ไร้วาสนา

สิ่งที่คาดวาดหวัง ถวิลหา
ดั่งมายาลวงหลอก ให้หลงใหล
นับวันมีแต่ยิ่งห่าง ไกลออกไป
ยิ่งวิ่งตามเหมือนความใกล้ ยิ่งไม่มี

เข้าประชิดติดทุกที ที่อยู่ใกล้
แต่ทุกครั้งที่วิ่งไล่ เหมือนวิ่งหนี
เอื้อมมือคว้าสุดมือเอื้อม หลุดทุกที
ดั่งสายลมแห่งโชคนี้ ไม่มีใจ

เหม่อมองไปใจนึก ตรึกตรองคิด
ได้แค่ใกล้ได้แค่ชิด ผิดไฉน
หากชาตินี้ต้องคลาดแคล้ว แล้วกันไป
ต่อแต่นี้เลิกคว้าไขว่ ใฝ่หาเอย ....