เรื่องมีอยู่ผมคบกับแฟนมานาน ผมกับแฟนอยู่ไม่ได้อยู่ด้วยกัน อยู่คนละจังหวัดครับ ผมยังเรียนอยู่แล้วก็ช่วยงานที่บ้านด้วยที่บ้านผมมีหนี้ ผมเลยอยากแบ่งเบาภาระของทางบ้านให้มากที่สุด ก็เลยตัดปัญหาเรื่องการเงินที่ไม่จำเป็นออก นานๆทีผมก็ไปหาแฟนที อาศัยว่าแฟนผมจะกลับบ้านมาหาครอบครัวเขาช่วงนี้ก็เป็นเวลาที่ผมจะได้เทคแคร์ได้เต็มที่ แต่ทุกครั้งที่ผมว่างผมก็จะคุยไลน์ กับแฟนผมตลอดเลย ถ้ามีเวลาว่างเยอะหน่อยผมก็จะโทหาแฟนผม ผมพยายามทำทุกๆอย่างเท่าที่ผมจะทำได้
แต่แฟนผมก็รู้สึกเราห่างกันเกินไปไม่มีเวลากินข้าว ดูหนัง เดินห้าง หรืออะไรอีกหลายๆอย่างที่คนเป็นแฟนเขาทำกัน แต่ด้วยเหตุผลที่ผมได้บอกไปด้านบน เลยไม่ค่อยมีเวลาไปเยี่ยม เราก็เลยทะเลาะกันบ่อยมาก เรื่องที่ผมไม่ได้มีเวลาว่างไปเยี่ยม มันเป็นเรื่องที่ซ้ำๆ เดิมๆ จนผมรู้สึกว่าผมคงดีไม่พอสำหรับเขา แล้วซักวันนึงเราคงต้องเลิก ผมก็เก็บความคิดนี้ไว้ตลอด ทุกครั้งที่เราทะเลาะกันมันก็เหมือน ความคิดนี้มันย้ำอยู่ตลอด แต่ผมก็ไม่ได้พูดอะไรออกไป ได้แต่เก็บเอาไว้อย่างนั้นตลอด แล้ววันนั้นก็มาถึงจริง วันที่เราทะเลาะกันอีกรอบ ก่อนหน้าผมคิดไว้แล้วว่า ถ้าเราทะเลาะกันอีกรอบ แล้วถ้าแฟนผมเขาพูดออกมาว่า ผมดีไม่พอ หรือ เราเลิกกันเถอะ ผมจะเลิกจริงๆ แล้วที่ผมคิดมันก็เป็นความจริง เธอบอกผมว่า ผมดีไม่พอ เขาก็บอกเลิกผม เราก็เลยตกลงว่าเลิกกัน (จากกันด้วยดี)
แต่หลังจากนั้นไม่นาน เธอก็มาขอคือดีแต่ผมไม่ได้คืนดี เพราะผมตั้งใจแล้วว่าจะเป็นครั้งสุดท้าย เธอก็พูดไป พูดมา เหมือนผมเป็นคนที่ทิ้งเธอไป สุดท้ายกลายเป็นผมที่รู้สึกผิด เหมือนไปทำร้ายจิตใจของคนนึง
เลยอยากถามว่า ผมเป็นคนที่ผิดใช่มั้ยครับ ???
ทำไมผมโดนบอกเลิก แต่ผมกลายเป็นคนที่รู้สึกผิด !!!
แต่แฟนผมก็รู้สึกเราห่างกันเกินไปไม่มีเวลากินข้าว ดูหนัง เดินห้าง หรืออะไรอีกหลายๆอย่างที่คนเป็นแฟนเขาทำกัน แต่ด้วยเหตุผลที่ผมได้บอกไปด้านบน เลยไม่ค่อยมีเวลาไปเยี่ยม เราก็เลยทะเลาะกันบ่อยมาก เรื่องที่ผมไม่ได้มีเวลาว่างไปเยี่ยม มันเป็นเรื่องที่ซ้ำๆ เดิมๆ จนผมรู้สึกว่าผมคงดีไม่พอสำหรับเขา แล้วซักวันนึงเราคงต้องเลิก ผมก็เก็บความคิดนี้ไว้ตลอด ทุกครั้งที่เราทะเลาะกันมันก็เหมือน ความคิดนี้มันย้ำอยู่ตลอด แต่ผมก็ไม่ได้พูดอะไรออกไป ได้แต่เก็บเอาไว้อย่างนั้นตลอด แล้ววันนั้นก็มาถึงจริง วันที่เราทะเลาะกันอีกรอบ ก่อนหน้าผมคิดไว้แล้วว่า ถ้าเราทะเลาะกันอีกรอบ แล้วถ้าแฟนผมเขาพูดออกมาว่า ผมดีไม่พอ หรือ เราเลิกกันเถอะ ผมจะเลิกจริงๆ แล้วที่ผมคิดมันก็เป็นความจริง เธอบอกผมว่า ผมดีไม่พอ เขาก็บอกเลิกผม เราก็เลยตกลงว่าเลิกกัน (จากกันด้วยดี)
แต่หลังจากนั้นไม่นาน เธอก็มาขอคือดีแต่ผมไม่ได้คืนดี เพราะผมตั้งใจแล้วว่าจะเป็นครั้งสุดท้าย เธอก็พูดไป พูดมา เหมือนผมเป็นคนที่ทิ้งเธอไป สุดท้ายกลายเป็นผมที่รู้สึกผิด เหมือนไปทำร้ายจิตใจของคนนึง
เลยอยากถามว่า ผมเป็นคนที่ผิดใช่มั้ยครับ ???