เพื่อนๆเคยทำสิ่งดีดีให้ใครคนนึงไหมครับ? แต่มันกลับแย่ลง

ก่อนอื่นนะครับนี่คือกระทู้แรกในชีวิตของผม ผมขอเล่าก่อนเลยว่า ผมมีแฟนคบกับแฟนมานานพอสมควรแต่ระหว่างคบก็มีเลิกๆกันไปบ้าง แล้วก็กลับมาคบกันใหม่    แต่ครั้งล่าสุดที่เราเลิกกันผมเองเป็นคนบอกเลิกเธอ แล้วเธอก็เสียใจมาก แต่ผมยอมรับเลยนะว่าตอนนั้นผมเป็นคนเเย่มากเป็นผู้ชายที่มากๆเลยทีเดียว ระหว่างตอนที่เราเลิกกันไปประมาณหนึ่งสัปดาห์ ผมก็โทรไปง้อเค้าตอนวันวาเลนไทน์ตอนเที่ยงคืนกว่าๆ แต่ก็พบว่ามีคนเข้ามาในชีวิตเธอแล้ว เป็นคนดีมาก นิสัยดีมาก ตอนนั้นผมถึงกับน้ำตาไหลเสียใจกับสิ่งที่ผ่านมามันทำให้ผมรู้ตัวเลยว่าผมมาง้อเธอสายไป เอาแต่โทษตัวเองวนซ้ำไปซ้ำมาทุกวัน  แต่ผมก็ยังไม่ท้อ ผมก็บอกกับเธอว่าไม่เป็นไรผมจะสู้ผมจะจีบเธอใหม่ทั้งๆที่รู้ว่าคนรอบตัวเธอ และญาติของเธอก็ไม่ชอบผมเป็นอย่างมากเนื่องจากผมทำเธอเสียใจซ้ำแล้วซ้ำอีก และผมก็รู้ว่าเธอคงไม่คิดจะกลับมา ความรู้สึกของผมมันเหมือนเดินทางเปลี่ยวๆมืดโดยไม่มีเธออยู่ข้างๆอีกแล้ว ไม่รู้ว่าทางข้างหน้าจะเป็นอย่างไร แต่รู้แค่ว่าถ้าผมรักเค้าจริงผมก็ต้องรอไหวอดทนไหว พยายามทำทุกอย่างเท่าที่ผู้ชายคนคนหนึ่งจะทำให้ผู้หญิงคนนี้ได้ ผมเริ่มจากการโทรหาเธอบ่อยๆ ช่วงแรกยอมรับเลยว่าโทรไปก็มีแต่เจ็บกับเจ็บมิหนำซ้ำยังทำให้เธอลำคาญมากกว่าเดิมอีก แต่ผมใช้ความหน้าด้านเเละความรักที่มีให้เข้าแลกเอาไงก็เอากัน เหมือนกับรักสามเศร้าเลยทีเดียวผมรู้ว่า สุดท้ายต้องมีคนใดคนหนึ่งเสียใจ แต่ผมก็จะลองเพราะอย่างน้อยถ้าเราได้พยายามทำอะไรเพื่อใครสักคน แต่ผลสุดท้ายถ้าเราต้องผิดหวังมันก็คุ้มและก็ต้องยอมรับมัน ดีกว่าต้องปล่อยไปอย่างไร้ความหมาย ผมรักเธอมากและหึงเธอมาก(ลืมบอกว่าเราอยู่คนละมหาลัยกันนะครับ ผมจะอยู่ทางฝั่งธนส่วนเธอจะอยู่ทางภาคเหนือตอนล่าง) เพราะว่า เธอกลับคนที่เข้ามาใหม่ไปไหนมาไหนด้วยกันบ่อยขึ้นเริ่มสนิทกันมากขึ้น  แต่ผมก็ได้แต่นั่งเสียใจร้องไห้โทษตัวเองแบบเดิมทุกครั้ง มันทำให้ผมมองย้อนไปในอดีต เมื่อก่อนผมเป็นผู้ชายที่เเย่มาก ตั้งแต่เข้ามหาลัยไม่เคยกลับหอก่อนเที่ยงคืนสักวัน ชอบเที่ยวกับเพื่อน ดื่มเหล้า สูบบุหรี่ เล่นเกมส์ ทำทุกอย่างที่เธอไม่ชอบ  แต่เธอก็ไม่เคยโกรธผม เธอใจดีมากครับแฟนผมเค้ายอมรับทุกๆอย่างที่ผมเป็น ผมก็แค่ผู้ชายหน้าตาขี้เหล่คนหนึ่ง แต่เธอเป็นผู้หญิงที่สวยมาก เรารักกันตั้งแต่ ม 5ละครับ ส่วนเธออยู่ ม 6 เธอแก่กว่าผมน่ะครับ แต่นิสัยของเธอไม่ได้ดูแก่กว่าผมเลย เธอเป็นคนขี้อ้อนมากน่ารักน่าเอ็นดู ใจบุญนิสัยดี และเป็นคนตลก นี่เเหล่ะคือสิ่งที่ผมรักเธอ  นี่แหล่ะครับคืออดีตที่สวยงามของผมกับเธอ แต่แล้วผมก็ทำความรักที่ดีที่สุดของผมพังด้วยมือผมเอง เธอพยายามขอร้อง ร้องไห้ พยายามทำทุกอย่างให้ผมอยู่ต่อ แต่ด้วยความโง่อวดเก่งของผม ก็ได้บอกเลิกเธอไป ตอนนี้มันก้ได้สายไปแล้วที่จะทำให้เธอกลับมารู้สึกดีกลับผมอีกครั้ง  ก็เหมือนโลกกลับกันตอนนี้ผมเป็นฝ่ายไล่ควรหาเธอขอร้องเธอ ให้กลับมารักกันไม่ต่างอะไรกับเธอตอนนั้น ร้องไห้กอดขาเค้าขอร้องเค้า พยายามทำทุกอย่าง พยายามโทรหาบ่อยๆเป็นห่วงบ่อยๆ Skype หากันแทบจะทุกวัน จนวันหนึ่งมันเริ่มดีขึ้นหลังจากทำอย่างนี้ทุกๆวัน และมือที่สามก็ได้ออกไปจากชีวิตเราทั้งสองคนแล้ว  แต่อยู่ๆดีดีเธอเกิดเห็นการกระทำที่คิดว่ามันคล้ายกับนิสัยของผมคนเก่าก็คือการนิ่ง คือจะท้าวความให้ฟังว่า เธอเล่าเรื่องปัญหาครอบครัวของเธอให้ผมฟัง ตอนนั้นผมพึ่งทำความสะอาดห้องยังไม่เสร็จดี ผมก็กำลังเดินมาฟังเธอ ผมก็ฟังได้ใจความนะ แต่ผมยังไม่ทันพูดจบประโยค ด้วยความที่เธอเครียดเรื่องครอบครัวเธอจึงบอกกับผมว่า ผมไม่ตั้งใจฟังเธอ ผมเห็นสีหน้าและแววตาเธอว่าเธอโกรธ ผมจึงขอร้องให้เธอให้ฟังอีกรอบ แต่เธอก็พูดขึ้นมาว่าไม่เอาแล้วเล่าให้ฟังรอบเดียว ผมจึ่งไม่อยากเซ้าซี้เธอไม่อยากให้เธอลำคาญ ผมจึงรีบวิ่งไปเก็บของที่ผมทำความสะอาดห้องออกจากเตียง (ผมจะวางของทั้งหมดไว้บนเตียงนอนเวลาผมทำความสะอาดห้อง)  แต่เธอคิดว่าผมกำลังไม่สนใจเธออาจจะเป็นเพราะผมเหนื่อยเลยทำให้ผมดูเหมือนเหวี่ยง มันจึงทำให้เรื่องที่ผ่านมาแย่ลงครับ อยากทราบว่าผมควรจะทำอย่างไรดี เธอโกรธผมมาก เธอบอกให้ผมให้เวลาส่วนตัวเธอบ้างด้วย ผมควรทำตัวอย่างไรดีครับ