เราเป็นคนหนึ่งที่เป็นโรค homesick ขั้นรุนแรงตั้งแต่สมัยจำความได้จนเข้ามาเรียนมหาวิทยาลัยยังร้องไห้กลับบ้านอยู่เลย

สมัยเด็กๆประมาณอยู่ป.1 เราไปนอนบ้านย่า ซึ่งไกลจากบ้านพ่อแม่ประมาณ 1 กิโล ตอนกลางวันเราก็ร่าเริ่งแจ่มใสดี สนุกสนานเพราะมีเพื่อนเล่นพอเริ่มค่ำๆ ตะวันเริ่มลับขอบฟ้า ความรู้สึกเริ่มมาละ เราก็จะไปนั่งร้องไห้คนเดียว พอทนไม่ไหวจริงๆก็ไปบอกปู่ให้ไปส่งบ้าน ปู่บอกนอนนี่แหละพรุ่งนี้ค่อยกลับ แต่เราอยู่ไม่ได้ เป็นความรู้สึกที่ทรมานเราลงไปดิ้นที่พื้นแล้วปู่ทนไม่ไหว เลยไปส่งหาพ่อแม่

แล้วอีกวันนึง พ่อแม่ไปต่างจังหวัดจะกลับบ้านดึกๆเราต้องไปอยู่กับป้าแทนเหมือนเดิม กลางวันเฮฮาปาจิงโกะ พอตะวันลับฟ้าและก็มืดนี่แหละความรู้สึกเริ่มมาละ ทีแรกก็ร้องไห้เบาๆ ป้าบอกนอนๆเช้าค่อยชีบกลับ เรานอนไม่ได้อยากกลับขั้นรุนแรง เราก็ร้องไห้หนักมา ลงไปดิ้นที่พื้น คนอื่นทนรำคาญไม่ไหวเลยได้ไปส่งหาพ่อแม่ประมาณเที่ยงคืน

แล้วก็ยังมีอีกหลายเหตุการณ์....นี่คือเรื่องจริงของเราไม่ได้เติมแต่งแต่อย่างใด

ตอนเราขึ้นป.4 ลูกพี่ลูกน้องเราจะมาหาบ้างแค่เสาร์อาทิตย์ เพราะอยู่ไกลกันและคนละอำเภอ เราติดพี่ๆเขามาก เล่นสนุกกันใหญ่จนปิดเทอมเราเลยขอกลับบ้านด้วย จนกว่าจะเปิดเทอม คนอื่นพูดกันใหญ่ว่าจะอยู่ได้ถึงวันมั้ย เราพูดอย่างมั่นใจว่าไม่ห้องหรอก โตแล้ว ลุงเราที่เป็นพ่อของพี่ๆที่เป็นลูกพี่ลูกน้องเราบอก ถ้าร้องไห้ก็เชิญเดินกลับเอง เราก็พูดว่าไม่ร้องหรอก เพราะติดพี่ๆมาก พอไปถึงบ้าน บ้านเป็นบ้านพักอยู่ในโรงเรียนเพื่อนๆแบบเยอะมาก เราเล่นสนุกกันมาก พอเริ่มมืดเท่านั้นแหละ ความร็สึกเริ่มมาแต่เราไม่แสดงออกกลัวลุงด่า เราไปแอบร้องไห้ในห้องน้ำ เดินออกมาจากห้องน้ำ พี่มาเห็น ถามว่าเป็นไร เราตอบ อยากกลับบ้านนนนนนน T^T แล้วก็ปล่อยโฮเลย แล้วเราก็หยุดร้องสักพัก พอจะนอนอยู่ไม่ได้คิดถึงแม่ขั้นรุนแรง ออกมานั่งร้องไห้หน้าหัวกระไดคนเดียว แล้วก็แอ๊บหลับ เพราะร้องยังไงก็ไม่มีใครไปส่ง ลุงเลยมาอุ้มเข้าไปนอน แล้วก็อวกเต็มที่นอน แล้วก็โดนด่าแล้วก็ร้องไห้จนหลับ
เช้าวันต่อมา..พี่ๆพาไปตีวอลเลย์ความรู้สึกแบบไม่อยากกลับอ่ะ เพราะมันเป็นกลางวันอยู่ ลุงมาถามว่าจะกลับมั้ยเราบอกไม่ หายแล้ว แต่พอค่ำมืดดอาการเริ่มมาแล้วก็ร้องไห้ขั้นรุนแรงลุงคงรำคาญมาก จำได้เลยแกพูดคำนึงออกมา กูอยากตบให้คว่ำ 55555555555 แล้วแกก็ไปส่งกลับบ้านกลางดึก

ขอข้ามมาตอนขึ้นปี1 ละกัน เป็นจุดเปลี่ยนของชิวิตเราเลยต้องจากบ้านมาเรียนมหาลัย พ่อแม่ และก็ยายมาส่งที่หอพักแรกๆก็ลั้ลลาดีแต่พอพ่อแม่จะกลับเท่านั้นแหละปล่อยโฮเลย แต่เราต้องอยู่กลับไม่ได้ T^T ตกค่ำมายิ่งร้องไห้หนักจนถึงตอนเช้าเลย
ยิ่งรุนพี่รับน้องนะเรายิ่งอ่อนแอใหญ่ แบบสะกิดทีนี่น้ำตาไหล จะว๊ากทำไมวะ กูยิ่งคิดถึงบ้านอยู๋ พอกลับมาหอ ก็ร้องไห้ทุกๆวันๆจนประมาณเทอมนึง เราโทไปร้องไห้กับพ่อแม่ทุกวันจนพ่อแม่ร้องไห้ตาม เราอยากกลับบ้านมากๆแต่มันไกลบางทีพ่อแม่อดสงสารไม่ได้ก็มาหา

พอโตขึ้น ปี 2,3 ก็ร้องบ้างบางเวลาจนตอนนี้จบปี4 แล้ว เข้มแข็งขึ้นแล้วก็เลิกร้องไห้กลับบ้านแล้ววจนบางทีไม่อยากกลับบ้าน ทุกวันนี้กลายเป็นคนชอบอยู่คนเดียว เดินคนเดียว กินข้าวคนเดียว ดูหนังคนเดียว แม้แต่คอนเสิร์ตใหญ่ๆก็ยังไปดูคนเดียวเบื่อที่ๆมีคนเยอะๆ ไม่อยากกลับบ้านเพราะได้ตื่นเช้า และอีกหลายๆเหตุผล

ไม่รู้จะแท็กห้องไหน ถ้าแท็กผิดก็ขอโทดด้วยน้าา