เรื่องนี้เป็นเรื่องที่ ผ่านมานานแล้วค่ะ แต่ไม่รู้อะไรดลใจให้มาเขียน เพราะช่วงนี้ดันฝันถึง "เขา" ขึ้นมาซะเฉยๆ
เรื่องมีอยู่ว่า...
เมื่อตอนที่เราเริ่มเข้าเรียนปี 1 ที่มหาวิทยาลัยแห่งหนึ่ง เป็นมหาวิทยาลัยเอกชนค่ะ แล้วเด็กส่วนมาก"รวย" แต่ฉันไม่ได้รวยนะคะ ฐานะกลางๆ
เนื่องจากปี 1 ทางมหาวิทยาลัยบังคับให้อยู่หอในค่ะ ซึ่งหอในเนี่ย มันจะแบ่งออกเป็น 2 หอด้วยกัน คือ
1.เป็นหอที่พึ่งสร้างเสร็จปีนี้พอดี ค่อนข้างหรูนะคะ ห้องหนึ่งอยู่ได้ 4 คน ถือว่าไม่แพงนะคะเทอมละ 4000(มั้งจำไม่ได้) ค่าน้ำ-ไฟ ฟรี
2. เป็นหอที่สร้างเสร็จมานานแล้ว ส่วนมากเป็นหอของพวกเด็กนานาชาติค่ะ แต่เด็กไทยก็อยู่ได้ ค่าหออยู่ที่ประมาณ 12000 ต่อเทอม(อยู่ได้ 2 คน) มีแม่บ้านให้ ค่าอาหารเช้า-เย็น ไม่รวมค่าไฟ (คือส่วนตัวแล้วมันดูหรูมากกกกกกกกกกกกกอ่ะ เราไม่คิดแม้จะเฉียดใกล้หอนี้เลย มันรู้สึก....บอกไม่ถูก)
เมื่อมาถึงพิธีเปิดเรียนอย่างเป็นทางการ ง่ายๆ ก็เปิดเทอมนั่นแหละ เรายังดูเป็นเด็กดีอยู่ค่ะช่วงนั้น 5555+ (ปัจจุบันเลว??)
เราเป็นคนที่ค่อนข้างจะร่าเริงและเข้ากับคนอื่นได้ง่าย + อินดี้ ไม่ค่อยสนใจใครเท่าไหร่นัก ใครคุยมา ก็คุยกลับได้ทุกคน แต่ไม่มีเพื่อนเป็นหลักเป็นแหล่ง
และการเปิดเทอมใหม่ก็ต้องมีการรับน้องเป็นธรรมดาใช่ไหมคะ? นั่นก็เป็นสิ่งที่ช่วยให้เราเข้ากับคนอื่นง่ายขึ้น และเรื่องความรักก็ต้องเป็นของคู่กันกับวัยรุ่นอยู่แล้วค่ะ เรียกว่ามันเป็นอะไรที่แปลกสำหรับเรามากช่วงนั้น (ปกติเป็นเด็กติดเกม ไม่ค่อยมีเพื่อนมีฝูง แต่เพราะอยู่หอไม่มีเกมก็เลยต้องหาเพื่อน T__T")
และแน่นอนว่า ก็จะมีพวกรุ่นพี่ที่ๆ ทั้งหน้าม่อ และหวังดี (มั้ง?) ก็มาคอยต้อนรับน้องๆ ที่น่ารักกันทุกคน
เราเป็นพวกที่ชอบผู้ชายอายุมากกว่าค่ะ เพราะเขาดูมีประสบการณ์
หมายถึงดูแลเราได้อ่ะค่ะ
เราก็แอบเล็งๆ รุ่นพี่ไว้ 55555+ แต่เนื่องจากเราเป็นเด็กติดเกมหน้าตาบ้านๆ ธรรมดาๆ ที่ไม่เคยสนใจตัวเอง ไม่เคยแม้แต่ทาครีมกันแดด หรือเข้าร้านทำผม หน้าตาเราดูธรรมดามากๆ เมื่อเทียบกับคนอื่นๆ ที่จัดเต็ม สวย ไฮโซ
(ก็เคยคิดนะคะ มาเรียน 8 โมงงี้ เอาเวลาที่ไหนมาแต่งหน้ากันคะ =_=? ปกติอย่างน้อยแต่งหน้านี่ต้องล่วงหน้าสัก 2 ชั่วโมงได้)
และแล้ว!! ก็มีรุ่นพี่อยู่คนหนึ่ง เป็นลูกครึ่ง ไทย-ญี่ปุ่น อารมณ์หล่อแบบญี่ปุ่นอ่ะ (อารมเราตอนนั้นคือ พึ่งเคยเจอคนที่ดูเหมือนการ์ตูนนน (พอดีติดเมะด้วย))
เราก็แบบอยากได้เขามาเป็นพี่รหัสเราจัง อะไรแบบนี้ แล้วดูๆ เขาเป็นผู้ชายขี้อายด้วยเว้ยย (หน้าหล่อแต่ขี้อาย เคะมากกกก)
แล้วเขาก็มีกลุ่มรุ่นพี่ของเขาอยู่ไง แล้วเขาก็เป็นพวกเล่นเกมพอดี (เราก็เล่น) ก็เลยเนียนคุยได้อย่างราบรื่น เนียนขอเฟสกันทุกคน
เห้ย แต่บวกตรงๆ เราไม่ได้คิดอะไรกับเขานอกจากรุ่นพี่เลยค่ะ แบบมีรุ่นพี่หล่อแล้วปลื้มมมม แค่นั้นแหละ
พักเรื่องรุ่นพี่ไว้ แล้วมาต่อ.... =_="
ทุกๆ วันหลังเลิกเรียนก็จะมีกิจกรรมรับน้องกันทุกวันค่ะ ยกเว้นวันศุกร์ ทุกคนจะได้พักกัน
ซึ่งกิจกรรมรับน้องเนี่ย ถ้าใครเคยรับก็จะรู้ว่ามันเป็นยังไง ก็ไม่ค่อยมีอะไรมากร้องเพลงบ้าง เต้นบ้าง หลังๆมันจะมีดราม่ากันค่ะ (ไม่รู้เป็นเหมือนกันหมดป่ะ)
แล้วกว่าจะรับน้องเสร็จ ก็ราวๆ 1 ทุ่ม ซึ่งก็ถือว่ามืดพอสมควร และเรา...ก็ต้องเดินกลับหอคนเดียว (รันทดมากกกก) จะว่าไกลไหม? ไกล!! แต่ก็ไม่ได้น่ากลัวมาก มันอยู่ในเขตมหาวิทยาลัยไง มีไฟบ้าง มีเด็กคณะอื่นบ้าง จะน่ากลัวก็ตรงเดินผ่านตึกคณะอื่นแล้วไม่มีคนนี่ล่ะ...
เราเดินกลับคนเดียวแบบนี้ เกือบๆ 2 อาทิตย์ บางครั้งก็มีรุ่นพี่ขับรถมาส่งบ้าง แต่เราก็ไม่อยากรบกวนคนอื่นบ่อยๆ ไง เลยแอบหนีกลับคนเดียวตลอด (กิจกรรมรับน้องน่าจะมีสัก เดือนนึงนะ ถ้าจำไม่ผิด หรือ 3 เดือน ไม่แน่ใจ)
จนกระทั่งวันหนึ่ง....
เราเดินกลับตามทาง มืดๆ อย่างเช่นทุกวัน
แต่แล้วก็มีรถจักรยานยนต์คันหนึ่ง ไม่รู้เขาเรียกว่ารถอะไร ที่มันจะคันใหญ่ๆ ส่วนมากเขาเอาไว้ขับแข่งในสนามอ่ะ ก็มีผู้ชายคนหนึ่งขับมาจอดข้างเราละบอกว่า "กลับด้วยกันไหม?" (เออ เราจำได้ว่าเขาอยู่คณะเดียวกับเราไง)
เผอิญช่วงนั้นเป็นคนมองโลกในแง่ดีด้วย เราก็เลย "เออ เอาดิ ไปก็ไป"
เราก็ขึ้นไปซ้อนรถเขา (เราไม่รู้จักเขา...ไม่รู้แม้กระทั่งชื่อ... แต่ก็ยังเจือกตามมันไป... กลับมาย้อนคิดละก็ โอ้....
)
นั่นเป็นครั้งแรกที่เราได้เจอกัน....
ระหว่างซ้อนรถ เขาก็ถามชื่อเราว่า "เธอชื่ออะไร?"
เราก็บอกชื่อไป "...."
"ชื่อโหลจังเนอะ" (อ่าว...ไอนี่....)
"แล้วนายชื่อไร?" ก็เลยถามกลับบ้าง
"มาย" (คืออยากจะสวนกลับมั่งว่า ชื่อนายก็โหลเหมือนกันนะ ชื่อเหมือนน้องกูเลยย ~
แต่เกรงใจ...)
บทสนทนามีแค่นั้น สักพักเขาก็เร่งรถให้เร็วขึ้น... (คือระยะทางมันก็ค่อนข้างไกลนะ แต่ปกติเราเดินลัดไง มันเลยดูไม่ค่อยไกล แต่รถมันลัดไม่ได้)
"เห้ยๆ ขับช้าๆ ก็ได้" เราเริ่มเอามือตบๆ หลังเขาเบาๆ ...แล้วก็แรงขึ้น..... (ก็คนมันกลัวนี่หว่าาาา แถมยังมีหน้ามาปล่อยมือโชวด้วยนะ ผมนี่หลับตาเลยครัช =___=")
"ถ้ากลัวจะกอดก็ได้นะ" (ดูมันพูดดดดด สกิลปักธงชัดเจน!!!!! )
เราก็ได้แต่บอก "ฝันไปเหอะ" แต่สุดท้ายก็เอาตัวแปะหลังเขาแน่น....ก็กลัวกระเด็นตกรถนี่หว่า... แค่แปะเอง...
จนสุดท้ายก็มาถึงหอเราอย่างปลอดภัย...
"รู้ป่าว เธอเป็นผู้หญิงคนแรกเลยนะ ที่เราให้ซ้อน"
ไม่รู้ว่าพูดจริงหรือหลอกปักธงไปงั้น... แต่ถึงอย่างนั้น เราก็บอกขอบคุณเขาไปที่มาส่ง แล้วเขาก็ขับรถกลับไป
เดี๋ยวมาต่อ..
ประสบการณ์ โมเมนต์งี่เง่าในวัยมหาลัย?
เรื่องมีอยู่ว่า...
เมื่อตอนที่เราเริ่มเข้าเรียนปี 1 ที่มหาวิทยาลัยแห่งหนึ่ง เป็นมหาวิทยาลัยเอกชนค่ะ แล้วเด็กส่วนมาก"รวย" แต่ฉันไม่ได้รวยนะคะ ฐานะกลางๆ
เนื่องจากปี 1 ทางมหาวิทยาลัยบังคับให้อยู่หอในค่ะ ซึ่งหอในเนี่ย มันจะแบ่งออกเป็น 2 หอด้วยกัน คือ
1.เป็นหอที่พึ่งสร้างเสร็จปีนี้พอดี ค่อนข้างหรูนะคะ ห้องหนึ่งอยู่ได้ 4 คน ถือว่าไม่แพงนะคะเทอมละ 4000(มั้งจำไม่ได้) ค่าน้ำ-ไฟ ฟรี
2. เป็นหอที่สร้างเสร็จมานานแล้ว ส่วนมากเป็นหอของพวกเด็กนานาชาติค่ะ แต่เด็กไทยก็อยู่ได้ ค่าหออยู่ที่ประมาณ 12000 ต่อเทอม(อยู่ได้ 2 คน) มีแม่บ้านให้ ค่าอาหารเช้า-เย็น ไม่รวมค่าไฟ (คือส่วนตัวแล้วมันดูหรูมากกกกกกกกกกกกกอ่ะ เราไม่คิดแม้จะเฉียดใกล้หอนี้เลย มันรู้สึก....บอกไม่ถูก)
เมื่อมาถึงพิธีเปิดเรียนอย่างเป็นทางการ ง่ายๆ ก็เปิดเทอมนั่นแหละ เรายังดูเป็นเด็กดีอยู่ค่ะช่วงนั้น 5555+ (ปัจจุบันเลว??)
เราเป็นคนที่ค่อนข้างจะร่าเริงและเข้ากับคนอื่นได้ง่าย + อินดี้ ไม่ค่อยสนใจใครเท่าไหร่นัก ใครคุยมา ก็คุยกลับได้ทุกคน แต่ไม่มีเพื่อนเป็นหลักเป็นแหล่ง
และการเปิดเทอมใหม่ก็ต้องมีการรับน้องเป็นธรรมดาใช่ไหมคะ? นั่นก็เป็นสิ่งที่ช่วยให้เราเข้ากับคนอื่นง่ายขึ้น และเรื่องความรักก็ต้องเป็นของคู่กันกับวัยรุ่นอยู่แล้วค่ะ เรียกว่ามันเป็นอะไรที่แปลกสำหรับเรามากช่วงนั้น (ปกติเป็นเด็กติดเกม ไม่ค่อยมีเพื่อนมีฝูง แต่เพราะอยู่หอไม่มีเกมก็เลยต้องหาเพื่อน T__T")
และแน่นอนว่า ก็จะมีพวกรุ่นพี่ที่ๆ ทั้งหน้าม่อ และหวังดี (มั้ง?) ก็มาคอยต้อนรับน้องๆ ที่น่ารักกันทุกคน
เราเป็นพวกที่ชอบผู้ชายอายุมากกว่าค่ะ เพราะเขาดูมีประสบการณ์
เราก็แอบเล็งๆ รุ่นพี่ไว้ 55555+ แต่เนื่องจากเราเป็นเด็กติดเกมหน้าตาบ้านๆ ธรรมดาๆ ที่ไม่เคยสนใจตัวเอง ไม่เคยแม้แต่ทาครีมกันแดด หรือเข้าร้านทำผม หน้าตาเราดูธรรมดามากๆ เมื่อเทียบกับคนอื่นๆ ที่จัดเต็ม สวย ไฮโซ
(ก็เคยคิดนะคะ มาเรียน 8 โมงงี้ เอาเวลาที่ไหนมาแต่งหน้ากันคะ =_=? ปกติอย่างน้อยแต่งหน้านี่ต้องล่วงหน้าสัก 2 ชั่วโมงได้)
และแล้ว!! ก็มีรุ่นพี่อยู่คนหนึ่ง เป็นลูกครึ่ง ไทย-ญี่ปุ่น อารมณ์หล่อแบบญี่ปุ่นอ่ะ (อารมเราตอนนั้นคือ พึ่งเคยเจอคนที่ดูเหมือนการ์ตูนนน (พอดีติดเมะด้วย))
เราก็แบบอยากได้เขามาเป็นพี่รหัสเราจัง อะไรแบบนี้ แล้วดูๆ เขาเป็นผู้ชายขี้อายด้วยเว้ยย (หน้าหล่อแต่ขี้อาย เคะมากกกก)
แล้วเขาก็มีกลุ่มรุ่นพี่ของเขาอยู่ไง แล้วเขาก็เป็นพวกเล่นเกมพอดี (เราก็เล่น) ก็เลยเนียนคุยได้อย่างราบรื่น เนียนขอเฟสกันทุกคน
เห้ย แต่บวกตรงๆ เราไม่ได้คิดอะไรกับเขานอกจากรุ่นพี่เลยค่ะ แบบมีรุ่นพี่หล่อแล้วปลื้มมมม แค่นั้นแหละ
พักเรื่องรุ่นพี่ไว้ แล้วมาต่อ.... =_="
ทุกๆ วันหลังเลิกเรียนก็จะมีกิจกรรมรับน้องกันทุกวันค่ะ ยกเว้นวันศุกร์ ทุกคนจะได้พักกัน
ซึ่งกิจกรรมรับน้องเนี่ย ถ้าใครเคยรับก็จะรู้ว่ามันเป็นยังไง ก็ไม่ค่อยมีอะไรมากร้องเพลงบ้าง เต้นบ้าง หลังๆมันจะมีดราม่ากันค่ะ (ไม่รู้เป็นเหมือนกันหมดป่ะ)
แล้วกว่าจะรับน้องเสร็จ ก็ราวๆ 1 ทุ่ม ซึ่งก็ถือว่ามืดพอสมควร และเรา...ก็ต้องเดินกลับหอคนเดียว (รันทดมากกกก) จะว่าไกลไหม? ไกล!! แต่ก็ไม่ได้น่ากลัวมาก มันอยู่ในเขตมหาวิทยาลัยไง มีไฟบ้าง มีเด็กคณะอื่นบ้าง จะน่ากลัวก็ตรงเดินผ่านตึกคณะอื่นแล้วไม่มีคนนี่ล่ะ...
เราเดินกลับคนเดียวแบบนี้ เกือบๆ 2 อาทิตย์ บางครั้งก็มีรุ่นพี่ขับรถมาส่งบ้าง แต่เราก็ไม่อยากรบกวนคนอื่นบ่อยๆ ไง เลยแอบหนีกลับคนเดียวตลอด (กิจกรรมรับน้องน่าจะมีสัก เดือนนึงนะ ถ้าจำไม่ผิด หรือ 3 เดือน ไม่แน่ใจ)
จนกระทั่งวันหนึ่ง....
เราเดินกลับตามทาง มืดๆ อย่างเช่นทุกวัน
แต่แล้วก็มีรถจักรยานยนต์คันหนึ่ง ไม่รู้เขาเรียกว่ารถอะไร ที่มันจะคันใหญ่ๆ ส่วนมากเขาเอาไว้ขับแข่งในสนามอ่ะ ก็มีผู้ชายคนหนึ่งขับมาจอดข้างเราละบอกว่า "กลับด้วยกันไหม?" (เออ เราจำได้ว่าเขาอยู่คณะเดียวกับเราไง)
เผอิญช่วงนั้นเป็นคนมองโลกในแง่ดีด้วย เราก็เลย "เออ เอาดิ ไปก็ไป"
เราก็ขึ้นไปซ้อนรถเขา (เราไม่รู้จักเขา...ไม่รู้แม้กระทั่งชื่อ... แต่ก็ยังเจือกตามมันไป... กลับมาย้อนคิดละก็ โอ้....
นั่นเป็นครั้งแรกที่เราได้เจอกัน....
ระหว่างซ้อนรถ เขาก็ถามชื่อเราว่า "เธอชื่ออะไร?"
เราก็บอกชื่อไป "...."
"ชื่อโหลจังเนอะ" (อ่าว...ไอนี่....)
"แล้วนายชื่อไร?" ก็เลยถามกลับบ้าง
"มาย" (คืออยากจะสวนกลับมั่งว่า ชื่อนายก็โหลเหมือนกันนะ ชื่อเหมือนน้องกูเลยย ~
บทสนทนามีแค่นั้น สักพักเขาก็เร่งรถให้เร็วขึ้น... (คือระยะทางมันก็ค่อนข้างไกลนะ แต่ปกติเราเดินลัดไง มันเลยดูไม่ค่อยไกล แต่รถมันลัดไม่ได้)
"เห้ยๆ ขับช้าๆ ก็ได้" เราเริ่มเอามือตบๆ หลังเขาเบาๆ ...แล้วก็แรงขึ้น..... (ก็คนมันกลัวนี่หว่าาาา แถมยังมีหน้ามาปล่อยมือโชวด้วยนะ ผมนี่หลับตาเลยครัช =___=")
"ถ้ากลัวจะกอดก็ได้นะ" (ดูมันพูดดดดด สกิลปักธงชัดเจน!!!!! )
เราก็ได้แต่บอก "ฝันไปเหอะ" แต่สุดท้ายก็เอาตัวแปะหลังเขาแน่น....ก็กลัวกระเด็นตกรถนี่หว่า... แค่แปะเอง...
จนสุดท้ายก็มาถึงหอเราอย่างปลอดภัย...
"รู้ป่าว เธอเป็นผู้หญิงคนแรกเลยนะ ที่เราให้ซ้อน"
ไม่รู้ว่าพูดจริงหรือหลอกปักธงไปงั้น... แต่ถึงอย่างนั้น เราก็บอกขอบคุณเขาไปที่มาส่ง แล้วเขาก็ขับรถกลับไป
เดี๋ยวมาต่อ..