เป็นความรู้สึกในใจที่ไม่รู้จะอธิบายว่าคืออะไร
จขกท เป็นเกย์ และจะชอบญาติตัวเองที่เป็นผู้ชายหลายคนมาก ที่พอนับได้ก็ 4 คน เป็นญาติรุ่นหลาน(ตามศักดิ์) มีหลายวัย มีทั้งที่เคยเล่นด้วยกันตอนเด็กๆ และที่มาเจอตอนโต เขาเด็กกว่าเรามาก และมีญาติผู้ชายคนอื่นๆอีกที่ถ้าเจอจะเขินๆแปลกๆ ...ถ้าเจอญาติมากกว่านี้ก็อาจชอบมากกว่านี้ หลีกเลี่ยงมากที่จะเจอหลานๆผู้ชาย ยิ่งถ้าคนหน้าตาดี ใจเราจะไปแล้ว...
ความชอบนี้ไม่ได้ชอบแบบชู้สาว แต่รู้สึกชอบ รู้สึกรัก อยากอยู่ใกล้ อยากสนิทกัน แต่มันไม่ได้สนิท อย่างกับญาติบางคน เรารู้สึกเลยว่าเป็นสเป็กคิดในใจว่าถ้ามีแฟนหน้าตาแบบนี้คงดีนะ ทำไมญาติหน้าตาดี เราหน้าตาห่วยๆ ... จะรู้สึกคิดถึงพวกเขาบ่อยๆ เพราะเราห่างกันมาก คุยก็แทบไม่ได้คุย ... ไม่รู้ว่าเป็นเพราะตัวเองขาดความอบอุ่นหรือเปล่า ขาดความสัมพันธ์กับผู้ชาย ไม่มีเพื่อนผู้ชายที่สนิท แฟนก็ไม่มี ... อาจจะเป็นที่มาของความรู้สึกนี้ เหมือนเราขาดเพื่อนในวัยเด็ก พอเจอเด็กผู้ชายที่เป็นหลานๆจะหวั่นไหวแปลกๆ
ไม่รู้ว่าคนอ่านแล้วจะรู้สึกโรคจิตมั้ย ไม่เคยเล่าให้ญาติพี่น้องฟัง เก็บเป็นความลับในใจ แปลกๆกับความรู้สึกของตัวเอง บางครั้งรู้สึกเป็นเวรกรรมอะไรของเราไม่รู้ คิดถึงพวกเขาบ่อยๆ แต่ไม่สนิทกันเลย เจอก็ไม่คุยกันหรือทักกันสองสามคำแล้วจบ ... อยากคุยอยากสนิทด้วยมาก แต่ไม่รู้จะทำยังไง
สิ่งที่กลัวมาก คือ เราไม่มีแฟนและไม่มีวี่แววว่าจะมี และถ้าแก่ตัวไป 50-60 เราจะพัฒนากลายเป็นพวกชอบเด็กผู้ชายหรือเปล่า เราคงรับตัวเองไม่ได้
เคยลองค้นในพันทิป เห็นว่ามีกระทู้ชอบญาติเยอะเหมือนกัน แต่จะออกแนวชู้สาวค่อนข้างชัด แต่ของเรามันอะไรก็ไม่รู้.... มันเป็นความรู้สึกรักที่เรียกยากว่ารักแบบไหน มันก็พิเศษกว่าเราจะรู้สึกกับญาติทั่วไป...
คุณว่าเราโรคจิตนิดๆไหม น่ากลัวมั้ย... บางทีเราก็กลัวๆกับใจตัวเอง หวั่นไหว รู้สึกกับผู้ชายง่ายมาก แม้เป็นญาติหรือจะเด็กๆก็ตาม
ชอบญาติตัวเองหลายคนมาก เป็นโรคจิตหรือเปล่า
จขกท เป็นเกย์ และจะชอบญาติตัวเองที่เป็นผู้ชายหลายคนมาก ที่พอนับได้ก็ 4 คน เป็นญาติรุ่นหลาน(ตามศักดิ์) มีหลายวัย มีทั้งที่เคยเล่นด้วยกันตอนเด็กๆ และที่มาเจอตอนโต เขาเด็กกว่าเรามาก และมีญาติผู้ชายคนอื่นๆอีกที่ถ้าเจอจะเขินๆแปลกๆ ...ถ้าเจอญาติมากกว่านี้ก็อาจชอบมากกว่านี้ หลีกเลี่ยงมากที่จะเจอหลานๆผู้ชาย ยิ่งถ้าคนหน้าตาดี ใจเราจะไปแล้ว...
ความชอบนี้ไม่ได้ชอบแบบชู้สาว แต่รู้สึกชอบ รู้สึกรัก อยากอยู่ใกล้ อยากสนิทกัน แต่มันไม่ได้สนิท อย่างกับญาติบางคน เรารู้สึกเลยว่าเป็นสเป็กคิดในใจว่าถ้ามีแฟนหน้าตาแบบนี้คงดีนะ ทำไมญาติหน้าตาดี เราหน้าตาห่วยๆ ... จะรู้สึกคิดถึงพวกเขาบ่อยๆ เพราะเราห่างกันมาก คุยก็แทบไม่ได้คุย ... ไม่รู้ว่าเป็นเพราะตัวเองขาดความอบอุ่นหรือเปล่า ขาดความสัมพันธ์กับผู้ชาย ไม่มีเพื่อนผู้ชายที่สนิท แฟนก็ไม่มี ... อาจจะเป็นที่มาของความรู้สึกนี้ เหมือนเราขาดเพื่อนในวัยเด็ก พอเจอเด็กผู้ชายที่เป็นหลานๆจะหวั่นไหวแปลกๆ
ไม่รู้ว่าคนอ่านแล้วจะรู้สึกโรคจิตมั้ย ไม่เคยเล่าให้ญาติพี่น้องฟัง เก็บเป็นความลับในใจ แปลกๆกับความรู้สึกของตัวเอง บางครั้งรู้สึกเป็นเวรกรรมอะไรของเราไม่รู้ คิดถึงพวกเขาบ่อยๆ แต่ไม่สนิทกันเลย เจอก็ไม่คุยกันหรือทักกันสองสามคำแล้วจบ ... อยากคุยอยากสนิทด้วยมาก แต่ไม่รู้จะทำยังไง
สิ่งที่กลัวมาก คือ เราไม่มีแฟนและไม่มีวี่แววว่าจะมี และถ้าแก่ตัวไป 50-60 เราจะพัฒนากลายเป็นพวกชอบเด็กผู้ชายหรือเปล่า เราคงรับตัวเองไม่ได้
เคยลองค้นในพันทิป เห็นว่ามีกระทู้ชอบญาติเยอะเหมือนกัน แต่จะออกแนวชู้สาวค่อนข้างชัด แต่ของเรามันอะไรก็ไม่รู้.... มันเป็นความรู้สึกรักที่เรียกยากว่ารักแบบไหน มันก็พิเศษกว่าเราจะรู้สึกกับญาติทั่วไป...
คุณว่าเราโรคจิตนิดๆไหม น่ากลัวมั้ย... บางทีเราก็กลัวๆกับใจตัวเอง หวั่นไหว รู้สึกกับผู้ชายง่ายมาก แม้เป็นญาติหรือจะเด็กๆก็ตาม