เรากับแฟนแต่งงานกันเมื่อต้นปี 58 และวันที่ 5 มิถุนายนนี้ก็จะคบ 7 ปีที่คบกัน
ตลอดเวลาที่อยู่ด้วยกันเราทั้ง 2 คนก็พยายามปรับเปลี่ยนตัวเอง ปี 2 ปี แรกมันก็ไม่มีอะไร คืออย่างที่รู้ๆกันแรกรักอะไรก็หวานไปหมด แต่พอรู้ใส้รู้พุงกันก็เริ่มแสดงตัวตนของตัวเองออกมา ทะเลาะกันบ้าง แต่ก็งอนๆไปแล้วก็ดีกันเป็นแบบนี้มาตลอด แฟนเราเป็นคนใจเย็น แต่เราใจร้อนถึงร้อนมาก เจ้าอารมณ์ ตอนทะเลาะกันไม่สนอะไรทั้งนั้นคิดว่าตัวเองถูกตลอด แต่ส่วนลึกรู้นะว่าเราก็ผิด แต่ที่ทะเลาะกันเพราะเราชอบคิดมากไม่ค่อยไว้ใจเพราะคงเป็นเพราะคนที่ผ่านๆมาเราโดนทำร้านจิตใจเรื่องนอกใจตลอด แต่แฟนเราคนนี้เป็นคนนิ่งๆไม่เจ้าชู่ค่ะ แต่ชอบคุย เฟช กับเพื่อนผู้หญิงว่าเราให้เพื่อนฟังบ้างว่าเราดุ ขี่หึง นั้นนี้เราเปิดเจอก็เสียใจบางครั้งบอกเราตรงๆดีกว่าไปบอกกับคนอื่นมันเหมือนเอาเราไปว่าให้คนอื่นฟัง ถ้าเราไม่ดีจะมาทนอยู่กันเพื่อนอะไร
มันก็มีทะเลาะ มีปากเสียงกันแบบนี้มาตลอด จนมาถึงวันนึงเค้าบอกว่าอยากมีลูกเลยตกลงจะแต่งงานกัน หลังจากแต่งงานก็ทะเลาะกัน
(เวลาเราโมโหมากๆจะคุมอารมณ์ไม่ค่อยได้ชอบตบเค้าบ้างและเราตบเค้าจนปากแตกเลย) *ลืมบอกไปค่ะเค้ามาอยู่บ้านเราเวลาทะเลาะกันเราชอบไร้เค้าตลอดเค้าก็ทำท่าจะไปแต่พอดีกันก็กลับมาเหมือนเดิม (หลังจากครั้งนั้นเราก็พยายามไม่หาเรื่องไม่บ่นเปลี่ยนแปลงตัวเอง ไม่ทะเลาะกันเลย) แต่ครั้งนี้มันไม่เหมือนเดิมจริงๆค่ะ
เพราะเราเห็นเค้าเปลี่ยนๆไป แต่เราก็ไม่ได้คิดอะไรพยายามเปลี่ยนตัวเองให้ดีขึ้นทุกอย่าง เค้าอยากทำอะไรให้ทำอยากไปเที่ยวกินเหล้าเราก็ให้ไปไปด้วยกันเราก็ไปคือทำทุกอย่างโดยไม่รู้ว่ามันสายไปแล้ว เรารักเค้าไม่เคยคิดเป็นอื่น อยากจะสร้างครอบครัวมีลูกมีชีวิตแต่งงานที่ดีกับเค้านั้นคือสิ่งที่เราคิดไปคนเดียว มาวันนึงเราถามไม่อยากมีลูกแล้วหรอเค้าบอกไม่อยากแล้ว เราถามทำไมอ่ะ เค้าถามกลับเธออยากมีหรอ เราบอกก็ที่แต่งงานกันเพราะเธอเองเป็นคนอยากมีลูกไม่ใช่หรอ เค้าเลยบอกขอเวลาหน่อยเค้ากลัว กลัวจะเลี้ยงลูกได้ไม่ดี เราก็ตามใจแต่ก็คอยถามตลอด เพราะเราอายุจะ 34 แล้วกลัวถ้ามีช้าจะไม่ดีต่อเด็กค่ะ แล้ววันนั้นก็มาถึงเค้าพูดว่า เราไม่อยากมีลูกเรากลัวเธอทำร้ายลูกกลัว กลัวว่ามีลูกจะแย่ลงไปกว่านี้ แล้วบอกว่าเราก็ไม่รู้เหมือนกันว่ายังไง เราอยู่กับเธอความเป็นเรามันหายไปไม่เป็นตัวเอง ที่อยู่เพราะสงสารเธอกลัวเธออยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีเรา ต่างๆนานๆที่เค้าพูดมา เราเลยบอกไม่ต้องมาอยู่กันเพราะความสงสารเลยนะเธอคงมาสงสารเราไม่ได้ตลอดเราอยู่เองได้แต่ถ้าต้องอยู่กับคนที่หมดรักกันแบบนี้เราไม่อยู่ เค้าบอกเค้าก็ไม่รู้ใจตัวเองว่ายังไงกันแน่ เราคิดว่าที่เค้าว่าไม่รู้คือ เค้ามีหนี้จากการแต่งงาน 1 ก้อน ผ่อนรถอีก ทุกค่าใช้จ่ายเราช่วยกันจ่ายตลอดค่ะ อิ่มก็อิ่มด้วยกัน อดก็อดด้วยกัน เราถามว่าใช้เรื่องนี้เปล่าที่เธอไม่กล้าไปเพราะกลัวจะอยู่ไม่ได้มีไม่เงินใช้ เพราะเงินเดือนไม่พอจ่ายหนี้สินเลยทนอยู่ไปแบบนี้ เพราะถ้าออกไปก็ต้องหาเช้าบ้านอีก (เพราะเค้าเป็นคนต่างจังหวัดค่ะ) ก็คงเป็นเพราะเหตุผลนี้ที่เค้าถึงยังไม่ไปไหน
ตัวเราทำงานหาเงินใช้เองไม่ได้ขอนอกจากจะไม่พอให้จริงๆนานๆจะขอบ้าง
พอเรารู้ยิ่งทำให้เราเสียใจเราคบกันรักกันมา เกือบจะ 7 ปี ถ้ารู้สึกว่าทนกันไม่ได้แล้วก็บอกกันมาตรงๆ จะมาอยู่ให้เราคิดว่าทุกอย่างยังเหมื่อนเดิมไปฝ่ายเดียวแบบนี้ทำไม เรากลับให้ความรักเค้าเหมือนเดิน เปลี่ยนแปลงตัวเองจากที่อะไรก็ไม่ได้ อารมณ์ร้ายก็ลดลง แต่เค้ากลับไม่ได้เหมือนเดิมพร้อมที่จะไปทุกเมื่อ เราถามว่ามีเรื่องผู้หญิงหรือเปล่าเพราะเรื่องบนเตียงเราไม่ค่อยเหมือนเดิม บางที อาทิตย์ 2 อาทิตย์เราก็ไม่มีอะไรกันเลยเค้าก็นั่งเล่นคอมนอนดึก ไปตีแบตกลับมา 3 ทุ่มอาบน้ำเข้าห้องมาเราก็นอนหลับไปแล้วบ้าง เค้าบอกไม่มีเรื่องผู้หญิงที่ไม่อยากมีอะไรเพราะไม่อยากผูกพันไปมากกว่านี้
เราบอกไม่ถูกแต่รู้แบบนี้เราคงจะอยู่กันเหมือนเดิมได้ยังไงถึงรักเค้ามากแค่ไหนแต่ถ้าเรารักฝ่ายเดียวมันก็ไม่มีประโยชน์ เพราะเค้าหมดรักเราไปแล้วแบบนี้
ตอนแรกเราคิดว่าคงอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีเค้า เค้าเป็นเหมือนเพื่อน พี่ชายเป็นทุกๆอย่าง แต่เราจะมาตายเพราะคน คนนี้ได้ยังไงกัน ชีวิตเราก็ต้องเดินหน้าต่อไป แค่เสียเวลาไป 7 ปี คงต้องมาคิดใหม่ทำใหม่ อยู่ด้วยตัวเองให้ได้ ไปทำงานไปไหนมาไหนด้วยตัวเอง
แต่เราจะมีหน้ายังไงไปทำงาน คนนั้นถามคนนี้ถาม เพราะเค้าคง งง แต่งงานกันไม่ถึง 3 เดือนอะไรของมัน เราแทบอยากจะออกจากที่ทำงานเลย แต่ทำไม่ได้ เราว่าจะไปเรียนภาษาและให้เพื่อนหางานต่างประเทศให้คือไปเริ่มต้นชีวิตใหม่ไปเลย พอแล้วเมืองไทย
** ขอกำลังใจ และข้อคิดกับเรื่องที่เกิดขึ้นกันเราด้วย
กำลังจะแยกกันอยู่กับแฟนที่เพิ่งแต่งงานกันมาเมื่อต้นปี ขอกำลังใจหน่อยค่ะ
ตลอดเวลาที่อยู่ด้วยกันเราทั้ง 2 คนก็พยายามปรับเปลี่ยนตัวเอง ปี 2 ปี แรกมันก็ไม่มีอะไร คืออย่างที่รู้ๆกันแรกรักอะไรก็หวานไปหมด แต่พอรู้ใส้รู้พุงกันก็เริ่มแสดงตัวตนของตัวเองออกมา ทะเลาะกันบ้าง แต่ก็งอนๆไปแล้วก็ดีกันเป็นแบบนี้มาตลอด แฟนเราเป็นคนใจเย็น แต่เราใจร้อนถึงร้อนมาก เจ้าอารมณ์ ตอนทะเลาะกันไม่สนอะไรทั้งนั้นคิดว่าตัวเองถูกตลอด แต่ส่วนลึกรู้นะว่าเราก็ผิด แต่ที่ทะเลาะกันเพราะเราชอบคิดมากไม่ค่อยไว้ใจเพราะคงเป็นเพราะคนที่ผ่านๆมาเราโดนทำร้านจิตใจเรื่องนอกใจตลอด แต่แฟนเราคนนี้เป็นคนนิ่งๆไม่เจ้าชู่ค่ะ แต่ชอบคุย เฟช กับเพื่อนผู้หญิงว่าเราให้เพื่อนฟังบ้างว่าเราดุ ขี่หึง นั้นนี้เราเปิดเจอก็เสียใจบางครั้งบอกเราตรงๆดีกว่าไปบอกกับคนอื่นมันเหมือนเอาเราไปว่าให้คนอื่นฟัง ถ้าเราไม่ดีจะมาทนอยู่กันเพื่อนอะไร
มันก็มีทะเลาะ มีปากเสียงกันแบบนี้มาตลอด จนมาถึงวันนึงเค้าบอกว่าอยากมีลูกเลยตกลงจะแต่งงานกัน หลังจากแต่งงานก็ทะเลาะกัน
(เวลาเราโมโหมากๆจะคุมอารมณ์ไม่ค่อยได้ชอบตบเค้าบ้างและเราตบเค้าจนปากแตกเลย) *ลืมบอกไปค่ะเค้ามาอยู่บ้านเราเวลาทะเลาะกันเราชอบไร้เค้าตลอดเค้าก็ทำท่าจะไปแต่พอดีกันก็กลับมาเหมือนเดิม (หลังจากครั้งนั้นเราก็พยายามไม่หาเรื่องไม่บ่นเปลี่ยนแปลงตัวเอง ไม่ทะเลาะกันเลย) แต่ครั้งนี้มันไม่เหมือนเดิมจริงๆค่ะ
เพราะเราเห็นเค้าเปลี่ยนๆไป แต่เราก็ไม่ได้คิดอะไรพยายามเปลี่ยนตัวเองให้ดีขึ้นทุกอย่าง เค้าอยากทำอะไรให้ทำอยากไปเที่ยวกินเหล้าเราก็ให้ไปไปด้วยกันเราก็ไปคือทำทุกอย่างโดยไม่รู้ว่ามันสายไปแล้ว เรารักเค้าไม่เคยคิดเป็นอื่น อยากจะสร้างครอบครัวมีลูกมีชีวิตแต่งงานที่ดีกับเค้านั้นคือสิ่งที่เราคิดไปคนเดียว มาวันนึงเราถามไม่อยากมีลูกแล้วหรอเค้าบอกไม่อยากแล้ว เราถามทำไมอ่ะ เค้าถามกลับเธออยากมีหรอ เราบอกก็ที่แต่งงานกันเพราะเธอเองเป็นคนอยากมีลูกไม่ใช่หรอ เค้าเลยบอกขอเวลาหน่อยเค้ากลัว กลัวจะเลี้ยงลูกได้ไม่ดี เราก็ตามใจแต่ก็คอยถามตลอด เพราะเราอายุจะ 34 แล้วกลัวถ้ามีช้าจะไม่ดีต่อเด็กค่ะ แล้ววันนั้นก็มาถึงเค้าพูดว่า เราไม่อยากมีลูกเรากลัวเธอทำร้ายลูกกลัว กลัวว่ามีลูกจะแย่ลงไปกว่านี้ แล้วบอกว่าเราก็ไม่รู้เหมือนกันว่ายังไง เราอยู่กับเธอความเป็นเรามันหายไปไม่เป็นตัวเอง ที่อยู่เพราะสงสารเธอกลัวเธออยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีเรา ต่างๆนานๆที่เค้าพูดมา เราเลยบอกไม่ต้องมาอยู่กันเพราะความสงสารเลยนะเธอคงมาสงสารเราไม่ได้ตลอดเราอยู่เองได้แต่ถ้าต้องอยู่กับคนที่หมดรักกันแบบนี้เราไม่อยู่ เค้าบอกเค้าก็ไม่รู้ใจตัวเองว่ายังไงกันแน่ เราคิดว่าที่เค้าว่าไม่รู้คือ เค้ามีหนี้จากการแต่งงาน 1 ก้อน ผ่อนรถอีก ทุกค่าใช้จ่ายเราช่วยกันจ่ายตลอดค่ะ อิ่มก็อิ่มด้วยกัน อดก็อดด้วยกัน เราถามว่าใช้เรื่องนี้เปล่าที่เธอไม่กล้าไปเพราะกลัวจะอยู่ไม่ได้มีไม่เงินใช้ เพราะเงินเดือนไม่พอจ่ายหนี้สินเลยทนอยู่ไปแบบนี้ เพราะถ้าออกไปก็ต้องหาเช้าบ้านอีก (เพราะเค้าเป็นคนต่างจังหวัดค่ะ) ก็คงเป็นเพราะเหตุผลนี้ที่เค้าถึงยังไม่ไปไหน
ตัวเราทำงานหาเงินใช้เองไม่ได้ขอนอกจากจะไม่พอให้จริงๆนานๆจะขอบ้าง
พอเรารู้ยิ่งทำให้เราเสียใจเราคบกันรักกันมา เกือบจะ 7 ปี ถ้ารู้สึกว่าทนกันไม่ได้แล้วก็บอกกันมาตรงๆ จะมาอยู่ให้เราคิดว่าทุกอย่างยังเหมื่อนเดิมไปฝ่ายเดียวแบบนี้ทำไม เรากลับให้ความรักเค้าเหมือนเดิน เปลี่ยนแปลงตัวเองจากที่อะไรก็ไม่ได้ อารมณ์ร้ายก็ลดลง แต่เค้ากลับไม่ได้เหมือนเดิมพร้อมที่จะไปทุกเมื่อ เราถามว่ามีเรื่องผู้หญิงหรือเปล่าเพราะเรื่องบนเตียงเราไม่ค่อยเหมือนเดิม บางที อาทิตย์ 2 อาทิตย์เราก็ไม่มีอะไรกันเลยเค้าก็นั่งเล่นคอมนอนดึก ไปตีแบตกลับมา 3 ทุ่มอาบน้ำเข้าห้องมาเราก็นอนหลับไปแล้วบ้าง เค้าบอกไม่มีเรื่องผู้หญิงที่ไม่อยากมีอะไรเพราะไม่อยากผูกพันไปมากกว่านี้
เราบอกไม่ถูกแต่รู้แบบนี้เราคงจะอยู่กันเหมือนเดิมได้ยังไงถึงรักเค้ามากแค่ไหนแต่ถ้าเรารักฝ่ายเดียวมันก็ไม่มีประโยชน์ เพราะเค้าหมดรักเราไปแล้วแบบนี้
ตอนแรกเราคิดว่าคงอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีเค้า เค้าเป็นเหมือนเพื่อน พี่ชายเป็นทุกๆอย่าง แต่เราจะมาตายเพราะคน คนนี้ได้ยังไงกัน ชีวิตเราก็ต้องเดินหน้าต่อไป แค่เสียเวลาไป 7 ปี คงต้องมาคิดใหม่ทำใหม่ อยู่ด้วยตัวเองให้ได้ ไปทำงานไปไหนมาไหนด้วยตัวเอง
แต่เราจะมีหน้ายังไงไปทำงาน คนนั้นถามคนนี้ถาม เพราะเค้าคง งง แต่งงานกันไม่ถึง 3 เดือนอะไรของมัน เราแทบอยากจะออกจากที่ทำงานเลย แต่ทำไม่ได้ เราว่าจะไปเรียนภาษาและให้เพื่อนหางานต่างประเทศให้คือไปเริ่มต้นชีวิตใหม่ไปเลย พอแล้วเมืองไทย
** ขอกำลังใจ และข้อคิดกับเรื่องที่เกิดขึ้นกันเราด้วย