สวัสดีค่ะนี่เป็นการเขียนกระทู้ครั้งแรกของฉันถ้าไม่ดียังไงขอโทษด้วยนะคะ
ตอนแรกลังเลมากที่จะมาเขียน มันเขินๆเนอะ5555
ขอแนะนำตัวก่อนนะคะฉันชื่อ ไอ คะ มีแฟนชื่อ นาย หรือจะเรียกว่าเคยมีแฟนชื่อนายก็ได้คะ
เริ่มเลยนะคะ คือเราสองคนรู้จักกันผ่านเพื่อนคะ คือนายแอดเฟสเรามาแล้วก็ทักแชทเรามาแล้วเราสองคนก็คุยกัน
บังเอิญว่าเพื่อนเราที่ไปเที่ยวกับนายคือเพื่อนสนิทของเราคะ ทำให้เราคุยกับokpแล้วสนิทกันในระดับหนึ่ง
ซึ่งคุยกันไปคุยกันมาคือเราดูออกว่านายเป็นคนเจ้าชู้ ไม่น่าจะคุยกับเราคนเดียวแน่ๆ(หึ้ม ผู้ชายนิสัยแบบนี้สินะะเชอะ)
ละช่วงนั้นเป็นช่วงปีใหม่พอดี เรากับนายเลยนัดเจอเป็นเป็นครั้งแรกเพื่อที่จะไปเคาว์ดาวด้วยกัน
เราไปกับเพื่อนอีก 2 คนคะ ส่วนนายมากับเพื่อนอีกคนกับแฟนเพื่อนคะ และวันนั้นทให่เรากับนายได้เป็นแฟนกันด้วยการที่นายของเราเป็นแฟน
หลังจากที่เราสองคนตกลงเป็นแฟนกันมันก็ปกติแหละคะความรักวัยรุ่น ดีบ้างไม่ดีบ้างปนๆกันไป ช่วงสี่เดือนแรก เราจับได้ว่านายมีคนอื่น
ยังคุยติดต่ออยู่กับคนอื่นอยู่ แต่เราก็ให้อภัยยอมรับคะว่าตอนนั้นเรารักเค้าไปแล้วจริงๆ(ก็คนอะไรขี้เอาใจชะมัด><)
เราคบกันมาเรื่อยๆคะ นับวันยื่งนานขึ่นๆ เอ้ออลืมบอกไปคะนายเป็นนักดนตรีคะ แบบร้องตามร้านเหล้าตอนกลางคืนและนี่แหละคะคือสาเหตุที่ทำให้เราเลิกกัน
ช่วงแรกๆเรากับนายรักกันดีมากรักกันขนาดว่าเรานึกไม่ออกเลยคะว่าถ้าเลิกกันไปจะเป็นยังไง เราสองคคนมักไปไหนด้วยกันตลอด
ใช้เวลาส่วนใหญ่คือดูหนังด้วยกันกินข้าวด้วยกันเพราะเราเป็นคนกินเยอะชอบชวนนายกินตลอดๆ แต่เราก็ไม่ได้เที่ยวจนเสียการเรียนนะคะ
เราจะเจอกัน ทุกวันเสาคะเพราะเราเรียนคนละโรงเรียนหรือไม่ก็อาจจะเจอวันธรรมดาบ้างหลังเลิกเรียน นายเป็นคนติดเพื่อนคะส่วนใหญถ้าเราไปไหนกับนาย
คือมีเพื่อนนายไปด้วยตลอด หลังจากที่นายมาส่งเราที่บ้านมักจะไปหาเพื่อนต่อตลอดช่วงแรกๆนายก็เป็นแบบนี้นะคะแต่เหมือนว่าตอนเราพูดเค้าก็จะโอเคคคกลับแล้วววก็ได้ หรือเอาตรงๆก็ตามใจเราเอาใจเราแหละคะ
แต่ช่วงหลังๆคือเค้าต้องมีซ้อมดนตรี เพื่อที่จะไปออดิชั่นที่ร้านบ้างครั้งกลับบ้านตี 2 ตี 3 หรือบ้างที่ไม่กลับบ้านเลยก็มีคะ
ถามว่าเราเข้าใจไหมที่เค้าซ้อมดนตรีเราเข้าใจนะคะ ว่ามันเป็นงานคะ เพราะนายไม่ได้ขอตังที่บ้านใช้อยู่แล้ว(เค้าเป็นคนขยันแต่ก็ขี้เกียจมากเหมือนกัน)
ไม่ว่าเค้าจะไปไหนกับเรา คือเงินเค้าที่หามาได้ด้วยตัวเองทั้งนั้น เค้ามักบอกเราตลอดว่าที่เค้าเล่นดนตรีเพราะจะได้มีตังมาเที่ยวกับเรา
เรากับแม่นายสนิทกันคะ ถ้าวันไหนนายกลับดึกแม่นายจะไลน์มาหาเราให้เราตามนายกลับบ้านได้แล้ว เพราะนายจะเล่นดนตรีอยู่กับเพื่อน
ปัญหาส่วนใหญ่ที่เรากับนายทะเลาะกันคือ นายกลับบ้านดึก จนบ้างที่ไม่กลับเลยก็มี คือพูดตรงๆนะคะจะหาว่าเรางี่เง่าเลยก็ได้
คือเราเป็นห่วงเค้าไม่อยากให้เค้าขี่รถกลับบ้านดึกๆ อยากให้เค้าพักผ่อน คือช่วงนั้นต้องเตรียมสอบเข้ามหาลัยด้วยเข้าใจว่างานมันสำคัญ
แต่ก็อยากให้เค้าโฟกัสเรื่องเรียนไปด้วย แต่เหมือนการที่เราหวังดีมากเกินไปจะทำให้เค้าอึดอัด จนมีครั้งนึงที่เค้าต้องซ้อมดนตรี ทั้งอาทิต
ละเราไม่ได้เจอกันเลย มันทำให้เรารู้สึกห่างจากนายมากๆ จนเราขอเลิกยอมรับนะคะว่ามันเหมือนเป็นความเรียกร้องความสนใจมากกว่า
แต่นายกลับไม่พูดอะไร แล้วเราก็เลิกกันไป 2 อาทิตคะ จนมีวันนึ่งเราทำใจไม่ได้จริงๆ เราเลยโทรไปหาเค้าอ้อนวอนเค้าร้องไห้แทบเป็นแทบตายมากคะ
ตอนนั้นรู้สึกว่าตัวเองไร้ค่ามากคะ ทั้งเกลียดทั้งรักในใจมันมีอะไรไปหมด อยากเลิกเสียใจแต่ก็เลิกรักเค้าไม่ได้เราขอโอกาศเค้าคะ
เราบอกเค้าว่าเราจะพยายามเข้าใจเค้ามากขึ่น ไม่งี่เง่า ซึ่งเค้าก็ให้โอกาศคะเรากลับมาคบกันเหมือนเดิม
ซึ่งแน่นอนคะ อะไรที่เปลี่ยนไปแล้วไม่มีทางกลับมาเป็นเหมือนเดิมได้ ตอนกลับมาคบกันเรารู้มาว่าตอนช่วง 2 อาทิตที่เลิกกันไปเค้าคุยไลน์กับคนอื่นคะ
เค้าเฟสทามกันคะ เค้าโทรคุยกับคนอืนคะ ยอมรับนะว่าเราเสียใจมากแต่เค้าพูดกับเราว่า เพราะใครละเค้าถึงได้ไปคุยกับคนอื่น ใช่คะเพราะเราเราผิดที่บอกเลิกเค้า ช่วงนั้นยอมรับว่าสภาพจิตใจแย่มากคะ ถึงแม้จะได้กลับมาคบกันแล้วก็เถอะ ตลอดเวลาที่เรากลับมาคบกันเค้าดูไม่แคร์เรา ไม่ใส่ใจเรา ไม่เอาใส่ใจเราเหมือนเดิมที่เค้าเคยทำ เราพยายามเข้าหาเค้าเอาใจเค้ามาขึ่น แต่ดูเหมือนเค้าจะถอยไปทีละก้าว เราก็พยายามปรับเรื่อยๆจนมีวันนึงซึ่งเป็นวันครอบรอบ 1 ปี 8 เดือนของเรา เราจับได้ว่าเค้าคุยไลน์กับผญคนอื่นแต่เค้าลบที่คุยกันไป เราร้องไห้น่ำตาเป็นถังเลยคะ ร้องต่อหน้าเค้าเลยคะเราเสียใจมาก
ทั้งๆที่เป็นวันครบรอบแต่ต้องมาเจออะไรแบบนี้ เราก็ถามเค้าว่าทำแบบนี้ทำไม เค้าบอกก็คุยแบบรุ่นพี่ปะวะ เราถามว่าคุยแบบรุ่นพี่ละทำไมต้องลบ
เค้าบอก ถ้าไม่ลบก็ต้องมาทะเลาะกันไง คือเราบอกไม่ถูกมากๆคะตอนนั้นความรู้สึกตอนนั้นมันแย่มากๆ ตอนนั่งรถกลับบ้านเค้ามาส่งเรา ระวังทางเราร้องไห้ตลอดจนเราตัดสินใจถามนายว่า นายอยู่กับเพื่อนนายมีความสุขมากกว่าอยู่กับไอไหม เค้าตอบมาว่า เค้าอยู่กับเพื่อนสบายใจกว่าไม่ต้องกลัวจะทะเลาะ
ตอนเราฟังคำตอบเรารู้สึกใจมันสั่นๆยังไงไม่รู้ ละพอเราถึงบ้าน เราก็โทรหาเค่เพราะตอนขับรถไปไหนเราจะคุยกับเป็นเพื่อนเค้าตลอด(คุยหูฟังค่าไม่อันตรายยนะยะะ) เราก็คุยกันแบบนิ่งๆ อยู่ๆเค้าก็บอกเราว่าเด้ะแวะไปหาเพื่อนนะ ด้วยความที่เราโมโหคะ เราเลยพูดไปว่า
เรา : นี่ทะลาะกับกูอยู่นะ ยังมีหน้าไปหาเพื่อนอีกหรอ เลือกแล้วนะนายเลือกที่จะปล่อยให้กูรู้สึกแย่ๆแบบนี้ ทั้งๆที่เป็นคนผิดจะไม่ทำอะไรเลยหรอวะ
นาย : เออกูเลือกแล้ว
เราก็ทำได้แค่ตัดสายทิ้งแล้วนอนร้องไห้เป็นวักเป็นเวรไผ
พอตอนเค้าจะกลับบ้าน เค้าก็โทรมาหาเรา เราก็ถามเค้าจะเอายังไงเราตัดสินใจบอกเลิกอีกครั้งเรารู้แหละว่าเค้าคงไม่รั้งเราไว้แล้วเราตัดสินใจบอกเลิกเค้าซึ่งเค้าก็เหมือนจะโอเคกับการที่เราจะต้องเลิกกัน ละจากนั้นเราก็ไม่ได้คุยกันอีกเลย จนมีวันนึงเค้าทักเรามาว่า ให้เราไปเอาของของเราที่ยังอยู่กับเค้า
ละเเราก็ทะเลาะกันเราถามเค้าว่าตอนเราคบกัน เราไม่เข้าใจแกขนาดนั้นเลยหรอ ทั้งๆที่เมื่อก่อนแกบอกว่าอยู่กับเราแล้วสบายใจที่สุด
นาย : ไม่เข้าใจกูหรอ
เรา : ใช่
นาย : ยังไม่ถึงจุดที่จะเข้าใจได้ด้วยแหละ ยังเด็ก
เรา : ใช่ไอไม่เข้าใจนายหรอก ไอยังเด็ก
จากนั้นเราก็ตัดบทละบอกว่าเดียวพนเราไปเอาของนะที่เราลืมไว้
ละเราก็มาเอาของคะ ตอนที่เราเจอเค้าเรามองหน้าเค้าสายตาเค้ามันไม่เหมือนเค้าในวันแรกที่เรารู้จัก
ความอบอุ่น ความน่ารักคนที่เอาใจคนที่แคร์เรา มันหายไปหมดมันเหลือแค่ความเย็นชา ความเฉยชาเต็มไปหมด
เค้ามาส่งเราขึ่นรถคะ ตอนเราอยู่บนรถเค้า เราอยากกอดเค้ามากๆ ตอนนั้นแม่เค้าป่วยเค้าเลยไปส่งเราไม่ได้ เราตื้อขอไปเยี่ยมแม่เค้า
เค้าก็ไม่ให้ไปพอตอนจะลงรถเค้าพูดว่า รีบลงไปเค้ารีบ อย่ามางี่เง่าไร้สาระแถวนี้และนั้นก็เป็นวันสุดท้ายที่เราเจอกัน
คำคำนั้นเราจำมาจนถึงวันนี้เลยคะ จนวันนี้เรากับเค้าก็ไม่ได้เจอกันอีก
เราคิดถึงคำที่ว่ารักแค่ไหน ถึงเวลาก็ต้องปล่อยมันใช่จริงๆนะคะ
คนที่ใช่ถ้ามาในเวลาที่ไม่ใช่ มันก็ไม่ใช่นะคะ ความรักที่ต้องใช้ความพยายามมันจะทรมานเปล่าๆคะ
เราเสียดายเวลามากมาก ปีกว่าๆที่คบกันเจออะไรด้วยกันมาเยอะแยะ เราไม่เคยโทดว่าเค้าคือบทเรียน
เค้าคือความสุขช่วงๆหนึ่งของเรา นี่ผ่านจะครึ่งปีแล้วคะที่เราเลิกกัน เราลืมเค้าไม่ได้เค้ายังอยู่ในความทรงจำดีดีคะ
เราไม่เคยโทษเค้าที่ทิ้งเราไป เราได้แต่โทษตัวเองที่รักษาเค้าไว้ไมได้ เรางี่เง่าเอาแต่ใจ ต้องการเวลาจากเค้ามากไป
ทุกวันนี้แค่มองเค้าอยู่ห่างๆได้แตหวังให้เค้าเจอคนดีดี รักเค้ามากกว่าที่เรารักเค้า แค่นั้นก็โอเคแล้วคะ
ส่วนเราก็ไม่ได้ปิดกั้นตัวเองคะ บอกตัวเองเสมอว่า วันนี้ที่ต้องมาเสียใจเพราะเค้ายังไม่ใช่เท่านั้นเอง
ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านนะคะ เราแค่อยากระบายถ้าไม่ดีตรงไหนขอโทษด้วย
ขอให้ทุกคนเจอแต่รักดีดีเข้ามานะคะ ขอบคุณคะ
รักแค่ไหนถึงเวลาก็ต้องปล่อย มันจริงนะคะ
ตอนแรกลังเลมากที่จะมาเขียน มันเขินๆเนอะ5555
ขอแนะนำตัวก่อนนะคะฉันชื่อ ไอ คะ มีแฟนชื่อ นาย หรือจะเรียกว่าเคยมีแฟนชื่อนายก็ได้คะ
เริ่มเลยนะคะ คือเราสองคนรู้จักกันผ่านเพื่อนคะ คือนายแอดเฟสเรามาแล้วก็ทักแชทเรามาแล้วเราสองคนก็คุยกัน
บังเอิญว่าเพื่อนเราที่ไปเที่ยวกับนายคือเพื่อนสนิทของเราคะ ทำให้เราคุยกับokpแล้วสนิทกันในระดับหนึ่ง
ซึ่งคุยกันไปคุยกันมาคือเราดูออกว่านายเป็นคนเจ้าชู้ ไม่น่าจะคุยกับเราคนเดียวแน่ๆ(หึ้ม ผู้ชายนิสัยแบบนี้สินะะเชอะ)
ละช่วงนั้นเป็นช่วงปีใหม่พอดี เรากับนายเลยนัดเจอเป็นเป็นครั้งแรกเพื่อที่จะไปเคาว์ดาวด้วยกัน
เราไปกับเพื่อนอีก 2 คนคะ ส่วนนายมากับเพื่อนอีกคนกับแฟนเพื่อนคะ และวันนั้นทให่เรากับนายได้เป็นแฟนกันด้วยการที่นายของเราเป็นแฟน
หลังจากที่เราสองคนตกลงเป็นแฟนกันมันก็ปกติแหละคะความรักวัยรุ่น ดีบ้างไม่ดีบ้างปนๆกันไป ช่วงสี่เดือนแรก เราจับได้ว่านายมีคนอื่น
ยังคุยติดต่ออยู่กับคนอื่นอยู่ แต่เราก็ให้อภัยยอมรับคะว่าตอนนั้นเรารักเค้าไปแล้วจริงๆ(ก็คนอะไรขี้เอาใจชะมัด><)
เราคบกันมาเรื่อยๆคะ นับวันยื่งนานขึ่นๆ เอ้ออลืมบอกไปคะนายเป็นนักดนตรีคะ แบบร้องตามร้านเหล้าตอนกลางคืนและนี่แหละคะคือสาเหตุที่ทำให้เราเลิกกัน
ช่วงแรกๆเรากับนายรักกันดีมากรักกันขนาดว่าเรานึกไม่ออกเลยคะว่าถ้าเลิกกันไปจะเป็นยังไง เราสองคคนมักไปไหนด้วยกันตลอด
ใช้เวลาส่วนใหญ่คือดูหนังด้วยกันกินข้าวด้วยกันเพราะเราเป็นคนกินเยอะชอบชวนนายกินตลอดๆ แต่เราก็ไม่ได้เที่ยวจนเสียการเรียนนะคะ
เราจะเจอกัน ทุกวันเสาคะเพราะเราเรียนคนละโรงเรียนหรือไม่ก็อาจจะเจอวันธรรมดาบ้างหลังเลิกเรียน นายเป็นคนติดเพื่อนคะส่วนใหญถ้าเราไปไหนกับนาย
คือมีเพื่อนนายไปด้วยตลอด หลังจากที่นายมาส่งเราที่บ้านมักจะไปหาเพื่อนต่อตลอดช่วงแรกๆนายก็เป็นแบบนี้นะคะแต่เหมือนว่าตอนเราพูดเค้าก็จะโอเคคคกลับแล้วววก็ได้ หรือเอาตรงๆก็ตามใจเราเอาใจเราแหละคะ
แต่ช่วงหลังๆคือเค้าต้องมีซ้อมดนตรี เพื่อที่จะไปออดิชั่นที่ร้านบ้างครั้งกลับบ้านตี 2 ตี 3 หรือบ้างที่ไม่กลับบ้านเลยก็มีคะ
ถามว่าเราเข้าใจไหมที่เค้าซ้อมดนตรีเราเข้าใจนะคะ ว่ามันเป็นงานคะ เพราะนายไม่ได้ขอตังที่บ้านใช้อยู่แล้ว(เค้าเป็นคนขยันแต่ก็ขี้เกียจมากเหมือนกัน)
ไม่ว่าเค้าจะไปไหนกับเรา คือเงินเค้าที่หามาได้ด้วยตัวเองทั้งนั้น เค้ามักบอกเราตลอดว่าที่เค้าเล่นดนตรีเพราะจะได้มีตังมาเที่ยวกับเรา
เรากับแม่นายสนิทกันคะ ถ้าวันไหนนายกลับดึกแม่นายจะไลน์มาหาเราให้เราตามนายกลับบ้านได้แล้ว เพราะนายจะเล่นดนตรีอยู่กับเพื่อน
ปัญหาส่วนใหญ่ที่เรากับนายทะเลาะกันคือ นายกลับบ้านดึก จนบ้างที่ไม่กลับเลยก็มี คือพูดตรงๆนะคะจะหาว่าเรางี่เง่าเลยก็ได้
คือเราเป็นห่วงเค้าไม่อยากให้เค้าขี่รถกลับบ้านดึกๆ อยากให้เค้าพักผ่อน คือช่วงนั้นต้องเตรียมสอบเข้ามหาลัยด้วยเข้าใจว่างานมันสำคัญ
แต่ก็อยากให้เค้าโฟกัสเรื่องเรียนไปด้วย แต่เหมือนการที่เราหวังดีมากเกินไปจะทำให้เค้าอึดอัด จนมีครั้งนึงที่เค้าต้องซ้อมดนตรี ทั้งอาทิต
ละเราไม่ได้เจอกันเลย มันทำให้เรารู้สึกห่างจากนายมากๆ จนเราขอเลิกยอมรับนะคะว่ามันเหมือนเป็นความเรียกร้องความสนใจมากกว่า
แต่นายกลับไม่พูดอะไร แล้วเราก็เลิกกันไป 2 อาทิตคะ จนมีวันนึ่งเราทำใจไม่ได้จริงๆ เราเลยโทรไปหาเค้าอ้อนวอนเค้าร้องไห้แทบเป็นแทบตายมากคะ
ตอนนั้นรู้สึกว่าตัวเองไร้ค่ามากคะ ทั้งเกลียดทั้งรักในใจมันมีอะไรไปหมด อยากเลิกเสียใจแต่ก็เลิกรักเค้าไม่ได้เราขอโอกาศเค้าคะ
เราบอกเค้าว่าเราจะพยายามเข้าใจเค้ามากขึ่น ไม่งี่เง่า ซึ่งเค้าก็ให้โอกาศคะเรากลับมาคบกันเหมือนเดิม
ซึ่งแน่นอนคะ อะไรที่เปลี่ยนไปแล้วไม่มีทางกลับมาเป็นเหมือนเดิมได้ ตอนกลับมาคบกันเรารู้มาว่าตอนช่วง 2 อาทิตที่เลิกกันไปเค้าคุยไลน์กับคนอื่นคะ
เค้าเฟสทามกันคะ เค้าโทรคุยกับคนอืนคะ ยอมรับนะว่าเราเสียใจมากแต่เค้าพูดกับเราว่า เพราะใครละเค้าถึงได้ไปคุยกับคนอื่น ใช่คะเพราะเราเราผิดที่บอกเลิกเค้า ช่วงนั้นยอมรับว่าสภาพจิตใจแย่มากคะ ถึงแม้จะได้กลับมาคบกันแล้วก็เถอะ ตลอดเวลาที่เรากลับมาคบกันเค้าดูไม่แคร์เรา ไม่ใส่ใจเรา ไม่เอาใส่ใจเราเหมือนเดิมที่เค้าเคยทำ เราพยายามเข้าหาเค้าเอาใจเค้ามาขึ่น แต่ดูเหมือนเค้าจะถอยไปทีละก้าว เราก็พยายามปรับเรื่อยๆจนมีวันนึงซึ่งเป็นวันครอบรอบ 1 ปี 8 เดือนของเรา เราจับได้ว่าเค้าคุยไลน์กับผญคนอื่นแต่เค้าลบที่คุยกันไป เราร้องไห้น่ำตาเป็นถังเลยคะ ร้องต่อหน้าเค้าเลยคะเราเสียใจมาก
ทั้งๆที่เป็นวันครบรอบแต่ต้องมาเจออะไรแบบนี้ เราก็ถามเค้าว่าทำแบบนี้ทำไม เค้าบอกก็คุยแบบรุ่นพี่ปะวะ เราถามว่าคุยแบบรุ่นพี่ละทำไมต้องลบ
เค้าบอก ถ้าไม่ลบก็ต้องมาทะเลาะกันไง คือเราบอกไม่ถูกมากๆคะตอนนั้นความรู้สึกตอนนั้นมันแย่มากๆ ตอนนั่งรถกลับบ้านเค้ามาส่งเรา ระวังทางเราร้องไห้ตลอดจนเราตัดสินใจถามนายว่า นายอยู่กับเพื่อนนายมีความสุขมากกว่าอยู่กับไอไหม เค้าตอบมาว่า เค้าอยู่กับเพื่อนสบายใจกว่าไม่ต้องกลัวจะทะเลาะ
ตอนเราฟังคำตอบเรารู้สึกใจมันสั่นๆยังไงไม่รู้ ละพอเราถึงบ้าน เราก็โทรหาเค่เพราะตอนขับรถไปไหนเราจะคุยกับเป็นเพื่อนเค้าตลอด(คุยหูฟังค่าไม่อันตรายยนะยะะ) เราก็คุยกันแบบนิ่งๆ อยู่ๆเค้าก็บอกเราว่าเด้ะแวะไปหาเพื่อนนะ ด้วยความที่เราโมโหคะ เราเลยพูดไปว่า
เรา : นี่ทะลาะกับกูอยู่นะ ยังมีหน้าไปหาเพื่อนอีกหรอ เลือกแล้วนะนายเลือกที่จะปล่อยให้กูรู้สึกแย่ๆแบบนี้ ทั้งๆที่เป็นคนผิดจะไม่ทำอะไรเลยหรอวะ
นาย : เออกูเลือกแล้ว
เราก็ทำได้แค่ตัดสายทิ้งแล้วนอนร้องไห้เป็นวักเป็นเวรไผ
พอตอนเค้าจะกลับบ้าน เค้าก็โทรมาหาเรา เราก็ถามเค้าจะเอายังไงเราตัดสินใจบอกเลิกอีกครั้งเรารู้แหละว่าเค้าคงไม่รั้งเราไว้แล้วเราตัดสินใจบอกเลิกเค้าซึ่งเค้าก็เหมือนจะโอเคกับการที่เราจะต้องเลิกกัน ละจากนั้นเราก็ไม่ได้คุยกันอีกเลย จนมีวันนึงเค้าทักเรามาว่า ให้เราไปเอาของของเราที่ยังอยู่กับเค้า
ละเเราก็ทะเลาะกันเราถามเค้าว่าตอนเราคบกัน เราไม่เข้าใจแกขนาดนั้นเลยหรอ ทั้งๆที่เมื่อก่อนแกบอกว่าอยู่กับเราแล้วสบายใจที่สุด
นาย : ไม่เข้าใจกูหรอ
เรา : ใช่
นาย : ยังไม่ถึงจุดที่จะเข้าใจได้ด้วยแหละ ยังเด็ก
เรา : ใช่ไอไม่เข้าใจนายหรอก ไอยังเด็ก
จากนั้นเราก็ตัดบทละบอกว่าเดียวพนเราไปเอาของนะที่เราลืมไว้
ละเราก็มาเอาของคะ ตอนที่เราเจอเค้าเรามองหน้าเค้าสายตาเค้ามันไม่เหมือนเค้าในวันแรกที่เรารู้จัก
ความอบอุ่น ความน่ารักคนที่เอาใจคนที่แคร์เรา มันหายไปหมดมันเหลือแค่ความเย็นชา ความเฉยชาเต็มไปหมด
เค้ามาส่งเราขึ่นรถคะ ตอนเราอยู่บนรถเค้า เราอยากกอดเค้ามากๆ ตอนนั้นแม่เค้าป่วยเค้าเลยไปส่งเราไม่ได้ เราตื้อขอไปเยี่ยมแม่เค้า
เค้าก็ไม่ให้ไปพอตอนจะลงรถเค้าพูดว่า รีบลงไปเค้ารีบ อย่ามางี่เง่าไร้สาระแถวนี้และนั้นก็เป็นวันสุดท้ายที่เราเจอกัน
คำคำนั้นเราจำมาจนถึงวันนี้เลยคะ จนวันนี้เรากับเค้าก็ไม่ได้เจอกันอีก
เราคิดถึงคำที่ว่ารักแค่ไหน ถึงเวลาก็ต้องปล่อยมันใช่จริงๆนะคะ
คนที่ใช่ถ้ามาในเวลาที่ไม่ใช่ มันก็ไม่ใช่นะคะ ความรักที่ต้องใช้ความพยายามมันจะทรมานเปล่าๆคะ
เราเสียดายเวลามากมาก ปีกว่าๆที่คบกันเจออะไรด้วยกันมาเยอะแยะ เราไม่เคยโทดว่าเค้าคือบทเรียน
เค้าคือความสุขช่วงๆหนึ่งของเรา นี่ผ่านจะครึ่งปีแล้วคะที่เราเลิกกัน เราลืมเค้าไม่ได้เค้ายังอยู่ในความทรงจำดีดีคะ
เราไม่เคยโทษเค้าที่ทิ้งเราไป เราได้แต่โทษตัวเองที่รักษาเค้าไว้ไมได้ เรางี่เง่าเอาแต่ใจ ต้องการเวลาจากเค้ามากไป
ทุกวันนี้แค่มองเค้าอยู่ห่างๆได้แตหวังให้เค้าเจอคนดีดี รักเค้ามากกว่าที่เรารักเค้า แค่นั้นก็โอเคแล้วคะ
ส่วนเราก็ไม่ได้ปิดกั้นตัวเองคะ บอกตัวเองเสมอว่า วันนี้ที่ต้องมาเสียใจเพราะเค้ายังไม่ใช่เท่านั้นเอง
ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านนะคะ เราแค่อยากระบายถ้าไม่ดีตรงไหนขอโทษด้วย
ขอให้ทุกคนเจอแต่รักดีดีเข้ามานะคะ ขอบคุณคะ