คืองี้คับ ผมกับแฟนจะพูดยังไงดีครับ เอ่ออออ เราเจอกันเพราะ โปรแกรมแชทของเกย์นี่แหละ
เจอกันวันปีใหม่ที่ผ่านมานี้พอดีเลย เรื่องราวของเราค่อนข้างแย่ครับ ผมรักเค้าในวันที่รู้ว่า เค้ามีเจ้าของแล้ว แต่ไม่นานหลังจากที่ผมรู้ เค้าก็โดนแฟนของเค้าบอกเลิก เพราะแฟนเค้าคบกับผู้ชายอีกคน มาก่อนที่ผมจะได้คุยกับเค้า หลายเดือน ......
ในที่เค้าโดนทิ้ง เค้ามีผมอยู่ด้วย เราคุยกันไม่สุภาพครับ กูตลอด ไม่ีเค้า ไม่มีตัวเอง ตั้งแต่วันแรกเลย
เราต่างก็รู้สึกรักกันครับ มันคือความรักแล้วล่ะ ตั้งแต่โตมาจนจะ 23ปี ผมไม่เคยคืดที่จะเดินทางไปไหนมาไหนเพื่อผู้ชายที่ผมเรียกว่าแฟนเลย แต่กับคนนี้ ผมไปหาเค้านะ แอบไป กทม.ในวันที่ว่าง หรือบางทีไม่ว่างก็ดอดไปจนได้ ทั้งๆที่ปีๆนึง ผมกลับบ้านไปหาพ่อไม่เกิน 2 ครั้งต่อปี แต่กับเค้าผมเลือกที่จะไป
ผมเป็นคนเปิดเผยคับ อะไรๆ ที่เป็นความลับหรือเป็นเรื่องที่ผมอยากไห้เค้ารู้ ผมบอกเค้าทุกอย่างเลย แต่กับเค้ามีกจะมี อะไรหลายๆอย่างที่ไม่บอกผม
เราอายุห่างกันเกินครึ่งรอบครับ ช่วงที่ผ่านมา ตอนที่เริ่มรักกันไหม่ๆ ผมค่อนข้างปิดใจ ไม่ยอมไปอ่อนไหวกับเค้าง่ายๆ เวลาผมโกรธนิสัยผมคือ เก็บไว้เงียบไว้ เดี๋ยวซักพักมันก็หายเอง ผมชอบแก้ปัญหาแบบนี้ ในขณะที่แฟนผมเค้ามักจะบังคับผม คือ กุต้องรู้นะ มีอะไรต้องพูดนะ อะไรแบบนั้น จนวันนึงผมก็ ระเบิดคำพูดแย่ๆที่ผมคิดจะเก็บไว้ออกมา ซึ่งพอเค้าได้ยินก็อึ้งไป แต่ดีครับ ช่วงแรกๆ เค้าใจเย็นดีมาก ทุกอย่าง ค่อยๆโอเคขึ้น เรามักมีปัญหากันกับเรื่องเล็กๆ ผมเป็นคนขี้น้อยใจ และ sensitive กับคนที่ผมให้ความสำคัญมากๆ
อย่างว่าแหละครับ คนคบกันช่วงแรกๆอะไรก็ดี เราคุยกันข้ามเที่ยงคืนกันทุกวันเลย เกือบ 3 เดือนเต็มที่เป็นแบบนั้น หลังๆมาพอเริ่มมีครั้งแรกที่ไม่ได้คุย ก็มีครั้งต่อๆไปเรื่อยๆ
จนมาช่วงเดือน 4 เค้าได้เปลี่ยนพื้นที่ทำงานจาก พนง.ออฟฟิศใน กทม. ไปทำพื้นที่ปริมณฑล เค้าต้องซื้อบ้าน และเค้าก็กูผ่าน ผมพยายามช่วยในสิ่งที่เด็กอายุ 22 ช่วยได้ ทุกอย่างผ่านไปด้วยดี
พล่ามระบายมาเยอะมากๆ (ผมเป็นคนพูดมาก)
เข้าเรื่องเลยละกัน ช่วงหยุดยาวนี้เค้ามาหาผมคับมาธุระแถวที่ผมเรียนด้วย (ต่างจังหวัด) เค้าเป็นคนที่ดีมากคนนึง ยอมขับรถมาหาตลอดในวันหยุดยาวๆที่ไม่ติดธุระ ครั้งนี้ก็เช่นกันครับ เราชอบใช้เวลาอยู่แต่ในห้อง 02/05/2558 (ครบ 122 วันพอดี) ผมมีกิจจกรรมที่มหาวิทยาลัย ก็ไปทำส่วนเค้าอยู่ห้องครับ
ผมกลับมาก็อาบน้ำ ทำไรเรื่อยเปื่อยนอนเล่นกันในห้อง ซักพัก ผมก็นึกได้ว่าวันนี้โดนถ่ายรูปไปเยอะครับ เลยว่าจะเปิดเฟสบุ๊คดู แต่ขี้เกียจเปิดคอม และเรื่องก็เริ่มต้นขึ้นที่นี่
พอดีโทรศัพท์ผมแบตเสียครับ เลยยืมของเค้ามาเปิด เค้าทำท่างึกงักเล็กๆ ผมก็เอะใจนิดๆ (เป็นพวกชอบเก็บข้อมูล) ในตอนที่ผมกำลังจะล็อกอินเฟสบุ๊ค ผมดันไปเห็น เมล์ๆนึง ซึ่งด้านหน้ามันเป็นชื่อเรียกจังหวัดที่เค้าเพิ่งย้ายไปอยู่ ผมเซฟข้อมูลลงสมองเลยครับ เรื่องแบบนี้จำแม่นสุดทรีนนนมาก
แล้วก็ผ่านไปผมก็เข้าไปดูรูปอะไรเสร็จเค้าเหมือนเริ่มร้อนใจขอโทรศัพท์คืนผมก็ไม่อะไร โอเคๆ เอาคืนไป
กลางคืนเรามีปัญหากันนิดหน่อย ในตอนที่เราไปเที่ยวกัน อารมณ์ผมกลายเป็นสีดำและผมก็เริ่มเงียบ เงียบกริบ ตาผมไม่มองเค้าเลย จนเค้าถาม ผมก็ไม่อยากตอบ และช่วง 22.00 ที่ผ่านมา เพื่อนผมชวนไปสังสรรค์ที่ห้องนิดหน่อย เค้าก็เหมือนจะโกรธครับ และประชดให้ผมไป ผมก็เลยไป เค้าโทรมาหาตอนไกล้จะเที่ยงคืน แต่บังเอิญจิงๆ แบตผมดับ(โทรศัพท์สำรองกากๆ) ก็เลยยืม ไอแพดเพื่อนมาเปิดเฟสเพื่อคุยกับเค้า เค้าพูดเหมือนจะไปจากห้อง และผมก็รั้งเค้าไว้ ตรงนี้ข้ามไปครับ ผมกลับมา ผมเจอเค้าที่ห้อง ผมดีใจมากเลย เข้าไปนอนกอดเค้า และก็หลับไป เช้ามา เราก็นอนเกลืแกกลิ้งเล่นนู่นนี่นั่นกันเหมือนปกติแล้วคับ
ช่วงเย็นเค้ามีธุระบ้านเพื่อน ผมก็เลยอยู่ห้องเปิดคอม ดูหนัง และเมล์ๆนั้นก็แว้บเข้ามาในสมอง
ผมเลยค้นมามันด้วย เครื่องมือที่เรารู้จักกันดี กูเกลิครับ ผมช็อคมากที่ดันไปเจอเมล์นี้ในเว็บที่เป็นแบบ โพสต์เมล์มาซัมติงน่ะครับ
เกย์หลายๆคนมักจะคุ้นเคยกับโพสต์จังดี พอผมอ่านข้อความเท่านั้นแหละ หัวผมร้อนมาก คิดมาก เรื่องราวไม่ค่อยจะดีมันก็เกิดขึ้นในหัวมากมาย คือเหมือนว่าผมแย่เกินไปรึป่าวรึนี่อาจเป็นจุดเริ่มต้นขิงการเลิกกัน ผมไม่โอเคเลยที่เจอความจริงตรงนี้ แม้เนื้อหาในโพสต์นั้นมันดูไม่แรงมาก แต่เกย์ทุกคนคงรู้สึกรับไม่ได้ที่แฟนโพตส์แบบนั้น
ตอนนี้ผมสับสนว่า ควรจะพูดเรื่องนี้เลย หรือว่าควรจะเก็บมันไว้ในใจ ผมกลัวที่สุดคือกลัวว่าทุกอย่างมันจะจบลง ผมรักเค้านะ ผมเปลี่ยนตัวเองให้มันดีขึ้น (มั้ง) เพราะเค้านะ ผมจริงจังมากๆกับคนๆนี้ เค้าเป็นคนมีความคิด เค้าเก่งด้วยผมหวาดกลัวกับการที่ผมจะเสียเค้าไป ตอนนี้ผมกำลังสั่น ทั้งกลัว ทั้งโกรธ มันสับสนจิงๆ
#ข้อความนี้ที่ทำให้ผมกังวล
----- ............tory@hotmail.com แปดริ้ว วัยทำงานคุยกันวะ, ฉะเชิงเทรา, 30, ช,------
ผมว่าถ้าเค้าได้อ่านเค้าก็คงรู้แหละว่าผมตั้งกระทู้ และก็คงโกรธมั้ง
..ปล.เพราะว่าเราห่างกันรึป่าว เค้าถึงต้องหาเพื่อนอะไรแบบนี้
คำพูดนึงในเอ็มวีเพลงอะไรซักอย่างมันผุดขึ้นมาบอกผมว่า ถ้าความห่างมันทำให้เรารักกันน้อยลง นั่นคงไม่ใช่รักแท้แล้วล่ะ "เพราะรักแท้มันต้องไม่แพ้อะไร"
ขอบคุณที่อ่าน 4375 ตัวอักษร.
แฟนแอบโพสต์เมล์ หา(เพื่อน??)คุยในโพสต์จัง
เจอกันวันปีใหม่ที่ผ่านมานี้พอดีเลย เรื่องราวของเราค่อนข้างแย่ครับ ผมรักเค้าในวันที่รู้ว่า เค้ามีเจ้าของแล้ว แต่ไม่นานหลังจากที่ผมรู้ เค้าก็โดนแฟนของเค้าบอกเลิก เพราะแฟนเค้าคบกับผู้ชายอีกคน มาก่อนที่ผมจะได้คุยกับเค้า หลายเดือน ......
ในที่เค้าโดนทิ้ง เค้ามีผมอยู่ด้วย เราคุยกันไม่สุภาพครับ กูตลอด ไม่ีเค้า ไม่มีตัวเอง ตั้งแต่วันแรกเลย
เราต่างก็รู้สึกรักกันครับ มันคือความรักแล้วล่ะ ตั้งแต่โตมาจนจะ 23ปี ผมไม่เคยคืดที่จะเดินทางไปไหนมาไหนเพื่อผู้ชายที่ผมเรียกว่าแฟนเลย แต่กับคนนี้ ผมไปหาเค้านะ แอบไป กทม.ในวันที่ว่าง หรือบางทีไม่ว่างก็ดอดไปจนได้ ทั้งๆที่ปีๆนึง ผมกลับบ้านไปหาพ่อไม่เกิน 2 ครั้งต่อปี แต่กับเค้าผมเลือกที่จะไป
ผมเป็นคนเปิดเผยคับ อะไรๆ ที่เป็นความลับหรือเป็นเรื่องที่ผมอยากไห้เค้ารู้ ผมบอกเค้าทุกอย่างเลย แต่กับเค้ามีกจะมี อะไรหลายๆอย่างที่ไม่บอกผม
เราอายุห่างกันเกินครึ่งรอบครับ ช่วงที่ผ่านมา ตอนที่เริ่มรักกันไหม่ๆ ผมค่อนข้างปิดใจ ไม่ยอมไปอ่อนไหวกับเค้าง่ายๆ เวลาผมโกรธนิสัยผมคือ เก็บไว้เงียบไว้ เดี๋ยวซักพักมันก็หายเอง ผมชอบแก้ปัญหาแบบนี้ ในขณะที่แฟนผมเค้ามักจะบังคับผม คือ กุต้องรู้นะ มีอะไรต้องพูดนะ อะไรแบบนั้น จนวันนึงผมก็ ระเบิดคำพูดแย่ๆที่ผมคิดจะเก็บไว้ออกมา ซึ่งพอเค้าได้ยินก็อึ้งไป แต่ดีครับ ช่วงแรกๆ เค้าใจเย็นดีมาก ทุกอย่าง ค่อยๆโอเคขึ้น เรามักมีปัญหากันกับเรื่องเล็กๆ ผมเป็นคนขี้น้อยใจ และ sensitive กับคนที่ผมให้ความสำคัญมากๆ
อย่างว่าแหละครับ คนคบกันช่วงแรกๆอะไรก็ดี เราคุยกันข้ามเที่ยงคืนกันทุกวันเลย เกือบ 3 เดือนเต็มที่เป็นแบบนั้น หลังๆมาพอเริ่มมีครั้งแรกที่ไม่ได้คุย ก็มีครั้งต่อๆไปเรื่อยๆ
จนมาช่วงเดือน 4 เค้าได้เปลี่ยนพื้นที่ทำงานจาก พนง.ออฟฟิศใน กทม. ไปทำพื้นที่ปริมณฑล เค้าต้องซื้อบ้าน และเค้าก็กูผ่าน ผมพยายามช่วยในสิ่งที่เด็กอายุ 22 ช่วยได้ ทุกอย่างผ่านไปด้วยดี
พล่ามระบายมาเยอะมากๆ (ผมเป็นคนพูดมาก)
เข้าเรื่องเลยละกัน ช่วงหยุดยาวนี้เค้ามาหาผมคับมาธุระแถวที่ผมเรียนด้วย (ต่างจังหวัด) เค้าเป็นคนที่ดีมากคนนึง ยอมขับรถมาหาตลอดในวันหยุดยาวๆที่ไม่ติดธุระ ครั้งนี้ก็เช่นกันครับ เราชอบใช้เวลาอยู่แต่ในห้อง 02/05/2558 (ครบ 122 วันพอดี) ผมมีกิจจกรรมที่มหาวิทยาลัย ก็ไปทำส่วนเค้าอยู่ห้องครับ
ผมกลับมาก็อาบน้ำ ทำไรเรื่อยเปื่อยนอนเล่นกันในห้อง ซักพัก ผมก็นึกได้ว่าวันนี้โดนถ่ายรูปไปเยอะครับ เลยว่าจะเปิดเฟสบุ๊คดู แต่ขี้เกียจเปิดคอม และเรื่องก็เริ่มต้นขึ้นที่นี่
พอดีโทรศัพท์ผมแบตเสียครับ เลยยืมของเค้ามาเปิด เค้าทำท่างึกงักเล็กๆ ผมก็เอะใจนิดๆ (เป็นพวกชอบเก็บข้อมูล) ในตอนที่ผมกำลังจะล็อกอินเฟสบุ๊ค ผมดันไปเห็น เมล์ๆนึง ซึ่งด้านหน้ามันเป็นชื่อเรียกจังหวัดที่เค้าเพิ่งย้ายไปอยู่ ผมเซฟข้อมูลลงสมองเลยครับ เรื่องแบบนี้จำแม่นสุดทรีนนนมาก
แล้วก็ผ่านไปผมก็เข้าไปดูรูปอะไรเสร็จเค้าเหมือนเริ่มร้อนใจขอโทรศัพท์คืนผมก็ไม่อะไร โอเคๆ เอาคืนไป
กลางคืนเรามีปัญหากันนิดหน่อย ในตอนที่เราไปเที่ยวกัน อารมณ์ผมกลายเป็นสีดำและผมก็เริ่มเงียบ เงียบกริบ ตาผมไม่มองเค้าเลย จนเค้าถาม ผมก็ไม่อยากตอบ และช่วง 22.00 ที่ผ่านมา เพื่อนผมชวนไปสังสรรค์ที่ห้องนิดหน่อย เค้าก็เหมือนจะโกรธครับ และประชดให้ผมไป ผมก็เลยไป เค้าโทรมาหาตอนไกล้จะเที่ยงคืน แต่บังเอิญจิงๆ แบตผมดับ(โทรศัพท์สำรองกากๆ) ก็เลยยืม ไอแพดเพื่อนมาเปิดเฟสเพื่อคุยกับเค้า เค้าพูดเหมือนจะไปจากห้อง และผมก็รั้งเค้าไว้ ตรงนี้ข้ามไปครับ ผมกลับมา ผมเจอเค้าที่ห้อง ผมดีใจมากเลย เข้าไปนอนกอดเค้า และก็หลับไป เช้ามา เราก็นอนเกลืแกกลิ้งเล่นนู่นนี่นั่นกันเหมือนปกติแล้วคับ
ช่วงเย็นเค้ามีธุระบ้านเพื่อน ผมก็เลยอยู่ห้องเปิดคอม ดูหนัง และเมล์ๆนั้นก็แว้บเข้ามาในสมอง
ผมเลยค้นมามันด้วย เครื่องมือที่เรารู้จักกันดี กูเกลิครับ ผมช็อคมากที่ดันไปเจอเมล์นี้ในเว็บที่เป็นแบบ โพสต์เมล์มาซัมติงน่ะครับ
เกย์หลายๆคนมักจะคุ้นเคยกับโพสต์จังดี พอผมอ่านข้อความเท่านั้นแหละ หัวผมร้อนมาก คิดมาก เรื่องราวไม่ค่อยจะดีมันก็เกิดขึ้นในหัวมากมาย คือเหมือนว่าผมแย่เกินไปรึป่าวรึนี่อาจเป็นจุดเริ่มต้นขิงการเลิกกัน ผมไม่โอเคเลยที่เจอความจริงตรงนี้ แม้เนื้อหาในโพสต์นั้นมันดูไม่แรงมาก แต่เกย์ทุกคนคงรู้สึกรับไม่ได้ที่แฟนโพตส์แบบนั้น
ตอนนี้ผมสับสนว่า ควรจะพูดเรื่องนี้เลย หรือว่าควรจะเก็บมันไว้ในใจ ผมกลัวที่สุดคือกลัวว่าทุกอย่างมันจะจบลง ผมรักเค้านะ ผมเปลี่ยนตัวเองให้มันดีขึ้น (มั้ง) เพราะเค้านะ ผมจริงจังมากๆกับคนๆนี้ เค้าเป็นคนมีความคิด เค้าเก่งด้วยผมหวาดกลัวกับการที่ผมจะเสียเค้าไป ตอนนี้ผมกำลังสั่น ทั้งกลัว ทั้งโกรธ มันสับสนจิงๆ
#ข้อความนี้ที่ทำให้ผมกังวล
----- ............tory@hotmail.com แปดริ้ว วัยทำงานคุยกันวะ, ฉะเชิงเทรา, 30, ช,------
ผมว่าถ้าเค้าได้อ่านเค้าก็คงรู้แหละว่าผมตั้งกระทู้ และก็คงโกรธมั้ง
..ปล.เพราะว่าเราห่างกันรึป่าว เค้าถึงต้องหาเพื่อนอะไรแบบนี้
คำพูดนึงในเอ็มวีเพลงอะไรซักอย่างมันผุดขึ้นมาบอกผมว่า ถ้าความห่างมันทำให้เรารักกันน้อยลง นั่นคงไม่ใช่รักแท้แล้วล่ะ "เพราะรักแท้มันต้องไม่แพ้อะไร"
ขอบคุณที่อ่าน 4375 ตัวอักษร.