เมื่อ 3ปี่ที่แล้ว ความคิดเรายังเป็นเด็กๆใสๆ อยากมีแฟน เพราะแค่อยากมีคนคุยด้วย ไม่เหงา
เลยคุยมา ทะเลาะกันไปจะ 3ปีแล้ว
แล้ว 3ปีนี้ เราก็โตขึ้น ความคิดเราก็เปลี่ยนไปตามประสบการณ์
ตอนนี้เราไม่ได้ต้องการแค่คนคุยแก้เหงา เรากลับต้องการคนที่จะดูแลเราได้ ในหลายๆด้าน
เราคิดว่าผู้ชายอายุเยอะกว่าเราเกือบ 10ปี ควรจะมีความมั่นคงทางหน้าที่การงานมากกว่าเรา
ไม่ใช่มารอให้เราเรียนจบแล้วค่อยเริ่มต้นสร้างอนาคตพร้อมกัน
หรืออีกนัยหนึ่งคือ ต่างคนก็น่าจะต่างมีหน้าที่การงานเป็นของตัวเอง
ถ้ารอมาทำร่วมกัน ถ้ามันพัง มันจะพากันพังทั้งหมด
ไม่ได้หมายความว่าจะหวังพึ่งผู้ชาย แต่แค่อยากเห็นความมั่นคงของคนที่อายุเยอะกว่าเราเกือบ10ปี
คนที่จะมาดูแลเราไปทั้งชีวิต อยากเห็นความขยัน อยากเห็นความมานะพยามยาม อยากเห็นความประหยัดอดออม
คือเราไม่ได้รังเกียจคนจน ถ้าคุณเป็นคนขยัน และรู้จักเก็บหอมรอมริบ
เราสองคนมีทั้งส่วนที่เหมือนกัน และตรงกันข้าม หลักๆเลยคือ เขาชอบเฮฮาปาร์ตี้ ชอบพูดคุยกับคนเยอะๆ
กินเหล้า(สัปดาห์ละ2-3ครั้ง ทั้งที่ไม่ค่อยจะมีเงิน) เราโคตรทรมานเลยเวลาที่ต้องไปนั่งรอเขากินเหล้า
(ถึงไม่บ่อยก็เบื่อ เพราะเราอยู่ไกลกัน นานๆได้เจอที) เราไม่ชอบการพบปะกับคนมากๆเอาซะเลย
เราไม่ชอบเสียงดัง ไม่อยากยุ่งกับใคร ไม่ชอบปาร์ตี้ เราอยู่ได้แค่กับเพื่อนสนิทที่นิสัยคล้ายๆกันเท่านั้น
เราเรียนศิลปะ ชอบธรรมะ เค้าก็ชอบงานศิลปะนะคะ แต่ไม่เคยไปดูงาน ไปฟังแนวคิดด้านศิลปะกับเราเลย
อีกอย่างคือความใจร้อน ปากร้าย ที่ลึกๆแล้วเขาอาจไม่ได้คิดร้ายอะไร แต่มันทำลายความรู้สึกดีให้มันลดลงเรื่อยๆ
จนตอนนี้มันไม่เหลือแล้ว จากที่เราเคยอดทน ไม่ต่อปากต่อคำ หลังๆมานี้ เราตอกกลับทุกคำพูด
เขาแรงมา เราแรงกลับ มันทำให้ร้อนรุ่มกันไปใหญ่ จนเราเองไม่มีความสุขเลย
เราเคยบอกเลิกเขาหลายครั้งแล้ว แต่เขากูพูดนั่นพูดนี่จนเรารู้สึกผิด และยอมกลับไปคบเขาต่อ
จนมาตอนนี้ เรารู้ใจตัวเองแล้วว่า ยังไงก็อยู่กับคนคนนี้ไม่มีความสุขอีกต่อไปแล้ว
เพราะเคยพยามแล้ว ก็มีคำตอบในหัวตลอดว่า มันไม่ใช่หวะ
ตอนนี้เราจึงตัดขาดการติดต่อจากเขา เพื่อจะได้ไม่ต้องพูดต้องฟังอะไรกันอีกแล้ว
ยอมรับว่ามันหักดิบเกินไป แต่ถ้าเรากลับไปเจรจากับเขาอีก เดี๋ยวเราก็จะแพ้คำพูดเขาอีก
ทั้งหมดทั้งมวลที่กล่าวมานี้ เราไม่ได้มีคนใหม่ และไม่เคยมองใครอื่นในระหว่างที่มีเขา
และที่เลิกกันไม่ใช่เพราะจะไปหาคนใหม่ที่ดีกว่า
แต่เราพบคำตอบแล้วว่า การอยู่คนเดียวแบบตอนนี้ มันมีความสุขกว่าจริงๆ
ไม่รู้ว่าการที่เราเดินออกมาโดยไม่บอกลาแบบนี้ มันเห็นแก่ตัวเกินไปมั๊ย?
จะบอกเลิกผู้ชายยังไงดี ที่อยากเลิกเพราะหมดรัก ไม่ได้จะมีคนใหม่
เลยคุยมา ทะเลาะกันไปจะ 3ปีแล้ว
แล้ว 3ปีนี้ เราก็โตขึ้น ความคิดเราก็เปลี่ยนไปตามประสบการณ์
ตอนนี้เราไม่ได้ต้องการแค่คนคุยแก้เหงา เรากลับต้องการคนที่จะดูแลเราได้ ในหลายๆด้าน
เราคิดว่าผู้ชายอายุเยอะกว่าเราเกือบ 10ปี ควรจะมีความมั่นคงทางหน้าที่การงานมากกว่าเรา
ไม่ใช่มารอให้เราเรียนจบแล้วค่อยเริ่มต้นสร้างอนาคตพร้อมกัน
หรืออีกนัยหนึ่งคือ ต่างคนก็น่าจะต่างมีหน้าที่การงานเป็นของตัวเอง
ถ้ารอมาทำร่วมกัน ถ้ามันพัง มันจะพากันพังทั้งหมด
ไม่ได้หมายความว่าจะหวังพึ่งผู้ชาย แต่แค่อยากเห็นความมั่นคงของคนที่อายุเยอะกว่าเราเกือบ10ปี
คนที่จะมาดูแลเราไปทั้งชีวิต อยากเห็นความขยัน อยากเห็นความมานะพยามยาม อยากเห็นความประหยัดอดออม
คือเราไม่ได้รังเกียจคนจน ถ้าคุณเป็นคนขยัน และรู้จักเก็บหอมรอมริบ
เราสองคนมีทั้งส่วนที่เหมือนกัน และตรงกันข้าม หลักๆเลยคือ เขาชอบเฮฮาปาร์ตี้ ชอบพูดคุยกับคนเยอะๆ
กินเหล้า(สัปดาห์ละ2-3ครั้ง ทั้งที่ไม่ค่อยจะมีเงิน) เราโคตรทรมานเลยเวลาที่ต้องไปนั่งรอเขากินเหล้า
(ถึงไม่บ่อยก็เบื่อ เพราะเราอยู่ไกลกัน นานๆได้เจอที) เราไม่ชอบการพบปะกับคนมากๆเอาซะเลย
เราไม่ชอบเสียงดัง ไม่อยากยุ่งกับใคร ไม่ชอบปาร์ตี้ เราอยู่ได้แค่กับเพื่อนสนิทที่นิสัยคล้ายๆกันเท่านั้น
เราเรียนศิลปะ ชอบธรรมะ เค้าก็ชอบงานศิลปะนะคะ แต่ไม่เคยไปดูงาน ไปฟังแนวคิดด้านศิลปะกับเราเลย
อีกอย่างคือความใจร้อน ปากร้าย ที่ลึกๆแล้วเขาอาจไม่ได้คิดร้ายอะไร แต่มันทำลายความรู้สึกดีให้มันลดลงเรื่อยๆ
จนตอนนี้มันไม่เหลือแล้ว จากที่เราเคยอดทน ไม่ต่อปากต่อคำ หลังๆมานี้ เราตอกกลับทุกคำพูด
เขาแรงมา เราแรงกลับ มันทำให้ร้อนรุ่มกันไปใหญ่ จนเราเองไม่มีความสุขเลย
เราเคยบอกเลิกเขาหลายครั้งแล้ว แต่เขากูพูดนั่นพูดนี่จนเรารู้สึกผิด และยอมกลับไปคบเขาต่อ
จนมาตอนนี้ เรารู้ใจตัวเองแล้วว่า ยังไงก็อยู่กับคนคนนี้ไม่มีความสุขอีกต่อไปแล้ว
เพราะเคยพยามแล้ว ก็มีคำตอบในหัวตลอดว่า มันไม่ใช่หวะ
ตอนนี้เราจึงตัดขาดการติดต่อจากเขา เพื่อจะได้ไม่ต้องพูดต้องฟังอะไรกันอีกแล้ว
ยอมรับว่ามันหักดิบเกินไป แต่ถ้าเรากลับไปเจรจากับเขาอีก เดี๋ยวเราก็จะแพ้คำพูดเขาอีก
ทั้งหมดทั้งมวลที่กล่าวมานี้ เราไม่ได้มีคนใหม่ และไม่เคยมองใครอื่นในระหว่างที่มีเขา
และที่เลิกกันไม่ใช่เพราะจะไปหาคนใหม่ที่ดีกว่า
แต่เราพบคำตอบแล้วว่า การอยู่คนเดียวแบบตอนนี้ มันมีความสุขกว่าจริงๆ
ไม่รู้ว่าการที่เราเดินออกมาโดยไม่บอกลาแบบนี้ มันเห็นแก่ตัวเกินไปมั๊ย?