"ร้านของชำก็แค่ตัวสำรองใสสายตาสังคม"
อาชีพค้าขาย,,,เป็นอีกหนึ่งอาชีพที่ต้องปากกัดตีนถีบ ถ้าขยันก็ได้ตังค์ ถ้าขี้เกียจหยุดงานวันนั้นก็ไม่มีรายได้
ถ้าพูดถึงอาชีพขายของชำ หรือ ร้านโชว์ห่วย มักมีคู่แข่งเยอะ ไม่ว่าจะในสังคมที่ตั้งอยู่ก็ดีหรือบริษัทยักษ์ใหญ่ที่เปิด24ชม.ก็ดี
ครั้งหนึ่ง,,,ในสมัยเด็กแม่เริ่มเปิดร้านขายของชำในกรมทหาร ขายดี ของเต็มร้าน ลูกค้าเยอะ บางเวลาขายคนเดียวไม่ทัน เก็บร้านเสด นับเงิน วันๆหนึ่งได้เป็นหมื่น จนกระทั่ง,,,มีร้าน7-11 เข้ามาเปิดในกรม รายได้ที่แม่เคยได้เริ่มน้อยลง มันเป็นกระแสนิยมที่ทุกคนจะซื้ออะไรก็นึกถึงแต่7-11 ยอมรับนะในความสะดวกสบาย สินค้ามีแทบทุกอย่าง หากมองในภาพรวมก็เป็นข้อดีของประเทศที่มีความเจริญมากขึ้น แต่ในลึกๆอีกมุมนึง มีใครจะนึกถึงพ่อค้าแม่ค้าร้านชำบ้าง นอกจากโดนตัดลูกค้าแล้วยังโดนเอาเปรียบจากคนในสังนั้นๆอีก ยกตัวอย่าง เวลาที่เขามีเงินเขาก็เลือกที่จะซื้อของใน7-11 เหล้า เบียร์ บุหรี่ ของอุปโภค บริโภคทุกอย่าง แต่เมื่อไรที่เงินไม่พอ ก็มักจะมาขอเซ็นขอเชื่อติดหนี้ลงบิลไว้ก่อน แม่ค้าก็อยากขาย คิดว่าถึงช้าหน่อยแต่เด่วก็ได้เงิน บางคนก็หนี บางคนก็เหนียวหนี้3-4เดือนกว่าจะคืนกะอีเงินแค่ไม่ถึงพัน บางครั้งก็มาซื้อเพราะสิ้นค้าในนั้นหมดเลยเดินมาซื้อที่ร้านชำ กลายเป็นตัวสำรองไปอีกหลายคนอาจมองว่าร้านชำขายแพงกว่า ใช่คะ!! เพราะเราซื้อส่งมาแค่จำนวนนึงแค่พอใส่ตุ๊กๆมาได้ แต่เซเว่นเขาซื้อส่งมาทีเป็นรถกระบะ รถสิบล้อ มีที่พักของก่อนออกจำหน่ายลงสาขามันจะไปขายเท่ากันไม่ได้หรอกคะอย่างขนมห่อละ5บาทเราได้กำไรแค่ห่อละ1บาท ถ้าเราลดราคาสินค้าให้คุณก็เท่ากับสินค้าบางอย่างเราก็ไม่ได้กำไรเลย แล้วที่แย่ที่สุดก็คือการโดนเอาเปรียบจากร้านค้าด้วยกันเอง ตัดลูกค้าโดยการขายของที่มีเหมือนกันทำให้ลูกค้าจำเป็นต้องสั่งร้านนั้นไปโดยปริยาย จากที่เคยได้พึ่งพาอาศัยกัน สั่งของร้านนั้น ซื้อน้ำร้านนี้ ตอนนี้ก็ได้แค่มอง ทำไรไม่ได้เลย
ทุกวันนี้,,,,ชักหน้าไม่ถึงหลัง ขายไปวันๆได้เงินมาก็ต้องเอาไปซื้อเพื่อต่อทุน กู้รายวันบ้าง กดบัตรบ้าง จำนำของบ้าง เพื่อไปจ่ายหนี้สินที่มี วันนึงขายได้ไม่ถึง4000บาท ถ้าไม่ลงของตุนไว้ ปล่อยให้ร้านโล่งๆแล้วใครที่ไหนจะอยากเข้าร้านกัน สุดท้ายก็ทำได้แค่อดทนต่อไป
อยากให้ทุกคนที่อ่านถึงบรรทัดนี้,,,ลองย้อนมองดูพฤติกรรมการซื้อของของตนเองในชีวิตประจำวันดู เราไม่ได้จะบอกว่าคุณควรทำอะไร เราแค่อยากมาเล่าให้ฟัง บางคนอาจลืม บางคนอาจไม่ได้นึกถึง บางคนอาจไม่เคยรู้มาก่อน เศรษฐกิจนับวันยิ่งแย่ การใช้จ่ายฝืดเคือง อยากให้คนไทยเห็นใจกัน ช่วยเหลือกัน
เท่าที่จะช่วยได้ หากไม่เหนือบ่ากว่าแรงจนเกินไป
ขอบคุณคะ
(ลูกแม่ค้า)
ร้านของชำก็แค่ตัวสำรองในสายตาสังคม เมื่อ7-11มีอำนาจเหนือกว่า
อาชีพค้าขาย,,,เป็นอีกหนึ่งอาชีพที่ต้องปากกัดตีนถีบ ถ้าขยันก็ได้ตังค์ ถ้าขี้เกียจหยุดงานวันนั้นก็ไม่มีรายได้
ถ้าพูดถึงอาชีพขายของชำ หรือ ร้านโชว์ห่วย มักมีคู่แข่งเยอะ ไม่ว่าจะในสังคมที่ตั้งอยู่ก็ดีหรือบริษัทยักษ์ใหญ่ที่เปิด24ชม.ก็ดี
ครั้งหนึ่ง,,,ในสมัยเด็กแม่เริ่มเปิดร้านขายของชำในกรมทหาร ขายดี ของเต็มร้าน ลูกค้าเยอะ บางเวลาขายคนเดียวไม่ทัน เก็บร้านเสด นับเงิน วันๆหนึ่งได้เป็นหมื่น จนกระทั่ง,,,มีร้าน7-11 เข้ามาเปิดในกรม รายได้ที่แม่เคยได้เริ่มน้อยลง มันเป็นกระแสนิยมที่ทุกคนจะซื้ออะไรก็นึกถึงแต่7-11 ยอมรับนะในความสะดวกสบาย สินค้ามีแทบทุกอย่าง หากมองในภาพรวมก็เป็นข้อดีของประเทศที่มีความเจริญมากขึ้น แต่ในลึกๆอีกมุมนึง มีใครจะนึกถึงพ่อค้าแม่ค้าร้านชำบ้าง นอกจากโดนตัดลูกค้าแล้วยังโดนเอาเปรียบจากคนในสังนั้นๆอีก ยกตัวอย่าง เวลาที่เขามีเงินเขาก็เลือกที่จะซื้อของใน7-11 เหล้า เบียร์ บุหรี่ ของอุปโภค บริโภคทุกอย่าง แต่เมื่อไรที่เงินไม่พอ ก็มักจะมาขอเซ็นขอเชื่อติดหนี้ลงบิลไว้ก่อน แม่ค้าก็อยากขาย คิดว่าถึงช้าหน่อยแต่เด่วก็ได้เงิน บางคนก็หนี บางคนก็เหนียวหนี้3-4เดือนกว่าจะคืนกะอีเงินแค่ไม่ถึงพัน บางครั้งก็มาซื้อเพราะสิ้นค้าในนั้นหมดเลยเดินมาซื้อที่ร้านชำ กลายเป็นตัวสำรองไปอีกหลายคนอาจมองว่าร้านชำขายแพงกว่า ใช่คะ!! เพราะเราซื้อส่งมาแค่จำนวนนึงแค่พอใส่ตุ๊กๆมาได้ แต่เซเว่นเขาซื้อส่งมาทีเป็นรถกระบะ รถสิบล้อ มีที่พักของก่อนออกจำหน่ายลงสาขามันจะไปขายเท่ากันไม่ได้หรอกคะอย่างขนมห่อละ5บาทเราได้กำไรแค่ห่อละ1บาท ถ้าเราลดราคาสินค้าให้คุณก็เท่ากับสินค้าบางอย่างเราก็ไม่ได้กำไรเลย แล้วที่แย่ที่สุดก็คือการโดนเอาเปรียบจากร้านค้าด้วยกันเอง ตัดลูกค้าโดยการขายของที่มีเหมือนกันทำให้ลูกค้าจำเป็นต้องสั่งร้านนั้นไปโดยปริยาย จากที่เคยได้พึ่งพาอาศัยกัน สั่งของร้านนั้น ซื้อน้ำร้านนี้ ตอนนี้ก็ได้แค่มอง ทำไรไม่ได้เลย
ทุกวันนี้,,,,ชักหน้าไม่ถึงหลัง ขายไปวันๆได้เงินมาก็ต้องเอาไปซื้อเพื่อต่อทุน กู้รายวันบ้าง กดบัตรบ้าง จำนำของบ้าง เพื่อไปจ่ายหนี้สินที่มี วันนึงขายได้ไม่ถึง4000บาท ถ้าไม่ลงของตุนไว้ ปล่อยให้ร้านโล่งๆแล้วใครที่ไหนจะอยากเข้าร้านกัน สุดท้ายก็ทำได้แค่อดทนต่อไป
อยากให้ทุกคนที่อ่านถึงบรรทัดนี้,,,ลองย้อนมองดูพฤติกรรมการซื้อของของตนเองในชีวิตประจำวันดู เราไม่ได้จะบอกว่าคุณควรทำอะไร เราแค่อยากมาเล่าให้ฟัง บางคนอาจลืม บางคนอาจไม่ได้นึกถึง บางคนอาจไม่เคยรู้มาก่อน เศรษฐกิจนับวันยิ่งแย่ การใช้จ่ายฝืดเคือง อยากให้คนไทยเห็นใจกัน ช่วยเหลือกัน
เท่าที่จะช่วยได้ หากไม่เหนือบ่ากว่าแรงจนเกินไป
ขอบคุณคะ
(ลูกแม่ค้า)