ในอดีตวันเกิดผมทุกๆปีโทรศัพท์จะไม่ว่างเลย เพราะจะมีข้อความอวยพรและเสียงโทรศัพท์จากคนนั้นคนนี้
แต่ ณ ปีพ.ศ.2558 โทรศัพท์รุ่นปุ่มกดของผมเงียบกริบ มีเพียงข้อความอวยพรจากเพื่อนซี้คนเดียวที่ส่งมา
ผมไม่น้อยใจเลยนะ มันอาจเป็นปกติที่สมัยนี้คนไม่ค่อยเติมเงินโทรศัพท์เพราะมีไลน์ฟรีให้ติดต่อ

    ผมเข้าใจดีและไม่คิดน้อยใจเลยครับ เพราะผมเลือกที่จะปฏิเสธโซเชียลเน็ตเวิร์คเอง
เพียงแค่อยากจะมาเล่าว่าในโลกนี้มีคนแบบผมอยู่ และ สังคมมันมีฟีคแบคแบบนี้เมื่อเราทำตัวแปลกแยกจากยุคสมัย



อ้อ... เพิ่มเติมให้ฟังซักหน่อย เมื่อวันงานรวมรุ่นผมรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นมาริโอ้เลยครับ
        เพราะเพื่อนๆทุกคนต่างเดินเข้ามาทักผม และแซวว่า เฮ๊ยยย ประหลาดมากที่เจอ นึกว่าตายไปแล้ว 5555

เพิ่มเติมอีกนิด.... ผมอายุยี่สิบต้นๆครับ