เรื่องของเรื่องคือก่อนหน้านี้ พี่สาวเราเสียชีวิตค่ะหลายปีแล้ว แต่ก่อนพ่อกับแม่ก็ไม่เป็นแบบนี้ค่ะ
ทีนี้ พี่สาวเราก่อนเสียชีวิต เค้าเป็นคนที่พ่อแม่ค่อนข้างคาดหวังเอาไว้สูง เพราะพี่เราเรียนเก่งค่ะ
และพี่สาวเราก็เป็นคน สวดมนต์นั่งสมาธิด้วย ทีนี้ตอนเค้าเสียชีวิต (ใช้วิจารณญาณกันเองนะคะ)
เค้าเหมือนนั่งสมาธิแล้วก็เห็นสิ่งมหัศจรรย์ในธรรมะ จะลาออกจากงานเพือกลับมาบวชที่ประเทศไทย
แต่หลังจากเค้าโทรมาบอกที่บ้านได้ 2 วันเค้าก็เสียชีวิตแบบไม่ทราบสาเหตุ
ชันสูตรแล้วก็ไม่พบสิ่งผิดปกติ เช่น ยาพิษ หรือเป็นการฆ่าตัวตาย คือเหมือนหลับแล้วเสียไปอะค่ะ
เรื่องมันเริ่มจากตรงนั้นแหล่ะ คือเราพยายามเข้าใจนะคะ ว่าพ่อแม่เสียลูกไป (บอกก่อนว่าไม่ได้เข้าธรรมกายนะคะ)
ศาสนาก็เป็นที่พึ่งหนึ่งทางจิตใจ ที่จะทำให้สบายใจขึ้น
แต่เหมือนมันเริ่มรบกวนชีวิตจิตใจเราและพี่เราอีกคนอะค่ะ
มันทำให้เรากลับบ้านน้อยลง เพราะเวลากลับแล้วรู้สึกอึดอัดที่จะอยู่อะค่ะ
พฤติกรรมต่อไปนี้ที่เราจะเล่าเป็นพฤติกรรมที่เรารู้สึกอึดอัดใจ เวลาพ่อกับแม่ทำ
- เดินอยู่ในบ้านก็นโมตัสสะ (บทสวดแบบเพลง) ตลอด
- อาบน้ำ กินข้าวก็เปิดบทสวดธรรมะแบบเพลงตลอดเวลา
- เดินจงกลมใบบ้านตลอดเวลา
- เคยไปถ้ำนึงที่มีหินที่รูปร่างคล้ายพระ มีคนเอาผ้าสามสีมาผูก พ่อก็ทำท่าทางแบบนี้
http://files.palungjit.org/attachment.php?attachmentid=2252921&stc=1&d=1347906394
แบบพระรูปที่ 3,4 มือซ้าย แต่กางออกมาสองข้างยืนหลับตาในถ้ำ เรากะพี่เราเหวอแล้วหันไปถามพ่อว่า
"พ่อทำไรอะ" แม่ก็รีบ ชู่ววว พ่อเค้ากำลังทำสมาธิ (ทำน้ำเสียงแบบหงุดหงิดที่เราไปกวนสมาธิพ่อ)
- พ่อชอบสวดมนต์ นั่งสมาธิในรถ เวลาไปทำงาน แล้วก็ทำนิ้วแบบรูปบน
- บางทีตื่นมาตีสามตีสี่ ได้ยินแม่พูดกะพ่อว่านี่ชั้นนั่งสมาธิแล้วเห็นแสง นั่นนี่โน่น
- คุยกับใครก็พูดแต่เรื่องธรรมะตลอดเวลา
- เชื่อคนง่ายมาก จากแต่ก่อนไม่ค่อยเชื่อใครง่ายๆ
- ทำหนังสือสวดมนต์แจกตลอดเวลา
- ทำบุญเยอะมากๆๆๆๆ ขนาดว่าเอาใบอนุโมทนาบัตรไปขอคืนภาษีได้คืนเป็นแสน (ไม่รู้หมดไปกี่ล้าน)
- ไปเที่ยวที่ไหนจะต้องแวะวัดตลอดเวลา แวะทั้งวันได้ก็แวะทั้งวัน
- ขนาดว่าไปเที่ยวต่างประเทศ หอบหนังสือสวดมนต์ไปหนึ่งกระเป๋าเพื่อเอาไปตระเวนให้วัดที่ต่างประเทศ
- ล่าสุดพี่เราจะไปเที่ยวตปท. กะพ่อแม่ แม่บอกว่าให้ไปเที่ยวแล้วนะ ต้องสวดมนต์ทุกวัน (ถามตลอดสวดมนต์รึยังๆๆ)
- มีครั้งนึงตอนปีใหม่ พ่อบังคับให้สวดมนต์ข้ามปี เราก็ต้องสวดแบบไม่เต็มใจ พอสวดในใจก็โดนตะคอกว่าให้สวดดังๆ (ย้ำว่าตะคอกจริงๆ)
- บังคับให้ไปกฐินพระราชทานที่อินเดีย แล้วจะบังคับให้นั่งสมาธิใต้ต้นโพธิ์ถึงเช้า เราไม่ยอมก็โมโหมาก จนพี่อีกคนต้องช่วยพูด
- อย่างเวลาจะนอน ก็จะหยิบไอแพดมา และก็บอกว่าสวดมนต์บทนั้นบทนี้ดีกว่า เหมือนตั้งใจพูดให้เราได้ยิน เพราะพูดซ้ำๆหลายครั้ง เราก็ทำเป็นไม่สนใจ แม่ก็จะเปิดบทสวดเป็นแบบเพลงในยูทูป ที่เหมือนคาราโอเกะ แล้วก็ร้องตาม พอผิดก็หัวเราะ ทำแบบนี้ทุกวัน ทั้งวัน ตลอดเวลา
- แต่ก่อนบ้านเราจะชอบชวนกันดูหนัง เป็นกิจกรรมประจำครอบครัวอยู่แล้ว (ดูในคอมอะไรแบบนี้) เดี๋ยวนี้แม่บอกว่าทีหนูให้แม่ดูแม่ยังดู แม่ให้หนูสวดมนต์หนูก็ต้องสวด เหวอไปเลย เกี่ยวอะไรเนี่ย
- มีครั้งนึงไปเที่ยวตปท. ด้วยความที่พักห้องเดียวกัน ตอนเช้าก็ต้องแต่งตัวเตรียมออกเที่ยว แม่พูดขึ้นมาว่า เงียบๆนะแม่จะนั่งสมาธิ เรากะพี่เรามองหน้ากัน คิดในใจ มันใช่เวลาปะ นั่งๆไปก็ฟึดฟัด เพราะเรากะพี่เราแต่งตัวเดินไปมา กวนสมาธิ นั่งไปซักพัก เดินปรีเข้ามาหาเราน้ำตาไหลพรากบอกดูสิเค้ารับแล้ว แม่รู้สึกได้ (คิดว่าสัมภเวสีในโรงแรมรับบุญที่แม่ให้) คือเราว่าคิดไปเองอะ เรากะพี่เราเหวอไปเลย
- ยืนแผ่ส่วนกุศลให้มัมมี่ในพิพิธภัณฑ์
- ที่บ้านมีตู้ไม่ใช้แล้ว พ่อพูดตลอดเวลาว่าจะเอาไปบริจาคให้วัด พี่เราเลยบอกว่าทำไมไม่เอาไปบริจาคให้คนไม่มีใช้ (คือวัดก็น่าจะได้ของดีๆอยู่แล้ว) พ่อตะคอกกลับว่า เอ็งคิดแบบนี้ได้ยังไง!!! งงมากเลยค่ะ คือผิดอะไร
และมีอีกเป็นร้อยเรื่องที่เราต้องเจอ เล่าไงก็ไม่หมด
กลุ้มใจมากเลยค่ะ อึดอัดใจมาก
พี่เราเคยทนไม่ไหว พูดกับพ่อแม่ที่เป็นแบบนี้
พ่อก็ว่าๆเห็นแก่ตัว แม่ก็ร้องไห้จะกราบเท้า ไปกันใหญ่เลย
และก็เคยพูดกับแม่ว่า คนเราอะควรเดินทางสายกลาง เอาธรรมะมาใช้ในชีวิตประจำวัน ไม่ใช่เอาตัวเองไปอยู่ในธรรมะ
แม่ก็สวนกลับเลยว่า แม่จะไม่มีวันเปลี่ยน จะเป็นแบบนี้ไปเรื่อยๆ
ควรทำไงดีคะ หรือควรทำใจอย่างเดียว พยายามพูดหลายอย่างแล้วก็ไม่เป็นผลค่ะ
บางทีเราว่าอะไรที่มันเยอะเกินไปมันก็เครียดนะคะ
พ่อแม่พูดถึงแต่เรื่องธรรมะตลอดเวลา รู้สึกอึดอัดใจ
ทีนี้ พี่สาวเราก่อนเสียชีวิต เค้าเป็นคนที่พ่อแม่ค่อนข้างคาดหวังเอาไว้สูง เพราะพี่เราเรียนเก่งค่ะ
และพี่สาวเราก็เป็นคน สวดมนต์นั่งสมาธิด้วย ทีนี้ตอนเค้าเสียชีวิต (ใช้วิจารณญาณกันเองนะคะ)
เค้าเหมือนนั่งสมาธิแล้วก็เห็นสิ่งมหัศจรรย์ในธรรมะ จะลาออกจากงานเพือกลับมาบวชที่ประเทศไทย
แต่หลังจากเค้าโทรมาบอกที่บ้านได้ 2 วันเค้าก็เสียชีวิตแบบไม่ทราบสาเหตุ
ชันสูตรแล้วก็ไม่พบสิ่งผิดปกติ เช่น ยาพิษ หรือเป็นการฆ่าตัวตาย คือเหมือนหลับแล้วเสียไปอะค่ะ
เรื่องมันเริ่มจากตรงนั้นแหล่ะ คือเราพยายามเข้าใจนะคะ ว่าพ่อแม่เสียลูกไป (บอกก่อนว่าไม่ได้เข้าธรรมกายนะคะ)
ศาสนาก็เป็นที่พึ่งหนึ่งทางจิตใจ ที่จะทำให้สบายใจขึ้น
แต่เหมือนมันเริ่มรบกวนชีวิตจิตใจเราและพี่เราอีกคนอะค่ะ
มันทำให้เรากลับบ้านน้อยลง เพราะเวลากลับแล้วรู้สึกอึดอัดที่จะอยู่อะค่ะ
พฤติกรรมต่อไปนี้ที่เราจะเล่าเป็นพฤติกรรมที่เรารู้สึกอึดอัดใจ เวลาพ่อกับแม่ทำ
- เดินอยู่ในบ้านก็นโมตัสสะ (บทสวดแบบเพลง) ตลอด
- อาบน้ำ กินข้าวก็เปิดบทสวดธรรมะแบบเพลงตลอดเวลา
- เดินจงกลมใบบ้านตลอดเวลา
- เคยไปถ้ำนึงที่มีหินที่รูปร่างคล้ายพระ มีคนเอาผ้าสามสีมาผูก พ่อก็ทำท่าทางแบบนี้
http://files.palungjit.org/attachment.php?attachmentid=2252921&stc=1&d=1347906394
แบบพระรูปที่ 3,4 มือซ้าย แต่กางออกมาสองข้างยืนหลับตาในถ้ำ เรากะพี่เราเหวอแล้วหันไปถามพ่อว่า
"พ่อทำไรอะ" แม่ก็รีบ ชู่ววว พ่อเค้ากำลังทำสมาธิ (ทำน้ำเสียงแบบหงุดหงิดที่เราไปกวนสมาธิพ่อ)
- พ่อชอบสวดมนต์ นั่งสมาธิในรถ เวลาไปทำงาน แล้วก็ทำนิ้วแบบรูปบน
- บางทีตื่นมาตีสามตีสี่ ได้ยินแม่พูดกะพ่อว่านี่ชั้นนั่งสมาธิแล้วเห็นแสง นั่นนี่โน่น
- คุยกับใครก็พูดแต่เรื่องธรรมะตลอดเวลา
- เชื่อคนง่ายมาก จากแต่ก่อนไม่ค่อยเชื่อใครง่ายๆ
- ทำหนังสือสวดมนต์แจกตลอดเวลา
- ทำบุญเยอะมากๆๆๆๆ ขนาดว่าเอาใบอนุโมทนาบัตรไปขอคืนภาษีได้คืนเป็นแสน (ไม่รู้หมดไปกี่ล้าน)
- ไปเที่ยวที่ไหนจะต้องแวะวัดตลอดเวลา แวะทั้งวันได้ก็แวะทั้งวัน
- ขนาดว่าไปเที่ยวต่างประเทศ หอบหนังสือสวดมนต์ไปหนึ่งกระเป๋าเพื่อเอาไปตระเวนให้วัดที่ต่างประเทศ
- ล่าสุดพี่เราจะไปเที่ยวตปท. กะพ่อแม่ แม่บอกว่าให้ไปเที่ยวแล้วนะ ต้องสวดมนต์ทุกวัน (ถามตลอดสวดมนต์รึยังๆๆ)
- มีครั้งนึงตอนปีใหม่ พ่อบังคับให้สวดมนต์ข้ามปี เราก็ต้องสวดแบบไม่เต็มใจ พอสวดในใจก็โดนตะคอกว่าให้สวดดังๆ (ย้ำว่าตะคอกจริงๆ)
- บังคับให้ไปกฐินพระราชทานที่อินเดีย แล้วจะบังคับให้นั่งสมาธิใต้ต้นโพธิ์ถึงเช้า เราไม่ยอมก็โมโหมาก จนพี่อีกคนต้องช่วยพูด
- อย่างเวลาจะนอน ก็จะหยิบไอแพดมา และก็บอกว่าสวดมนต์บทนั้นบทนี้ดีกว่า เหมือนตั้งใจพูดให้เราได้ยิน เพราะพูดซ้ำๆหลายครั้ง เราก็ทำเป็นไม่สนใจ แม่ก็จะเปิดบทสวดเป็นแบบเพลงในยูทูป ที่เหมือนคาราโอเกะ แล้วก็ร้องตาม พอผิดก็หัวเราะ ทำแบบนี้ทุกวัน ทั้งวัน ตลอดเวลา
- แต่ก่อนบ้านเราจะชอบชวนกันดูหนัง เป็นกิจกรรมประจำครอบครัวอยู่แล้ว (ดูในคอมอะไรแบบนี้) เดี๋ยวนี้แม่บอกว่าทีหนูให้แม่ดูแม่ยังดู แม่ให้หนูสวดมนต์หนูก็ต้องสวด เหวอไปเลย เกี่ยวอะไรเนี่ย
- มีครั้งนึงไปเที่ยวตปท. ด้วยความที่พักห้องเดียวกัน ตอนเช้าก็ต้องแต่งตัวเตรียมออกเที่ยว แม่พูดขึ้นมาว่า เงียบๆนะแม่จะนั่งสมาธิ เรากะพี่เรามองหน้ากัน คิดในใจ มันใช่เวลาปะ นั่งๆไปก็ฟึดฟัด เพราะเรากะพี่เราแต่งตัวเดินไปมา กวนสมาธิ นั่งไปซักพัก เดินปรีเข้ามาหาเราน้ำตาไหลพรากบอกดูสิเค้ารับแล้ว แม่รู้สึกได้ (คิดว่าสัมภเวสีในโรงแรมรับบุญที่แม่ให้) คือเราว่าคิดไปเองอะ เรากะพี่เราเหวอไปเลย
- ยืนแผ่ส่วนกุศลให้มัมมี่ในพิพิธภัณฑ์
- ที่บ้านมีตู้ไม่ใช้แล้ว พ่อพูดตลอดเวลาว่าจะเอาไปบริจาคให้วัด พี่เราเลยบอกว่าทำไมไม่เอาไปบริจาคให้คนไม่มีใช้ (คือวัดก็น่าจะได้ของดีๆอยู่แล้ว) พ่อตะคอกกลับว่า เอ็งคิดแบบนี้ได้ยังไง!!! งงมากเลยค่ะ คือผิดอะไร
และมีอีกเป็นร้อยเรื่องที่เราต้องเจอ เล่าไงก็ไม่หมด
กลุ้มใจมากเลยค่ะ อึดอัดใจมาก
พี่เราเคยทนไม่ไหว พูดกับพ่อแม่ที่เป็นแบบนี้
พ่อก็ว่าๆเห็นแก่ตัว แม่ก็ร้องไห้จะกราบเท้า ไปกันใหญ่เลย
และก็เคยพูดกับแม่ว่า คนเราอะควรเดินทางสายกลาง เอาธรรมะมาใช้ในชีวิตประจำวัน ไม่ใช่เอาตัวเองไปอยู่ในธรรมะ
แม่ก็สวนกลับเลยว่า แม่จะไม่มีวันเปลี่ยน จะเป็นแบบนี้ไปเรื่อยๆ
ควรทำไงดีคะ หรือควรทำใจอย่างเดียว พยายามพูดหลายอย่างแล้วก็ไม่เป็นผลค่ะ
บางทีเราว่าอะไรที่มันเยอะเกินไปมันก็เครียดนะคะ