สวัสดีครับเพื่อนๆชาวพันทิป
นี่เป็นกระทู้แรกของผมอาจพิมไม่สนุกพิมผิดก็ขออภัยนะครับ
เนื่องจากแฟนผมจะไปเรียนต่อ ม.ธุระ เรียน นิเทศการตลาด
ส่วนตัวผมเองยังดรอปไว้เรียนไม่จบ ปวช3 ก่อนที่แฟนผมจะเรียน
ผมเองก็ไม่ได้เจอกับแฟนเลยต่างคนต่างทำงาน ผมทำงานกลางคืน
แฟนผมทำงานเช้า ผมเลิกงาน 5 ทุ่ม วันหยุดก็ไม่ตรงกันสักทีหาเวลาเจอกัน
แทบไม่ได้อย่าว่าแต่เจอเลยคุยยังแทบไม่ได้คุยเลยอีกอย่างบ้านเราก็ไกลกันมาก
รังสิต - บางใหญ่ ถ้าให้นับก็คงจะ 4-5 เดือนแล้วที่ไม่ได้เจอกัน
แรกๆผมเองก็ไม่ได้คิดอะไร แต่หลังๆเริ่มกลัวเริ่มห่วงเริ่มหวงกลัวว่าเขาจะมีคนอื่น
กลัวจน กินไม่ได้นอนไม่หลับ ไม่เป็นอันทำงานในใจนึกถึงแต่เขา
ผมถามเขาว่า "ถ้าไม่เรียนมหาลัยคิดว่าจะต้องมีคนอื่นมั้ยมันไม่แน่ไม่นอนถ้าคิดว่าต้องมีแน่ๆก็บอกมาตรงๆ" ผมเป็นคนชอบถามขวานผ่าซาก เขาก็ตอบว่า "ไม่มีหรอก" ผมถามเขาหลายต่อหลายครั้งจนเขารำคาญด่าผมแฟนผมคงไม่รู้หรอกว่าผมรักเขาหวงเป็นห่วงจะต้องเป็นแบบนี้แฟนผม
เป็นพวกขี้หงุดหงิดอารมณ์เสียง่าย ช่วงนี้เขาดูชินกับการที่ไม่ค่อยได้คุยกับผมมันคงเป็นเวรกรรม
ก่อนหน้านั้นผมก็ไม่ค่อยสนใจเขาจนตอนนี้ผมเริ่มรู้สึกแล้ว เวลาเขาพูดคำว่าเลิกน้ำเสียงเขาดู
เฉยๆไม่รู้สึกถ้าเลิกกันจริงๆก็คงไม่มีน้ำตาให้ผมสักหยดหรอก(ผมเป็นคนคิดมากอยู่แล้วยิ่งเห็นแบบนี้ใจผมไม่ดีเลย) ตอนที่ผมไม่ค่อยสนใจเขาไม่มีเวลาให้ ผมก็ซื่อสัตย์กับเขามาตลอดไม่เคยมองผู้หญิงเลยแม้กระทั่งตอนที่ไม่ได้อยู่ด้วยกันไม่เคยคิดจะมีผู้หญิงคนไหนเลยนึกถึงแต่เขาถ้าเขาดีขนาดนี้เรามีผู้หญิงอื่นเขาเองจะรู้สึกยังไง ถ้าเกิดว่าเขาไปเรียนแล้วมีขึ้นมาความซื่อสัตย์ของผมที่ให้เขาไปมันก็ศูยน์เปล่า ถ้าคิดจะให้เผื่อใจพูดมันง่ายแต่ทำมันยากคนจะรักมันรักง่ายแต่ให้เลิกรักมันคงเลิกรักยาก ระบายความทุกข์เฉยๆ (ใครจะคอมเม้นในแง่ลบผมขอร้องว่าอย่าคอมเม้นเลยมันยิ่งทำให้ผมทุกข์ใจเปล่าๆถ้าไม่กลัวว่าสักวันคุณจะเป็นแบบผมบ้างก็ซ้ำเดิมมาได้เลย)
ความทุกข์ใจ ของผู้ชายคนนึง
นี่เป็นกระทู้แรกของผมอาจพิมไม่สนุกพิมผิดก็ขออภัยนะครับ
เนื่องจากแฟนผมจะไปเรียนต่อ ม.ธุระ เรียน นิเทศการตลาด
ส่วนตัวผมเองยังดรอปไว้เรียนไม่จบ ปวช3 ก่อนที่แฟนผมจะเรียน
ผมเองก็ไม่ได้เจอกับแฟนเลยต่างคนต่างทำงาน ผมทำงานกลางคืน
แฟนผมทำงานเช้า ผมเลิกงาน 5 ทุ่ม วันหยุดก็ไม่ตรงกันสักทีหาเวลาเจอกัน
แทบไม่ได้อย่าว่าแต่เจอเลยคุยยังแทบไม่ได้คุยเลยอีกอย่างบ้านเราก็ไกลกันมาก
รังสิต - บางใหญ่ ถ้าให้นับก็คงจะ 4-5 เดือนแล้วที่ไม่ได้เจอกัน
แรกๆผมเองก็ไม่ได้คิดอะไร แต่หลังๆเริ่มกลัวเริ่มห่วงเริ่มหวงกลัวว่าเขาจะมีคนอื่น
กลัวจน กินไม่ได้นอนไม่หลับ ไม่เป็นอันทำงานในใจนึกถึงแต่เขา
ผมถามเขาว่า "ถ้าไม่เรียนมหาลัยคิดว่าจะต้องมีคนอื่นมั้ยมันไม่แน่ไม่นอนถ้าคิดว่าต้องมีแน่ๆก็บอกมาตรงๆ" ผมเป็นคนชอบถามขวานผ่าซาก เขาก็ตอบว่า "ไม่มีหรอก" ผมถามเขาหลายต่อหลายครั้งจนเขารำคาญด่าผมแฟนผมคงไม่รู้หรอกว่าผมรักเขาหวงเป็นห่วงจะต้องเป็นแบบนี้แฟนผม
เป็นพวกขี้หงุดหงิดอารมณ์เสียง่าย ช่วงนี้เขาดูชินกับการที่ไม่ค่อยได้คุยกับผมมันคงเป็นเวรกรรม
ก่อนหน้านั้นผมก็ไม่ค่อยสนใจเขาจนตอนนี้ผมเริ่มรู้สึกแล้ว เวลาเขาพูดคำว่าเลิกน้ำเสียงเขาดู
เฉยๆไม่รู้สึกถ้าเลิกกันจริงๆก็คงไม่มีน้ำตาให้ผมสักหยดหรอก(ผมเป็นคนคิดมากอยู่แล้วยิ่งเห็นแบบนี้ใจผมไม่ดีเลย) ตอนที่ผมไม่ค่อยสนใจเขาไม่มีเวลาให้ ผมก็ซื่อสัตย์กับเขามาตลอดไม่เคยมองผู้หญิงเลยแม้กระทั่งตอนที่ไม่ได้อยู่ด้วยกันไม่เคยคิดจะมีผู้หญิงคนไหนเลยนึกถึงแต่เขาถ้าเขาดีขนาดนี้เรามีผู้หญิงอื่นเขาเองจะรู้สึกยังไง ถ้าเกิดว่าเขาไปเรียนแล้วมีขึ้นมาความซื่อสัตย์ของผมที่ให้เขาไปมันก็ศูยน์เปล่า ถ้าคิดจะให้เผื่อใจพูดมันง่ายแต่ทำมันยากคนจะรักมันรักง่ายแต่ให้เลิกรักมันคงเลิกรักยาก ระบายความทุกข์เฉยๆ (ใครจะคอมเม้นในแง่ลบผมขอร้องว่าอย่าคอมเม้นเลยมันยิ่งทำให้ผมทุกข์ใจเปล่าๆถ้าไม่กลัวว่าสักวันคุณจะเป็นแบบผมบ้างก็ซ้ำเดิมมาได้เลย)