เอ่อ ขอเกริ่นก่อนนะครับว่าผมเขียนไม่เก่งและไม่เคยเขียสำนวนและเนื้อหาอาจจะน่าเบื่อมากๆๆๆ และไม่รู้ต้องลงกระทู้ไหนเลยกดมั่วๆเอานะครับ
อยู่ดีๆผมก็รู้สึกคิดถึงแฟนเก่า (ก็แฟนคนเดียวที่เคยมี และไม่เคยมีใหม่เพราะคิดถึงเขาทีไรรู้สึกโหวงๆที่หัวใจ) คือผมกับ เขาได้พบกันที่ ค่ายอบรมผู้นำยุคใหม่
น่าจะประมาณปี 2547-48 เป็นค่ายร่วมระหว่าง โรงเรียนสตรีวิทยา และ โรงเรียนวัดสุทธิวราราม พอกลับจากค่ายเราก็คุยกัน และ ตกลงคบกันเป็นแฟนประมาณ 7เดือน และเราก็เลิกกัน คงเป็นเพราะนิสัยผมนั่นแหละ(โดยส่วนตัวผมออกแนว นิสัยเนิร์ดๆ คือเรียบร้อย ช่างสงสัย ไม่กล้าแสดงออก และ ออกแนวขี้หึง) ช่วงนั้นมีผู้ชายมาคุยกับเขาผมก็คอยถามนั่นถามนี่จนเขารำคาญและคงรู้สึกไม่ดีที่เราไม่ไว้ใจเขา ตอนนั้นผมน่าจะอายุ 15 ปี(เรียน ม.4)ด้วยความที่ความนึกคิดยังเป็นเด็กเลยทำให้เขารำคาญ เขาเลยบอกเลิก
ด้วยความที่เคยคุยกันทุกวัน(ทางโทรศัพท์ ไม่ค่อยได้เจอกันหรอกครับ)ผมรู้ตัวดีคงตัดใจยาก เลยตัดสินใจทิ้งเบอร์โทร E-Mail และ ทุกช่องทางที่ติดต่อเขาได้ไป พอผ่านไปร่วม 3ปีเริ่มทำใจได้เลยอยากรู้ความเป็นไปของเขาแต่คงสายไปเพราะไม่มีช่องทางไหนติดต่อเขาได้เลย ถ้าผมว่าง และ คิดถึงเขาก็จะลองเสริช์ชื่อเขาใน Google เผื่อเจอใน Facebook แต่สุดท้ายก็ไม่เจอจนผ่านมาร่วม 8 ปี(ปัจจุบันผมอายุ 26ปี)ก็ยังไม่เจอ
ผมก็รู้ว่าเรื่องมันผ่านไปแล้วก็ควรปล่อยมันผ่านไป แต่เห็นคู่อื่น ทีไร หรือ ที่ๆเคยไปกับเขาก็ยังคิดถึงอยู่เสมอ และไม่กล้าเริ่มต้นใหม่กับใครเพราะกลัวว่าจะเจ็บแบบเดิมอีก
ผมเลยอยากรบกวนท่านผู้รู้ทุกท่านช่วยแนะนำทางแก้ปัญหาของผมทีได้ไหมครับ ผมรู้สึกว่าเรื่องอื่นๆไม่เคยยากสำหรับผมเลยผมฝ่าฟันปัญหามาตลอดอย่างไม่เคยย่อท้อ แต่เรื่องนี้จนใจจริงๆได้แต่หนีปัญหาไปเรื่อยๆพอไม่สบายใจเวลาคิดถึงเขาแล้วใจโหวงๆก็จะหาหนังมาดูเพื่อให้ลืมหวังเพียงให้เวลาช่วยทำให้ผมลืมแต่ผ่านมาร่วม 11 ปีมันก็ยังไม่หายขาดซักที พวกคุณจะว่าๆผมขาดประสบการณ์และอ่อนแอทางนี้ก็ได้ผมยอมรับ จะว่ายังไงก็ได้แต่ขอข้อเสนอแนะให้ผมด้วย จะเป็นพระคุณอย่างสูง
อยู่ดีๆก็อยากรู้ความเป็นไปของแฟนเก่า
อยู่ดีๆผมก็รู้สึกคิดถึงแฟนเก่า (ก็แฟนคนเดียวที่เคยมี และไม่เคยมีใหม่เพราะคิดถึงเขาทีไรรู้สึกโหวงๆที่หัวใจ) คือผมกับ เขาได้พบกันที่ ค่ายอบรมผู้นำยุคใหม่
น่าจะประมาณปี 2547-48 เป็นค่ายร่วมระหว่าง โรงเรียนสตรีวิทยา และ โรงเรียนวัดสุทธิวราราม พอกลับจากค่ายเราก็คุยกัน และ ตกลงคบกันเป็นแฟนประมาณ 7เดือน และเราก็เลิกกัน คงเป็นเพราะนิสัยผมนั่นแหละ(โดยส่วนตัวผมออกแนว นิสัยเนิร์ดๆ คือเรียบร้อย ช่างสงสัย ไม่กล้าแสดงออก และ ออกแนวขี้หึง) ช่วงนั้นมีผู้ชายมาคุยกับเขาผมก็คอยถามนั่นถามนี่จนเขารำคาญและคงรู้สึกไม่ดีที่เราไม่ไว้ใจเขา ตอนนั้นผมน่าจะอายุ 15 ปี(เรียน ม.4)ด้วยความที่ความนึกคิดยังเป็นเด็กเลยทำให้เขารำคาญ เขาเลยบอกเลิก
ด้วยความที่เคยคุยกันทุกวัน(ทางโทรศัพท์ ไม่ค่อยได้เจอกันหรอกครับ)ผมรู้ตัวดีคงตัดใจยาก เลยตัดสินใจทิ้งเบอร์โทร E-Mail และ ทุกช่องทางที่ติดต่อเขาได้ไป พอผ่านไปร่วม 3ปีเริ่มทำใจได้เลยอยากรู้ความเป็นไปของเขาแต่คงสายไปเพราะไม่มีช่องทางไหนติดต่อเขาได้เลย ถ้าผมว่าง และ คิดถึงเขาก็จะลองเสริช์ชื่อเขาใน Google เผื่อเจอใน Facebook แต่สุดท้ายก็ไม่เจอจนผ่านมาร่วม 8 ปี(ปัจจุบันผมอายุ 26ปี)ก็ยังไม่เจอ
ผมก็รู้ว่าเรื่องมันผ่านไปแล้วก็ควรปล่อยมันผ่านไป แต่เห็นคู่อื่น ทีไร หรือ ที่ๆเคยไปกับเขาก็ยังคิดถึงอยู่เสมอ และไม่กล้าเริ่มต้นใหม่กับใครเพราะกลัวว่าจะเจ็บแบบเดิมอีก
ผมเลยอยากรบกวนท่านผู้รู้ทุกท่านช่วยแนะนำทางแก้ปัญหาของผมทีได้ไหมครับ ผมรู้สึกว่าเรื่องอื่นๆไม่เคยยากสำหรับผมเลยผมฝ่าฟันปัญหามาตลอดอย่างไม่เคยย่อท้อ แต่เรื่องนี้จนใจจริงๆได้แต่หนีปัญหาไปเรื่อยๆพอไม่สบายใจเวลาคิดถึงเขาแล้วใจโหวงๆก็จะหาหนังมาดูเพื่อให้ลืมหวังเพียงให้เวลาช่วยทำให้ผมลืมแต่ผ่านมาร่วม 11 ปีมันก็ยังไม่หายขาดซักที พวกคุณจะว่าๆผมขาดประสบการณ์และอ่อนแอทางนี้ก็ได้ผมยอมรับ จะว่ายังไงก็ได้แต่ขอข้อเสนอแนะให้ผมด้วย จะเป็นพระคุณอย่างสูง