ถ้าคุณมีโอกาสเจอรักครั้งแรกอีกครั้งคุณจะรู้สึกยังงัย???

สวัสดีเพื่อนๆๆพันทิปทุกคน วันนี้เรามีเรื่องมาเล่าให้ฟัง   รักครั้งแรกที่หายไปนานในงานแต่งเพื่อนร่วมห้อง
หวังว่าเพื่อนๆที่เคยเจอสถานการณ์เดียวกัน จะช่วยแชร์แลกเปลี่ยนข้อมูลกันน่ะค่ะ
                                                                                                                                                                                    

เรื่องมีอยู่ว่า..... เราเลิกกับคนๆนึงมา 10 ปี ได้แร้วว
เราชอบกันตั้งแต่ ม. 1 - ม. 3  เค้าจะเปนเด้กเกเรหน่อย ส่วนเราจะเปนเด้กเด้อนั่งหน้า จะคอยช่วยเหลือเค้าตลอดเรื่องเรียน
แต่แล้ว เมื่อเราเรียนจบ ม. 3 เราก็ห่างกันครั้งนึง ตอนนั้นเราย้ายโรงเรียน และเค้าก็ย้ายโรงเรียนด้วยเช่นกัน แต่ยังอยู่ในจังหวัดเดียวกัน
แต่ก้ไม่ค่อยได้เจอกันเท่าไหร่ และไม่ค่อยได้ติดต่อกัน

จนเราเรียนอยู่ ม. 5 เราก้มาติดต่อกันและเราก้กลับมาคบกัน แต่แร้วเราก้มักทะเลาะกันบ่อย และบ่อยขึ้น
จนท้ายที่สุดเราก็เลิกกัน ในระยะเวลาแค่ 3-4 เดือน
ณ ตอนนั้นมันเป็นความผิดเราเองเพราะเราเองที่คอยตามเค้ามากเกินไป เราชอบโทรตามให้เค้ากลับบ้าน เพราะเค้าชอบเที่ยวดึกกะเพือนๆของเค้า มันเปนนิสัยที่แย่มาก ณ ตอนนั้น)


>>เวลาผ่านไป
เราย้ายมาอยู่ กทม. เค้ายังอยู่จังหวัดเดิม
>> เมื่อเรามีแฟนใหม่เราก้ไม่เคยมีนิสัยนั้นอีกเลย แต่กลับกลายเปนว่าเราไม่ชอบคนที่ตามเรา
คนที่คอยจุกจิกเรามากเกินไปเหมือนกัน
(เหมือนเวรกรรมเบย)

>>จนวันหนึ่ง(เมื่อโตขึ้น)เราเข้าใจความรู้สึกเค้ามากกก   ว่าตอนนั้นเค้าคงอึดอัด และทนเรามากจริงๆ (ขอโทดน่ะ)

>>และเมื่อเวลาผ่านไป เราจบ ปริญญา เราทำงาน ได้ 4 ปี เราย้ายกลับมาอยู่ต่างจังหวัด

>>จนวันนี้งานแต่งเพื่อนร่วมห้องเดียวกันตอน ม ต้น
เรากลับมาเจอกันอีกครั้ง ตั้งแต่วันนั้นก้ 10 ปีได้แร้ว ที่ไม่ได้เจอกันเลย
เรานั่งคนละโต๊ะกัน เพราะเรามาก่อน ส่วนเค้ามาทีหลังตามมากะเพื่อนในห้อง(กลุ่มผู้ชาย) เลยนั่งอีกโต๊ะ
จนถึงเวลาถ่ายรูปรวม(ตามประสางานแต่ง) เพื่อนๆ(กลุ่มผู้หญิง)ก้ให้เราไปตามเพื่อนๆมาถ่ายรูป
และโดนแซวว่า:: แกกะโอม(นามสมมติ) เคยเปนแฟนกัน แกเดินไปชวนเลย ไปเลยๆๆ
ซึ่งเราก้ไม่กล้าอ่ะ  เพราะเรากะเค้าก้ไม่คุยกันน่ะ เพราะอะไรเราก้ไม่รู้ว่าทำไมเปนแบบนั้น
แต่ท้ายที่สุดเราก้ถ่ายรูปรวมกันน่ะ
มีครั้งนึง เค้าเปนคนถ่าย ส่วนเราก้หน้าเหว่อเลย
ไม่รู้จะทำหนัายังงัย เหมือนจะอยากหันหลังให้
แต่เมื่อมองไปที่เค้าที่กำลังรอถ่ายรูปเห้นเรากำลังจะหันหลัง เค้าทำหงุดหงิด
เราก้เลยหันมายิ้มสู้ และเค้าก้อมยิ้ม เห้ออออออออออออออ

จนถึงเวลากลับบ้าน
แฟนใหม่เค้าเพิ่งมาและยืนรออยู่หน้างาน ส่วนเราเห็นแร้ว ก้เฉยๆๆน่ะเพราะเราไม่รู้จักกัน แต่เราก้คิดได้น่ะว่า
ถึงเราจะเลิกไปแร้ว เรายังเปนเพื่อนกันได้อีก
ถึงแม้วันนี้เรายังไม่สนิทใจ แต่เมื่อเวลาผ่านไปเราคงทำได้ดีกว่านี้

ท้ายที่สุด
เมื่อเราเห็นว่าเค้ามีคนรักใหม่ คนรักที่คงจะไม่มีนิสัยเหมือนเราในตอนนั้นแน่ เราก้ดีใจด้วยมากจริงๆๆ
(ถึงแม้บางห่วงเวลาเรายังคิดถึงและรักเค้าอยู่)
และเราก้แอบหวังน่ะว่าแฟนใหม่ของเค้าจะรักเค้ามากกว่าที่เราเคยรักเค้าน่ะ แค่หวัง..เท่านั้น ...

และที่สุดของที่สุด เราคงต้องรอให้เวลาพัดพามันไปจากใจเราเอง
เพราะ เรามีทางเดินเป็นของตัวเอง มีความฝันที่ต่างกัน แต่เราก้ยังเป็นเพื่อนกันได้

ปล.ถ้าตอนนั้นความคิดเราโตเท่าตอนนี้หวังว่าเราคงไม่จบกันแบบนี้น่ะ
ปล..เค้าคือรักแรกของเรา

                                                                                                                                                                        

ลองมาแชร์ความรู้สึกกันดูน่ะค่ะ ว่าถ้าคุณมีโอกาสเจอรักครั้งแรกอีกครั้งคุณจะรู้สึกยังงัย
****อาจจะเขียนไม่ดีก้ขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วยค่ะ นานๆๆๆเขียนกระทู้ ค่ะ