ซินจ่าวฮ่อ........
เมื่อวานครูน้าหยอยเอารูปที่ขี่เจ้าแก่ไปเที่ยวแม่สอดในวันอาทิตย์ที่ผ่านมา(8-9-10-11พ.ค.58).....กลับจากแม่สอดมาในวันจันทร์....วันนี้คือวันเสาร์ที่16.....ถือว่ายังเป็นเรื่องใหม่ แค่4-5วันเท่านั้นเอง....
เมื่อวานนี้ทิ้งท้ายเอาไว้ว่า เราจะพาไปดูรำวงย้อนยุคของคนเหนือ......(คนเหนือเขาก็เรียกคนกรุงเทพว่าคนใต้).....เดี๋ยวนี้การสื่อสารและการเดินทางไปมาหาสู่กันมันง่ายขึ้นเยอะแยะ..การแยกให้เป็นชาวเหนือหรือชาวใต้ก็เลยเบาบางลงไป...สมัยแรกๆที่เราขี่รถไปเที่ยวเมืองเหนือก็ผ่านมาได้43ปีเข้าไปแล้ว....ตอนนั้นเราใช้รถบริดจ์สโตน์90ซี.ซี. ขี่มากับเพื่อนอีก2คน.....เพื่อนคนหนึ่งขี่รถยามาฮ่า YG-1...เป็นรถขนาด75ซี.ซี..เขาตั้งชื่อรถคันนั้นว่า วิหกสีชมพู(พี่แกเป็นช่างสีอยู่ที่วงเวียนเล็ก-เลยพ่นสีรถของตัวเองเป็นสีชมพู).....อีกคนหนึ่งใช้รถบริดจ์สโตนเหมือนคันของเรา(คนนี้เป็นช่างเคาะพ่นสี)...เขาทำถังน้ำมันขนาดใหญ่เป็นทรงเดียวกับรถบริดจ์สโตน....มันใหญ่ขนาดกินเนื้อที่เข้ามาบนเบาะที่นั่งของคนขับ....มันจุน้ำมันได้18ลิตร
สรุปแล้วรถคันนี้ก็จะเป็นแท็งค์เกอร์สำหรับรถทั้ง3คัน....น้ำมันของใครหมดตรงไหนก็อาศัยดูดเอาจากถังของเขานี่แหละ......สมัยนั้น เราเติมน้ำมันกันครั้งละ10บาท.....ถือเป็นสูตรสำเร็จของรถ2จังหวะในยุคนั้น.....คือพอไปถึงปั้มน้ำมันก็จะบอกเด็กปั้มว่า 2-8....แปลว่าซื้อน้ำมันเครื่อง2บาท...และเบ็นซิน8บาท.....ในวงเงิน8บาทนี้ก็จะได้น้ำมันเบ็นซินมา5ลิตรครึ่ง.....และน้ำมันเครื่องบ้าบออะไรก็ไม่รู้ 2 กระบวยตวงเหล้า.....ใส่ลงไปในถังแบบมีกรวยเหมือนกระบวยรดน้ำต้นไม้นั่นแหละ....
รถยามาฮ่าคันสีดำนั่นคือรุ่น YG-1...ขนาด75ซี.ซี. ที่เพื่อนของครูน้าหยอยเอาไปพ่นสีให้เป็นชมพูหวานแหวว......ส่วนรถที่จอดอยู่4คันนั่นคือบริดจ์สโตน ขนาด90ซี.ซี......แบบคันสีแดงคือรุ่นที่ครูน้าหยอยขี่ไปเที่ยวเชียงใหม่......หลังจากนั้นอีก1ปี....บริดจ์สโตนก็พัฒนารุ่นใหม่เป็น100ซี.ซี.....มีระบบผสมน้ำมันออโตลู้บ
อยากให้กระทู้มีสาระ(ไปเที่ยวแม่สอดให้มันร้อนตับแตก-2)
เมื่อวานครูน้าหยอยเอารูปที่ขี่เจ้าแก่ไปเที่ยวแม่สอดในวันอาทิตย์ที่ผ่านมา(8-9-10-11พ.ค.58).....กลับจากแม่สอดมาในวันจันทร์....วันนี้คือวันเสาร์ที่16.....ถือว่ายังเป็นเรื่องใหม่ แค่4-5วันเท่านั้นเอง....
เมื่อวานนี้ทิ้งท้ายเอาไว้ว่า เราจะพาไปดูรำวงย้อนยุคของคนเหนือ......(คนเหนือเขาก็เรียกคนกรุงเทพว่าคนใต้).....เดี๋ยวนี้การสื่อสารและการเดินทางไปมาหาสู่กันมันง่ายขึ้นเยอะแยะ..การแยกให้เป็นชาวเหนือหรือชาวใต้ก็เลยเบาบางลงไป...สมัยแรกๆที่เราขี่รถไปเที่ยวเมืองเหนือก็ผ่านมาได้43ปีเข้าไปแล้ว....ตอนนั้นเราใช้รถบริดจ์สโตน์90ซี.ซี. ขี่มากับเพื่อนอีก2คน.....เพื่อนคนหนึ่งขี่รถยามาฮ่า YG-1...เป็นรถขนาด75ซี.ซี..เขาตั้งชื่อรถคันนั้นว่า วิหกสีชมพู(พี่แกเป็นช่างสีอยู่ที่วงเวียนเล็ก-เลยพ่นสีรถของตัวเองเป็นสีชมพู).....อีกคนหนึ่งใช้รถบริดจ์สโตนเหมือนคันของเรา(คนนี้เป็นช่างเคาะพ่นสี)...เขาทำถังน้ำมันขนาดใหญ่เป็นทรงเดียวกับรถบริดจ์สโตน....มันใหญ่ขนาดกินเนื้อที่เข้ามาบนเบาะที่นั่งของคนขับ....มันจุน้ำมันได้18ลิตร
สรุปแล้วรถคันนี้ก็จะเป็นแท็งค์เกอร์สำหรับรถทั้ง3คัน....น้ำมันของใครหมดตรงไหนก็อาศัยดูดเอาจากถังของเขานี่แหละ......สมัยนั้น เราเติมน้ำมันกันครั้งละ10บาท.....ถือเป็นสูตรสำเร็จของรถ2จังหวะในยุคนั้น.....คือพอไปถึงปั้มน้ำมันก็จะบอกเด็กปั้มว่า 2-8....แปลว่าซื้อน้ำมันเครื่อง2บาท...และเบ็นซิน8บาท.....ในวงเงิน8บาทนี้ก็จะได้น้ำมันเบ็นซินมา5ลิตรครึ่ง.....และน้ำมันเครื่องบ้าบออะไรก็ไม่รู้ 2 กระบวยตวงเหล้า.....ใส่ลงไปในถังแบบมีกรวยเหมือนกระบวยรดน้ำต้นไม้นั่นแหละ....
รถยามาฮ่าคันสีดำนั่นคือรุ่น YG-1...ขนาด75ซี.ซี. ที่เพื่อนของครูน้าหยอยเอาไปพ่นสีให้เป็นชมพูหวานแหวว......ส่วนรถที่จอดอยู่4คันนั่นคือบริดจ์สโตน ขนาด90ซี.ซี......แบบคันสีแดงคือรุ่นที่ครูน้าหยอยขี่ไปเที่ยวเชียงใหม่......หลังจากนั้นอีก1ปี....บริดจ์สโตนก็พัฒนารุ่นใหม่เป็น100ซี.ซี.....มีระบบผสมน้ำมันออโตลู้บ