ประสบการณ์ที่เพิ่งเกิดของเราเรื่องนี้ มันทำให้เรามองโลกต่างออกไปค่ะ
เรามีพี่สาวต่างพ่อ สมมติว่าชื่อ พี่บอ
เรากับพี่บออายุต่างกัน 3 ปี เราเกิดมาก็รู้จักพี่บอแล้ว
พี่บออาศัยอยู่กับยายที่หมู่บ้านต่างจังหวัด ทางภาคอีสาน ส่วนพ่อแม่และเราอยู่กรุงเทพฯ
พ่อส่งพี่บอเรียนตั้งแต่เด็กยันจบ ปวส. ถามว่า ทำไมพ่อต้องส่งพี่บอเรียน? คำตอบคือเพราะแม่ของเราค่ะ
คุณแม่ไม่มีเงิน พ่อจึงเป็นที่พึ่งทุกอย่างของแม่ แม่อยากให้ลูกสาวคนโตของแม่ได้เรียน ซึ่งเรื่องของคุณแม่ เรานี่อยากบอกว่า ยิ่งกว่ามหากาพย์อีกค่ะ
ทุกคนที่รู้เรื่องของแม่เรา ต่างพูดกันเป็นเสียงเดียวว่า "ตั้งแต่เกิดมาไม่เคยเจอคนแบบนี้เลย"
แต่เราไม่ขอเล่าแล้วกัน เพราะยังไงเค้าก็แม่เรา อีกอย่างเรื่องมันยาวมาก ขี้เกียจพิมพ์ค่ะ ^_^
ตอนปิดเทอมพี่บอก็จะลงมาอยู่บ้านเราที่กรุงเทพ เราเป็นคนพาพี่บอไปเที่ยวห้าง ดูหนังตามประสาเด็กๆ
เวลาเราไปซื้อเสื้อผ้าก็จะซื้อเผื่อพี่บอ พาพี่บอไปกินของดีๆแพงๆประจำ เพราะเห็นว่าพี่บออยู่ต่างจังหวัดคงไม่ค่อยได้กินแบบนี้
พอใกล้เปิดเทอมทุกๆครั้ง พ่อแม่ก็จะพาพี่บอไปห้าง ไปซื้อของใช้ อุปกรณ์การเรียน ของจำเป็น และของที่พี่บออยากได้ เพื่อให้พี่บอเอากลับไปไว้ใช้ที่ต่างจังหวัด มีอยู่ครั้งนึงที่เราจำได้ คือแม่พาพี่บอไปเลือกกระเป๋านักเรียน(แต่เงินพ่อจ่าย) พี่บอเลือกจาค็อป แม่ก็ยิ้มใหญ่เลย แล้วบอกว่าพี่บอตาถึง
ตอนนั้นเราก็แปลกใจนิดๆ ว่าทำไมพี่บอต้องเลือกของแพงๆด้วย ทำไมไม่ช่วยพ่อประหยัด ซื้อของธรรมดาๆเหมือนเรา
คือพ่อเราก็ไม่ได้ฐานะดี ร่ำรวยเลย เป็นคนฐานะกลางๆหาเช้ากินค่ำด้วยซ้ำ แต่พ่อเราเป็นคนมีเมตตามากๆ (เรานับถือพ่อเรายิ่งกว่าทุกสิ่งในโลกอีกค่ะ)
พี่บอ เป็นคนที่น่าสงสารนะคะ เพราะเกิดมาก็มีโรคอะไรก็ไม่รู้ที่สะดือ (ตอนนั้นเรายังเด็ก ประมาณประถมต้นๆก็เลยจำรายละเอียดไม่ค่อยได้ค่ะ)
พ่อเราก็ให้เงินแม่พาพี่บอไปผ่าตัด รักษาที่โรงพยาบาลเอกชนเลย แล้วตอนนี้ผ่านมาสิบกว่าปี เราถามพี่บอว่าสะดือเป็นอย่างไรบ้าง
พี่บอก็บอกว่า หายดีแล้ว ไม่เจ็บไม่คันแล้ว
พี่บอสายตาสั้น พ่อเราก็ให้เงินไปตัดแว่น พี่บอเป็นฝีที่ก้นพ่อเราก็ให้เงินไปรักษา
จริงๆมีอีกเยอะค่ะ แต่มันเยอะและยิบย่อยมากจนเราเล่าไม่หมด และเราจำไม่ได้ด้วย
ในความรู้สึกเรานะ พ่อเราเปรียบเสมือนท่อน้ำเลี้ยงชีวิตของพี่บอเลยค่ะ
ช่วงที่พี่บอเรียน ปวส. พี่บอก็ไม่ค่อยได้ลงมากรุงเทพตอนปิดเทอมเหมือนสมัยก่อนแล้วค่ะ
พอพี่ บอเรียนปวส.จบ พี่เค้าก็ขอเงินเรียนต่อปริญญา เรียนภาษาอังกฤษอีก
แต่เราได้ยินคุณพ่อบอกคุณแม่ว่า ส่งไม่ไหวแล้ว คุณพ่อก็มีลูกของพ่อที่ต้องประคับประครองให้เรียนให้จบเหมือนกัน
บอโตแล้ว เรียนจบแล้ว ทำงานหาเงินได้แล้ว ต้องส่งตัวเองบ้างแล้วล่ะ
แต่พ่อเราก็ยังช่วยทางบ้านของคุณแม่อยู่เรื่อยๆนะคะ บางทีคุณแม่มาขอเงินคุณพ่อไปช่วยญาติพี่น้องคุณแม่
เเต่คุณพ่อช็อตๆไม่มีให้ คุณแม่ก็เล่นขโมยเลยค่ะ งัดเซฟแตก (อย่าเพิ่งตกใจนะคะ บอกแล้วว่า คุณแม่เรานี่มหากาพย์ค่ะ สุดๆกว่านี้ไม่มีอีกแล้ว)
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ปัจจุบันนี้ก็ประมาณสามปีกว่าๆๆแล้วค่ะ ที่เราไม่ได้เจอพี่บอเลย
เราอยู่กรุงเทพ พี่บอทำงานอยู่ในตัวเมืองจังหวัดทางภาคอีสาน แต่เรายังคุยกับพี่บอบ่อยๆทางไลน์มั่ง เฟสมั่ง
คุยเรื่องทั่วไปน่ะค่ะ คุยแป๊ปๆไม่ได้คุยนานเท่าไหร่นัก มีส่งรูปน้องชายให้ดูบ้าง(น้องชายเราเองค่ะ อายุห่างกับเราสิบกว่าปีแหน่ะ)
เรารักพี่บอ และไว้ใจพี่บอเหมือนพี่สาวแท้ๆเลยค่ะ เพราะคุณแม่สอนว่า ยังไงก็สายเลือดเดียวกัน
คุณแม่บอกว่า แม่สอนพี่บอไว้แล้ว วันนึงที่แม่ตายไป พี่บอจะมาช่วยดูแลน้องๆแทนแม่
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
จนเมื่อหลายวันก่อน พี่บอก็ส่งข้อความมาหาเราทางเฟสค่ะ
เราจะก็อปข้อความที่พี่บอส่งมาทางเฟสมาให้อ่านนะคะ เราขอแทนตัวเองว่า "วอ"
ต่อความเห็น 1 ค่ะ
ป.ล.ตอนแรกเราพิมพ์เสร็จหมดแล้ว เผลอกดปิดแท็บค่ะ -_________- ฮือๆ
ประสบการณ์โดนคนไว้ใจมาหลอกว่า "ติดคุก"......#มนุษย์(บางคน)นั้นทอแหลยิ่งนัก
เรามีพี่สาวต่างพ่อ สมมติว่าชื่อ พี่บอ
เรากับพี่บออายุต่างกัน 3 ปี เราเกิดมาก็รู้จักพี่บอแล้ว
พี่บออาศัยอยู่กับยายที่หมู่บ้านต่างจังหวัด ทางภาคอีสาน ส่วนพ่อแม่และเราอยู่กรุงเทพฯ
พ่อส่งพี่บอเรียนตั้งแต่เด็กยันจบ ปวส. ถามว่า ทำไมพ่อต้องส่งพี่บอเรียน? คำตอบคือเพราะแม่ของเราค่ะ
คุณแม่ไม่มีเงิน พ่อจึงเป็นที่พึ่งทุกอย่างของแม่ แม่อยากให้ลูกสาวคนโตของแม่ได้เรียน ซึ่งเรื่องของคุณแม่ เรานี่อยากบอกว่า ยิ่งกว่ามหากาพย์อีกค่ะ
ทุกคนที่รู้เรื่องของแม่เรา ต่างพูดกันเป็นเสียงเดียวว่า "ตั้งแต่เกิดมาไม่เคยเจอคนแบบนี้เลย"
แต่เราไม่ขอเล่าแล้วกัน เพราะยังไงเค้าก็แม่เรา อีกอย่างเรื่องมันยาวมาก ขี้เกียจพิมพ์ค่ะ ^_^
ตอนปิดเทอมพี่บอก็จะลงมาอยู่บ้านเราที่กรุงเทพ เราเป็นคนพาพี่บอไปเที่ยวห้าง ดูหนังตามประสาเด็กๆ
เวลาเราไปซื้อเสื้อผ้าก็จะซื้อเผื่อพี่บอ พาพี่บอไปกินของดีๆแพงๆประจำ เพราะเห็นว่าพี่บออยู่ต่างจังหวัดคงไม่ค่อยได้กินแบบนี้
พอใกล้เปิดเทอมทุกๆครั้ง พ่อแม่ก็จะพาพี่บอไปห้าง ไปซื้อของใช้ อุปกรณ์การเรียน ของจำเป็น และของที่พี่บออยากได้ เพื่อให้พี่บอเอากลับไปไว้ใช้ที่ต่างจังหวัด มีอยู่ครั้งนึงที่เราจำได้ คือแม่พาพี่บอไปเลือกกระเป๋านักเรียน(แต่เงินพ่อจ่าย) พี่บอเลือกจาค็อป แม่ก็ยิ้มใหญ่เลย แล้วบอกว่าพี่บอตาถึง
ตอนนั้นเราก็แปลกใจนิดๆ ว่าทำไมพี่บอต้องเลือกของแพงๆด้วย ทำไมไม่ช่วยพ่อประหยัด ซื้อของธรรมดาๆเหมือนเรา
คือพ่อเราก็ไม่ได้ฐานะดี ร่ำรวยเลย เป็นคนฐานะกลางๆหาเช้ากินค่ำด้วยซ้ำ แต่พ่อเราเป็นคนมีเมตตามากๆ (เรานับถือพ่อเรายิ่งกว่าทุกสิ่งในโลกอีกค่ะ)
พี่บอ เป็นคนที่น่าสงสารนะคะ เพราะเกิดมาก็มีโรคอะไรก็ไม่รู้ที่สะดือ (ตอนนั้นเรายังเด็ก ประมาณประถมต้นๆก็เลยจำรายละเอียดไม่ค่อยได้ค่ะ)
พ่อเราก็ให้เงินแม่พาพี่บอไปผ่าตัด รักษาที่โรงพยาบาลเอกชนเลย แล้วตอนนี้ผ่านมาสิบกว่าปี เราถามพี่บอว่าสะดือเป็นอย่างไรบ้าง
พี่บอก็บอกว่า หายดีแล้ว ไม่เจ็บไม่คันแล้ว
พี่บอสายตาสั้น พ่อเราก็ให้เงินไปตัดแว่น พี่บอเป็นฝีที่ก้นพ่อเราก็ให้เงินไปรักษา
จริงๆมีอีกเยอะค่ะ แต่มันเยอะและยิบย่อยมากจนเราเล่าไม่หมด และเราจำไม่ได้ด้วย
ในความรู้สึกเรานะ พ่อเราเปรียบเสมือนท่อน้ำเลี้ยงชีวิตของพี่บอเลยค่ะ
ช่วงที่พี่บอเรียน ปวส. พี่บอก็ไม่ค่อยได้ลงมากรุงเทพตอนปิดเทอมเหมือนสมัยก่อนแล้วค่ะ
พอพี่ บอเรียนปวส.จบ พี่เค้าก็ขอเงินเรียนต่อปริญญา เรียนภาษาอังกฤษอีก
แต่เราได้ยินคุณพ่อบอกคุณแม่ว่า ส่งไม่ไหวแล้ว คุณพ่อก็มีลูกของพ่อที่ต้องประคับประครองให้เรียนให้จบเหมือนกัน
บอโตแล้ว เรียนจบแล้ว ทำงานหาเงินได้แล้ว ต้องส่งตัวเองบ้างแล้วล่ะ
แต่พ่อเราก็ยังช่วยทางบ้านของคุณแม่อยู่เรื่อยๆนะคะ บางทีคุณแม่มาขอเงินคุณพ่อไปช่วยญาติพี่น้องคุณแม่
เเต่คุณพ่อช็อตๆไม่มีให้ คุณแม่ก็เล่นขโมยเลยค่ะ งัดเซฟแตก (อย่าเพิ่งตกใจนะคะ บอกแล้วว่า คุณแม่เรานี่มหากาพย์ค่ะ สุดๆกว่านี้ไม่มีอีกแล้ว)
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ปัจจุบันนี้ก็ประมาณสามปีกว่าๆๆแล้วค่ะ ที่เราไม่ได้เจอพี่บอเลย
เราอยู่กรุงเทพ พี่บอทำงานอยู่ในตัวเมืองจังหวัดทางภาคอีสาน แต่เรายังคุยกับพี่บอบ่อยๆทางไลน์มั่ง เฟสมั่ง
คุยเรื่องทั่วไปน่ะค่ะ คุยแป๊ปๆไม่ได้คุยนานเท่าไหร่นัก มีส่งรูปน้องชายให้ดูบ้าง(น้องชายเราเองค่ะ อายุห่างกับเราสิบกว่าปีแหน่ะ)
เรารักพี่บอ และไว้ใจพี่บอเหมือนพี่สาวแท้ๆเลยค่ะ เพราะคุณแม่สอนว่า ยังไงก็สายเลือดเดียวกัน
คุณแม่บอกว่า แม่สอนพี่บอไว้แล้ว วันนึงที่แม่ตายไป พี่บอจะมาช่วยดูแลน้องๆแทนแม่
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
จนเมื่อหลายวันก่อน พี่บอก็ส่งข้อความมาหาเราทางเฟสค่ะ
เราจะก็อปข้อความที่พี่บอส่งมาทางเฟสมาให้อ่านนะคะ เราขอแทนตัวเองว่า "วอ"
ต่อความเห็น 1 ค่ะ
ป.ล.ตอนแรกเราพิมพ์เสร็จหมดแล้ว เผลอกดปิดแท็บค่ะ -_________- ฮือๆ