โคลงสี่สุภาพ ค่าความเป็นคน

ยามอำนาจ ท่วมท้น          อวดกร่าง
ตั้งท่า เบ่งคับทาง          ทั่วหล้า
ดีแต่ข่ม เหมือนอย่าง          คนเถื่อน อวดตัว
อวดเอ่ย แต่ตนกล้า          ที่แท้ หวาดกลัว

ร้อนตัว กลัวคนว่า          เผลอหลุด
เป็นเพียงเศษ มนุษย์          ต่ำต้อย
หวังกดข่ม ให้หยุด          เห็นต่าง ตัวนา
ใครแน่ ที่พร่องด้อย          คุณค่า แห่งคน