สวัสดีเพื่อนๆทุกคนนะคะ..นี่เป็นกระทู้แรกของเราเลย
จากหัวข้อเลยนะคะ เราคิดว่าเพราะเราเคยทำให้คนอื่นเค้าเจ็บมาเยอะแล้วรึเปล่าที่ผ่านๆมาเราถึงไม่เคยสมหวังแถมยังเจ็บเพราะความรักอีก
เราเริ่มมีความรักตั้งแต่ตอน ม.ต้น แน่นอนว่ามันเป็นความรักในวัยรุ่นใครจีบก็คบชอบใครก็จีบและทุกๆครั้งที่เราคบกับใครเรากล้าพูดได้เต็มปากเลยว่าเราไม่เคยจริงจังกับใครซักคนเราคบใครไม่เคยถึง 2 เดือนเลยด้วยซ้ำและเราก็บอกเลิกด้วยเหตุผลต่างๆที่ชอบใช้กันไม่ว่าจะเป็น เข้ากันไม่ได้ ไม่มีเวลาให้ แต่ความจริงเหตุผลจริงๆคือเราเบื่อและเพราะความเบื่อคนง่ายของเราทำให้หลายๆคนที่เราคบมาต้องเสียใจมาก จนมาช่วง ม.3 ไม่รู้ว่าเพราะเวรกรรมหรืออะไรทำให้เราดลใจชอบรุ่นน้องคนนึงเราชอบน้องเค้ามากเดินหน้าจีบแบบทุ่มสุดตัวแต่สุดท้ายมาทุกอย่างที่ทำกลับเปล่าประโยชน์เพราะน้องเค้าชอบเพื่อนในห้องและดูเหมือนว่าเพื่อนคนนั้นก็ชอบน้องเค้าด้วยแต่มันจะไม่เจ็บเท่ากับการที่น้องเค้ามาให้ความหวังเราทำเหมือนว่าจะชอบเรา..คิดไปคิดมาเหมือนที่เราเคยทำกับแฟนเก่ากับคนก่อนๆที่เราเคยจีบ แต่มันไม่ใช่มีแค่ครั้งเดียวเพราะตอนที่เราขึ้น ม.4 เราก็ดันไปชอบรุ่นพี่อีกและเช่นเคยเราก็ทุ่มสุดตัวแต่ยอมรับเลยว่าใช้คำว่ารักกับพี่คนนี้ได้อย่างเต็มปากพี่คนนี้คือรักมากและรักจริงแต่พี่เค้ากลับเป็นคนที่เย็นชาและไม่เคยแม้แต่สนใจหรือหันมองเราเลยแม้แต่น้อย ครั้งนี้มันเป็นความเจ็บความทรมานอย่างแสนสาหัส..เรารู้เลยว่าเราก็เคยทำแบบนี้กับคนอื่นเหมือนกัน ตั้งแต่ ม.ต้น แล้วเราก็ไม่เคยสมหวังกับความรักอีกเลย มันเหมือนเป็นเวรกรรมจากความรักที่ตามสนองเราเหมือนกับว่าพอเราจริงใจกับใครจริงๆเราก็ไม่เคยสมหวังเหมือนที่เราไม่เคยจริงจัง ทำให้คนอื่นต้องเสียใจ หรือเพราะว่าเราไม่ใช่หรือไม่ดีพอสำหรับคนที่เราชอบกันแน่ ?
เวรกรรมจากความรัก ?
จากหัวข้อเลยนะคะ เราคิดว่าเพราะเราเคยทำให้คนอื่นเค้าเจ็บมาเยอะแล้วรึเปล่าที่ผ่านๆมาเราถึงไม่เคยสมหวังแถมยังเจ็บเพราะความรักอีก
เราเริ่มมีความรักตั้งแต่ตอน ม.ต้น แน่นอนว่ามันเป็นความรักในวัยรุ่นใครจีบก็คบชอบใครก็จีบและทุกๆครั้งที่เราคบกับใครเรากล้าพูดได้เต็มปากเลยว่าเราไม่เคยจริงจังกับใครซักคนเราคบใครไม่เคยถึง 2 เดือนเลยด้วยซ้ำและเราก็บอกเลิกด้วยเหตุผลต่างๆที่ชอบใช้กันไม่ว่าจะเป็น เข้ากันไม่ได้ ไม่มีเวลาให้ แต่ความจริงเหตุผลจริงๆคือเราเบื่อและเพราะความเบื่อคนง่ายของเราทำให้หลายๆคนที่เราคบมาต้องเสียใจมาก จนมาช่วง ม.3 ไม่รู้ว่าเพราะเวรกรรมหรืออะไรทำให้เราดลใจชอบรุ่นน้องคนนึงเราชอบน้องเค้ามากเดินหน้าจีบแบบทุ่มสุดตัวแต่สุดท้ายมาทุกอย่างที่ทำกลับเปล่าประโยชน์เพราะน้องเค้าชอบเพื่อนในห้องและดูเหมือนว่าเพื่อนคนนั้นก็ชอบน้องเค้าด้วยแต่มันจะไม่เจ็บเท่ากับการที่น้องเค้ามาให้ความหวังเราทำเหมือนว่าจะชอบเรา..คิดไปคิดมาเหมือนที่เราเคยทำกับแฟนเก่ากับคนก่อนๆที่เราเคยจีบ แต่มันไม่ใช่มีแค่ครั้งเดียวเพราะตอนที่เราขึ้น ม.4 เราก็ดันไปชอบรุ่นพี่อีกและเช่นเคยเราก็ทุ่มสุดตัวแต่ยอมรับเลยว่าใช้คำว่ารักกับพี่คนนี้ได้อย่างเต็มปากพี่คนนี้คือรักมากและรักจริงแต่พี่เค้ากลับเป็นคนที่เย็นชาและไม่เคยแม้แต่สนใจหรือหันมองเราเลยแม้แต่น้อย ครั้งนี้มันเป็นความเจ็บความทรมานอย่างแสนสาหัส..เรารู้เลยว่าเราก็เคยทำแบบนี้กับคนอื่นเหมือนกัน ตั้งแต่ ม.ต้น แล้วเราก็ไม่เคยสมหวังกับความรักอีกเลย มันเหมือนเป็นเวรกรรมจากความรักที่ตามสนองเราเหมือนกับว่าพอเราจริงใจกับใครจริงๆเราก็ไม่เคยสมหวังเหมือนที่เราไม่เคยจริงจัง ทำให้คนอื่นต้องเสียใจ หรือเพราะว่าเราไม่ใช่หรือไม่ดีพอสำหรับคนที่เราชอบกันแน่ ?