ช่วยส่งให้ถึงเพื่อนรักที่กำลังหายไปทีครับ

สวัสดีครับเพื่อนๆพันทิป เรื่องที่อยากขอร้องต่อจากนี้อาจจะยาวไปสักหน่อยนะครับ ผมชื่อเพ้นท์ครับ เมื่อปีที่แล้วผมก็มาตั้งกระทู้ถามเรื่องเพื่อนไปแล้วทีนึง พอผมได้คำตอบจากเพื่อนๆมา ผมก็พยายามทำตัวให้เป็นปกติที่สุด เพราะเราอยู่แบบสันโดษอย่างชาวบ้านไม่ได้ แต่พอสุดท้ายผมก็คิดว่า ถ้าเพื่อนเก่าเราไม่เวิร์ค เราก็เริ่มเรื่องเพื่อนตั้งแต่ 0 ใหม่เลยละกัน พอดีตอนนั้นเพื่อนที่รู้จักชักชวนทำสโมสรของคณะ ผมก็เลยเอ้อ... ดีเลย เริ่มเพื่อนใหม่ที่สโมเนี่ยแหละ วันแรกที่ผมเข้าไปเป็นช่วงต้นเดือนกรกฏา ผมเปิดประตูเข้าไปเจอเพื่อนใหม่แบบทะลักมากครับ ทุกคนก็เป็นกันเองโพดๆ คือเข้าไปก็คุยยั่งกะรู้จักกันมาเป็นปี หลังจากนั้นผมพยายามผูกมิตรให้สุดๆ ประมาณว่า มีเวลาให้ ไปไหนเราก็ไป +กับตอนเดือนนั้นเพื่อนรูมเมทก็ส่งโค้ทดูหนังฟรี4ที่ทุกวัน ตลอดเดือนมาให้ ผมก็เลยใช้โอกาศนี้ชวนเพื่อนสโมไปดูหนังกัน ผมบอกเลยว่าดูหนังแทบทุกวัน begin againงี้ ดูไป 2-3 รอบได้ (จะโม้ทำไม ห๊ะ!!!) อะเคร นอกเรื่องไปไกลละ ก็ตลอดการดูหนังเป็นสิบครั้งก็มีเพื่อนคนนึงติดกับเรา (หึหึ สกิลเราสูงจริงๆ) เพื่อนคนนั้นชื่อติ๊กละกัน ช่วงนั้นตัวติดโครตๆ ไปไหนไปกัน กลายเป็นDuoกันอย่างงงๆ เพราะพึ่งรู้จักกันแต่ติดแจ
กันจนเพื่อนหลายคนถาม "เพื่อนม.ปลายหรอ? เพื่อนเก่าหรอ?" ผมก็ตอบไปตรงๆว่าไม่ใช่ พึ่งรู้จัก แต่ติ๊กเคยบอกผมว่า "ตูรู้จักนานละนะ ตั้งแต่ปี 1 ได้" ผมก็ตอบมันไป "ตูโดนรถชนมา ความจำตูเสื่อม ช่วงเวลาม.6ปลายๆจนถึงวันที่รถชน ตูจำไม่ได้" มันก็ทำหน้างงๆละบอก "โห่ โรคดาราชัดๆ ยั่งกะละคร ทำเป็นความจำเสื่อม..." ผมก็เลยบ่นๆไป "อย่างน้อยตูก็ไม่ลืมวันเกิดตัวเองนะเฟร้ย!!! อีกสัปดาห์นิดๆก็วันเกิดตูละ (จะบอกวันเกิดทำไม ต้องการของขวัญรึไงเพ้นท์เอ้ย!!!  555) มันก็บอกว่า "ตูจะเก็บตังไป-วันเกิดกะสูนะ ตูมีตังไม่เยอะเท่าสูหรอก บ้านตูส่งมาเดือนละ 3000 เอง (สูบอกตัวเลขมาซะตูไม่กล้าชวนไปไหนเลยห่าน!!!) ละก็มาถึงวันเกิดเรา เฮ่!!! วันนั้นเป็นวันเสาร์เพื่อนๆสโมกลับบ้านหมดยกเว้นเรา T T  แต่ติ๊กก็ยังอยู่นะ มันเดินมาถาม "จะไปฉลองไหนอะ ตูพร้อมละ" ผมก็เกรงใจเนาะ มีอยู่สองคนจะไปไหนฟระ ผมก็เลยชวนมันไปกินข้าวที่ไกลๆหน่อย (เบื่อแถวนี้แล้วงะ 555) พอกินข้าวเสร็จมันก็เจือกพูดลอยๆให้เราได้ยิน (สูตั้งใจใช่ไม๊!!!!) "ตูอยาก-เบียร์ว่ะ" ไอ่เราก็นะ แพ้เบียร์ ด้วยความเกรงใจมัน ก็เลย "ไป-เบียร์ที่...กัน" ไปถึงร้านจัดเลย 2 คน ทาว5ลิตร (นี่ตูแพ้นะเฟร้ย!!! คิดอะไรอยู่ห๊า!!!) ละก็ซัดจนหมดนั่นแหละ เสดแล้วผมก็แดงสิครัช ข้อพับนี่แดงเถือกเลย มันเลยรู้ว่าผมแพ้เบียร์ มันก็บ่น "สูจะมา-เบียร์ทำไม รู้ว่าแพ้ จะมาเกรงใจตูทำไม สูเลี้ยงตูอีก อุตส่าเก็บตังไว้มา-ด้วย (แหมะ ทำเปนคนดีเชียวหละอิติ๊ก 555) ละผมก็ไปส่งมันที่หอ (แว้นไปนะ) ถึงหน้าหอก็ขอบคุณมันที่มันเป็นคนเดียวไปฉลองวันเกิดกะเรา ผมเลยบอก "ไหนๆวันนี้ก็วันเกิดตู ขอไรอย่างได้มะ?" มันก้ต้องตอบ "ได้" เป็นปกติอยู่ละ 5555 ผมเลยบอก "ขอกอดหน่อย ตูขอกอดขอบคุณที่มาเป็นเพื่อนสนิทตูนะ" ละมันก็กอดแบบกล้าๆกลัวๆมั้ง ผมเลยบ่นไป "โห่ววว ไม่จริงใจเลย" มันเลยกอดผมแน่นโผด ละหอมแก้มตูอีก (อ่าว... ซะงั้น โดนผู้ชายหอมแก้ม 5555) ก็ตกใจละ "เฮ้ย!!! เยอะไปห่าน!!!" ก็แยกย้ายกันไป เรื่องราวชีวิตผมกะติ๊กก็เปนประมานนี้ทุกวัน ไปรับ-ส่ง ตัวติดกันไรทำนองนี้ จนวันนึง ผมก็ไม่รู้ไรดลใจ บอกว่า "สูๆ สูจะว่าไรไม๊ ตูอะ ให้สูเป็นเพื่อนรักตูนะ ไม่ว่าตูจะเป็นเพื่อนแบบไหนสำหรับสู แต่สูก็คือเพื่อนรักตูนะ" (น้ำเน่าไม๊หละ จับกระโถนกันไว้แน่นๆ เพราะจะได้อาเจียรกะนเป็นระยะๆ 555) ผมก็บอกมันไปก่อนเลยว่า "อย่ารำคาณตูนะ ตูเป็นคนรักเพื่อนติดเพื่อนมาก แฟนเก่าตูก็ทิ้งตูเพราะรื่องนี้" มันก็ อืมๆไป ผมก็ดีใจสิครัช ตอนก่อนหน้าเรารู้สึกเสียเพื่อนคนนึง ละมาได้เพื่อนรัก หูยยย คุ้มค่าเฟ่อๆ 5555 หลังจากนั้นผมก็อ่านสเตตัสไลน์มัน(คือปกติไม่ค่อยอ่านไง) มันขึ้นว่า "..(ชื่อมัน).. Is a nice Dog. ผมก็เลยบอกมัน สูไม่ใช่หมาดีเด่ไรเลย สูมันหมาโง่ (เพราะก่อนหน้ามันเรียนมาสองปี ละพึ่งจะทำเรื่องย้ายคณะไป ตอนนี้มันอยู่ปี1 แต่สนิทกะเพื่อนสโมเลยมาอยู่สโมนี้) หลังจากนั้นผมก็เรียกมัน "หมาโง่" มาตลอด ตอนอยู่สโมก็เรียกงั้น เพื่อนรู้ตอนแรกบอก "แหม่ มีโค้ดลับกันดั๊ว" ผมก็เลยอธิบายไปทำไมเรียกหมาโง่ ละเวลาเรียกติ๊กไม่ยอมหันด้วยนะไอ้เนี้ย แต่เรียกหมาโง่เจือกหัน (คือร๊ะ?) ละเพราะด้วยความสนิทก็ต้องมีทะเลาะบ้าง(หรอ)  บอกเลยว่าคู่ผมเป็นคู่ที่ทะเลาะกันได้ทุกวัน เรื่องโง่ๆนี่แหละตัวดี เช่น ถามกินข้าวไหน ถ้าตอบอะไรก็ได้ ทะเลาะแทบจะต่อยกันเลย (ปัญญาอ่อนเนาะ 555) แต่พูดเลยว่า ยิ่งทะเลาะก็ยิ่งรักกัน เรื่องนี้มันจริงเป็นที่สุด ผมบอกเลยว่าผมโครตแคร์มะนเลย เพราะด้วยว่าเหตุการณ์ในชีวิตที่เราเคยเจอมันเลยทำให้เรารักเพื่อนเว่อๆด้วยมั้ง กำลังรักเพื่อนอยู่ดีดี ช่วงแกทแพทรอบแรกก็มา มันบอกผมว่า "ตูจะซิ่วนะ" ผมนี่ทรุดเลย ทรุดอีกแล้ว พึ่งจะสนิทไม่ทันไรจะไปจากตูกันอีกแล้ว ฟูมฟายเลยสิครัช น้ำตาผมนี่พรากเชียวหละ (ใครบอกว่าขี้แงผมคงไม่ว่า เพราะผมคิดว่าถ้าคนที่ไม่เจอกับตัวจะพูดไรก็ได้) มันเห็นผมร้องไห้มันก็เลยร้องตาม (อ่าว... ไอ่ขี้แย ว้ายๆ) ละกอดกันอยู่ที่ห้องผมเอง มันก้ขอโทษบลาๆๆ ไอ่เราก็ไม่ยื้อนะ บอกมัน "ถ้ามันดีกว่าก็ไปเถอะ ชีวิตใคร คนนั้นขีดเส้นชีวิตเอง ตูคงจะสั่งให้ไม่ไปคงไม่ได้ ถ้าเส้นทางที่เพื่อนเลือกมันดีกว่าที่เราต้องการ ตูคงเสียใจไปทั้งชาติ"คนดีป๊ะหละ สร้างภาพโพด แต่คิดงั้นจริงๆนะ) ผมก็เลยชวนเพื่อนสโมที่พอสนิทกันไปเลี้ยงส่งมัน อิ่มหนำสำราญกันไป เสร็จละก็กลับมาหอแต่ไม่รู้อะไรดลใจให้เข้าร้านบอร์ดเกมเปิดใหม่(ไม่เคยเล่นไง ประเด็น ทำไมอยากเข้าฟร๊ะ!!!) เข้าไปก็เล่นเกมกะนเสร็จก็กำลังออกจากร้าน พี่เจ้าของร้านก็ถาม "เห็นคุยยั่งกะใครจะไปไหน" (หูทิพย์เว่อแหละคนนี้ 555) ก็เลยบอกเรื่องหมาโง่จะซิ่วไป พี่เค้าเลยขอคุยด้วย ใช้เวลาคุยเรื่องนี้ตั้งสองสามวัน (เว่อปะหละ  ความจริงคือพี่เค้าให้หมาโง่ไปหาคำตอบมาว่าทำไมถึงอยากออก ออกไปได้ไร บลาๆๆ) ผลสุดท้ายที่หมาโง่บอกคือ.... "อยู่เรียนต่อ" เฮ้!!!!! น้ำตาแห่งความดีใจก็มา 555 เล่ามาไมผมดูขี้แงจังวะ ชั่งๆ มันอยู่เราก็ดีใจจะตายอยู่ละ เราเลยบอกมันว่า "ถ้าเรียนไม่ไหวรึออกนอกทาง เดะตูนี่แหละจะช่วยให้สูรอด" ซึ่งนี่เป็นจุดเริ่มต้นของเรื่อง (เอ้า!!!! ที่พิมพ์ที่อ่านมายาวๆนี่ยังไม่เข้าเรื่องอีกร๊อ!!!!! ผมขอโทษที อยากเล่าละเอียด ไว้อ่านให้คถ.หมาโง่วันหลัง  )  อ่ะต่อๆ หลังจากวันนั้นผมก็รู้ตัวว่าจู้จี้กะมันมากขึ้นเป็นกองเลย เพราะในใจลึกๆเรากลัวมันหลุดแบบที่ผ่านมา เป็นห่วงนะเนี่ยๆ เราก็เลยทะเลาะกันหนักหน่วงเข้าไปอีก รอบนี้มีดราม่าแบบ "เพื่อนก็คือเพื่อน เท่ากันหมดสำหรับตู ไม่แบ่งย่อยแบบสูหรอก" อ่าวกำ ตูแบ่งย่อยผิดหรอ แต่เราก็ไม่ย่อท้อกับการ เข็นหมาโง่ขึ้นครกแล้วเข็นครกขึ้นภูเขาต่อ ผมก็พยายามจ้ำจี้จ้ำไชให้มันไปเรียน ไปอ่านหนังสือ เลิกเล่นเกมบลาๆ เคยกระทั่งไม่อ่านวิชาที่ใกล้สอบแต่ไปอดนอนเพื่อติวให้มันไปสอบ เน้นย้ำว่า "ไปสอบ" พ่อคนที่สองชัดๆตูเนี่ย...