เรื่องของยายข้างบ้าน เจ้าปัญหา

ขอความคิดเห็นต่อเรื่องราวต่อไปนี้หน่อยคะ

เรื่องมีอยู่ว่ายายข้างบ้านแก มีลูกอยู่หลายคนแต่ละคนอยู่เข้ากรุงเทพบ้างไปทำงานเมืองนอกบ้าง ทิ้งแม่ไว้กับลูกสาวแกที่อยู่ต่างจังหวัด  แต่ก่อนแกก็ดีเป็นที่รักของคนในละแวกแถวบ้านเรานะคะ

แต่เดี๋ยวนี้สติแกหลุดคะ แกจะคล้ายกับเป็นโรคโรคอัลไซเมอร์ แต่ก็ไม่เชิงคะ เพราะพฤติกรรมแกจะตื่นเช้าๆถามกินข้าว ลูกแกขายของชำเลยไปอยู่แถวหน้าปากซอยแต่บ้านแกอยู่ในซอยเลยไม่เคยได้ดูแลแกซักเท่าไร ต่อจากถามกินข้าวนะคะ แกก็จะถามว่าทำกับข้าวยัง ซึ่งตอนนี้เป็นเวลา ตี5  มืดเวลาที่คนเขายังไม่กินอะคะ
อีกอย่างแกชอบแกล้งลูกแกด้วยวิธีชอบเข้าห้องน้ำในบ้านตัวเองเข้าใจเปล่าคะ คือแบบ อยากฉีตรงไหนก็ฉี่ อึตรงไหนก็อึ ประมาณนี้คะเลยรู้ว่าแกไม่ได้เป็นโรคอัลไซเมอร์ แกคุยรู้เรื่องทุกอย่างจำทุกอย่างได้ แล้วแกไม่ชอบอาบน้ำสำคัญที่สุดตรงนี้แหละคะ คือแกฉี่/อึ ตรงไหนแกก็ใส่กางเกงเลย ไม่ล้าง เวลาลูกแกมาสงสารลูกแกคะ คือแบบลูกก็ต้องมาเก็บกวาด แล้วก็อาบน้ำให้แก

ตอนที่อาบน้ำนะคะแกจะไม่ยอมอาบ แกจะร้องไห้แกร้องดังมากร้องโหยหวนคนแถวนี้ก็จะออกมาดูแกกลัวลูกแกทำร้าย แต่จริงแล้วแกดื้อคะคือ จขกท ไปนั้งฟังแล้วอดคิดไม่ได้คะว่าต้องทำยังไงแกเป็นอะไรกันแน่ปวดใจแทนลูกแกคะ  คือแบบอยากแกล้งลูกแกอะคะ คนที่พอใจอาบด้วยเช่นแกจะรักป้าแถวบ้านอยู่คนนึง เขาชอบมาอาบน้ำให้แก แกก็จะอาบแต่โดยดีนะคะ  ป้าเขาทำงานก่อสร้างเลยไม่ค่อยมีเวลามาหาแกสักเท่าไร แต่เวลาอาบกับลูกเต้าแกจะไม่ยอมถอดเสื้อผ้าเลยคะ เนื้อตัวแกจะเหม็นมากเหม็นอึเหม็นฉี่คะ อาทิตย์สองอาทิตย์ก็หมักอยู่แบบนั้นแหละคะ

ต่อด้วย ลูกแกก็จะถอดเสื้อผ้าไปซักแต่แกก็ไม่ยอมบางครั้งเห็นมีบังคับด้วยเพราะมันเหม็นจริงคะ แกก็จะร้องไห้โวยวาย สามบ้านแปดบ้านอะคะ จนคนแถวบ้านเขาชินหูชินตาแล้วคะ พอซักเสร็จไม่ทันตากแกก็จะร้องห่มร้องไห้เอาเสื้อผ้าชุดเดิมคือจะใส่แบบไม่แห้งแบบนั้นแหละคะทั้งที่เสื้อใหม่ๆก็มีตั้งหลายชุดอะคะ  ก็ไม่เข้าใจแกเห็นแล้วก็แอบสงสารนะคะ (หันกลับไปบอกแม่ จขกท ถ้าแม่เป็นแบบนี้นะ เอาไปทิ้งในป่าเลย แม่ก็หัวเราะตามเคย)

แล้วพอตอนกลางวันแกก็เดินเที่ยวแถวบ้านคือเหมือนไม่มีอะไร จริงแล้วแกจะเดินไปบ้านคนนู้นทีคนนั้นทีบางบ้านก็ไปหลายที ไปให้เขาลบข้อความในโทรศัพท์มือถือแกอะคะ(บ้างครั้งก็มาหา จขกท บ้าง) คือแกจะไล่ไปหาคนแถวนี้จะน่ากลัวอะคะ บางครั้งคนแถวนี้เขาก็หลบบ้าง
บางวันที่แกขี้เกียจออกไปไหนก็หลบอยู่บนบ้าน(คือบ้านแกมีสองชั้นอะคะ)ทั้งที่มันร้อนมาก เพดานก็ไม่มี คนปกติขึ้นไป 2 นาทีก็เหงื่อท่วมแล้วคะ แกก็อยู่บนนั้นแหละคะไม่ใช่อยู่ดีๆนะ แกก็สร้างปัญหาอยู่ดีอะคะคือแกจะเปิดพัดลม เปิดวิทยุ ทีวีดู ห่มผ้าห่มด้วยนะคะ แล้วคือถ้าเปิดดูธรรมดาก็เข้าใจนะคะแต่ถ้าแกเปิดทีแกก็จะไม่ปิดอีกเลยจนกว่าจะพัง ลูกแกมาปิดแกก็ไม่ยอมจนมีเรื่องทะเลาะกันบ้าง แกก็ใช้มุขเดิมร้องไห้โหยหวน แล้วแกชอบโทรขอเพลงสถานีวิทยุอะคะ อย่างนี้เรียกโรคอัลไซเมอร์ป่ะคะ

พอตกเย็น แกจะนั่งอยู่ริมหน้าต่างจนกว่าจะมืด ทั้งที่เปิดพัดลมทีวีทิ้งไว้ เผือกคะส่องคนนั้นทีคนนี้ทีเพราะบ้านแกสองชั้นอะคะเลยเห็นทุกอย่าง ส่องจนกว่าจะมืด พอมืดแล้วแกก็จะปิดประตูบ้านปิดหน้าต่างปิดม่านแล้วหลบส่องอยู่หลังม่านคะ แอบมองคนอื่นอยู่แบบนั้นแหละคะ

ตอนนอนนี้ไม่เห็นคะแต่รู้ว่าแกนอนคนเดียวลูกแกมานอนด้วยแกก็จะบ่นๆๆๆๆ เลยไม่มีใครอยู่ด้วยสักคน  เช้ามาก็จะ เข้าสู่วงเวียนเดิมคะ

สงสารแกคะ สงสารลูกแกด้วย บางครั้ง จขกท ก็แอบคิดนะคะว่าทำยังไงให้แกกลับมาเป็นคนเดิม แอบคิดว่าแกอาจจะเรียกร้องความสนใจจากลูกแกก็ได้แต่ลูกแกมาจาก กทม กลับมาจากญี่ปู่น แกก็เหมือนเดินคะ จนลูกแต่ละคนอยู่ไม่ได้ต้องส่งเงินมาให้น้องสาวแกดูแลแม่ต่อไป

ปล. ขอบคุณที่อ่านนะคะ  ผิดตรงไหนขออภัยด้วยนะคะ เดี๋ยวถ้ามีอีกจะมาเล่าให้ฟังใหม่นะคะ