สวัสดีคะ นี่เป็นกระทู้แรกเลยเห็นคนอื่นเขาแชร์ประสบการณ์ความรักกันมากมายเลยอยากจะมาแชร์บ้าง เริ่มกันเลยดีกว่า
ตอนนี้เราอยู่ปี1นะ แต่เรื่องมันเริ่มตอนเราอยู่ม.6คะ
เมื่อเดือนตุลาคมช่วงปิดเทอม เราเป็นประธานเชียร์คะเลยนัดน้องๆมาซ้อมตอนปิดเทอมด้วย(โหดเบา555)
มีเพื่อนอีก2-3คนมาช่วยสอนน้อง และเรื่องมันก็เริ่มที่ตรงนี้ละคะ☺️
เพื่อนเรามีแฟนเรียนอยู่ที่โรงเรียนชายล้วน(ให้ชื่อโอละกัน)ในกลุ่มเรากับเพื่อนๆโอก็จะรู้จักกันบ้าง โอก็จะสนิทกับกลุ่มเราด้วยมาช่วยในงานกีฬาสีด้วย แล้ววันนี้เพื่อนเราก็มาบอกว่าวันนี้เดี๋ยวโอจะพาเพื่อนมา3คน มาเล่นบาสที่โรงเรียนเรากัน เราก็อ้อออโอเค
เราก็ซ้อมน้องต่อ สักพักพวกเขาก็มากัน พวกเราก็ทักทายแนะนำกันปกติ ละเราก็กลับไปซ้อมน้องเหมือนเดิม พวกเขาก็ไปเล่นบาสกัน
จนเราซ้อมน้องเสร็จก็ปล่อยกลับบ้าน เราก็ไปตรงที่เขาพักจากเล่นบาสกันอยู่ ข้างๆสนามจะมีแผงกั้นจราจรที่มันเคลื่อนที่ได้ (โรงเรียนเอามากั้นสนาม) เราก็ไปเอามาเล่นขึ้นไปยืนข้างหนึ่งขาอีกข้างหนึ่งก็ไถไปๆมาๆ
สักพักเพื่อนโอคนหนึ่ง(ให้ชื่อเอฟละกัน)คนนี้เพื่อนๆชอบล้อบ่อยๆว่าชอบเราด้วย555 เอฟเดินผ่านเราไปทางด้านหลังเรา ละเพื่อนโออีกคนนึง(คนนี้ให้ชื่อเคนะ><)ก็เดินมาด้านหน้าเราละจับแผงกั้นด้านนึง ละเราได้ยินเสียงหัวเราะเลยหันไปเห็นเอฟก็จับอีกด้านหนึ่งอยู่ข้างหลังเรา ยังไม่ทันได้ตั้งตัวพวกเขาก็ดันแผงกั้นเราให้มันไหลไปเราก็ตกใจกรี้ดลั่นเลย5555 พอหยุดได้ก็กะจะว่าว้ากเต็มที่.... แต่ดันไปเห็นเคหัวเราะอยู่เหมือนคนจะขาดอากาศหายใจ555
ตอนนั้นเขาน่ารักมากในชุดนักบาส(มาเล่นบาสนี่จัดชุดเต็ม555) เราก็เลยกลบเกลื่อนทำเป็นว่าเอฟ...เล่นไรไม่เข้าเรื่อง ละแกล้งว่าเคว่าไปบ้าตามเอฟมันทำไม555 ตอนนั้นก็ทำให้เราเริ่มรู้สึกแปลกๆกับเคแล้วละ
พอตกเย็นพวกเราก็คุยกันว่าใครกลับทางไหนยังไง ส่วนเคกลับไม่ถูกเพราะไม่เคยมาแถวนี้ เพื่อนเราเลยถามว่าบ้านเคอยู่ไหน เขาก็ตอบว่าอยู่บางแคเพื่อนเลยชี้มาที่เราว่างั้นก็กลับทางเดียวกับเราได้.... ตอนนั้นเราก็แอบตกใจนิดๆนะแต่ต้องข่มอารมณ์ไว้555 ก็บอกว่าเคต้องขึ้น146 เคก็ถามว่าแล้วเรากลับยังไง เราก็บอกว่านั่ง123สายเดียวถึง แต่ก็นั่ง146ได้ละไปต่อตรงเดอะมอลล์...
และพวกเราทั้งหมดก็นั่งรถ2แถวออกจากโรงเรียน พอถึงป้ายรถเมล์ก็มีแค่เรากับเคลง เพื่อนๆไปลงอีกฝั่งหนึ่ง เดินไปหน่อยก็ถึงป้ายแล้ว....ต่างคนก็ต่างไม่มีใครพูดอะไรกันเลย
พอถึงป้ายปุ้ปรถเมล์ 146 ก็มาพอดี เคก็เดินไปเราก็เริ่มคิดในใจว่า 'เอายังไงดีถ้าเราไปเขาจะหาว่าเราตามเค้ามั้ย ป่าวสะหน่อยบ้านเราก็กลับทางนั้นได้' (เดวิลแองเจิ้ลออกโรงอีกละ@_@555)
ส่วนเคก็เหมือนจะขึ้นแล้วนะก้าวขาไปก้าวหนึ่งละยังหันมาถามเราว่าไปไหม....ไป!!!.... คือตอนนั้นตอบแบบไม่คิดเลยคะ555
เคก็ให้เราขึ้นก่อน เราก้เดินมานั่งตรงเกือบเบาะสุดท้ายเลยที่นั่ง2คนด้านซ้าย เรานั่งริมหน้าต่างเคก็นั่งข้างๆเรา คือตอนนั้นเรารู้ได้เลยว่าเขาเป็นคนที่ให้เกียรติผู้หญิงด้วยคือไม่ได้นั่งติดกับเราเลยนะ เขายังเว้นระยะห่างเกือบฝ่ามือน่ะ พอรถเริ่มออกเราก็เกิดอาการกดดันละ เพราะปกติเราจะไม่ค่อยพูดกับใครที่ไม่สนิทก่อน แต่แล้วเคก็ทำลายความเงียบด้วยประโยคคำถามว่า...
เค: เอฟมาที่นี่บ่อยมั้ย?😊
เรา: (แกล้งงง555) ห้ะ..มาโรงเรียนเราอ่ะหรอ...อ้อก็ไม่บ่อยหรอก555☺️
เค: รู้ป่ะ...เวลามันมามันชอบโดดเรียนมาจนเพื่อนเขารู้กันทั้งห้องล่ะ555😊
เรา: รู้อะไรๆ 😳
เค: ไม่บอกหรอกเราไม่ขายเพื่อน (ละอมยิ้ม)😉
เรา: ...-////-...
ยิ้ม!!!....ยิ้มแบบนี้อีกแล้ว ยิ่งเขายิ้มหรือหัวเราะมันก็ยิ่งทำให้เรารู้สึกดีแปลกๆโดยเฉพาะถ้าเขายิ้มเรื่องของเราน่ะคะ😝
แล้วเราก็คุยกันไปเรื่อยเปื่อยถามว่าจะเรียนต่อที่ไหนคณะอะไร ล่ะก็อะไรมากมายจนสักพักเขาก็หลับคะ คงเป็นเพราะเหนื่อยจากที่เล่นบาสมาน่ะคะ....
ตอนเขาหลับก็ตลกดีนะ หัวเอนไปเอนมาตามการเคลื่อนที่ของรถ...แต่เขาก้ไม่ได้ถือโอกาสมาพิงไหล่เราอะไรอย่างงี้นะคะ ได้แต่เอียงซ้ายทีขวาที มองแล้วตลกดีคะ...แต่ เอ๊ะ!!! มาพอรู้ตัวอีกทีเราก็รู้สึกว่าเรานั่งมองเขามาตลอดทางเลย ก็เขินตัวเองนะคะ55555
ถึงเดอะมอลล์แล้วเขาก็ตื่นมาพอดีคะ เราก็ลงป้ายนี้กัน เราเดินไปป้ายรถเมล์ฝั่งตรงข้ามหน้าเดอะมอลล์ ส่วนเคก็เดินไปข้างเดอะมอลล์หน่อยก็ถึงบ้านแล้ว
ตอนนั้นในใจกลับคิดว่าไม่อยากให้ถึงไวเลยคะ วันนี้เคทำให้เรารู้สึกดีแปลกๆ
ไว้มาต่อใหม่นะคะ ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะคะ
สิ่งเล็กๆในมอปลาย
ตอนนี้เราอยู่ปี1นะ แต่เรื่องมันเริ่มตอนเราอยู่ม.6คะ
เมื่อเดือนตุลาคมช่วงปิดเทอม เราเป็นประธานเชียร์คะเลยนัดน้องๆมาซ้อมตอนปิดเทอมด้วย(โหดเบา555)
มีเพื่อนอีก2-3คนมาช่วยสอนน้อง และเรื่องมันก็เริ่มที่ตรงนี้ละคะ☺️
เพื่อนเรามีแฟนเรียนอยู่ที่โรงเรียนชายล้วน(ให้ชื่อโอละกัน)ในกลุ่มเรากับเพื่อนๆโอก็จะรู้จักกันบ้าง โอก็จะสนิทกับกลุ่มเราด้วยมาช่วยในงานกีฬาสีด้วย แล้ววันนี้เพื่อนเราก็มาบอกว่าวันนี้เดี๋ยวโอจะพาเพื่อนมา3คน มาเล่นบาสที่โรงเรียนเรากัน เราก็อ้อออโอเค
เราก็ซ้อมน้องต่อ สักพักพวกเขาก็มากัน พวกเราก็ทักทายแนะนำกันปกติ ละเราก็กลับไปซ้อมน้องเหมือนเดิม พวกเขาก็ไปเล่นบาสกัน
จนเราซ้อมน้องเสร็จก็ปล่อยกลับบ้าน เราก็ไปตรงที่เขาพักจากเล่นบาสกันอยู่ ข้างๆสนามจะมีแผงกั้นจราจรที่มันเคลื่อนที่ได้ (โรงเรียนเอามากั้นสนาม) เราก็ไปเอามาเล่นขึ้นไปยืนข้างหนึ่งขาอีกข้างหนึ่งก็ไถไปๆมาๆ
สักพักเพื่อนโอคนหนึ่ง(ให้ชื่อเอฟละกัน)คนนี้เพื่อนๆชอบล้อบ่อยๆว่าชอบเราด้วย555 เอฟเดินผ่านเราไปทางด้านหลังเรา ละเพื่อนโออีกคนนึง(คนนี้ให้ชื่อเคนะ><)ก็เดินมาด้านหน้าเราละจับแผงกั้นด้านนึง ละเราได้ยินเสียงหัวเราะเลยหันไปเห็นเอฟก็จับอีกด้านหนึ่งอยู่ข้างหลังเรา ยังไม่ทันได้ตั้งตัวพวกเขาก็ดันแผงกั้นเราให้มันไหลไปเราก็ตกใจกรี้ดลั่นเลย5555 พอหยุดได้ก็กะจะว่าว้ากเต็มที่.... แต่ดันไปเห็นเคหัวเราะอยู่เหมือนคนจะขาดอากาศหายใจ555
ตอนนั้นเขาน่ารักมากในชุดนักบาส(มาเล่นบาสนี่จัดชุดเต็ม555) เราก็เลยกลบเกลื่อนทำเป็นว่าเอฟ...เล่นไรไม่เข้าเรื่อง ละแกล้งว่าเคว่าไปบ้าตามเอฟมันทำไม555 ตอนนั้นก็ทำให้เราเริ่มรู้สึกแปลกๆกับเคแล้วละ
พอตกเย็นพวกเราก็คุยกันว่าใครกลับทางไหนยังไง ส่วนเคกลับไม่ถูกเพราะไม่เคยมาแถวนี้ เพื่อนเราเลยถามว่าบ้านเคอยู่ไหน เขาก็ตอบว่าอยู่บางแคเพื่อนเลยชี้มาที่เราว่างั้นก็กลับทางเดียวกับเราได้.... ตอนนั้นเราก็แอบตกใจนิดๆนะแต่ต้องข่มอารมณ์ไว้555 ก็บอกว่าเคต้องขึ้น146 เคก็ถามว่าแล้วเรากลับยังไง เราก็บอกว่านั่ง123สายเดียวถึง แต่ก็นั่ง146ได้ละไปต่อตรงเดอะมอลล์...
และพวกเราทั้งหมดก็นั่งรถ2แถวออกจากโรงเรียน พอถึงป้ายรถเมล์ก็มีแค่เรากับเคลง เพื่อนๆไปลงอีกฝั่งหนึ่ง เดินไปหน่อยก็ถึงป้ายแล้ว....ต่างคนก็ต่างไม่มีใครพูดอะไรกันเลย
พอถึงป้ายปุ้ปรถเมล์ 146 ก็มาพอดี เคก็เดินไปเราก็เริ่มคิดในใจว่า 'เอายังไงดีถ้าเราไปเขาจะหาว่าเราตามเค้ามั้ย ป่าวสะหน่อยบ้านเราก็กลับทางนั้นได้' (เดวิลแองเจิ้ลออกโรงอีกละ@_@555)
ส่วนเคก็เหมือนจะขึ้นแล้วนะก้าวขาไปก้าวหนึ่งละยังหันมาถามเราว่าไปไหม....ไป!!!.... คือตอนนั้นตอบแบบไม่คิดเลยคะ555
เคก็ให้เราขึ้นก่อน เราก้เดินมานั่งตรงเกือบเบาะสุดท้ายเลยที่นั่ง2คนด้านซ้าย เรานั่งริมหน้าต่างเคก็นั่งข้างๆเรา คือตอนนั้นเรารู้ได้เลยว่าเขาเป็นคนที่ให้เกียรติผู้หญิงด้วยคือไม่ได้นั่งติดกับเราเลยนะ เขายังเว้นระยะห่างเกือบฝ่ามือน่ะ พอรถเริ่มออกเราก็เกิดอาการกดดันละ เพราะปกติเราจะไม่ค่อยพูดกับใครที่ไม่สนิทก่อน แต่แล้วเคก็ทำลายความเงียบด้วยประโยคคำถามว่า...
เค: เอฟมาที่นี่บ่อยมั้ย?😊
เรา: (แกล้งงง555) ห้ะ..มาโรงเรียนเราอ่ะหรอ...อ้อก็ไม่บ่อยหรอก555☺️
เค: รู้ป่ะ...เวลามันมามันชอบโดดเรียนมาจนเพื่อนเขารู้กันทั้งห้องล่ะ555😊
เรา: รู้อะไรๆ 😳
เค: ไม่บอกหรอกเราไม่ขายเพื่อน (ละอมยิ้ม)😉
เรา: ...-////-...
ยิ้ม!!!....ยิ้มแบบนี้อีกแล้ว ยิ่งเขายิ้มหรือหัวเราะมันก็ยิ่งทำให้เรารู้สึกดีแปลกๆโดยเฉพาะถ้าเขายิ้มเรื่องของเราน่ะคะ😝
แล้วเราก็คุยกันไปเรื่อยเปื่อยถามว่าจะเรียนต่อที่ไหนคณะอะไร ล่ะก็อะไรมากมายจนสักพักเขาก็หลับคะ คงเป็นเพราะเหนื่อยจากที่เล่นบาสมาน่ะคะ....
ตอนเขาหลับก็ตลกดีนะ หัวเอนไปเอนมาตามการเคลื่อนที่ของรถ...แต่เขาก้ไม่ได้ถือโอกาสมาพิงไหล่เราอะไรอย่างงี้นะคะ ได้แต่เอียงซ้ายทีขวาที มองแล้วตลกดีคะ...แต่ เอ๊ะ!!! มาพอรู้ตัวอีกทีเราก็รู้สึกว่าเรานั่งมองเขามาตลอดทางเลย ก็เขินตัวเองนะคะ55555
ถึงเดอะมอลล์แล้วเขาก็ตื่นมาพอดีคะ เราก็ลงป้ายนี้กัน เราเดินไปป้ายรถเมล์ฝั่งตรงข้ามหน้าเดอะมอลล์ ส่วนเคก็เดินไปข้างเดอะมอลล์หน่อยก็ถึงบ้านแล้ว
ตอนนั้นในใจกลับคิดว่าไม่อยากให้ถึงไวเลยคะ วันนี้เคทำให้เรารู้สึกดีแปลกๆ
ไว้มาต่อใหม่นะคะ ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะคะ