แชร์ประสบการณ์ไปญี่ปุ่นครั้งแรกโดยเลือกที่จะเที่ยวเอง และหลงเอง
ก่อนอื่นอารัมภบทนิดนึง แรงบันดาลใจที่อยากไปคืออิคคิวซัง การ์ตูนสมัยวัยละอ่อน 555 หลายคนรุ่นเดียวกันน่าจะรู้จัก แต่ด้วยปัจจัยในหลายๆ ด้าน ในการขอวีซ่าเอย นั่น นี่ นู่น(โดยเฉพาะการเงิน)ไม่พร้อมสำหรับการเดินทาง จนกระทั่งเข้าสู่วัยทำงานเป็นมนุษย์เงินเดือนก็ยังประสบปัญหาเช่นนี้อยู่ 555++ และในสุดท้ายเหมือนสวรรค์มาโปรด ก.ค 2013(ถ้าจำไม่ผิด อิอิ) ได้มีการยกเลิกวีซ่าสำหรับชาวไทยในการเที่ยวญี่ปุ่นได้ พำนักไม่เกิน 15 วัน ก็จุดประกายฉายแววอีกครั้ง แต่ช่วงนั้นยุ่งจัดผลัดมาเรื่อยๆ จนกระทั่ง พ.ค 2014 ได้ทดลองชวนเพื่อนร่วมชะตากรรมไป 1คน เลือกคนที่คิดว่าเที่ยวด้วยแล้วสนุก และน่าจะอยากร่วมสัมผัสประสบการณ์แปลกใหม่ด้วยตัวเอง( พูดง่ายๆ ไม่เบื่อการหลง)เมื่อ he say yes เราก็เริ่มวางแผนกันเลยค่ะ
- หาข้อมูลด้วยอากู๋ Google เลยค่ะว่าอยากไปไหน อยากเห็นอะไร และที่สำคัญห้องบลูแพลนเน็ตค่ะ ข้อมูลเพียบ นำหลายๆอย่างมาโยงเข้าด้วยกัน ยอมรับค่ะว่าแรกๆ แทบจะกระอักออกมา โดยเฉพาะ สายมาม่าเมืองยุ่น สู้ BTS กะ MRT บ้านเรามิได้ เรียบร้อยเมื่อดูในแผนที่แล้วสะอาดตา อิอิ ส่วนตั๋ว JR หรือรถไฟอื่นๆเราไม่ได้ซื้อ Pass เนื่องจากระหว่างเมืองใหญ่นั่ง Peach air low cost ไปกลับ นาริตะ-โอซาก้า คนละ 3,+++ บาท
- พอข้อมูลเริ่มแน่น (แบบพอไปได้)เริ่มการจองตั๋วเครื่องบิน ที่พัก อาศัย Expedia คือจองล่วงหน้าไม่กี่เดือนนะคะ เลยได้ตั๋วที่ไม่โปร แต่ก็ไม่แพงไม่ถูกจนเกินไป Air Macau via เครื่องที่มาเก๊า เป็น Full service เวลารอต่อเครื่องก็ไม่นานเกิน สนน. 15,+++ บาท ต่อคน รวมที่พักที่โตเกียว 2 คืน ก่อนกลับ กรุงเทพฯ ส่วนที่พักวันอื่นๆ ใช้ Booking.com ชำระเงินตอนเข้าพักสะดวกดีเผื่อมีการแผนในการไปที่ต่างๆ แค่นี้พอเรามาดูรูปบรรยากาศส่วนมากถ่ายด้วยกล้องมือถือ และอีกหลายๆที่ ที่ไปแล้วมัวแต่มองผ่านตาลืมถ่ายรูป 555
** จัดกระเป๋าเสร็จ Let's go Japan**
เครื่องออกจากสุวรรณภูมิ ตี 3 ถึงมาเก๊าแต่เช้า เวลาเร็วกว่าเรา 1 ชม. อากาศเย็นใช้ได้ 19 องศาค่ะ ที่สำคัญที่นี่มีน้ำอุ่นน้ำร้อนให้ดื่มฟรี
ตู้น้ำร้อนฟรีค่ะ
พอได้เวลาก็นั่งครื่องต่อลงนาริตะ เมื่อถึงตม. ก็เคยได้ยินข่าวความโหดของตม. ที่นี่นะแต่เราเจอแต่ความหล่อของพนักงานผู้เชื้อเชิญให้แสกนหน้าก่อนเข้าสู่แดนปลาดิบเราผ่านทุกขั้นตอนเพราะไม่แสดงกิริยาที่ดูมีพิรุธ ส่วนเพื่อนที่ไปด้วย he เจอหลายคำถามเข้าไปเงิบค่ะ เนื่องจากไม่ช่ำชองการ speak English เท่าทีควร กว่าจะผ่านมาได้
แวะเข้าห้องน้ำก่อน แล้วก็เจอปุ่มมากมายเหมือนพี่โน้ตแต้บอกเลย 555
พอถึงที่รอรับกระเป๋าก่อนออกโดนอีก 1ด่านค่ะ เจ้าหน้าที่วางมาดนิสนึงแต่เขาพูดหยอกๆนะคะ ขอดูเอกสารการเดินทาง ถามว่าอยู่กี่วัน ไปไหนบ้าง เราปริ้นท์ไปเรียบร้อยพูดพร้อมยกให้ดูเลยค่ะ ส่วนเพื่อนเราหลบด้านหลังปล่อยเราสนทนากับคุณลุงอย่างเฮฮา ผ่านไปได้ด้วยดี ตอนแรกจะรอรถโรงแรมมารับ เราพักแถวนาริตะคืนแรกเพราะรุ่งเช้าบินไปโอซาก้า พอหาทางที่จะไปสถานีรถไฟเราก็เจอกับบริษัทรถไฟเยอะแยะไปหมด ที่อ่านมาตื่นกลัวลืมหมดค่ะ พอตั้งสติได้เริ่มถามเจ้าหน้าที่แถวนั้นค่ะ ซื้อตั๋วไม่เป็นเจ้าหน้าที่ก็บอก น่ารักดีค่ะแบบนี้แหละที่เรียกว่าคนญี่ปุ่น
ระหว่างทางเดินจากสถานีรถไฟไปโรงแรมค่ะ
มาถึงห้องก็กระจายค่ะ มาถึงด้วย GPS Pocket Wifi ที่ญี่ปุ่นสัญญาณแรงมาก คิดไม่ผิดที่เช่ามาด้วย เช่าเครื่องเดียวใช้ 2 คนคุ้มมากๆ ค่ะ
วิวจากในห้องพักค่ะ
เมื่อวางกระเป๋าเสร็จน้ำไม่ต้องอาบนะคะ เพราะจะมืดแล้ว มืดเร็วมากที่นี่เราเลยออกไปสำรวจเมืองนิดนึง เป้าหมายอยู่ที่วัดนาริตะซังค่ะ
ระหว่างทางแวะไปเรื่อยค่ะ
มาถึงมืดพอดีค่ะ ถ่ายกล้องมือถือรูปลักษณ์เลยไม่โสภาเท่าที่ควร
เจอร้านอาหารไทยระหว่างทางไม่แวะค่ะ มาถึงญี่ปุ่นจะทานทำไมค่ะอาหารไทยที่นี่ดูไม่สมเหตุสมผล แต่ประเด็นหลักอาหารไทยที่นี่แพงกว่าอาหารญี่ปุ่นใช้ได้เลยค่ะ อิอิ
แวะเข้าร้านอาหารญี่ปุ่นระหว่างทางเดินกลับโรงแรม ถือเป็นมื้อแรกที่ญี่ปุ่นก็ว่าได้ เดินเข้าร้านก็มาพร้อมกับเสียง Irashaimase (หากนึกภาพไม่ออกให้นึกถึง โน้ต อุดมแต้ นะคะ) ร้านก็เป็นแบบเรียบง่ายเรา ทำเองขายเอง พอภาระกิจการสั่งอาหารมาถึงก็ชี้ใส่เมนูราเมนเป็ดย่างเลยค่ะ ส่วนเพื่อน he ก็ยังคิดถึงบากกอกเลยพยายามหาเมนูข้าว สรุปได้ข้าวแล้วก็เหมือนมีเต้าหู้น้ำแดงราด และซุปราเมน1ชุด พอเห็นแล้วตกใจสุดๆ ชามใหญ่โต มโหระถึก แม่เจ้ากินยังไงให้หมดเข้าใจอีกว่าซุปราเมนที่ he สั่งจะเป็นถ้วยซุปเล็กๆ เหมือนบ้านเรา แต่ป่าวเลย มาเป็นกะละมัง สรุป he กินไม่หมดจ้า เราก็ต้องเป็นเทศบาลกำจัดมันลงท้องให้หมดซะ555 ค่าเสียหายของเรา 780 เยน ส่วนของ he ชุดนั้น 920 เยนค่ะ อิ่มเพลินก่อนกลับโรงแรม
เที่ยวญี่ปุ่นด้วยตนเอง ครบทุกรส สาระไม่มากแต่ไปด้วยความอยากที่จะไป Kyoto,Osaka,Tokyo Autumn in Japan 30 Oct -9 Nov 2014
ก่อนอื่นอารัมภบทนิดนึง แรงบันดาลใจที่อยากไปคืออิคคิวซัง การ์ตูนสมัยวัยละอ่อน 555 หลายคนรุ่นเดียวกันน่าจะรู้จัก แต่ด้วยปัจจัยในหลายๆ ด้าน ในการขอวีซ่าเอย นั่น นี่ นู่น(โดยเฉพาะการเงิน)ไม่พร้อมสำหรับการเดินทาง จนกระทั่งเข้าสู่วัยทำงานเป็นมนุษย์เงินเดือนก็ยังประสบปัญหาเช่นนี้อยู่ 555++ และในสุดท้ายเหมือนสวรรค์มาโปรด ก.ค 2013(ถ้าจำไม่ผิด อิอิ) ได้มีการยกเลิกวีซ่าสำหรับชาวไทยในการเที่ยวญี่ปุ่นได้ พำนักไม่เกิน 15 วัน ก็จุดประกายฉายแววอีกครั้ง แต่ช่วงนั้นยุ่งจัดผลัดมาเรื่อยๆ จนกระทั่ง พ.ค 2014 ได้ทดลองชวนเพื่อนร่วมชะตากรรมไป 1คน เลือกคนที่คิดว่าเที่ยวด้วยแล้วสนุก และน่าจะอยากร่วมสัมผัสประสบการณ์แปลกใหม่ด้วยตัวเอง( พูดง่ายๆ ไม่เบื่อการหลง)เมื่อ he say yes เราก็เริ่มวางแผนกันเลยค่ะ
- หาข้อมูลด้วยอากู๋ Google เลยค่ะว่าอยากไปไหน อยากเห็นอะไร และที่สำคัญห้องบลูแพลนเน็ตค่ะ ข้อมูลเพียบ นำหลายๆอย่างมาโยงเข้าด้วยกัน ยอมรับค่ะว่าแรกๆ แทบจะกระอักออกมา โดยเฉพาะ สายมาม่าเมืองยุ่น สู้ BTS กะ MRT บ้านเรามิได้ เรียบร้อยเมื่อดูในแผนที่แล้วสะอาดตา อิอิ ส่วนตั๋ว JR หรือรถไฟอื่นๆเราไม่ได้ซื้อ Pass เนื่องจากระหว่างเมืองใหญ่นั่ง Peach air low cost ไปกลับ นาริตะ-โอซาก้า คนละ 3,+++ บาท
- พอข้อมูลเริ่มแน่น (แบบพอไปได้)เริ่มการจองตั๋วเครื่องบิน ที่พัก อาศัย Expedia คือจองล่วงหน้าไม่กี่เดือนนะคะ เลยได้ตั๋วที่ไม่โปร แต่ก็ไม่แพงไม่ถูกจนเกินไป Air Macau via เครื่องที่มาเก๊า เป็น Full service เวลารอต่อเครื่องก็ไม่นานเกิน สนน. 15,+++ บาท ต่อคน รวมที่พักที่โตเกียว 2 คืน ก่อนกลับ กรุงเทพฯ ส่วนที่พักวันอื่นๆ ใช้ Booking.com ชำระเงินตอนเข้าพักสะดวกดีเผื่อมีการแผนในการไปที่ต่างๆ แค่นี้พอเรามาดูรูปบรรยากาศส่วนมากถ่ายด้วยกล้องมือถือ และอีกหลายๆที่ ที่ไปแล้วมัวแต่มองผ่านตาลืมถ่ายรูป 555
** จัดกระเป๋าเสร็จ Let's go Japan**
เครื่องออกจากสุวรรณภูมิ ตี 3 ถึงมาเก๊าแต่เช้า เวลาเร็วกว่าเรา 1 ชม. อากาศเย็นใช้ได้ 19 องศาค่ะ ที่สำคัญที่นี่มีน้ำอุ่นน้ำร้อนให้ดื่มฟรี
ตู้น้ำร้อนฟรีค่ะ
พอได้เวลาก็นั่งครื่องต่อลงนาริตะ เมื่อถึงตม. ก็เคยได้ยินข่าวความโหดของตม. ที่นี่นะแต่เราเจอแต่ความหล่อของพนักงานผู้เชื้อเชิญให้แสกนหน้าก่อนเข้าสู่แดนปลาดิบเราผ่านทุกขั้นตอนเพราะไม่แสดงกิริยาที่ดูมีพิรุธ ส่วนเพื่อนที่ไปด้วย he เจอหลายคำถามเข้าไปเงิบค่ะ เนื่องจากไม่ช่ำชองการ speak English เท่าทีควร กว่าจะผ่านมาได้
แวะเข้าห้องน้ำก่อน แล้วก็เจอปุ่มมากมายเหมือนพี่โน้ตแต้บอกเลย 555
พอถึงที่รอรับกระเป๋าก่อนออกโดนอีก 1ด่านค่ะ เจ้าหน้าที่วางมาดนิสนึงแต่เขาพูดหยอกๆนะคะ ขอดูเอกสารการเดินทาง ถามว่าอยู่กี่วัน ไปไหนบ้าง เราปริ้นท์ไปเรียบร้อยพูดพร้อมยกให้ดูเลยค่ะ ส่วนเพื่อนเราหลบด้านหลังปล่อยเราสนทนากับคุณลุงอย่างเฮฮา ผ่านไปได้ด้วยดี ตอนแรกจะรอรถโรงแรมมารับ เราพักแถวนาริตะคืนแรกเพราะรุ่งเช้าบินไปโอซาก้า พอหาทางที่จะไปสถานีรถไฟเราก็เจอกับบริษัทรถไฟเยอะแยะไปหมด ที่อ่านมาตื่นกลัวลืมหมดค่ะ พอตั้งสติได้เริ่มถามเจ้าหน้าที่แถวนั้นค่ะ ซื้อตั๋วไม่เป็นเจ้าหน้าที่ก็บอก น่ารักดีค่ะแบบนี้แหละที่เรียกว่าคนญี่ปุ่น
ระหว่างทางเดินจากสถานีรถไฟไปโรงแรมค่ะ
มาถึงห้องก็กระจายค่ะ มาถึงด้วย GPS Pocket Wifi ที่ญี่ปุ่นสัญญาณแรงมาก คิดไม่ผิดที่เช่ามาด้วย เช่าเครื่องเดียวใช้ 2 คนคุ้มมากๆ ค่ะ
วิวจากในห้องพักค่ะ
เมื่อวางกระเป๋าเสร็จน้ำไม่ต้องอาบนะคะ เพราะจะมืดแล้ว มืดเร็วมากที่นี่เราเลยออกไปสำรวจเมืองนิดนึง เป้าหมายอยู่ที่วัดนาริตะซังค่ะ
ระหว่างทางแวะไปเรื่อยค่ะ
มาถึงมืดพอดีค่ะ ถ่ายกล้องมือถือรูปลักษณ์เลยไม่โสภาเท่าที่ควร
เจอร้านอาหารไทยระหว่างทางไม่แวะค่ะ มาถึงญี่ปุ่นจะทานทำไมค่ะอาหารไทยที่นี่ดูไม่สมเหตุสมผล แต่ประเด็นหลักอาหารไทยที่นี่แพงกว่าอาหารญี่ปุ่นใช้ได้เลยค่ะ อิอิ
แวะเข้าร้านอาหารญี่ปุ่นระหว่างทางเดินกลับโรงแรม ถือเป็นมื้อแรกที่ญี่ปุ่นก็ว่าได้ เดินเข้าร้านก็มาพร้อมกับเสียง Irashaimase (หากนึกภาพไม่ออกให้นึกถึง โน้ต อุดมแต้ นะคะ) ร้านก็เป็นแบบเรียบง่ายเรา ทำเองขายเอง พอภาระกิจการสั่งอาหารมาถึงก็ชี้ใส่เมนูราเมนเป็ดย่างเลยค่ะ ส่วนเพื่อน he ก็ยังคิดถึงบากกอกเลยพยายามหาเมนูข้าว สรุปได้ข้าวแล้วก็เหมือนมีเต้าหู้น้ำแดงราด และซุปราเมน1ชุด พอเห็นแล้วตกใจสุดๆ ชามใหญ่โต มโหระถึก แม่เจ้ากินยังไงให้หมดเข้าใจอีกว่าซุปราเมนที่ he สั่งจะเป็นถ้วยซุปเล็กๆ เหมือนบ้านเรา แต่ป่าวเลย มาเป็นกะละมัง สรุป he กินไม่หมดจ้า เราก็ต้องเป็นเทศบาลกำจัดมันลงท้องให้หมดซะ555 ค่าเสียหายของเรา 780 เยน ส่วนของ he ชุดนั้น 920 เยนค่ะ อิ่มเพลินก่อนกลับโรงแรม