ระหว่างรักแต่ไม่พูด กับ รักแต่พูดไปก็รู้ว่าเป็นไปไม่ได้

ผมมีประสบการณ์คุยกับคนคนนึงครับ*****เป็นความรักแบบ ช ช***** เราเริ่มรู้จักกันจากวิชาเรียนตัวนึงที่เราได้เรียนด้วยกัน แต่แล้วผมเองที่คิดเกินกว่านั้นผมจึงแสดงออกอย่างชัดเจน ผมเป็นคนตรงไปตรงมากับความรัก เราคุยกันได้สักระยะนึง(ซึ่งในความคิดของผมคิดว่ามันดีมาก) เค้ารับความรู้สึกของผมที่เราคุยกันผ่านไลน์เจอกันบ้างเป็นบางครั้งแต่ตอนเจอผมจะเป็นฝ่ายทำเป็นไม่สนใจเพราะว่าผมแคร์ว่าคนอื่นจะมองเค้าว่ายังไงถ้ารู้ว่าเค้ามาคุยกับผม แต่มันก็เป็นความรู้สึกครึ่งๆกลางๆนะครับเพราะอีกฝ่ายไม่เผยความในใจให้รู้เลย แต่ก็เคยมีอยู่ครั้งนึงแค่ครั้งเดียวเท่านั้นที่เค้าทักผมมาในตอนเช้าว่า"มอนิ่ง"แค่นั้นแหละครับก็ทำให้ผมสดใสทั้งวันคงเป็นเพราะ เค้าไม่เคยเผยความรู้สึกออกมาเลยจนกระทั่งเค้าพิมพ์ข้อความนั้นมา ผมเลยรู้สึกดีมากๆและคิดว่าคงมีแววว่าความสัมพันธ์ของเราจะไปได้ด้วยดี แต่แล้วเรื่องมันก็มาถึงจุดหักเหเมื่อเค้าบอกกับผมว่า"เรารับความรู้สึกนี้ไว้ทั้งหมดไม่ได้ มันไวเกินไปอยากเป็นเพื่อนมากกว่า" หลังจากนั้นผมก็ไม่ได้ทักเค้าไปบ่อยเท่าแต่ก่อนหรือบางทีก็ไม่ได้ทักเลย เพราะผมไม่รู้จักคำว่าพอดีสำหรับเค้าและผม ผมจึงทิ้งระยะห่างเพื่อให้เราได้ทำความรู้จักกันมากขึ้น ในการทำงานร่วมกันผมก็แสดงความเป็นตัวเองอย่างเต็มที่โดยปราศจากความคิดว่าผมชอบเค้า  เพื่อให้รู้กันไปเลยว่าเค้าชอบในความเป็นตัวผมไหมแล้วผมชอบในความเป็นตัวเค้ารึเปล่า  หลังจากนั้นก็มีการพูดคุยที่ดีขึ้นอีกครั้งแต่ในฐานะเพื่อน(ในความคิดของผมนะ)แล้วผมเองก็ไม่ได้บอกว่าด้วยวาจาว่าผมยังรู้สึกดีอยู่ แต่มันก็มีความสุขทุกครั้งที่เจอกันส่วนอีกฝ่ายก็ดูร่าเริงดีทุกครั้งที่เจอ มีอยู่ครั้งนึงผมเจอเค้าอยู่ไม่ถึง 1 นาที แต่ผมลูบหัวเค้า เค้าก็ไม่ได้ปัดออกแต่อย่างใดแล้วก็ยิ้มรับ เท่านั้นแหละผมก็ขึ้นสเตตัสในเฟสบุ๊คแสดงถึงความดีใจที่ได้เจอต่อจากนั้น 42นาที ถัดมาเค้าก็ตั้งสเตตัสเหมือนกัน(ซึ่งผมคิดว่ามันลิ้งค์กัน(ซึ่งอาจจะคิดเข้าข้างตัวเอง)) แต่ก็มีอีกหลายเหตุการณ์ที่ทำให้ผมไม่มั่นใจว่าเค้าหมายถึงผมหรือเปล่า ต่างคนต่างไม่พูดออกไปได้แต่ตั้งสเตตัสในชีวิตประจำวันและความรู้สึกของตัวเอง ผมจึงถามตัวเองว่าผมคิดไปเองหรือเค้าก็คิดเหมือนกันแล้วก็เลยเกิดหัวข้อนี้ขึ้นมาครับ