สวัสดีครับชาวพันทิป นี่เป็นกระทู้แรกของผมนะครับที่เกิดจากชีวิตจริงเมื่อไม่กี่วันนี้เอง
เรื่องราวเริ่มขึ้นตั้งแต่ผมมาเที่ยวบ้านน้าใน อ.หาดใหญ่ จ.สงขลาคับ ตอนเที่ยงก็ได้ออกๆไปหาอะไๆรกินน้าคับ น้าก็พาผมไปร้านโปรดของน้าซึ้งร้านนั้นจะเป็นร้านข้าวแกง(ขายดีมากๆ) แล้วผมก็ได้เจอกับลูกสาวเจ้าของร้านวันนั้นหละครับ ผมยืนเลือกอาหารที่จะซื้อตามปกติ(อยู่ใกล้เค้ามากระยะห่างไม่เกิน2เมตร) สายตาผมก็แอบมองเค้าอยู่ตลอดเวลาครับ(แอบชอบ5555)
แล้วมีลูกค้าคนนึงที่ต่อคิวอยู่ข้างหลังผมพูดว่า
ลูกค้า: น้องมาย(ลูกเจ้าของร้าน)ขยันจังช่วยแม่ทำงานตอนปิดเทอม
ลูกเจ้าของร้าน: อ๋อค่ะ เดียวมายก็ไม่อยู่แล้วค่ะ ไปเดรียน ม.ดุศิฎ ที่กรุงเทพ
น้าผม: เข้าปี1เหรอค่ะ
ลูกเจ้าของร้าน: ค่ะ
น้าผม: อ๋อค่ะ เหมือนหลานน้าเลย(ผมเอง)เข้าปี1ที่เทคโนสงขลาปีนี้ (แอบคิดในใจน้าชงให้เก่งมาก55555ผมนี้เขิลเลย)
ลูกเจ้าของร้าน: ทำหน้ายิ้ม
'
ตอนนั้นซื้อของกินเสร็จผมก็เดินกลับมาที่รถน้าผมบอกว่าเค้าก็ยังมองตาม(ผมคิดในใจเค้าคงจะชอบเราเหมือนที่เราชอบเค้าเนอะ)
เมื่อกลับมาถึงร้านก็ทำงานปกติครับผมก็ยังคงคิดถึงเค้าอยู่อยากจะทำความรู้จักผมคิดไว้แล้วว่าตอนเย็นผมจะขับผ่านร้านเค้าอีกครับบ55
และแล้วโชคชะตาเข้าข้างผม เมื่อเลิกงานน้าให้พาน้อง สมุตติว่าชื่อ น้องB(หลานสาวผม) ไปหาใลกิน เข้าแผนละครับผมตั้งใจจะกลับไปร้านเดิมเพื่อที่จะเจอเค้าอีกครั้งแล้วทำความรู้จัก ผมก็รีบกลับบ้านครับ อาบน้ำแต่งตัวให้พอดูได้(เป็นคนไม่หล่อไง) ขับรถพร้อมกับน้องBไปที่ร้านของเค้าเค้า รถผมจอดถึงหน้าร้านผมก็ใจเต้นแรงมากไม่เคยทำอะไรแบบนี้มาก่อนเราจะเดินเรื่องคนเดียวเลยเหรอเนี่ย(ก่อนหน้านี้ผมบอกน้องBไว้แล้วครับจะให้น้องBไปเป็นเพื่อนหาพี่ไปจีบหญิงหน่อย5555) เมื่อผมเดินเข้าร้านทีนี้ละครับจากที่ใจเต้นแรงก็แรงเพิ่มไปอีกจะผมหน้าชาไปหมด แล้วก็มองไปที่ตู้อาหารเพื่อที่จะสั่งแต่ไม่รู้ทำไมครับสายตามันเลี้ยวไปมองที่เค้าอัตโนมัติ(เหมือนจะเอากาวหยอดไว้ว่าไม่อยากให้ออกอาการ55) แต่ผมก็หักบทมาสั่งอาหารก่อนครับ
ผม:มีอะไรอีกบ้างครับ(ทั้งๆที่เห็นอยู่แต่แอบชวนคุย) (ตอนนั้นเมื่อถึงร้านอาหารเค้าเกือบจะหมดแล้วเพราะตอนเย็นแล้ว อาหารเค้าขายดีมากครับ)
ลูกเจ้าของร้าน: ยิ้ม
'
ผม: น้องBจะกินอะไรมั้ย
น้องB: ชี้ไปที่ปลาเค็ม1ชิ้น
ลูกเจ้าของร้าน: เอาอะไรเพิ่มอีกมั้ยค่ะ
ผม: ไม่แล้วคับ
ลูกเจ้าของร้าน: 20บาทค่ะ
ผมยืนเงินให้ครับแล้วพร้อมคำพูดที่ว่า : ขอชื่อเฟสหน่อยได้มั้ยคับ (ผมก็มีความกล้านะ555)
ลูกเจ้าของร้าน: เพื่อนเต็มค่ะ (ผมตกใจ สตั้นไป2วิ พยายามตั้งสติแล้วถามใหม่)
ผม: ห๊ะ(คล้ายๆการทวนคำตอบ)
ลูกเจ้าของร้าน : เพื่อนเต็มค่ะ (ชัดเลยครับเพื่อนๆผมอกหักตั้งแต่ได้ออกเริ่มเลยครับ)
เมื่อได้ยินคำนั้นผมก็เรียบชวนน้องBกลับบ้านครับ เสียใจมาก ผิดหวัง ท้อเลย เค้าคงไม่อยากจะรู้จักกับเรามั้ง ไปซื้อของครั้งนี้พนันกับน้าไว้ด้วยว่าจะขอชื่อเฟสมาให้ได้ ดันได้ปลาเค็มกลับบ้านมา1ชิ้น
ระหว่างกลับบ้าน
น้องB : พี่ ต. (แทนชื่อผม) เค้าพูดว่าอะไรเหรอเมื่อกี้ (โอ๊ยยังจะถามอีกเหมือนตอกย้ำใจพี่มาก)
ผม : เค้าบอกว่าเพื่อนเค้าเต็มอ่ะ
น้องB : ไม่เป็นไรนะ พี่ ต. คนสวยๆยังอีกเยอะเลย (แต่ผมชอบคนนี้นิTT)
ผม : 55555 (แกล้งหัวเราะกลับเกลื่อนคับ) เพื่อนเต็มเค้าเพิ่มไม่ได่ไง (โกหกหน่อยเดียวเสียฟอร์ม)
เมื่อถึงบ้านผมก็โทรบอกน้าครับ น้าหัวเราะลั่นเลยครับ ผมคิดในใจ เราคงหมดหวังที่จะรู้จักเค้าแล้ว แต่อยู่ดีดีความพยายามก็มาจากไหนไม่รู้ครับ ด้วยความที่อยากจะรู้จักกับเค้ามาก พิมชื่อร้านเค้าใน google ครับ(ไม่บ้าทำไม่ได้นะ) เนื่องจากร้านเค้าเป็นร้านค่อนข้างดังครับ( สมุตติชื่อร้าน พี่สุ)
ผมก็พิมในgoogle ว่า ร้านพี่สิ แล่วไปเจอขึ้นเป็น IGมาครับ แล้วกดให้น้าดู
ผม: น้ารู้จักผู้หญิงคนนี้หรือป่าว
น้า: อ้อเคยเห็นช่วยแม่เค้าขายของอยู่ น่าจะเป็นพี่สาวเค้าแหละ
(คิดในใจผมคงมาถูกทางแล้ว) ผมกดเข้าไปส่องIGของพี่เค้าครับมองหารูปที่เค้าถ่ายด้วยกันกับมาย ก็ไปเจอรูปจิงๆครับ ผมก็พยายามหาลิ้งที่เชื่อมต่อไปยังIGของมาย แต่เจอลิ้งกดไปมันก็เด้งกลับมาอีกสงสัยเค้าไม่ได้เล่นIGแล้ว (แอบเศร้าครับ ความพยายามคงหาย) ชื่อIG พี่เค้าใช้เป็นชื่อจริงนามสกุลจริงนะครับ ผมเลยลองเอาชื่อไปค้นหาในเฟสบุ้คปฎิหารครับ แล้วผมก็เจอจิง ๆ รูปของพี่เค้ามี746รูปครับผมกดดูมันมองเห็นแค่10รูป ผมเลยกดเพิ่มเพื่อนดูครับ เผื่อว่ามันจะมองเห็นทั้งหมด(สงสัยเค้าตั้งค่าส่วนตัวไว้) ผ่านอีกวันพี่เค้ารับแอดผมครับ ผมตื่นมาเห็นดีใจมาก ผมก็ทำกหารส่องต่อเรื่อยๆครับ กดดูรูปไปเรื่อย ๆ ไปเจอรูปที่เค้าถ่ายด้วยกันครับ ผมแอบดีใจนะว่าต้องมีการแท๊กเฟสมาย แล้วผมก็จะได้เฟสมายแน่นอน พอกดเข้าดูรูป ปรากฎว่าไม่มีเลยครับ ในรูปที่เค้าถ่ายด้วยกัน ไม่มีการแท๊กชื่อเฟสมายแต่อย่างใด ผมก็ดูคอมเม้น คอมเม้นก็ไม่มีอะเไรที่เค้าข่ายว่าจะนำผมไปเจอเฟสมายได้ แล้วผมก็ดูชื่อคนที่กดไล้ครับ (ผมคงบ้ามาก555) ดูๆไปเรื่อยก็ไม่มีครับ มาถึงคราวที่ผมท้ออย่างแท้จิงเฮ้อ !!! และแล้วปฎิหารก็เกิดขึ้นอีกครั้งกับผมครับ ผมได้ไปเจอรูปเค้าเมื่อ 2013 แล้วผมก็๋คลิ๊กดูครับ ดูคอมเม้น ก็ไม่มีอะไร แต่พอดูคนถูกใจ ไปเจอเฟสมายจิงๆครับผมนี่โห่ลั่นที่ทำงานเลย น้าตกใจวิ่งมาดูด้วย 5555
น้า: เห้ยเป็นอะไร
ผม: ผมเจอแล้วน้าเฟสลูกสาวเจ้าของร้านอ่ะ
น้า : แหม๋ มันพยายามจิงๆฃ
ผม ได้แต่ยิ้มแล้วก็เขิลครับ 55555 มันดีใจนี่น่า ไม่คิดว่าจะได้เจอ แต่เรื่องราวมันยังไม่จบเพียงเท่านี้ครับ เมื่อผมเห็นรูปแล้วกดเข้าไปเจอเฟสมายแต่เป็นเฟสพี่ไม่ได้มีการอัพเดทอะไรเลยครับมีคนโพสให้เมื่อ1ปีที่แล้ว เฟสก็คล้ายๆว่าไม่เล่นแล้ว (สงสัยเราจะมาผิดทางอีกละมั้ง) ผมก็ยังไม่หยุดความพยายามครับกดส่องรูปมายเหมือนเดิม (ซึ้งในเฟสนี้มีไม่กี่รูป) แล้วดูคอมเม้นกับคนที่ถูกใจตามปกติครับ ผมก็มองหาชื่อทีละคนดูว่าคนไหนมีโอกาศจะเป็นเพื่อนมายบ้าง แล้วก็ไปกดค้นดูประมาณ3คนครับเป็นผู้หญิง2คนกับผู้ชาย1คน ผมเริ่มจากส่องจากผู้หญิงวคนที่1ก่อน หารูปที่ได้ถ่ายคู่กับมาย แต่ก็ไม่เจอครับ เริ่มหาผู้หญิงคนที่2 ก็ไม่เจออีกครับ (เริ่มเหนื่อย) ไปดูส่องเฟสผู้ชายอีกคน ไปสะดุดตากับรูปที่เค้าตั้งหน้าปกครับเป็นรูปถ่ายกันในห้องเรียน(สงสัยจะเป็นเพื่อนในห้อง) แล้วผมก็ได้เจอรูปมายจิงๆครับ มีรูปมายอยู่ในนั่นด้วย(โห่ลั่นอีกที น้าก็วิ่งมาดูเหมือนเคยครับ) ผมก็กดูคอมเม้น ไม่มีคนที่จะมีโอกาศเป็นมายมาคอมเม้น แต่ไปดูที้คนกดไล้ 78คน ผมก็กดดูทีละคนครับ แล้วผมก็ได้เฟสมายจิงๆ (ผมดีใจมากๆ ไม่นึกว่าความพยายามผมจะสำเร็จครับ) ผมก็สั่งอยู่นานมากก่อนที่จะตัดกสินใจกดแอดเพื่อน ปรากฎว่าเพื่อนเต็มจริงๆครับ ผมก็ได้แค่ติดตาม ก็เลยส่งข้อความไป
ผม: รับ @ ด้วยนะครับ
มาย: เอ้า หาเจอได้ไงวะ (แอบงงเล็กน้อย แต่ผมนี้ยิ้มไม่หยุดเลยครับ)
ผม: ก็ความพยายามไง 555555 หามา2คืนหละนิ
มาย: ขี้โม้ละ 55
ผม: เห้ยพูดจิงนะเว้ย
มาย: ยังดีที่มีความพยายามนะ
ผม: จะให้เล่าให้ฟังป่ะ
มาย: ไหนเล่ามาสิ่(แล้วผมก็เล่าให้มายฟังจนจบเลยคับยาวมาก)
ผมยิ้มไม่หุบเลยครับแล้วผมก็ได้ถามถึงเรื่องเฟสที่เจออันแรก(ที่คล้ายๆเฟสล้าง)
ผม: เอ้อ แล้วเฟสอันนู้นไม่ได้เล่นเหรอ
มาย: อ๋อเฟสนั้นไว้ส่งงานอาจาร
ผมก็ได้ชวนมายคุยเรื่อยๆครับแล้วผมก็เริ่มถามอีกว่า
ผม: วันนั้นที่ไปซื้อของอะที่หลายซื้อปลาเค็ม เราตั้งใจไปขอเฟสมากกว่าไปซื้อของ 55555
มาย:นั่น มั่นมากค้าา (เออช่ายกุมั่นมาก 555) แต่ละคนแอดมาละไม่คุย ไม่รู้จะแอดมาทำไม เนี่ยว่างๆจะนั่งลบเพื่อนอยุเนี่ย
ผม: อย่าลบเรานะ
'
ผม: อีก2วันเรากลับนครละนะ (เริ่มดราม่า)
มาย: เนี่ยเดียวพรุ่งนี้เค้าก็ไป กทม. แล้ว(ผมนี่เหมือนน้ำตาจะไหลออกมาเลยครับ)
ผม: เราน่าจะรู้จักกันเร็วกว่านี้นะ
ผม: แล้วกลับมาวันไหนอีก
มาย: คงจะไปยาวอ่ะ (TT ')
แล้วตอนนค่ำของวันรุ่งขึ้นที่จะไป กทม.
ผม: มายว่างป่าวไปกินน้ำชากันตอนค่ำน้าเราไปด้วย(น้าบอกให้ชวนเองเลยนะเนี่ย)
มาย: อ๋อเราไม่ว่างหรอกเพื่อนจะมาบ้านเดพราพรุ่งนี้เค้าไป กทม. (คิดในใจคงได้เจอครั้งสุดท้ายตอนวันไปซื้อของแน่ๆเลย)
แล้วมายก็นังไม่ได้อ่านแขที่ส่งไปครับ จนตกดึกผมก็ส่งไปว่า ฝันดีนะครับ แต่มายก็เงียบเหมือนเดิมครับ ตอนเช้าผมตื่น7โมงเพื่อมาอวยพรให้มายเดินทางปลอดภัย (มายเครื่องออก8โมงครับ)
ผม: เดินทางปลอดภัยนะมาย ขอให้โชคดี ยินดีที่ได้รู้จักคครับ
' (แอบสงรูปยิ้มไปแต่ในใจผมเศร้ามาก)
แล้วมายก็ไม่ตอบเฟสผมเหมือนเดิมครับ
จนถึงตอนนี้ผ่านมา2วันแล้วที่เค้าไป กทม. ไม่รู้ทำไมนะครับ ขนาดผมยังไม่ค่อยรู้จักกับเค้าแต่ผมรู้สึกผูกพันธ์กับเค้ามากขนาดนี้ ผมอาจจะมาถูกที่แต่ผิดเวลาหรือมาผิดที่ผิดเวลาก็แล่วแต่มุมมองของเค้าครับ แต่ผมดีใจนะครับที่ได้รู้จักกับเค้า อย่างน้อยความพยายามของผมที่ผมอยากจะรู้จักกับเค้าก็สำเร้จแล้วผมก็ไม่ขออะไรมากครับ อยากขอให้มายโชคดี ตั้งใจเรียนนะ เรายังคิดถึงเสมอ อยากจะเจอเสมอ ชอบตั้งแต่วันแรกที่เจอ ความรู้สึกผมมีให้มากเหมือนกับรู้จักกันมานาน โอ้ย ความรัก เศร้าแท้
สุดท้ายนีก็ขอขอบคุณนะที่ทำให้เราได้รู้จักกับเทอ เราจะไม่มีวันลืมเทอเลย เทอมีอิทธิพลต่อเรามากจิง ๆ
ขอขอบคุณเพื่อนๆชาวพันทิปที่เข้ามาอ่านด้วยครับ หวังว่ากระทู้เรื่องราวชีวิตจริงของผม ก็เป็นแรงบัลดาลใจให้ใครหลายคนที่อยากจะทำความรู้จักกับคนที่เราชอบหรือคนที่เรารัก ก็ขอให้มีความพยายามครับ ถ้าพยายามแล้วแต่ไม่สำเร้จอย่างน้อยเราก็ได้พยายามครับดีกว่าการที้เราปล่อยให้เค้าผ่านไปเฉยๆ
*ผมเคยตั้งใจเขียนเรื่องราวนี้ไปรอบนึงแต่ผมกดผิดไปกดย้อนกลับครับ นี่คงะจเป๋นรอบ2ที่ผมเขียนขึ้นมาเพื่อที่จะให้เค้าคนนั้นได้มาเห็น
ฝากเพื่อนๆชาวพันทิปช่วยแชร์ให้ถึงเค้าด้วยนะครับ
'
ความรักและการจากลา
เรื่องราวเริ่มขึ้นตั้งแต่ผมมาเที่ยวบ้านน้าใน อ.หาดใหญ่ จ.สงขลาคับ ตอนเที่ยงก็ได้ออกๆไปหาอะไๆรกินน้าคับ น้าก็พาผมไปร้านโปรดของน้าซึ้งร้านนั้นจะเป็นร้านข้าวแกง(ขายดีมากๆ) แล้วผมก็ได้เจอกับลูกสาวเจ้าของร้านวันนั้นหละครับ ผมยืนเลือกอาหารที่จะซื้อตามปกติ(อยู่ใกล้เค้ามากระยะห่างไม่เกิน2เมตร) สายตาผมก็แอบมองเค้าอยู่ตลอดเวลาครับ(แอบชอบ5555)
แล้วมีลูกค้าคนนึงที่ต่อคิวอยู่ข้างหลังผมพูดว่า
ลูกค้า: น้องมาย(ลูกเจ้าของร้าน)ขยันจังช่วยแม่ทำงานตอนปิดเทอม
ลูกเจ้าของร้าน: อ๋อค่ะ เดียวมายก็ไม่อยู่แล้วค่ะ ไปเดรียน ม.ดุศิฎ ที่กรุงเทพ
น้าผม: เข้าปี1เหรอค่ะ
ลูกเจ้าของร้าน: ค่ะ
น้าผม: อ๋อค่ะ เหมือนหลานน้าเลย(ผมเอง)เข้าปี1ที่เทคโนสงขลาปีนี้ (แอบคิดในใจน้าชงให้เก่งมาก55555ผมนี้เขิลเลย)
ลูกเจ้าของร้าน: ทำหน้ายิ้ม
ตอนนั้นซื้อของกินเสร็จผมก็เดินกลับมาที่รถน้าผมบอกว่าเค้าก็ยังมองตาม(ผมคิดในใจเค้าคงจะชอบเราเหมือนที่เราชอบเค้าเนอะ)
เมื่อกลับมาถึงร้านก็ทำงานปกติครับผมก็ยังคงคิดถึงเค้าอยู่อยากจะทำความรู้จักผมคิดไว้แล้วว่าตอนเย็นผมจะขับผ่านร้านเค้าอีกครับบ55
และแล้วโชคชะตาเข้าข้างผม เมื่อเลิกงานน้าให้พาน้อง สมุตติว่าชื่อ น้องB(หลานสาวผม) ไปหาใลกิน เข้าแผนละครับผมตั้งใจจะกลับไปร้านเดิมเพื่อที่จะเจอเค้าอีกครั้งแล้วทำความรู้จัก ผมก็รีบกลับบ้านครับ อาบน้ำแต่งตัวให้พอดูได้(เป็นคนไม่หล่อไง) ขับรถพร้อมกับน้องBไปที่ร้านของเค้าเค้า รถผมจอดถึงหน้าร้านผมก็ใจเต้นแรงมากไม่เคยทำอะไรแบบนี้มาก่อนเราจะเดินเรื่องคนเดียวเลยเหรอเนี่ย(ก่อนหน้านี้ผมบอกน้องBไว้แล้วครับจะให้น้องBไปเป็นเพื่อนหาพี่ไปจีบหญิงหน่อย5555) เมื่อผมเดินเข้าร้านทีนี้ละครับจากที่ใจเต้นแรงก็แรงเพิ่มไปอีกจะผมหน้าชาไปหมด แล้วก็มองไปที่ตู้อาหารเพื่อที่จะสั่งแต่ไม่รู้ทำไมครับสายตามันเลี้ยวไปมองที่เค้าอัตโนมัติ(เหมือนจะเอากาวหยอดไว้ว่าไม่อยากให้ออกอาการ55) แต่ผมก็หักบทมาสั่งอาหารก่อนครับ
ผม:มีอะไรอีกบ้างครับ(ทั้งๆที่เห็นอยู่แต่แอบชวนคุย) (ตอนนั้นเมื่อถึงร้านอาหารเค้าเกือบจะหมดแล้วเพราะตอนเย็นแล้ว อาหารเค้าขายดีมากครับ)
ลูกเจ้าของร้าน: ยิ้ม
ผม: น้องBจะกินอะไรมั้ย
น้องB: ชี้ไปที่ปลาเค็ม1ชิ้น
ลูกเจ้าของร้าน: เอาอะไรเพิ่มอีกมั้ยค่ะ
ผม: ไม่แล้วคับ
ลูกเจ้าของร้าน: 20บาทค่ะ
ผมยืนเงินให้ครับแล้วพร้อมคำพูดที่ว่า : ขอชื่อเฟสหน่อยได้มั้ยคับ (ผมก็มีความกล้านะ555)
ลูกเจ้าของร้าน: เพื่อนเต็มค่ะ (ผมตกใจ สตั้นไป2วิ พยายามตั้งสติแล้วถามใหม่)
ผม: ห๊ะ(คล้ายๆการทวนคำตอบ)
ลูกเจ้าของร้าน : เพื่อนเต็มค่ะ (ชัดเลยครับเพื่อนๆผมอกหักตั้งแต่ได้ออกเริ่มเลยครับ)
เมื่อได้ยินคำนั้นผมก็เรียบชวนน้องBกลับบ้านครับ เสียใจมาก ผิดหวัง ท้อเลย เค้าคงไม่อยากจะรู้จักกับเรามั้ง ไปซื้อของครั้งนี้พนันกับน้าไว้ด้วยว่าจะขอชื่อเฟสมาให้ได้ ดันได้ปลาเค็มกลับบ้านมา1ชิ้น
ระหว่างกลับบ้าน
น้องB : พี่ ต. (แทนชื่อผม) เค้าพูดว่าอะไรเหรอเมื่อกี้ (โอ๊ยยังจะถามอีกเหมือนตอกย้ำใจพี่มาก)
ผม : เค้าบอกว่าเพื่อนเค้าเต็มอ่ะ
น้องB : ไม่เป็นไรนะ พี่ ต. คนสวยๆยังอีกเยอะเลย (แต่ผมชอบคนนี้นิTT)
ผม : 55555 (แกล้งหัวเราะกลับเกลื่อนคับ) เพื่อนเต็มเค้าเพิ่มไม่ได่ไง (โกหกหน่อยเดียวเสียฟอร์ม)
เมื่อถึงบ้านผมก็โทรบอกน้าครับ น้าหัวเราะลั่นเลยครับ ผมคิดในใจ เราคงหมดหวังที่จะรู้จักเค้าแล้ว แต่อยู่ดีดีความพยายามก็มาจากไหนไม่รู้ครับ ด้วยความที่อยากจะรู้จักกับเค้ามาก พิมชื่อร้านเค้าใน google ครับ(ไม่บ้าทำไม่ได้นะ) เนื่องจากร้านเค้าเป็นร้านค่อนข้างดังครับ( สมุตติชื่อร้าน พี่สุ)
ผมก็พิมในgoogle ว่า ร้านพี่สิ แล่วไปเจอขึ้นเป็น IGมาครับ แล้วกดให้น้าดู
ผม: น้ารู้จักผู้หญิงคนนี้หรือป่าว
น้า: อ้อเคยเห็นช่วยแม่เค้าขายของอยู่ น่าจะเป็นพี่สาวเค้าแหละ
(คิดในใจผมคงมาถูกทางแล้ว) ผมกดเข้าไปส่องIGของพี่เค้าครับมองหารูปที่เค้าถ่ายด้วยกันกับมาย ก็ไปเจอรูปจิงๆครับ ผมก็พยายามหาลิ้งที่เชื่อมต่อไปยังIGของมาย แต่เจอลิ้งกดไปมันก็เด้งกลับมาอีกสงสัยเค้าไม่ได้เล่นIGแล้ว (แอบเศร้าครับ ความพยายามคงหาย) ชื่อIG พี่เค้าใช้เป็นชื่อจริงนามสกุลจริงนะครับ ผมเลยลองเอาชื่อไปค้นหาในเฟสบุ้คปฎิหารครับ แล้วผมก็เจอจิง ๆ รูปของพี่เค้ามี746รูปครับผมกดดูมันมองเห็นแค่10รูป ผมเลยกดเพิ่มเพื่อนดูครับ เผื่อว่ามันจะมองเห็นทั้งหมด(สงสัยเค้าตั้งค่าส่วนตัวไว้) ผ่านอีกวันพี่เค้ารับแอดผมครับ ผมตื่นมาเห็นดีใจมาก ผมก็ทำกหารส่องต่อเรื่อยๆครับ กดดูรูปไปเรื่อย ๆ ไปเจอรูปที่เค้าถ่ายด้วยกันครับ ผมแอบดีใจนะว่าต้องมีการแท๊กเฟสมาย แล้วผมก็จะได้เฟสมายแน่นอน พอกดเข้าดูรูป ปรากฎว่าไม่มีเลยครับ ในรูปที่เค้าถ่ายด้วยกัน ไม่มีการแท๊กชื่อเฟสมายแต่อย่างใด ผมก็ดูคอมเม้น คอมเม้นก็ไม่มีอะเไรที่เค้าข่ายว่าจะนำผมไปเจอเฟสมายได้ แล้วผมก็ดูชื่อคนที่กดไล้ครับ (ผมคงบ้ามาก555) ดูๆไปเรื่อยก็ไม่มีครับ มาถึงคราวที่ผมท้ออย่างแท้จิงเฮ้อ !!! และแล้วปฎิหารก็เกิดขึ้นอีกครั้งกับผมครับ ผมได้ไปเจอรูปเค้าเมื่อ 2013 แล้วผมก็๋คลิ๊กดูครับ ดูคอมเม้น ก็ไม่มีอะไร แต่พอดูคนถูกใจ ไปเจอเฟสมายจิงๆครับผมนี่โห่ลั่นที่ทำงานเลย น้าตกใจวิ่งมาดูด้วย 5555
น้า: เห้ยเป็นอะไร
ผม: ผมเจอแล้วน้าเฟสลูกสาวเจ้าของร้านอ่ะ
น้า : แหม๋ มันพยายามจิงๆฃ
ผม ได้แต่ยิ้มแล้วก็เขิลครับ 55555 มันดีใจนี่น่า ไม่คิดว่าจะได้เจอ แต่เรื่องราวมันยังไม่จบเพียงเท่านี้ครับ เมื่อผมเห็นรูปแล้วกดเข้าไปเจอเฟสมายแต่เป็นเฟสพี่ไม่ได้มีการอัพเดทอะไรเลยครับมีคนโพสให้เมื่อ1ปีที่แล้ว เฟสก็คล้ายๆว่าไม่เล่นแล้ว (สงสัยเราจะมาผิดทางอีกละมั้ง) ผมก็ยังไม่หยุดความพยายามครับกดส่องรูปมายเหมือนเดิม (ซึ้งในเฟสนี้มีไม่กี่รูป) แล้วดูคอมเม้นกับคนที่ถูกใจตามปกติครับ ผมก็มองหาชื่อทีละคนดูว่าคนไหนมีโอกาศจะเป็นเพื่อนมายบ้าง แล้วก็ไปกดค้นดูประมาณ3คนครับเป็นผู้หญิง2คนกับผู้ชาย1คน ผมเริ่มจากส่องจากผู้หญิงวคนที่1ก่อน หารูปที่ได้ถ่ายคู่กับมาย แต่ก็ไม่เจอครับ เริ่มหาผู้หญิงคนที่2 ก็ไม่เจออีกครับ (เริ่มเหนื่อย) ไปดูส่องเฟสผู้ชายอีกคน ไปสะดุดตากับรูปที่เค้าตั้งหน้าปกครับเป็นรูปถ่ายกันในห้องเรียน(สงสัยจะเป็นเพื่อนในห้อง) แล้วผมก็ได้เจอรูปมายจิงๆครับ มีรูปมายอยู่ในนั่นด้วย(โห่ลั่นอีกที น้าก็วิ่งมาดูเหมือนเคยครับ) ผมก็กดูคอมเม้น ไม่มีคนที่จะมีโอกาศเป็นมายมาคอมเม้น แต่ไปดูที้คนกดไล้ 78คน ผมก็กดดูทีละคนครับ แล้วผมก็ได้เฟสมายจิงๆ (ผมดีใจมากๆ ไม่นึกว่าความพยายามผมจะสำเร็จครับ) ผมก็สั่งอยู่นานมากก่อนที่จะตัดกสินใจกดแอดเพื่อน ปรากฎว่าเพื่อนเต็มจริงๆครับ ผมก็ได้แค่ติดตาม ก็เลยส่งข้อความไป
ผม: รับ @ ด้วยนะครับ
มาย: เอ้า หาเจอได้ไงวะ (แอบงงเล็กน้อย แต่ผมนี้ยิ้มไม่หยุดเลยครับ)
ผม: ก็ความพยายามไง 555555 หามา2คืนหละนิ
มาย: ขี้โม้ละ 55
ผม: เห้ยพูดจิงนะเว้ย
มาย: ยังดีที่มีความพยายามนะ
ผม: จะให้เล่าให้ฟังป่ะ
มาย: ไหนเล่ามาสิ่(แล้วผมก็เล่าให้มายฟังจนจบเลยคับยาวมาก)
ผมยิ้มไม่หุบเลยครับแล้วผมก็ได้ถามถึงเรื่องเฟสที่เจออันแรก(ที่คล้ายๆเฟสล้าง)
ผม: เอ้อ แล้วเฟสอันนู้นไม่ได้เล่นเหรอ
มาย: อ๋อเฟสนั้นไว้ส่งงานอาจาร
ผมก็ได้ชวนมายคุยเรื่อยๆครับแล้วผมก็เริ่มถามอีกว่า
ผม: วันนั้นที่ไปซื้อของอะที่หลายซื้อปลาเค็ม เราตั้งใจไปขอเฟสมากกว่าไปซื้อของ 55555
มาย:นั่น มั่นมากค้าา (เออช่ายกุมั่นมาก 555) แต่ละคนแอดมาละไม่คุย ไม่รู้จะแอดมาทำไม เนี่ยว่างๆจะนั่งลบเพื่อนอยุเนี่ย
ผม: อย่าลบเรานะ
ผม: อีก2วันเรากลับนครละนะ (เริ่มดราม่า)
มาย: เนี่ยเดียวพรุ่งนี้เค้าก็ไป กทม. แล้ว(ผมนี่เหมือนน้ำตาจะไหลออกมาเลยครับ)
ผม: เราน่าจะรู้จักกันเร็วกว่านี้นะ
ผม: แล้วกลับมาวันไหนอีก
มาย: คงจะไปยาวอ่ะ (TT ')
แล้วตอนนค่ำของวันรุ่งขึ้นที่จะไป กทม.
ผม: มายว่างป่าวไปกินน้ำชากันตอนค่ำน้าเราไปด้วย(น้าบอกให้ชวนเองเลยนะเนี่ย)
มาย: อ๋อเราไม่ว่างหรอกเพื่อนจะมาบ้านเดพราพรุ่งนี้เค้าไป กทม. (คิดในใจคงได้เจอครั้งสุดท้ายตอนวันไปซื้อของแน่ๆเลย)
แล้วมายก็นังไม่ได้อ่านแขที่ส่งไปครับ จนตกดึกผมก็ส่งไปว่า ฝันดีนะครับ แต่มายก็เงียบเหมือนเดิมครับ ตอนเช้าผมตื่น7โมงเพื่อมาอวยพรให้มายเดินทางปลอดภัย (มายเครื่องออก8โมงครับ)
ผม: เดินทางปลอดภัยนะมาย ขอให้โชคดี ยินดีที่ได้รู้จักคครับ
แล้วมายก็ไม่ตอบเฟสผมเหมือนเดิมครับ
จนถึงตอนนี้ผ่านมา2วันแล้วที่เค้าไป กทม. ไม่รู้ทำไมนะครับ ขนาดผมยังไม่ค่อยรู้จักกับเค้าแต่ผมรู้สึกผูกพันธ์กับเค้ามากขนาดนี้ ผมอาจจะมาถูกที่แต่ผิดเวลาหรือมาผิดที่ผิดเวลาก็แล่วแต่มุมมองของเค้าครับ แต่ผมดีใจนะครับที่ได้รู้จักกับเค้า อย่างน้อยความพยายามของผมที่ผมอยากจะรู้จักกับเค้าก็สำเร้จแล้วผมก็ไม่ขออะไรมากครับ อยากขอให้มายโชคดี ตั้งใจเรียนนะ เรายังคิดถึงเสมอ อยากจะเจอเสมอ ชอบตั้งแต่วันแรกที่เจอ ความรู้สึกผมมีให้มากเหมือนกับรู้จักกันมานาน โอ้ย ความรัก เศร้าแท้
สุดท้ายนีก็ขอขอบคุณนะที่ทำให้เราได้รู้จักกับเทอ เราจะไม่มีวันลืมเทอเลย เทอมีอิทธิพลต่อเรามากจิง ๆ
ขอขอบคุณเพื่อนๆชาวพันทิปที่เข้ามาอ่านด้วยครับ หวังว่ากระทู้เรื่องราวชีวิตจริงของผม ก็เป็นแรงบัลดาลใจให้ใครหลายคนที่อยากจะทำความรู้จักกับคนที่เราชอบหรือคนที่เรารัก ก็ขอให้มีความพยายามครับ ถ้าพยายามแล้วแต่ไม่สำเร้จอย่างน้อยเราก็ได้พยายามครับดีกว่าการที้เราปล่อยให้เค้าผ่านไปเฉยๆ
*ผมเคยตั้งใจเขียนเรื่องราวนี้ไปรอบนึงแต่ผมกดผิดไปกดย้อนกลับครับ นี่คงะจเป๋นรอบ2ที่ผมเขียนขึ้นมาเพื่อที่จะให้เค้าคนนั้นได้มาเห็น
ฝากเพื่อนๆชาวพันทิปช่วยแชร์ให้ถึงเค้าด้วยนะครับ