ความรักของผม

เราทั้งคู่เป็นเด็กมหาลัยปีหนึ่ง นิสัยเดิมของผมคือ เล่นเกมส์เป็นเวลาว่างเลิกเรียนเป็นต้องไปร้านเกมส์ ผมไม่สูบบุหรี่ ไม่ค่อยชอบกินเหล้า ไม่เจ้าชู้คุยกับใครผมคุยทีละคนเสมอ ผมกับเธอรู้จักกันเพราะผมเป็นเพื่อนกับเพื่อนเก่าสมัยม.ต้นของเธอ ผมกับเธอจะนัดลงมานั่งเล่นกันใต้หอแทบจะทุกวันยกเว้นช่วงสอบ (หอใน) เราคุยกันมาได้ 6 เดือนเต็มแล้วก็ตกลงเป็นแฟนกันกัน ตอนระหว่างดูใจกันใน 6 เดือนมันดีมากเลยครับจนผมรู้สึกว่าผู้หญิงคนนี้แหละที่จะมาเปลี่ยนผม จากที่ผมติด dota2 ถ้าเธอว่างผมก็จะออกเกมส์แล้วไปหาเธอเลย จากนิสัยแย่ๆ กับแฟนคนเก่าๆผมเลิกหมดเลย ผมไม่คิดจะขอรหัสเฟสเธอ ให้เธอมีเวลาส่วนตัว ไม่ตรวจโทรศัพท์กัน ผมพร้อมที่จะยอมรับอดีตของเธอไม่ว่าอะไรก็ตาม ปกติผมขี้หึงมากนะครับจริงอยู่ว่าผมรับอดีตเธอได้แต่ว่าเอ้ามีรุ่นพี่ผู้ชายที่สนิทตอนแรกก็หึงแล้วผมก็เออเขารู้จักกันมาก่อนเรานะ ต่อมามีรุ่นพี่สนิทเพิ่มอีกละ ผมก็ปรับตัวไม่ทัน 5555 เราคบกันได้เดือนกว่าๆ เราก็ทะเลาะกันบ่อยขึ้นแต่ก็ไม่แรงนะเวลาผมโกรธผมมักจะเงียบ นั่นทำให้เธออึดอัด แต่เพราะเหมือนความรักของเราจะไม่ตรงกันเพราะผมอยากจะอยู่กับเธอ หายใจเข้าออกก็เป็นเธอ แล้วผมก็เป็นแฟนที่ดีก็จากนิสัยที่ผมบอกตอนแรก เพราะเธอก็เที่ยวนะแต่ไม่บ่อย เจ้าชู้นิดๆ เธอเคยพูดเล่นๆว่า "แกนอกใจเค้าหน่อยดิ แต่ต้องเลือกเค้านะ" "ถ้าแกเจอคนที่ใช่กว่า เค้าจะไม่รั้งแกเลย" ผมก็ฟังขำๆไป จนวันนึงเธอเริ่มไม่มีเวลาให้ผม อยากอยู่กับเพื่อนกับน้อง (น้องโรงเรียนมาเรียนซัมเมอร์) มากกว่าผมก็น้อยใจเธออยู่นะ แต่ก็ช่างเถอะ ละเป็นช่วงก่อนสงกรานต์ที่เรากลับบ้าน (อยู่คนละจังหวัด) เธอเริ่มเงียบมีอะไรก็ไม่บอกผม เล่นโทรศัพท์นะแต่ไม่ค่อยตอบกัน ผมก็ถามรู้ตัวรึเปล่าแกเริ่มห่างๆ เค้านะ เธอก็บอกว่ารู้ตัวแต่ไม่รู้จะทำยังไง ผมก็เริ่มคิดมาก แน่นอนว่าผมอยากทำให้ทุกอย่างมันดีขึ้น ผมจะพิมพ์เยอะมากตอนเธอหลับตั้งแต่วันที่เราเจอกัน กิจกรรมที่เราทำด้วยกัน ผมรักเธอนะ. เธอก็บอกว่าขอโทษนะที่ทำให้ผมคิดมาก แต่ก็เหมือนเดิมครับเธอไม่ค่อยตอบเธอก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะทำยังไงเธอได้แต่ขอโทษ. วันนึงเธอลบรูปในไอจีของเธอเป็นรูปคู่ของเรา ผมก็งงสับสนว่าเป็นอะไร แล้วผมก็คอมเมนต์รูปใหม่เธอ เธอก็ลบครั้งแรกผมนึกว่าเน็ตผมช้า แต่ครั้งที่2 เธอบอกว่าอย่าเมนต์ อารมณ์ตอนนั้นคือมันไม่ชัดเจนมากๆ สำหรับผม เธอก็บอกว่าญาติเธอจะเอาไปบอกพ่อแม่ เธอไม่อยากให้โดนว่าเรื่องนี่ ผมก็เอ้าทำไมไม่บอกแต่แรกละ. เรื่องนี้ก็ตกไปมันระหองระแหงมาเรื่อยๆเกือบอาทิตย์นึง เธอบอกผมว่า"ขอโทษนะเค้ารู้ว่าเค้ายังไม่พร้อมจะมีแฟนแต่เค้าก็ตกลงเป็นแฟนกันแก ยังไม่พร้อมจะดูแลแกเค้ารู้ว่าถ้าเรายังไม่เป็นแฟนมันจะดีกว่านี้" อันนี้มันคงผิดที่ผมเองเพราะผมก็อยากเป็นแฟน แล้วตอนแรกเธอขอว่าถ้าคบกันขอให้ทำแบบเดิมนะเป็นคนเดิม แต่ผมก็หวงมากขึ้นเพราะอยากจะชัดเจนในสถานะ
จนสุดท้ายผมรู้สึกว่าผมพยายามอยู่คนเดียวที่จะทำให้รักเรามันดี ผมก็เลยขอเลิก (ทั้งที่ไม่อยากเลิกเลย) ผมนี่น้ำตาไหลเป็นสายเลยครับวันนั้นผมกำลังจะกลับมอ นั่งร้องไห้ในรถทัว เธอบอกว่าเธอเสียใจที่ทำให้มันเป็นแบบนี้ ตอนแรกก็จะคุยกันต่อแบบมากกว่าเพื่อน เธอดูดีใจมากที่ผมยังไม่ไป แต่คืนนั้นกลับเป็นผมเองที่รับสภาพไม่ได้ เพราะเธอก็ยังมีห่างๆอยู่บ้าง ผมก็พิมพ์ไปยาวมากร้องไห้หนักเลยว่าถ้าเป็นงี้ขออย่าคุยกันดีกว่าผมอึดอัดรู้สึกเหมือนโดนลดความสำคัญ เธอก็บอกถ้าแกว่างั้นก็ได้ ผมนอนไม่หลับตื่นแทบจะทุก10 นาทีพอเช้าผมก็พิมพ์ไปหาอ้อนวอนว่าอย่าไปนะ ขาดเธอไม่ได้แน่ๆ แต่เหมือนความรู้สึกเธอจะน้อยลงแล้ว ผมก็ตื้อเธออยู่อย่างนั้นจนเธอรำคาญละมั้งเธอก็บอกว่าเธอไม่ได้รักผมแล้ว ผมพูดเคยขอโอกาสจากเธอว่า "อย่าพึ่งปิดใจกับเค้านะ เค้าอยากดูแลแก เค้ารักแกมากๆ คิดถึงตลอด เค้ารู้แล้วว่าเพราะอะไรที่ทำให้มันเป็นแบบนี้ เค้ารู้นะว่าแกยังไม่พร้อมที่จะเจอกัน ไม่พร้อมที่จะมีใคร เค้าขอโอกาสอีกครั้งนะ" เธอก็ไม่ได้รับปากเธอบอกว่าตอนนี้ก็เฉยๆ แต่ยังไม่พร้อมมีใครไม่ได้รู้สึกว่ารักใคร และโอเคกับตอนนี้แล้ว มีเพื่อน มีพ่อแม่ ไม่อยากจะผูกมัดกับใคร