จากคนเกือบได้คบกลายมาเป็นที่ปรึกษาที่ดีที่สุด

เราคุยกับคนๆนึงได้เกือบจะสองปีแล้วคะ เค้าทักเรามาในเฟสค่ะ เราคุยกันมาเรื่อยๆ เรามีงอนง้อกันบ้าง ตามประสาคนคุยกัน เราเริ่มชอบเค้าคะ แต่เค้าไม่รู้ เราเก็บอาการทุกครั้งที่คุยกัน เวลาเรางอนเค้า เค้าก็จะง้อเราแบบคล้ายๆกับแฟนที่เค้าทำกัน เรารู้สึกมากขึ้นเรื่อยๆ ในทางกลับกัน เค้าน้อยลงไปทุกที เค้าหายไป1เดือนเต็มๆเลย ตอนนั้นเราเริ่มทำใจได้และยอมรับว่าเราผิดคะ เรามาทีหลัง แต่เราก็ไม่ได้บอกใครน้ะคะว่าเราชอบเค้า นอกจากเพื่อนที่ดูออกคะ พอเราทำใจได้เค้าก็กลับมาคะ เราก็ไปคุยกันเหมือนเดิม บทสนทนาเริ่มเปลี่ยนไปทุกทีคะ มันแทบไม่เหมือนเดิมเลย เมื่อก่อนไม่คำหยาบ ด่ากันไม่เคย แต่ ณ ตอนนั้นทุกอย่างมาเต็มคะ แต่เราก็ไม่ได้อะไรน้ะคะ เพราะอยู่ชั้นเดียวกัน แต่คนละห้อง พอนานเข้าๆ อย่างว่าแหละคะ คุยกันนานจากนคุยที่มีสิทธิอาจจะได้คบกลายมาเป็นที่ปรึกษาที่ดีแทนคะ เค้ามาปรึกษาเรื่องความรักกับเราตลอดคะ เค้าบอกว่าเค้ามีคนที่เค้าชอบแล้ว ถ้าวันไหนได้เป็นแฟนกันจะมาบอกเราเป็นคนแรก (คือตรูไม่อยากรู้ แต่อยากเป็นไงแสส) เราก็ทำได้แค่ยินดีและให้ปรึกษาเค้าตลอดคะ จนเรามาร็ทีหลังว่าแรกๆที่เราคุยกันเค้าก็ชอบเราเหมือนกัน แต่เค้าเห็นเราไม่ได้อะไรเค้าก็เลยถอดใจ เราก็เสียใจน้ะคะ แต่คิดไปคิดมาก็ดีน้ะ อย่างน้อยครั้งนึงใจเราเคยตรงกันคะ
ปล.อยากจะบอกกับใครหลายๆคนน้ะคะว่าถ้าชอบใครบอกเค้าไปเถอะคะ อีกฝ่ายไม่ได้เก่งขนาดที่จะอ่านใจคุณออกได้ ถึงแม้จะผิดหวังอย่างน้อยเราก็ทำดีที่สุดแล้วคะ เราได้บอกสิ่งที่คิด