ชีวิตที่ไม่ดี และไม่เลวร้ายจนเกินไป

สวัสดีค่ะทุกคน ฉันจะเล่าเรื่องชีวิตของฉันให้ฟังค่ะ
ฉันเป็นคนพิการ เป็นตั้งแต่หกขวบก่อนหน้านั้นฉันก็เป็นเด็กผู้หญิงซนๆแกนๆคนหนึ่ง
แต่พอเกิดเรื่องนี้ที่ทำให้ฉันเป็นคนพิการฉันเองก็จอะไรไม่ได้ เรื่องที่เกิดขึ้นก่อนหกขวบ
ฉันจำไม่ได้เลย แต่ฉันจำพ่อแม่และญาติพี่น้องได้ พอมีคนถามว่าเธอเป็นอะไรหรอ
ฉันก็ตอบเค้าไม่ได้ค่ะ เพราะฉันจำไม่ได้ และก็ไม่อยากถามพ่อกับแม่ให้ท่านเป็นทุกข์
ชีวิตของฉันไม่ได้ดีเลยค่ะ เพราะตอนที่ฉันนอนโรงพยาบาลตอนหกขวบแม่กับพ่อเป็นหนีอยู่มาก
เเต่ให้เรื่องร้ายๆมักจะมีเรื่องดีๆเกิดขึ้น เพราะชีวิตคนเราไม่ได้มืดมิดไปหมดทุกด้าน
ทำให้รู้ว่ามีใครที่รักพวกเราบ้าง ตอนนี้ฉันอายุยี่สิบเอ็ดแล้วค่ะฉันโตพอที่จะหาเงินเข้าบ้าน
ทำให้ครอบรัวมีความสุข และสิ่งที่ฉันหวังที่สุดคือปริญญาให้พ่อกับแม่ที่เลี้ยงฉันมา
ตอนนี้ฉันเรียนอยู่ปี3ราชภัฏแห่งหนึ่งในกรุงเทพ ฉันขอให้คนที่กำลังท้อแท้อย่าหมดหวังค่ะ
เพราะก่อนที่จะเขียนกระทู้นี้ขึ้น ฉันก็เจอกับทุกเรื่องที่ใครก็ไม่รู้ว่ามันหนักหน่าแค่ไหน
แต่คนๆหนึ่งที่เป็นคนพิการเจอ เข้ากับตัวนั้นมันไม่ดีนักหรอกค่ะ สู้ๆนะค่ะ ทุกคนที่กำลังหมดหวัง ท้อแท้