อย่างแรกต้องบอกก่อนเลยว่าเราได้รู้จักกับเพื่อนร่วมห้องคนนึงเมื่อ 2 ปีก่อน ด้วยความที่บ้านเราอยู่ใกล้บ้านเขา เราเลยสนิทกันเป็นพิเศษเพราะเวลาวันหยุดเราจะไปไหนเราก็จะชวนเพื่อนคนนี้ตลอดและอาสาไปรับไปส่งที่บ้านทุกครั้ง แล้วด้วยความที่เราสนิทกันมาก ก็มีเพื่อนๆในห้องมาจับจิ้นเรากับเขา จนกระทั่งเรากับเขาต่างคนต่างชอบกัน แต่ด้วยความที่เราถือคติว่า เราจะไม่ชอบเพื่อนห้องเดียวกันเพราะเรากลัวว่าถ้าเรากับเขาคบกันแล้วเกิดเราต้องเลิกกันซักวันเราจะมองหน้ากันไม่ติดเปล่าๆ เราเลยตัดใจไป แต่เขาก็ยังเหมือนเดิมกันเราทุกอย่าง ยังทักเรามาทุกวัน แต่เรากลับไม่สนใจเขาเลย จนเราก็ไปคบกับรุ่นพี่คนนึง คบกันได้แค่ 4 เดือน เราก็เลิกกับพี่เขาไป
ช่วงที่เราเลิกกับพี่เขาไป ก็เป็นช่วงใกล้วันเกิดของเพื่อนเราคนนี้พอดี เราก็เลยชวนเพื่อนคนนี้ไปร้านเค้กเพื่อที่จะเลี้ยงวันเกิดเขา นี่ก็เป็นจุดเริ่มต้นที่เราคุยกันแบบจริงๆจังๆกันอีกครั้ง แต่ในช่วงนั้นเราก็พอรู้มาว่า เขากำลังคุยกับอีกคนอยู่เหมือนกัน แต่เรากับเค้าก็ยังคงคุยกันต่อทั้งๆที่เค้ากำลังจะไปคบกับอีกคนของเขา ตอนนั้นบอกได้เลยว่าไม่อยากให้เขาคบกันเลยเวลาที่เขาทำอะไรด้วยกัน พอเราเห็นแล้วเราก็หมั่นไส้ไปหมด แต่ทำอะไรไม่ได้ คนนึงก็เพื่อน อีกคนก็คนที่เรารัก เราคิดได้เลยว่าตอนที่เขาอยู่กับเรา เรากลับไม่สนใจเขาเลย พอเขาไปเจอคนใหม่แล้วเรากลับมาเสียดายที่รักษาเค้าไว้ไม่ดี เวลาที่เขามีปัญหาอะไรเราก็อยู่ข้างเขาตลอด ตอนที่เขาเลิกกับแฟนไป เราก็ไม่ได้รู้สึกดีใจเท่าไหร่ที่เขาเลิกกัน เราก็ได้แต่รู้สึกผิดที่ไปคุยกับเขาทั้งๆที่เขาก็มีแฟนอยู่ทั้งคน ตอนนั้นเรารับรู้ได้เลยว่าเขารักแฟนเขามาก เราก็เกรงใจแฟนเขาอยู่นะที่เวลาจะไปไหนมาไหนเขาก็ไปกับเรา กลับบ้านด้วยกัน ไปเที่ยวด้วยกัน
แต่แล้วเราก็ต้องย้ายมาอยู่ต่างจังหวัด ระยะทางที่เราห่างกันมากกกก แต่ก็ไม่ได้ทำให้เราเลิกคุยกันได้เลย แต่พอเราย้ายมา เราก็คบกับแฟนเรา เราก็ค่อยๆห่างกันไปประมาณ 7 เดือน แต่สุดท้ายเราก็มาคุยกันใหม่อีก เราก็มีแฟนอยู่แล้วแต่เราก็ยังคุยกับเขา จนช่วงปิดเทอม เรากลับไปบ้าน เราก็ไปทริปเที่ยวเกาะกับเพื่อนๆและเขาก้ไปด้วย ด้วยความที่เราเริ่มห่างจากแฟนด้วย แล้วเราก้ลืมเขาไม่ได้เราเลยตัดสินใจเลิกกับแฟน และก็มาคุยกับเขาแค่คนเดียว จนตอนนี้เราก็คุยกับเขาทุกวัน เวลาที่คนอื่นถามว่าเราเป็นอะไรกัน เราก็ตอบไม่ถูก จะคบก็ไม่ใช่ เพราะเราไม่เคยขอคบกัน แต่เวลาใครๆถามว่า ทำไมไม่คบกัน เราก็บอกว่าถ้าคบกันตอนนี้ ซักวันเราก็อาจจะเลิกกันไปและเราก็ไม่อยากเสียผู้ชายคนนี้ไปจริงๆ
แต่เราก็อึดอัดเหมือนกันที่อยู่ในสถานะที่ตอบใครๆได้ไม่ชัดเจนว่าเราเป็นอะไรกัน เราก็อยากรู้เหมือนกันมีใครเป็นแบบเรามั้ย ? แบบที่สถานะไม่ชัดเจน แล้วมันรู้สึกยังไง ?
รู้สึกยังไงกับคำว่า เรารักกันแต่เรียก"แฟน"ไม่เต็มปาก
ช่วงที่เราเลิกกับพี่เขาไป ก็เป็นช่วงใกล้วันเกิดของเพื่อนเราคนนี้พอดี เราก็เลยชวนเพื่อนคนนี้ไปร้านเค้กเพื่อที่จะเลี้ยงวันเกิดเขา นี่ก็เป็นจุดเริ่มต้นที่เราคุยกันแบบจริงๆจังๆกันอีกครั้ง แต่ในช่วงนั้นเราก็พอรู้มาว่า เขากำลังคุยกับอีกคนอยู่เหมือนกัน แต่เรากับเค้าก็ยังคงคุยกันต่อทั้งๆที่เค้ากำลังจะไปคบกับอีกคนของเขา ตอนนั้นบอกได้เลยว่าไม่อยากให้เขาคบกันเลยเวลาที่เขาทำอะไรด้วยกัน พอเราเห็นแล้วเราก็หมั่นไส้ไปหมด แต่ทำอะไรไม่ได้ คนนึงก็เพื่อน อีกคนก็คนที่เรารัก เราคิดได้เลยว่าตอนที่เขาอยู่กับเรา เรากลับไม่สนใจเขาเลย พอเขาไปเจอคนใหม่แล้วเรากลับมาเสียดายที่รักษาเค้าไว้ไม่ดี เวลาที่เขามีปัญหาอะไรเราก็อยู่ข้างเขาตลอด ตอนที่เขาเลิกกับแฟนไป เราก็ไม่ได้รู้สึกดีใจเท่าไหร่ที่เขาเลิกกัน เราก็ได้แต่รู้สึกผิดที่ไปคุยกับเขาทั้งๆที่เขาก็มีแฟนอยู่ทั้งคน ตอนนั้นเรารับรู้ได้เลยว่าเขารักแฟนเขามาก เราก็เกรงใจแฟนเขาอยู่นะที่เวลาจะไปไหนมาไหนเขาก็ไปกับเรา กลับบ้านด้วยกัน ไปเที่ยวด้วยกัน
แต่แล้วเราก็ต้องย้ายมาอยู่ต่างจังหวัด ระยะทางที่เราห่างกันมากกกก แต่ก็ไม่ได้ทำให้เราเลิกคุยกันได้เลย แต่พอเราย้ายมา เราก็คบกับแฟนเรา เราก็ค่อยๆห่างกันไปประมาณ 7 เดือน แต่สุดท้ายเราก็มาคุยกันใหม่อีก เราก็มีแฟนอยู่แล้วแต่เราก็ยังคุยกับเขา จนช่วงปิดเทอม เรากลับไปบ้าน เราก็ไปทริปเที่ยวเกาะกับเพื่อนๆและเขาก้ไปด้วย ด้วยความที่เราเริ่มห่างจากแฟนด้วย แล้วเราก้ลืมเขาไม่ได้เราเลยตัดสินใจเลิกกับแฟน และก็มาคุยกับเขาแค่คนเดียว จนตอนนี้เราก็คุยกับเขาทุกวัน เวลาที่คนอื่นถามว่าเราเป็นอะไรกัน เราก็ตอบไม่ถูก จะคบก็ไม่ใช่ เพราะเราไม่เคยขอคบกัน แต่เวลาใครๆถามว่า ทำไมไม่คบกัน เราก็บอกว่าถ้าคบกันตอนนี้ ซักวันเราก็อาจจะเลิกกันไปและเราก็ไม่อยากเสียผู้ชายคนนี้ไปจริงๆ
แต่เราก็อึดอัดเหมือนกันที่อยู่ในสถานะที่ตอบใครๆได้ไม่ชัดเจนว่าเราเป็นอะไรกัน เราก็อยากรู้เหมือนกันมีใครเป็นแบบเรามั้ย ? แบบที่สถานะไม่ชัดเจน แล้วมันรู้สึกยังไง ?