฬา, มีกล่องขนมใส่ถุง, มือซ้ายสวมแหวน น่าจะนิ้วกลางกับนิ้วชี้
เรื่องของผมก็คงมีเพียงเท่านี้ที่ได้เขียนไป แต่ลึกๆก็ยังอยากให้เธอได้เห็นกระดาษจากคนที่ไม่เคยลองทำอย่างนี้มาก่อน ความรู้สึกคงจะแปลกดีน่ะ แต่ถ้าเธอมีแฟนแล้วละก็ ผมก็อยากขอโทษทีคิดอะไรพิเรนๆเช่นนี้ แต่ถ้ายังไม่มีใคร ผมก็พร้อมที่จะส่งกระดาษใบนั้นไปให้ดูได้น่ะ ถ้าเธอพร้อมที่จะคุยกับคนอย่างผม เป็นเพื่อนคุยกันก็ได้ เท่านี้ผมก็คง.. : ) ฮ่าๆ ตามประสาคนโสดแหละครับ
สุดท้ายผมก็อยากจะถามสาวๆ ทั่วไปว่า สิ่งที่ผมทำไปนั้นมันดูแปลกหรือเปล่า ถ้าคุณเป็นเธอคนนั้น...
ปล. ผมควร Tag อะไรบ้างครับ พอดีอยากให้เธอเห็นอ่ะครับ
▃▃ ท่าทางแปลกๆที่ผมทำ เมื่อเจอเธอบนรถตู้.. ▃▃
จุดเริ่มต้น..
วันนี้เป็นวันกลับบ้านของผม โดยปกติแล้วผมจะนั่งรถตู้สาย อนุสาวรีย์-มธ. เป็นประจำเมื่อกลับบ้าน วันนี้รถตู้ค่อนข้างว่าง และด้วยสัมภาระค่อนข้างเยอะของผม ทำให้ผมตัดสินใจนั่งแถวหลังจากคนขับ ผมก็ขึ้นรถมาด้วยความงงๆ เพราะไม่มั่นใจว่ารถที่ผมขึ้นนั้นถูกสายหรือเปล่า(บางครั้งรถตู้เดินทางไม่ตรงกับป้าย) ผมจึงถามพี่คนขับว่า" คันนี้ไปม.ธรรมศาสตร์ไช่ไหมคับ? " แต่กลับไม่มีเสียงตอบรับแต่อย่างใด ความรู้สึกของผมก็ยังระแวงเรื่องสายรถตู้อยู่ บวกกับหน้าแตกเบาๆ ผมจึงหาโอกาสถามเพื่อความแน่ใจกับเพื่อนร่วมทางด้านข้าง กะจะถามคนข้างๆ แต่ทว่าเขาก็ใส่หูฟังทั้งสองหู ผมก็รู้สึกเกรงใจมาทันที เขาก็คือเธอที่ผมหมายถึงแหละครับ แต่โชคก็ได้มาช่วยคายความสงสัยให้กับผม เมื่อมีคนมาถามพี่คนขับว่าไป มธ. หรือเปล่า.. พี่คนขับก็บอกว่าใช่ แต่ทีกับผมถามนี่ขาดการเชื่อมต่อชะงั้น
เมื่อรถตู้ออกจากท่า ผมก็จ่ายเงิน ฟังเพลงตามปกติ แต่ที่ไม่ปกติก็คือ ผมรู้สึกหน้าแตกที่พี่คนขับไม่ตอบผม กับการที่ไม่กล้าที่จะถามทางจากเธอ ซึ่งผมเชื่อว่าถ้าผมเอ่ยปากถามเธอตอนนั้น ผมน่าจะหน้าแตกอีกครั้ง เนื่องจากผมอาจได้คำตอบจากพี่คนขับที่ตอบคนที่ถามหลังจากผมก็เป็นได้.. ไม่รู้อะไรดลใจให้ไปเปิดเพลง "ไม่มีอะไรที่เป็นไปไม่ได้" อะหืออ ด้วยความโสดกับเหงาของผมนั้น คงอาจจะส่งสัญญาณแปลกๆออกมา ให้ผมทำอะไรแปลกอย่างที่ผมไม่เคยคิดจะทำมาก่อน ผมหาวิธีที่จะสื่อสารกับเธอ ผมนึกได้หนึ่งวิธีตอนนั้น คือ การฝาก Post-it ไปในกระเป๋าผ้าของเธอ ระหว่างทางผมก็พยายามจะเขียนคำพูดที่จะให้เธอติดต่อกลับมา ณ ตอนนี้ผมก็ทำเป็นเหมือนจดบันทึกทั่วๆไป แต่ผมไม่มีโอกาสได้หย่อนกระดาษแผ่นเล็กๆ แผ่นนั้น.. เพราะเธอนั้นหันไปหันมาตลอด ซึ่งอาจสงสัยในพฤติกรรมแปลกๆของผมหรือเปล่าก็ไม่รู้ ต่อมา เสียงของเธอที่ผมได้ยินคำแรกและคงอาจจะเป็นคำสุดท้าย พูดว่า "จอดป้าย ม.กรุงเทพด้วยคะ"ซึ่งตอนนี้น่าจะประมาน 5 โมงกว่าๆ ผมคิดในใจ ผมควรทำอย่างไรต่อ และในที่สุด ผมก็ได้แต่ขยับตัวและกระเป๋า ให้เธอได้ลงจากรถ โดยกระดาษใบนั้นยังม้วนอยู่มือของผมอยู่เลย และสุดท้ายผมก็นั่งรถตู้ต่อไป ในระหว่างนี้ความรู้สึกเหมือนรถขับถึงจุดหมายของผมเร็วมาก ถึงป้ายขณะที่ยังงงๆ T_T
เธอคนนั้น : นั่งกินกาแฟบนรถ , ฟังเพลง, มีถุงหนังสือของศูนย์หนังสือจุฬา, มีกล่องขนมใส่ถุง, มือซ้ายสวมแหวน น่าจะนิ้วกลางกับนิ้วชี้
เรื่องของผมก็คงมีเพียงเท่านี้ที่ได้เขียนไป แต่ลึกๆก็ยังอยากให้เธอได้เห็นกระดาษจากคนที่ไม่เคยลองทำอย่างนี้มาก่อน ความรู้สึกคงจะแปลกดีน่ะ แต่ถ้าเธอมีแฟนแล้วละก็ ผมก็อยากขอโทษทีคิดอะไรพิเรนๆเช่นนี้ แต่ถ้ายังไม่มีใคร ผมก็พร้อมที่จะส่งกระดาษใบนั้นไปให้ดูได้น่ะ ถ้าเธอพร้อมที่จะคุยกับคนอย่างผม เป็นเพื่อนคุยกันก็ได้ เท่านี้ผมก็คง.. : ) ฮ่าๆ ตามประสาคนโสดแหละครับ
สุดท้ายผมก็อยากจะถามสาวๆ ทั่วไปว่า สิ่งที่ผมทำไปนั้นมันดูแปลกหรือเปล่า ถ้าคุณเป็นเธอคนนั้น...
ปล. ผมควร Tag อะไรบ้างครับ พอดีอยากให้เธอเห็นอ่ะครับ