สวัสดีคะเพื่อนๆ เราอยากปรึกษาเพื่อนๆเรื่องของเรา อย่าเสียเวลาเลยไปอ่านเรื่องของเราดีกว่า
เรามีพี่น้องอยู่3คน(รวมเราด้วย) เราเป็นผู้หญิงเป็นพี่คนโตอายุ16ขึ้นม.5 น้องคนกลางเราอายุ8ขวบขึ้นป.2 น้องคนเล็กเป็นผู้หญิงอายุ6ขวบขึ้นอ.2 ค่อนข้างห่างกันพอสมควรเราอยู่กับพ่อกับพี่(ลูกพี่ลูกน้องกับเราคะ) ส่วนแม่เราทิ้งเรากับพ่อกับน้องไปเมื่อปีที่แล้วโดยไม่มีการติดต่อกลับมาใดๆทั้งสิ้นด้วยเหตุผลที่หลายๆคนน่าจะรู้ แน่นอนคะเมื่อไม่มีแม่เราเป็นพี่สาวคนโตเราต้องทำทุกอย่างแทนแม่ตั้งแต่ปลุกน้องไปโรงเรียน อาบน้ำให้น้อง ป้อนข้าวน้อง บลาๆๆๆๆๆๆ ยันพาน้องๆเข้านอน เราไม่ค่อยได้มีโอกาสไปเที่ยวไหนหรอกคะ ถามว่าเหตุผลคืออะไรก็คือเลี้ยงน้อง แต่จริงแล้วเราอยากไปเที่ยวแบบคนอื่น อยากไปเปิดหูเปิดตาแบบคนอื่น อยากไปทำงานแบบคนอื่น อยากมีเงินใช้เองแบบคนอื่น เพื่อนเรานัดกัไปไหนเป็นกลุ่มส่วนใหญ่จะขาดเราแค่คนเดียว แต่ไม่ใช่ว่าไม่ได้ไปนะคะ เราจะไปได้ก็ต่อเมื่อน้องไปโรงเรียนแล้วโรงเรียนเราหยุดภายใน(ดีใจมากกกกกกที่สุดอ่ะ เหมือนนกได้บินออกจากรัง)แต่นั้นก็ไม่ได้หมายความว่าเราจะได้เที่ยวแบบมีความสุขนะคะ เพราะก่อนบ่าย3เราต้องรีบกลับมาดูน้องที่มาจากโรงเรียน (ชีวิตอัปปรีย์จุง) เรามีแฟนนะคะคบกันมาปีกว่าละพ่อแม่เขารู้ทางญาติเรารู้ แล้วเขาก็เข้าใจที่เราออกไปไหนไม่ค่อยได้
เรารู้สึกว่าพ่อเรารักน้องมากกว่าเรา บ้างครั้งน้องผอมเกินไปก็หาว่าเราไม่ป้อนข้าวน้อง แต่ก็จริงคะเราป้อนแต่ไม่กินเอง เราก็ไม่อยากบังคับมากเพราะเบื่อ เราเหนื่อยนะที่เราต้องมานั่งเอาใจน้อง บ้างครั้งเราก็คิดว่านี่มันไม่ใช่น่าที่ของเด็กอายุ16ที่จะต้องมาดูแลชีวิตของเด็กสองคน แต่นั้นมันก็เป็นความคิดที่อาจจะดูแย่ แต่เรารู้สึกแบบนั้นจริงๆ ที่เราทำทุกอย่างก็เพราะพ่อ เราสงสารพ่อนะ พ่อเราไม่มีมีอาชีพที่สวยหรูหรอกฐานะก็มีพอกินอ่ะ เรายอมรับนะว่าพ่อเราเก่งมากเลยทำงานหาเงินคนเดียวเลี้ยงลูกๆตั้ง3คน
เรารู้สึกน้อยใจตรงที่ว่า วันนั้นน้องเราไอหนักมากเราก็ไลน์บอกพ่อว่าซื้อยาเข้ามาให้น้องหน่อยพ่อเราก็ซื้อมาให้น้องคะ พอมีวันนึงเราปวดท้องจุกท้องมากไลน์บอกให้พ่อซื้อยาเข้ามาให้เราหน่อยแต่พ่อก็ไม่ซื้อ เราก็ไม่คิดไรมากเราคิดว่าพ่อคงลืม แล้ววันนั้นน้องผู้ชายทำของหาย เราก็โดนด่าว่าทำไมไม่รู้จักดูก็รู้อยู่ว่ามันไม่รักษาของทำไมไม่ดูกับมัน วันนั้นเราร้องไห้เลยคะ ทุกอย่างอะไรๆก็มาลงที่เราหมด จนกระทั่งวันนึงน้องเรามันกวนกันแล้ววันนั้นเกรดมันใกล้จะออกเราก็เครียดน้องมันก็กวนกันร้องไห้กรี๊ดๆอยู่ในบ้านเรารู้สึกเหมือนหัวสมองจะระเบิดเราปรี๊ดมากจนเราอยากจะฆ่าตัวตายให้มันจบๆไปแต่เราก็มาคิดได้ว่าการฆ่าตัวตายมันบาปแค่คิดก็บาปแล้ว ถ้าเราตายแล้วใครจะดูน้องให้พ่อละ ที่ทุกวันนี้เรายังอยู่เราอยู่เพื่อพ่อนะ
มันยังทำใจไม่ได้หรอกคะที่เด็กผู้หญิงตัวเล็กๆถูกแม่ทิ้ง วันไหนที่เรานอนไม่หลับเราก็มักจะคิดเสมอว่าขนาดแม่ที่คลอดเรา แม่ยังทิ้งเราไปได้ คงไม่มีใครในโลกนี้จริงใจกับเราได้อีกนอกจากพ่อ แต่ยังไงเราก็ยังไม่ลืมบุญคุณของแม่นะคะที่ทำให้เราเกิดมาได้รับรู้อะไรหลายๆอย่าง คนรอบข้างมักจะบอกเราเสมอว่า"เลี้ยงไปเหอะลูกน้องอ่ะ มันโตขึ้นทุกๆวันๆ ไม่แน่น้ะถ้าน้องโตขึ้นหนูอาจจะได้พึ่งน้องก็ได้"เราก็หวังว่าจะได้พึ่งน้องเหมือนกัน โตขึ้นเราจะเลี้ยงพ่อเราให้ดีที่สุดถ้าเรามีงานทำมีบ้านเราจะไม่ให้พ่อลำบากเลย
หนูรักพ่อนะ
ขอบคุณทุกคนนะคะที่เข้ามาอ่าน ขอความคิดเห็นหน่อยคะเราควรทำยังไงให้เรามีชีวิตของเราบ้าง????
เด็กผู้หญิงคนนึ่งที่อยากมีชีวิตอิสระ
เรามีพี่น้องอยู่3คน(รวมเราด้วย) เราเป็นผู้หญิงเป็นพี่คนโตอายุ16ขึ้นม.5 น้องคนกลางเราอายุ8ขวบขึ้นป.2 น้องคนเล็กเป็นผู้หญิงอายุ6ขวบขึ้นอ.2 ค่อนข้างห่างกันพอสมควรเราอยู่กับพ่อกับพี่(ลูกพี่ลูกน้องกับเราคะ) ส่วนแม่เราทิ้งเรากับพ่อกับน้องไปเมื่อปีที่แล้วโดยไม่มีการติดต่อกลับมาใดๆทั้งสิ้นด้วยเหตุผลที่หลายๆคนน่าจะรู้ แน่นอนคะเมื่อไม่มีแม่เราเป็นพี่สาวคนโตเราต้องทำทุกอย่างแทนแม่ตั้งแต่ปลุกน้องไปโรงเรียน อาบน้ำให้น้อง ป้อนข้าวน้อง บลาๆๆๆๆๆๆ ยันพาน้องๆเข้านอน เราไม่ค่อยได้มีโอกาสไปเที่ยวไหนหรอกคะ ถามว่าเหตุผลคืออะไรก็คือเลี้ยงน้อง แต่จริงแล้วเราอยากไปเที่ยวแบบคนอื่น อยากไปเปิดหูเปิดตาแบบคนอื่น อยากไปทำงานแบบคนอื่น อยากมีเงินใช้เองแบบคนอื่น เพื่อนเรานัดกัไปไหนเป็นกลุ่มส่วนใหญ่จะขาดเราแค่คนเดียว แต่ไม่ใช่ว่าไม่ได้ไปนะคะ เราจะไปได้ก็ต่อเมื่อน้องไปโรงเรียนแล้วโรงเรียนเราหยุดภายใน(ดีใจมากกกกกกที่สุดอ่ะ เหมือนนกได้บินออกจากรัง)แต่นั้นก็ไม่ได้หมายความว่าเราจะได้เที่ยวแบบมีความสุขนะคะ เพราะก่อนบ่าย3เราต้องรีบกลับมาดูน้องที่มาจากโรงเรียน (ชีวิตอัปปรีย์จุง) เรามีแฟนนะคะคบกันมาปีกว่าละพ่อแม่เขารู้ทางญาติเรารู้ แล้วเขาก็เข้าใจที่เราออกไปไหนไม่ค่อยได้
เรารู้สึกว่าพ่อเรารักน้องมากกว่าเรา บ้างครั้งน้องผอมเกินไปก็หาว่าเราไม่ป้อนข้าวน้อง แต่ก็จริงคะเราป้อนแต่ไม่กินเอง เราก็ไม่อยากบังคับมากเพราะเบื่อ เราเหนื่อยนะที่เราต้องมานั่งเอาใจน้อง บ้างครั้งเราก็คิดว่านี่มันไม่ใช่น่าที่ของเด็กอายุ16ที่จะต้องมาดูแลชีวิตของเด็กสองคน แต่นั้นมันก็เป็นความคิดที่อาจจะดูแย่ แต่เรารู้สึกแบบนั้นจริงๆ ที่เราทำทุกอย่างก็เพราะพ่อ เราสงสารพ่อนะ พ่อเราไม่มีมีอาชีพที่สวยหรูหรอกฐานะก็มีพอกินอ่ะ เรายอมรับนะว่าพ่อเราเก่งมากเลยทำงานหาเงินคนเดียวเลี้ยงลูกๆตั้ง3คน
เรารู้สึกน้อยใจตรงที่ว่า วันนั้นน้องเราไอหนักมากเราก็ไลน์บอกพ่อว่าซื้อยาเข้ามาให้น้องหน่อยพ่อเราก็ซื้อมาให้น้องคะ พอมีวันนึงเราปวดท้องจุกท้องมากไลน์บอกให้พ่อซื้อยาเข้ามาให้เราหน่อยแต่พ่อก็ไม่ซื้อ เราก็ไม่คิดไรมากเราคิดว่าพ่อคงลืม แล้ววันนั้นน้องผู้ชายทำของหาย เราก็โดนด่าว่าทำไมไม่รู้จักดูก็รู้อยู่ว่ามันไม่รักษาของทำไมไม่ดูกับมัน วันนั้นเราร้องไห้เลยคะ ทุกอย่างอะไรๆก็มาลงที่เราหมด จนกระทั่งวันนึงน้องเรามันกวนกันแล้ววันนั้นเกรดมันใกล้จะออกเราก็เครียดน้องมันก็กวนกันร้องไห้กรี๊ดๆอยู่ในบ้านเรารู้สึกเหมือนหัวสมองจะระเบิดเราปรี๊ดมากจนเราอยากจะฆ่าตัวตายให้มันจบๆไปแต่เราก็มาคิดได้ว่าการฆ่าตัวตายมันบาปแค่คิดก็บาปแล้ว ถ้าเราตายแล้วใครจะดูน้องให้พ่อละ ที่ทุกวันนี้เรายังอยู่เราอยู่เพื่อพ่อนะ
มันยังทำใจไม่ได้หรอกคะที่เด็กผู้หญิงตัวเล็กๆถูกแม่ทิ้ง วันไหนที่เรานอนไม่หลับเราก็มักจะคิดเสมอว่าขนาดแม่ที่คลอดเรา แม่ยังทิ้งเราไปได้ คงไม่มีใครในโลกนี้จริงใจกับเราได้อีกนอกจากพ่อ แต่ยังไงเราก็ยังไม่ลืมบุญคุณของแม่นะคะที่ทำให้เราเกิดมาได้รับรู้อะไรหลายๆอย่าง คนรอบข้างมักจะบอกเราเสมอว่า"เลี้ยงไปเหอะลูกน้องอ่ะ มันโตขึ้นทุกๆวันๆ ไม่แน่น้ะถ้าน้องโตขึ้นหนูอาจจะได้พึ่งน้องก็ได้"เราก็หวังว่าจะได้พึ่งน้องเหมือนกัน โตขึ้นเราจะเลี้ยงพ่อเราให้ดีที่สุดถ้าเรามีงานทำมีบ้านเราจะไม่ให้พ่อลำบากเลย
หนูรักพ่อนะ
ขอบคุณทุกคนนะคะที่เข้ามาอ่าน ขอความคิดเห็นหน่อยคะเราควรทำยังไงให้เรามีชีวิตของเราบ้าง????