ตอนนี้ผมอายุ 26 ปี จะเรียกว่าเป็นวัยรุ่นได้อยู่มั้ยนะ เอาเป็นว่าติดแท็คนี้ละกันครับ อยากมาแชร์ (หรือระบายก็ไม่รู้นะ) ความรู้สึกก็แล้วกันครับ อาจจะพิมพ์ตกหล่นหรือใช้ภาษาไม่ถูกต้องบ้างต้องขออภัยไว้ก่อนนะครับ
เมื่อช่วงสงกรานต์ที่ผ่านมานี่เองผมมีโอกาสได้เจอเพื่อนเก่าๆสมัยเรียนมัธยมด้วยกันหลายคน ก็สังสรรค์กันตามประสา ได้เจอเพื่อนเก่าก็ดีใจอ่ะเนอะ คุยเล่นกันได้เหมือนเดิม แต่ก็มีเพื่อนคนนึงที่ทำให้ผมนั้นใจสั่น (นี่ตอนพิมพ์อยู่นึกถึงเรื่องเก่าๆ นึกถึงหน้าเขายังใจสั่นอยู่เลย)
เขาเป็นเด็กเรียนเก่งและอาร์ตมาก เป็นเพื่อนร่วมห้องเดียวกันกับผม ตอนแรกน่ะผมไม่ได้คิดอะไรเลย ก็เพื่อนคนนึงอ่ะเนาะ จนกระทั่งเริ่มสนิทกันเพราะอยู่หอเดียวกันเลยต้องมาเรียนพร้อมกัน กลับพร้อมกัน บางวันก็กินข้าวพร้อมกัน เลยสนิทกันไปโดยปริยายละมั้งครับ
ผมเป็นคนค่อนข้างเพื่อนเยอะ และสำมะเรเทเมาพอสมควร เพื่อนผมคนนี้ก็จะคอยเตือนกันอยู่เสมอ แต่มีอยู่ครั้งนึงผมเมามาก ก็ไม่รู้ว่าเพื่อนคนนี้ออกมาตามหาผมเจอแล้วพากลับหอได้ยังไง รู้ตัวอีกทีคือเช้าแล้ว (จำได้แค่นี้จริงๆ) นั่นเป็นสิ่งที่ผมประทับใจเขามาก แต่ก็ยังไม่รู้หัวใจตัวเองหรอกนะครับ ก็เพื่อนอ่ะเนาะ เราก็คิดแค่นั้น
เพื่อนผมคนนี้ ทุกๆปีจะต้องป่วยหนักๆ ปีละครั้ง เอาเป็นว่ามีไข้อ่อนแรงจนแทบจะช่วยเหลือตัวเองไม่ได้เลยทีเดียว ความนี้ก็ต้องหน้าที่ผมแล้วล่ะ ส่งข้าวส่งน้ำ เฝ้าไข้ จนถึงกระทั่งเช็ดตัวให้เลยล่ะ ตอนนั้นก็แปลกใจนะว่าต้องทำให้ขนาดนี้เลยหรอ แต่ก็ยังไม่ได้คิดอะไรมากไปกว่านั้น เขาจะต้องป่วยหนักแบบนี้ทุกปีในช่วงเปลี่ยนจากฤดูฝนไปฤดูหนาว ผมก็รับหน้าที่ดูแลมันตลอด ก็แปลกที่ผมก็อยากทำแบบนี้นะ ไม่ได้รู้สึกว่าเบื่อหรืออะไรเลย แต่กับคนอื่นผมไม่ได้รู้สึกอยากทำให้แบบนี้
จนกระทั่งเทอมสุดท้ายก่อนเข้ามหาวิทยาลัย ก็สอบโควต้าบ้าง รับตรงบ้างติดกันไปหลายคน ไม่รู้ว่าโชคชะตาพัดพาหรืออย่างไร ทำให้ผมกับเพื่อนคนนี้สอบติดกันคนละที่ (ซึ่งไกลกันพอสมควร) ช่วงนี้แหละครับที่อยู่ดีๆผมก็รู้สึกเคว้งๆ หวิวๆ เหมือนคนกำลังจะโดนทิ้งยังไงไม่รู้ ผมก็เข้าใจไปว่า กำลังจะจบแล้ว เพื่อนๆก็ต่างคนต่างไป ต้องเหงาเป็นธรรมดา แต่ไม่ครับ หลังจากที่แยกย้ายกันไปเรียนต่อแล้ว ผมกลับเฝ้าคิดถึงเพื่อนคนนี้ของผมอยู่ตลอด มันเหมือนเป็นความรู้สึกที่ยังคาใจอะไรบางอย่างอยู่ มันคิดถึง อยากเจอ อยากพูดคุย อยากใกล้ชิดกันให้เหมือนแต่ก่อน จนกระทั่งวันเวลาก็พัดพาเอาความรู้สึกต่างๆนี้ ค่อยๆจางหายไป
จนกระทั่งเมื่อสงกรานต์นี้เอง ผมได้มีโอกาสพบเขาอีกครั้ง แม้จะเป็นเพียงช่วงเวลาสั้นๆ และจำอะไรไม่ค่อยได้(เพราะเมา) แต่มันกลับเรียกเอาความรู้สึกเดิมๆนั้นกลับมาอีกครั้งอย่างน่าประหลาดใจ กลับมาคิดถึงเขาเหมือนครั้งก่อน
ผมกลับทำได้เพียงส่งดอกไม้ไปให้เขา พร้อมกับข้อความให้กำลังใจให้เขาสู้กับงานของเขาเท่านั้น แล้วก็มานั่งยิ้มกับรูปดอกไม้ที่เขาโพสลงเฟสบุคเท่านั้นเอง จนถึงตอนนี้คิดว่าเขาคงยังไม่รู้ว่าดอกไม้ช่อนั้นเป็นของใคร
ตอนนี้ผมคิดอยู่เพียงอย่างเดียวว่า ผมจะบอกความรู้สึกของผมออกไปดีมั้ย เพราะผมก็กลัวว่าถ้าเปิดเผยออกไป ผมจะเสีย "เพื่อน" คนนี้ไปด้วยหรือเปล่า หรือผมควรจะเก็บความรู้สึกนี้ไว้ แล้วให้กาลเวลามันพัดพาจนเลือนหายไปอีกครั้ง...
ตกหลุมรักเพื่อนอีกครั้ง หลังจากไม่ได้พบกัน 7 ปี
เมื่อช่วงสงกรานต์ที่ผ่านมานี่เองผมมีโอกาสได้เจอเพื่อนเก่าๆสมัยเรียนมัธยมด้วยกันหลายคน ก็สังสรรค์กันตามประสา ได้เจอเพื่อนเก่าก็ดีใจอ่ะเนอะ คุยเล่นกันได้เหมือนเดิม แต่ก็มีเพื่อนคนนึงที่ทำให้ผมนั้นใจสั่น (นี่ตอนพิมพ์อยู่นึกถึงเรื่องเก่าๆ นึกถึงหน้าเขายังใจสั่นอยู่เลย)
เขาเป็นเด็กเรียนเก่งและอาร์ตมาก เป็นเพื่อนร่วมห้องเดียวกันกับผม ตอนแรกน่ะผมไม่ได้คิดอะไรเลย ก็เพื่อนคนนึงอ่ะเนาะ จนกระทั่งเริ่มสนิทกันเพราะอยู่หอเดียวกันเลยต้องมาเรียนพร้อมกัน กลับพร้อมกัน บางวันก็กินข้าวพร้อมกัน เลยสนิทกันไปโดยปริยายละมั้งครับ
ผมเป็นคนค่อนข้างเพื่อนเยอะ และสำมะเรเทเมาพอสมควร เพื่อนผมคนนี้ก็จะคอยเตือนกันอยู่เสมอ แต่มีอยู่ครั้งนึงผมเมามาก ก็ไม่รู้ว่าเพื่อนคนนี้ออกมาตามหาผมเจอแล้วพากลับหอได้ยังไง รู้ตัวอีกทีคือเช้าแล้ว (จำได้แค่นี้จริงๆ) นั่นเป็นสิ่งที่ผมประทับใจเขามาก แต่ก็ยังไม่รู้หัวใจตัวเองหรอกนะครับ ก็เพื่อนอ่ะเนาะ เราก็คิดแค่นั้น
เพื่อนผมคนนี้ ทุกๆปีจะต้องป่วยหนักๆ ปีละครั้ง เอาเป็นว่ามีไข้อ่อนแรงจนแทบจะช่วยเหลือตัวเองไม่ได้เลยทีเดียว ความนี้ก็ต้องหน้าที่ผมแล้วล่ะ ส่งข้าวส่งน้ำ เฝ้าไข้ จนถึงกระทั่งเช็ดตัวให้เลยล่ะ ตอนนั้นก็แปลกใจนะว่าต้องทำให้ขนาดนี้เลยหรอ แต่ก็ยังไม่ได้คิดอะไรมากไปกว่านั้น เขาจะต้องป่วยหนักแบบนี้ทุกปีในช่วงเปลี่ยนจากฤดูฝนไปฤดูหนาว ผมก็รับหน้าที่ดูแลมันตลอด ก็แปลกที่ผมก็อยากทำแบบนี้นะ ไม่ได้รู้สึกว่าเบื่อหรืออะไรเลย แต่กับคนอื่นผมไม่ได้รู้สึกอยากทำให้แบบนี้
จนกระทั่งเทอมสุดท้ายก่อนเข้ามหาวิทยาลัย ก็สอบโควต้าบ้าง รับตรงบ้างติดกันไปหลายคน ไม่รู้ว่าโชคชะตาพัดพาหรืออย่างไร ทำให้ผมกับเพื่อนคนนี้สอบติดกันคนละที่ (ซึ่งไกลกันพอสมควร) ช่วงนี้แหละครับที่อยู่ดีๆผมก็รู้สึกเคว้งๆ หวิวๆ เหมือนคนกำลังจะโดนทิ้งยังไงไม่รู้ ผมก็เข้าใจไปว่า กำลังจะจบแล้ว เพื่อนๆก็ต่างคนต่างไป ต้องเหงาเป็นธรรมดา แต่ไม่ครับ หลังจากที่แยกย้ายกันไปเรียนต่อแล้ว ผมกลับเฝ้าคิดถึงเพื่อนคนนี้ของผมอยู่ตลอด มันเหมือนเป็นความรู้สึกที่ยังคาใจอะไรบางอย่างอยู่ มันคิดถึง อยากเจอ อยากพูดคุย อยากใกล้ชิดกันให้เหมือนแต่ก่อน จนกระทั่งวันเวลาก็พัดพาเอาความรู้สึกต่างๆนี้ ค่อยๆจางหายไป
จนกระทั่งเมื่อสงกรานต์นี้เอง ผมได้มีโอกาสพบเขาอีกครั้ง แม้จะเป็นเพียงช่วงเวลาสั้นๆ และจำอะไรไม่ค่อยได้(เพราะเมา) แต่มันกลับเรียกเอาความรู้สึกเดิมๆนั้นกลับมาอีกครั้งอย่างน่าประหลาดใจ กลับมาคิดถึงเขาเหมือนครั้งก่อน
ผมกลับทำได้เพียงส่งดอกไม้ไปให้เขา พร้อมกับข้อความให้กำลังใจให้เขาสู้กับงานของเขาเท่านั้น แล้วก็มานั่งยิ้มกับรูปดอกไม้ที่เขาโพสลงเฟสบุคเท่านั้นเอง จนถึงตอนนี้คิดว่าเขาคงยังไม่รู้ว่าดอกไม้ช่อนั้นเป็นของใคร
ตอนนี้ผมคิดอยู่เพียงอย่างเดียวว่า ผมจะบอกความรู้สึกของผมออกไปดีมั้ย เพราะผมก็กลัวว่าถ้าเปิดเผยออกไป ผมจะเสีย "เพื่อน" คนนี้ไปด้วยหรือเปล่า หรือผมควรจะเก็บความรู้สึกนี้ไว้ แล้วให้กาลเวลามันพัดพาจนเลือนหายไปอีกครั้ง...