เมื่อพี่ที่ทำงานทักว่า "หน้าเป็นสิว ใช้สบู่พี่ไหม"

ขอเล่าก่อนค่ะว่าเรามีสิวขึ้นที่แก้มทั้งสองข้างค่อนข้างเยอะ ก็ค่อยๆรักษาอย่างทุลักทุเลจนมันแห้งลงเรื่อยๆ

แต่ถึงจะมีหัวสิวน้อยแล้ว ก็ยังทิ้งร่องรอยอารยธรรมคือรอยแดงและรอยดำไว้เยอะค่ะ (เพราะเรามือบอนชอบบีบชอบแกะ ไม่ดีค่ะไม่ดี อย่าทำตาม)

ทีนี้ก่อนหน้านี้ประมาณสักสามสัปดาห์ พี่คนนี้เขาต่อแถวเราซื้ออาหารในโรงอาหารค่ะ แล้วเขาก็หันไปพูดกับพี่อีกคนว่า "เป็นสิวแบบนี้ ใช้สบู่หายแน่ๆ"

คือก็ไม่ได้นินทาหรอกนะคะ ก็พูดให้เราได้ยินแหละ คงกะให้เราถามว่าสบู่อะไรหรือคิดว่าเราจะสนใจอะไรงี้ แต่เราไม่สนค่ะ ก็แค่ยิ้มๆ

แล้วเมื่อเช้านี้เอง เราเปิดประตูเข้าไปในห้องพี่เขาที่มีคนอยู่ประมาณ 10 คนเห็นจะได้

พี่เขาดันถามซะเสียงดังแบบได้ยินทั้งห้องเลยว่า "หน้าเป็นสิว ใช้สบู่พี่ไหม"

คือเราก็อายแหละ ยิ่งช่วงนี้ไม่ได้แต่งหน้า เพราะอยากให้หน้าได้พัก มันเลยยิ่งเห็นรอยสิวชัดไง

แต่ตอนนั้นเราก็ไม่ได้ตอบอะไรไป ไม่อยากปฏิเสธไปตรงๆ เพราะพี่เขาก็ดูจะรอคำตอบจากเราอย่างมีหวัง

และเรารู้สึกได้ว่าพี่เขาต้องหาทางขายสบู่ให้เราอีกแน่ๆ จะใช้ข้ออ้างบ้าๆ บอๆ ที่ใช้กับสถาบันเสริมความงามตามห้างว่า "พอดีไม่ได้รักสวยรักงามขนาดนั้น" ก็ไม่ได้อีกเพราะเมื่อก่อนเราแต่งหน้า บางวันอารมณ์ดีก็แต่งเต็มเกือบสโมคกี้อายเลยด้วย ก็รู้กันทั้งบริษัทอยู่แล้วว่าเราชอบเครื่องสำอาง

ปัญหาคือเราจะทำยังไงเพื่อไม่ให้เป็นการทำร้ายน้ำใจพี่คนนี้ ปฏิเสธแบบนิ่มนวลยังไงดี เพราะเมื่อเช้าเราใช้วิธีรีบพูดเรื่องงาน เสร็จแล้วก็เดินออกเลย