จะทำอย่างไรดี. สำหรับกระทู้
แรกที่ผมตั้งไว้. ผมลองทำแล้ว. แต่แม่ก็ไม่ต่างอะไร
เรื่องมีอยู่ว่า. ตอนบ่ายมีน้องอีกคนนึง. (ลูกของน้า)
มาด่าน้องผม. น้องผมก็ร้องไห้ผมเลยด่ามันกับเป็นชุดใหญ่บ้าง
แล้วมันก้อไปฟ้องแม่มันว่าผมด่าแม่มันก็อาราวาทจนแม่ผม เรียกผมไปแม่ผมไม่ฟังเหตุผลผมเลย
แม่เอาแต่ตีเอาแต่ทุบผม. ผมเลยตะโกนบอกว่า หนูทำอะไรก็ผิด หลานแม่ดีหมดทุกคนแหละ
แม่ผมเลยบอกว่า เออ หลานกุดี. ดีกว่าอีก. มันลูกเหี้..
ใช่หลานเขาดี. แม้จะติดคุก ทำอะไรหลานเขาก้อดีหมด. หลานคนที่1 เปนผู้หยิง ส่วนอีกคนเปนลูกพี่ลูกน้องผม อายุปีนี้15เท่ากัน
ผมต้องทำแบบนั้นใช่ไหม ถึงผมจะเป้นลูกที่ดี ต้องติดคุกหรอ ต้องขโมยของ ต้องขึ้นสานด้วยใช่ไหม
ในขนะที่ผมทำทุกอย่างเพื่อแม่ แต่แม่กับผลักใสอย่างนี้หรอ😢
ผมไม่อยู่. เขาคงจะดีใจ. เพราะตอนเด็กผมก็ไม่ค่อยเจอหน้าเขาอยู่แล้ว ถ้าไม่มียายผมคงตายไปแล้ว
แล้วตอนนี้หรอ. ผมรู้สึกเหนื่อย รู้สึกท้อ. อีก1อาทิตย์จะวันเกิดผมแล้ว. แค่ทำบุญกะเขาผมยังไม่เคยเลย😢.
ผมไม่รู้เหมือนกันตอนนี้ผมเป็นตัวอะไร ที่ตั้งใจเรียนเพื่อไคร.
แม่คนที่ตอนนั้นรักผมที่สุด. แต่ตอนนี้เขาเกลียจผมที่สุด. ผมเสียใจผมไม่มีอะไรดีเลยผิดไปหมด. ผิดตั้งแต่เกิดแล้วด้วยซ้ำ
ผมเจ็บ. ก็มีแต่คนซ้ำเติมผม หลาน2คนนั้นมันก็คอยเยาะเย้ยด้วยสายตา. บอกอะไรแม่เขาเชื่อหมด.
เขาด่าว่า-ไรไม่เป็นซักอย่าง. แล้วไครที่ไม่หันมาดูผมเลยว่าผมเป็นอย่างไร แต่ตอนนี้ผมรู้ว่าตัวผมเองตอนนี้ผมรู้สึกเกลียจตัวเอง
เกียจที่ทำอะไรไม่ได้เลย😢 เกียจที่ทำความดีแต่ไม่มีไครเห็น ขนะที่ผมพยายามจะเข้าหาแม่ผม. แต่เขากลับถอยห่างออกไปเรื่อยๆ
ตอนนี้ผมเหมือน คนที่เขาไม่รู้จักผมถามอะไรเขาไม่เคยตอบ แต่พอหลานไลน์มา เขารีบกดตอบไปเลย
อนุบาล ผมหัวแตก คุนครูโทรหาแม่ผให้แม่ผมมารับ แทนที่เขาจะถามว่าเป็นอะไรไหม แต่เขากลับด่าผมต่อหน้าเพื่อนๆ. แต่พอหลานแค่ถลอก เขากลับ
รีบไปหาและทิ้งให้ผมอยู่คนเดียว. ตอนนั้นกว่าเขาจะกลับก็20.00 ไฟผมเปิดไม่ถึงทั้งห้องเลยมืด. ตอนนั้นผมรู้สึกแค้น แล้ะ เกลียจมาก. แล้วถึงตอนนี้
มันก็ยังคงอยู่. แม่เย็นชาใส่ผม. แค่ผมนั่งไกล้ๆเขาก้อยังถอยห่างออกไป 😢 ผมมันไม่ดี. สู้อะไรกะเขาไม่ได้สักอย่าง. ถ้าผมเป็นอะไรไปเขาจะมา
เป็นห่วงผมบ้างไหม. ผมยังเป็นลูกเขาอยู่หรือปล่าว หรือผมมันส่วนเกิน ผมเหมือนเนื้องอกที่จะตัดทิ้งก็ได้อย่างงั้นหรอ
ผมท้อ ผมหมดแรงสู้. ผมเหนื่อย ผมเหนื่อยที้ต้องคอยวิ่งตามโดยที่เขา. เริ่มถอยห่างออกไป
ผมต้องติดยาใช่ไหม. ต้องโดดเรียนใช่ไหม แม่ถึงจะหันมา. แค่ผมอยากกอดยังทำไม่ได้
ใบบันทึกเยี่ยมบ้าน ครูบอกไห้ถ่ายกะผู้ปกครอง. พอผมบอกแม่เขากลับตะหวาดบอกว่า ถ่ายคนเดียวไม่ได้หรอกุจะนอน. ทั้งที่นอนมาทั้งวัน
แล้ว. แต่พอหลานขอถายรูปเขากลับ เขากลับไม่ปฏิเสดเลย. ผมไม่อยากอยู่แล้วครับ😡😢😪😓
ผมควรทำอย่างไรดีครับ 👆 ขอบคุนครับ
แม่ไม่รักหนูหรอ
แรกที่ผมตั้งไว้. ผมลองทำแล้ว. แต่แม่ก็ไม่ต่างอะไร
เรื่องมีอยู่ว่า. ตอนบ่ายมีน้องอีกคนนึง. (ลูกของน้า)
มาด่าน้องผม. น้องผมก็ร้องไห้ผมเลยด่ามันกับเป็นชุดใหญ่บ้าง
แล้วมันก้อไปฟ้องแม่มันว่าผมด่าแม่มันก็อาราวาทจนแม่ผม เรียกผมไปแม่ผมไม่ฟังเหตุผลผมเลย
แม่เอาแต่ตีเอาแต่ทุบผม. ผมเลยตะโกนบอกว่า หนูทำอะไรก็ผิด หลานแม่ดีหมดทุกคนแหละ
แม่ผมเลยบอกว่า เออ หลานกุดี. ดีกว่าอีก. มันลูกเหี้..
ใช่หลานเขาดี. แม้จะติดคุก ทำอะไรหลานเขาก้อดีหมด. หลานคนที่1 เปนผู้หยิง ส่วนอีกคนเปนลูกพี่ลูกน้องผม อายุปีนี้15เท่ากัน
ผมต้องทำแบบนั้นใช่ไหม ถึงผมจะเป้นลูกที่ดี ต้องติดคุกหรอ ต้องขโมยของ ต้องขึ้นสานด้วยใช่ไหม
ในขนะที่ผมทำทุกอย่างเพื่อแม่ แต่แม่กับผลักใสอย่างนี้หรอ😢
ผมไม่อยู่. เขาคงจะดีใจ. เพราะตอนเด็กผมก็ไม่ค่อยเจอหน้าเขาอยู่แล้ว ถ้าไม่มียายผมคงตายไปแล้ว
แล้วตอนนี้หรอ. ผมรู้สึกเหนื่อย รู้สึกท้อ. อีก1อาทิตย์จะวันเกิดผมแล้ว. แค่ทำบุญกะเขาผมยังไม่เคยเลย😢.
ผมไม่รู้เหมือนกันตอนนี้ผมเป็นตัวอะไร ที่ตั้งใจเรียนเพื่อไคร.
แม่คนที่ตอนนั้นรักผมที่สุด. แต่ตอนนี้เขาเกลียจผมที่สุด. ผมเสียใจผมไม่มีอะไรดีเลยผิดไปหมด. ผิดตั้งแต่เกิดแล้วด้วยซ้ำ
ผมเจ็บ. ก็มีแต่คนซ้ำเติมผม หลาน2คนนั้นมันก็คอยเยาะเย้ยด้วยสายตา. บอกอะไรแม่เขาเชื่อหมด.
เขาด่าว่า-ไรไม่เป็นซักอย่าง. แล้วไครที่ไม่หันมาดูผมเลยว่าผมเป็นอย่างไร แต่ตอนนี้ผมรู้ว่าตัวผมเองตอนนี้ผมรู้สึกเกลียจตัวเอง
เกียจที่ทำอะไรไม่ได้เลย😢 เกียจที่ทำความดีแต่ไม่มีไครเห็น ขนะที่ผมพยายามจะเข้าหาแม่ผม. แต่เขากลับถอยห่างออกไปเรื่อยๆ
ตอนนี้ผมเหมือน คนที่เขาไม่รู้จักผมถามอะไรเขาไม่เคยตอบ แต่พอหลานไลน์มา เขารีบกดตอบไปเลย
อนุบาล ผมหัวแตก คุนครูโทรหาแม่ผให้แม่ผมมารับ แทนที่เขาจะถามว่าเป็นอะไรไหม แต่เขากลับด่าผมต่อหน้าเพื่อนๆ. แต่พอหลานแค่ถลอก เขากลับ
รีบไปหาและทิ้งให้ผมอยู่คนเดียว. ตอนนั้นกว่าเขาจะกลับก็20.00 ไฟผมเปิดไม่ถึงทั้งห้องเลยมืด. ตอนนั้นผมรู้สึกแค้น แล้ะ เกลียจมาก. แล้วถึงตอนนี้
มันก็ยังคงอยู่. แม่เย็นชาใส่ผม. แค่ผมนั่งไกล้ๆเขาก้อยังถอยห่างออกไป 😢 ผมมันไม่ดี. สู้อะไรกะเขาไม่ได้สักอย่าง. ถ้าผมเป็นอะไรไปเขาจะมา
เป็นห่วงผมบ้างไหม. ผมยังเป็นลูกเขาอยู่หรือปล่าว หรือผมมันส่วนเกิน ผมเหมือนเนื้องอกที่จะตัดทิ้งก็ได้อย่างงั้นหรอ
ผมท้อ ผมหมดแรงสู้. ผมเหนื่อย ผมเหนื่อยที้ต้องคอยวิ่งตามโดยที่เขา. เริ่มถอยห่างออกไป
ผมต้องติดยาใช่ไหม. ต้องโดดเรียนใช่ไหม แม่ถึงจะหันมา. แค่ผมอยากกอดยังทำไม่ได้
ใบบันทึกเยี่ยมบ้าน ครูบอกไห้ถ่ายกะผู้ปกครอง. พอผมบอกแม่เขากลับตะหวาดบอกว่า ถ่ายคนเดียวไม่ได้หรอกุจะนอน. ทั้งที่นอนมาทั้งวัน
แล้ว. แต่พอหลานขอถายรูปเขากลับ เขากลับไม่ปฏิเสดเลย. ผมไม่อยากอยู่แล้วครับ😡😢😪😓
ผมควรทำอย่างไรดีครับ 👆 ขอบคุนครับ