ผมเป็นคนที่ภาษาอังกฤษอ่อนแอมากถึงมากที่สุด ... แต่ด้วยหน้าที่การงานทำให้ต้องพบเจอกับชาวต่างชาติอยู่บ้าง ... ถ้าเจอกันตัวเป็นๆ ก็พอไหว ยังพอสู้ได้ ไถไปเรื่อย ไม่เข้าใจก็เขียนเอา พูดกันจนเมื่อยมือ ... แต่ที่ผมกลัวคือ การที่เขาโทรมา ... และแล้ววันนั้นก็มาถึง ... วันนี้มีเบอร์แปลกโทรมา


ผม              : สวัสดีครับ

ชาวต่างชาติ  : #!%#!##$@#@!$#@#$ (พูดอะไรไม่รู้ฟังไม่ทัน)

ผม              : . . . (เงียบ)

ชาวต่างชาติ  : #!%#!##$@#. I ‘m Ashish. Are you Natatpong? (อ๋อออออ ผมจำได้แล้วว่าชาวต่างชาติคนนี้เป็นใคร ผมเคยเข้าไปคุยเรื่องงานกับเขามาเมื่อเดือนก่อน)

ผม              : Yeah! I am Nattapong.

Ashish         : How do you do?

ผม              : I ‘m fine. Thanks you and you? (มันเป็นเหมือนปฏิกิริยาตอบสนองแบบอัตโนมัติ ผมตอบกลับเร็วมาก ... แบบว่ามันเป็นธรรมชาติมาก พูดได้คล่องสุดๆ พูดแบบไม่ต้องคิด โหยยยย เจ๋งสุด ปลื้มตัวเองมาก ณ จุดๆนี้)

Ashish         : Fine. #!%%$@$##!##$@#@!$#@#$ (พูดอะไรไม่รู้ฟังไม่ทัน)

ผม              : . . . (หลังจากนั้นผมกูคุยกันไปเรื่อยๆตามมีตามเกิดครับ ... ถามซ้ำบ้าง งงบ้างแต่ก็พอจับเค้าได้ว่าเค้าถามเรื่องอะไร ในท้ายที่สุดเพื่อความชัวร์ผมเลยบอกให้เขาส่งรายละเอียดมาทางอีเมลล์)


คุยจบผมก็นั่งกอดอกเอนตัวพิงเบาะ นั่งยิ้มเยาะที่มุมปาก ทอดตาออกไปเบื้องนอกซึมซับกับความสำเร็จที่บูรพาจารย์ด้านภาษาได้พร่ำสอนผมมาหลายสิบปี วันนี้ผมได้ใช้มันแล้วครับ ... ขอบคุณครับอาจารย์

I ‘m fine. Thanks you and you?